SONETLƏR

5-ci sonet

Gah gözbağlıcayla, gah da tilsimlə

Tovlayıb, güldürər bizləri zaman.

Göz-könül oxşayan şux nemətləri

Tez də alıb-gedər həyatımızdan.

Durmadan axdıqca saatlar, günlər

Qışa yenik düşər yay fəsli yenə.

Yarpaqsız ağacın şirəsi donar,

Torpaqsa... bürünər bəyaz kəfənə.

Təkcə çiçəkləyən güllərin ətri

Qalar - qorunarsa, şüşə qablarda:

necə nəfis yaylar gördüyümüzü

Bizə xatırladar sazaqda, qarda.

Güllər itirsə də təravətini,

Öz nəcib ruhunu qoruyar yəni.

19-cu sonnet

Aslanın caynağını, fələk, sən özün korşalt,

Pələngin damağından qopart sivri dişini.

Hökmünlə qoy kül olsun bütün canlı məxluqat,

Öz qanında yax, qovur ölməz Simurq quşunu.

Əs, gurla, fəsillərin sırasını da unut,

Göz yaşını gülüşlə dəyiş, gülüşü - ahla.

Sən mənə, bu dünyaya nə divan tutursan, tut,

Yenə də əfv edərəm səni, tək bu günahla.

Təki dostun alnında, lalə yanaqlarında

Kələ-kötür qırışlar açma küt iskənənlə.

Qoy o, örnək sayılsın lap bu gün də, yarın da

Misilsiz hüsnü ilə neçə nəsilə hələ.

Hətta desən, dəyəri yoxdur sənin gözündə,

Şeirim ondakı hüsnü hifz eyləyər özündə.

23-cü sonet

Ağlını itirən dəli görürsən...

Elə söz püskürür, ha yığın-yığın.

Roluna ən düşkün artist də bəzən

Səhv salır sözlərin ardıcıllığın.

Sanma ki mən elə, lal-mat duranda

Soyuqluq könlümə kəsilir qənim.

Yox, bu dil-dilçəyə qıfıl vuran da

O ucsuz-bucaqsız sevgimdir mənim.

Qoy, onda bu dilsiz-ağızsız kitab

Mənim əvəzimə danışsın sənlə.

Düşsün ayağına, yalvarsın bitab,

Qoy özün ovutsun ədalətinlə.

Oxusan, titrərmi könlünün simi?

Gözlərin duyarmı görən... səsimi?

66-cı sonet

Mən ölməyə hazıram - təkcə ölümdür çarə,

Heysiyyəti olan kəs dilənməz qapı-qapı.

Yetər ki, dəyərləri düşən görməyim yerə,

Zər-xaraya bürünən görməyim hər əclafı.

Görməyim necə sınır aqillərin mənliyi,

Saflığı bir axmaqlıq sayan hər cür qoduğu,

Görməyim... başda duran ləyaqətsiz təlxəyi,

Mərdin ağciyərlərə necə əsir olduğun.

Necə yumulur haqq söz deyən ağız, bəzən də,

Necə müdrik sayırlar niqab taxmış sarsağı,

Düzə düz deyən kəslər necə qalıb düzəndə,

Möminlərin şeytana necə maşa olmağın...

Hər şey hədsiz iyrəncdir... axı bu vurhavurda

Mən necə qoyub-gedim səni, əziz dost, burda?!

71-ci sonet

Bir gün kilsə zəngləri şairin ölümünü

Xəbər versə, əzizim, sən də o an bat qəmə:

Bil, dəyişmişəm... alçaq insanlar aləmini

Qurd, soxulcan qaynaşan o yeraltı aləmə.

Bu soneti oxuyub, qəmlənmə dərin-dərin,

"Bunu yazan kəs ölüb" söyləmə dönə-dönə.

Heç vaxt istəmərəm ki, sevdiyim o gözlərin

Şux rəngi zərrə qədər sola, ya kölgələnə.

Niyə sarsıtsın səni misralarda donan səs?!

Niyə məni anasan, qəlbin çarpsın, döyünsün?!

Bu köksümdən sevginlə çıxan sonuncu nəfəs

Yetər ki, bir rüzgarla qəfil qaralıb, sönsün.

Necə rəva görərəm öz qüssənlə düşəsən

Qara camaat içrə bir gün dildən-dişə sən?!

97-ci sonet

Səni görməyəli, ah, əziz dostum,

Sanırdım soyuqlar düşübdür, qışdır.

Güclü şaxta, sazaq sarıb dörd yanı,

Dekabr heç belə sərt olmamışdı.

Bir də ayıldım ki, yay sona çatıb,

Payıza taxtı-tac veribdir fələk.

O da yırğalanıb, keçir ömürdən

Sancısı başlanan dul bir arvad tək.

Sanırdım yetişən hər bir bəhərin

Bəxtində yetimlik var yaranışdan.

Sən qürbətdəsənsə, neylərəm yayı?!

Cəh-cəh də ummaram oxuyan quşdan.

Ürkək vıyıltılar qopsa bir yerdən

Qışdan qorxan yarpaq tez düşər dərdə.

Uilyam Şekspir

Dahi ingilis şairi və dramaturqu, İngiltərənin milli şairidir.

Dünya ədəbiyyatının ən böyük dramaturqu sayılır.

Dilimizə çevirdi: Azad Yaşar

Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 17 fevral, №6.- S.32.