Gənclər nə istəyir?
“20-ci sahə”dən ədəbiyyata
Gənc yazıçı Orxan
Saffari bir müddət öncə "20-ci sahə"
adlı
hekayələr kitabını oxuculara təqdim etdi. Üstündən çox
keçməmiş Qismət
Rüstəmov bu hekayələri oxuya bilmək üçün
"silib təzədən
yazmaq" lazım olduğunu sübut etməkdən ötrü
bu istidə zəhmət çəkib
ahlı-vaylı bir yazı yazdı. Qismətin yazısı əl-əl gəzdi,
"tənqid belə
olar" dedilər. Ondan bir az
əvvəl Mirmehdi Ağaoğlu da kitabın
fatihəsini vermişdi:
"Orxan Saffari elə bil əhd
edib ki, ağlına gələn bütün gözəl mövzuları
məhv etsin. Düzü, onun yenicə təqdimatı olmuş "20-ci sahə"
adlı hekayələr
kitabını oxuyanda
məndə bu fikirlər yarandı. Açığı, çox
təəssüf elədim.
O mövzulara da, Orxanın
zəhmətinə də
heyfim gəldi".
Adındakı konseptuallığın məzmununda əks olunmadığı "20-ci sahə"nin
hekayələri əhvalatçılıq
üzərində qurulub;
hiss olunur ki, müəllif
üçün hadisə
nəqlin necəliyindən
daha önəmlidir. Qismət öz yazısında bu əhvalatları hekayəyə
çevirməyin vasitələri
barədə, bir növ, qısa master-klass keçir. Hərçənd Saffarinin
bunları yadında saxlayacağına, tövsiyələri
nəzərə alacağına
da inamı yoxdur. Axı gənc yazıçı deyilənlərə
riayət etsə, özünün üslub hesab etdiyi yolundan
dönməli, ortaya çıxardığı isə
tamamilə başqa mətnlər olmalıdır.
Bunları yazsa, Orxan Saffarinin yaşıdlarından, sələflərindən
fərqi nə olacaq bəs?!. O isə sanki
məhz fərqlənmək
üçün yazır.
Başqalarının mətnləri
haqqındakı bəzən
doğru, bəzən
qeyri-adekvat qənaətlərindən
görünür ki, gənc
dostumuz necə yazmaq lazım olduğunu yaxşı bilir, heç necə yazmaq lazım olmadığını
da pis bilmir.
Ağalar
Qut da "20-ci sahə"
kitabında yalnız bir hekayə olduğunu vurğulayaraq sübut etməyə çalışdı ki, yumşaq
desək, Orxan hekayə yaza bilmir: "Əgər Saffari internetdə lüt qız şəkilləri axtaran məktəb şagirdləri
səviyyəsinə uyğun
hekayələr yazırsa,
onları mənə niyə göndərir və fikir bildirməyimi
təkidlə xahiş
edir? Belə hekayələrin oxucusu mən olmamalı idim, axı!" Filosoflar üçün yaza bilməyən gənc yazıçının
məramı aydın
deyilmi: "gündəmin
mövzusu mən olum; nə yazırlar,
yazsınlar, nə deyirlər, desinlər..."
Bu niyyətin içində
qayda, sərhəd, çərçivə yoxdur.
Başqa tərəfdən
baxanda dağıdıcı
kimi də görünə bilər,
Orxan buna yeni yaradıcılıq
üsulu kimi yanaşır: bir növ, qaydasız döyüş də idman növüdür; vəhşilik hesab edirsənsə, izləmə…
Ətrafımız, dost-tanışımız əsasən ədəbiyyat
adamları olduğundan
gündə, kim bilir, bəlkə də on-on beş dəfə "yazmışam
bu hadisəni" sözünü eşidirik.
Bəzən yazıçıların
gördüyü, eşitdiyi
hər şeyi yazıya alması məni incidir, bezdirdiyi daha çox olur. "Həyatım roman olar"ın
ən əlasını
demək potensialında
olsan da, mənə elə gəlir, yaşananları uydurma kimi yaza bilmirsənsə,
onlar elə yazılmasa, "roman" olmasa,
yaxşıdır. Bəzən
müəlliflər elə
bilir ki, onun mətnin içərisindən
prosesi idarə etməsi, hər səhifədən boy verməsi
oxucunun xoşuna gəlir. Amma bunlar səhifələrdə sadəcə,
ədəbiyyatlaşa bilməyən
xatirə olaraq qalır, vəssalam. "Səmimi", "özünü
yazan" yazıçı
kateqoriyası mənimçün
oxu prosesi ən əziyyətli olan mətnlər müəllifidir.
Bu fikri ən çox
Cavanşir Yusiflinin müsahibələrindən, yazılarından
əxz etmişəm
ki, pis mətnin pis olduğunu sübut etməyə gərək yoxdur. Biz isə sanki Orxana "sən yazma" demək üçün zəhmət
çəkib yazırıq.
Gənclər nə edir? Yaradıcılıqlarını
yaxşı mənada
şouya çevirməyi
bacarır və özünə tamaşaçı
auditoriyası toplaya bilir. Show must go on. Əks halda, prosesin dinamikası zəifləyir.
Ən xoşuma gələn məqam isə bir çox gənclərin yaradıcılıqlarına
münasibətə münasibətidir:
heç bir tənqid-filan eyinlərinə
deyil, nə həvəsdən düşürlər,
nə də depressiyaya qapılıb yaradıcı enerjilərini
boğurlar. Təəssüf
ki, haqqında danışılmır
deyə sürəkli
deyinən müəlliflərin
də məqsədi mətn olmadığı
aydın görünür:
çap etdirib kitabın yanında keşik çəkirlər.
Hələ təhlillərə,
şərhlərə "düz başa düşməmisiniz, elə
deyil, belədir" açıqlaması verənləri,
"əslində" ilə
başlayan cümlələrlə
öz yazdığını
özü şərh
edənləri demirəm.
Mətnlərinə azadlıq
verib ona müstəqil ömrünü
yaşamaq şansı
bəxş edən müəlliflər də
var. Məsələn, AMEA-nın
Ədəbiyyat İnstitutunda
"Yeni ədəbiyyatı tanıdaq" layihəsi çərçivəsində "Və dalğalandı yaddaş tarlası" romanını müzakirə
edirdik. Gözləmədiyimiz
halda, müzakirəyə
qatılması ilə
təşəbbüsümüzə sayğısını ifadə
edən müəllif
bütün tədbir
boyu susdu. Bir-birinə zidd tənqid və tərifləri dinləyən
Orxan Həsəniyə
sonda müraciət edəndə yalnız bircə cümlə dedi: "Bütün fikirlərlə razılaşıram."
Məncə, bu, müəllifin yazdıqlarından
əminliyin nirvanasıdır.
Yadıma
gəlir, esseistika sahəsində hələ
yeni idim, illər öncə Rəhim Əliyevin hekayələri
haqqında yazmışdım.
Qəribədir ki, mənim
ağbirçəksayağı deyingənlik ladındakı
tənqidim müəllifin
xoşuna gəlmişdi
və həmkarlarımızın
dediklərinə görə,
onun hekayələrini
ən yaxşı mənim anladığımı
danışırmış. Mənsə həmin esseyə bu gündən baxanda düşünürəm ki, istənilən
ədəbi mətnə
dərindən bələdlik
oxucudan öz yerində otursa da, müəllif tərəfdən
görmək bəsirətini
istəyir. Hər işıq qığılcımını
qılıncın sıyrılmasına,
tənqidi fikri hücuma bənzədənlər
dərhal qalxanı üzünə tutub tənqidi essedən daha "tutarlı" bir cavab atəşi
tədarükünə başlayırlar.
Ümumiyyətlə isə
bəzi mətnləri
yumor hissi olmayanlara qadağan etmək lazımdır...
Ədəbi mühitdə olduğum
bu 14 ildə neçə-neçə imzaların
ilğım kimi parlayıb bu günə kimi söndüyünü gördüm.
İstedadlı idilərmi?
Bəli. Yazarlıq üçün yalnız
istedad amili kifayət edirmi? Əsla. Quruca istedad ümidinə yazanda ulduzun "birgecəlik" parlayıb
sönür. Bu cameədə
şahid olduq ki, yazarlıq bir çoxları üçün
məhz istedadının,
bacarığının, analitik
təfəkkürünün varlığını nümayiş
etdirmək meydanıdır
- hədəf başqa
meydanlara adlamaqdır.
Və bu, əslində, doğru mövqedir - yaxşıdır,
ya pis, dəyərləndirmə
ölçüsünə görə dəyişir.
On il əvvəl davamlı olaraq ovaxtkı gənclərin əsərləri
haqqında yazırdım:
Qan Turalı, Seymur Baycan, Qismət, Mirmehdi Ağaoğlu, Şərif
Ağayar, Cavid Zeynallı, Sevinc Çılğın, Cəlil
Cavanşir, Svetlana Turan,
Ziyad Quluzadə və
s. Həmin müəlliflərdən
kimisi "level adladı",
kimisi ədəbiyyatın
daşını atmasa
da, yazarlıqdan uzaqlaşıb
sahənin başqa istiqamətlərinə üz
tutdu. Həmin dönəm gənclərinin
də aşağı-yuxarı
indikinə bənzər
proseslərdən keçdiyini,
bəzən stəkanda
fırtına yaratmasını
yazılarımda onların
"sakit gölə daş atmaq", prosesə canlılıq gətirmək çabası
kimi təqdim edirdim. Zaman keçdikcə, yəqin,
yeni üsullar tapmaq lazımdır. Çünki
adətən, deyirlər,
köhnə çarıqla
təzə yol gedə bilməzsən. Hər halda, gənclər cəhd edirlər və onların bu cəhdini alqışlayıram.
Gənc müəlliflərin
bir-birini kəskin, bəzən hətta edəbi etikanın sərhədlərini aşacaq
şəkildə tənqidini
bu proses zəncirinin halqası hesab edirəm. Səhv də edə bilərəm, amma məncə, Vüqar Van, arabir Orxan Saffari,
Əli Novruzov və d. bunu bilərəkdən, PR mexanizmini
işə salmaq üçün, bəlkə
də elə tənqid etdikləri müəllifin razılığı
ilə həyata keçirirlər.
Hekayələrində qadınları əsasən mənfi planda təsvir edən Orxan Saffari imzalar içində imzası olan Şəhriyar Del Geraninin yaradıcılığı
haqqında olduqca tələbkarlıqla və
kəskin yazır:
"Şəhriyarın bütün
şeirlərində qız
vəfasız, "əğyarə
gedən" obrazdadır.
Bütün şeirlərin
günahkarı qadındır,
hamısında qadın
xəyanət edir, başı çatmır,
dəli olur. Heç nə yox, Şəhriyara "darıxmaq", "it", "kədər", "həsrət",
"gözləmək", "qayıtmadın" kimi barmaqla sayılacaq sözləri qadağan edirsən, yazmaq nədir, ağzını
açıb danışa
da bilməyəcək. Dəqiq
desək, Şəhriyarın
şeirlərinin uzağı
100 manat xərci var.
Bir-iki qutu siqaret, bir tikə
yemək, bir litr də araq.
Vəssalam. Bunlar olandan sonra şeirə
ehtiyac qalmır". Qarşı cəbhədəki
Nadir Yalçın "Nə
var, nə yox?" deyə sual etdiyi ədəbi köşkdə yazır
ki, "məncə, Saffari
səmimi deyil, çünki Şəhriyarın
şeirlərini o da az
sevmir. Bəs onda niyə belə yazır?" Orxan Saffari səmimi
olmağa məcburdurmu?!
Ədəbi\bədii mətn "səmimi"
olanda ədəbiyyat itirir. İndi görürük
ki, ədəbi mühitdə
də səmimiyyət
ən gərəksiz nəsnədir - dünən
inandığın cəbhədaşın
bu gün səni satır və üstəlik, aldadılmağa, xəyanət
edilməyə müsaid
sadəlövh, məlumatsız
olduğun üçün
elə sənin özünü qınayır.
Təcrübə deyir
ki, nəinki ədəbi
prosesi, bütövlükdə
həyatı "Black mirror" kimi qəbul edib oyunçu olmağı bacarmırsansa,
offside olacaqsan. Odur ki,
məncə, heç
Nadir də bu sualında səmimi deyil.
Nadir demişkən, oğlum yaşda olsa da, onunla söhbətdə ağsaqqalla danışırmışam
kimi hiss etdiyim bu gəncin hekayələri də əsasən "yaşından
böyükdür". Ümumiyyətlə,
bəzi gənc müəlliflərin əsərlərini
oxuyanda mətnlərindəki
əsa taqqıltısı
başıma düşür.
Yəqin ki, bu, gənc dostların mütaliənin təsirində
qalmasından irəli
gəlir. Nadir Yalçının
"təsirlənmə əndişəsi"
barədə başqa
vaxt, "qayıdaq öz qoyunlarımıza".
"20-ci
sahə"nin hekayələri
("Kor Bağır",
"Zəngəzur dağlarında",
"Kazımın anası",
"Maqsud", "Kent", "Şıkı Həsən"
və s.) ilə tanışlıq göstərir
ki, ədəbi kriteriyalar
Orxan Saffarini qəti maraqlandırmır.
Kitabdakı yeganə yaxşı mətn "Əjdər"dir: "Deyirdi,
torpaqların neçə
faizini aldığımızı
bilmirəm, amma məndən 80 faiz getdiyi dəqiqdi... Sonra kədərli, güllə
kimi gülüşmə..."
Bütün qüsurlarına
rəğmən bu, mənim sevdiyim müharibə hekayələrindəndir.
Hekayədəki əskikliklər də,
artıqlıqlar da müəllifin
bunca gözəl materiala bir az
qaçaraq, bir az da təcrübəsizlikdən
doğan münasibətinin
təzahürüdür. Amma ədalət naminə deyək ki, "Əjdər"i
Orxan yox, yazılmamış qanunlarla
tənqidinə tabu qoyulan
bir müəllif yazsa, haqqında daha güzəştli danışılar, şişirdilib
müharibə haqqındakı
ən yaxşı hekayə kimi təqdim olunar, qüsurlarına göz yumular. Bu bizik. Hekayə də elə bizi yazır:
müharibə acısından
keçən taleləri,
keçməyən sınaqları...
Biz cəbhədə qalibik
və ədəbiyyatda
qalib əsgər obrazını bəzən
aşırı şişirtməyi
sevirik: balacalığından
yaşıdlarından istedad
və qabiliyyətinə
görə seçilməyən,
uşaqlıqdan vətənpərvər
olmayan, evdə ailə üzvlərinə,
çöldə böyük-kiçiyə
sayğı, küçə
heyvanlarına qayğı
göstərməyən qalib
əsgər olarmı?!. Müharibədən, özü demiş, iyirmicə faizi qayıtmış Əjdər
isə "peşəsini"
sevən oğrudur, narkomandır, həyatın
dibində yetişən
lazımsız koldur -
təkcə müharibəyə
yararlıdır. Əlabbasın
"Gözəl" hekayəsində
əsirikdən qayıdan
bacısının sağ-salamat
döndüyünə təəssüflənən
qardaşla Orxanın hekayəsində oğlunun
dönüşünə sevinməyən
ata eyni mental düşüncənin məhsuludur.
Əjdərin fiziki əlilliyinin "faiz dərəcəsi" nəinki
özünün, hətta
ailəsinin və cəmiyyətin mənəvi
şikəstliyi ilə
düz mütənasibdir.
Orxan Saffarinin bu ən
yaxşı hekayəsində
belə, çatışmayan
redaktor işi və ən əsası, müəllif
soyuqqanlığıdır. Hiss olunur ki, o öz yazdığına məftundur:
qurduğu mətnə
misralarla bəzək vurur, sentimental notlara köklənir... Hekayədə
dəhşətli faciənin
"Siqareti çəkdirməyə
məhlədə adam
axtarması" kimi və sitat gətirmək
istəmədiyim daha
ağır nəticələrini,
sadəcə, oxuyuruq.
Kaş Orxan mətn üçün bu qədər dəyərli olan detalları çatdırmağın
danışmaqdan daha uyğun vasitəsini seçərdi.
Elə bilirəm, Orxan Saffari təkcə bu hekayəyə görə özünü
yazıçı hesab
edir, yalnız bu mətni hamıya
oxutmaqdan ötrü
"20-ci sahə"ni ərsəyə
gətirib. Çünki
onun hekayələrindəki
yaxşı epizodlar çınqılın arasına
təsadüfən düşmüş
bir neçə buğda dənəsi kimidir. Xam material var, onu cilalandıran zəhmət yoxdur.
Alınmayıbsa, "20-ci sahə" ətrafında bu qədər müzakirə
niyə açılır?!
Səbəb Orxanın
hətta ən zəif hekayələrindən
belə, zəif də olsa, boy verən nəsr potensialındadır. Saffarinin
məqsədi ədəbiyyat
deyil, özündən
söz etdirməkdirsə,
ona artq nail olub; ədəbiyyatdırsa,
təəssüflə deməliyəm
ki, "20-ci sahə"nin marşrutu oraya aparmır.
Təkrarlamaqla bəzən yaşıdlarımı
qıcıqlandırdığım bir ifadə var: gənclər bizdən daha ağıllıdırlar.
Əlindən tutub yolu tanıtdıqlarımız
bir gün bizə yol göstərəcək,
köhnə yoldan getməməyi məsləhət
görəcək, yeni cığır
açıb "ardımca"
deyəcək qədər
böyüyürlərsə, demək, həyatımız
alınıb, missiyamız
baş tutub. Əks halda, bütün danışıqlarımızın
deyingənlikdən başqa
bir şey olmadığını qəbullanmalıyıq.
Böyüklərin təcrübəsi
gənclərin kreativ
düşüncəsi ilə
birləşəndə zamanla
ayaqlaşmaq mümkün
olur. Yoxsa köhnəlmiş təcrübə
yeni zamanla toqquşub estetik qəzaya səbəb olur. Gənclərin köhnə
bazara təzə nırx qoyması əladır, təki bu əməllərini sərgilədikləri sahənin
ədəbiyyat olduğunu
yaddan çıxarmasınlar.
Mətanət VAHİD
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2024.- 27 iyul, ¹28.- S.18-19.