Zəfərin mübarək, Vətən!

Allah cəmi şəhidlərimizə

rəhmət eləsin!

Xoş günlərdən soraq verir

Axşamın-səhərin, Vətən!

Düşmənlərə göz dağıdır

Hər təzə Zəfərin, Vətən!

İgid-ərən oğulların

Tapdayıb bəndi-bərəni,

Bir həmləylə sevindirdi

Xocalını, Əsgəranı,

Xocavəndi, Ağdərəni...

"Dəmir Yumruq"dan güc aldı

Qatlanmaz qanadın-qolun!

Qırdın paslı qıfılını

Xankəndiyə gedən yolun!

Qarşında tab gətirmədi

Zülmə sipər olan "barı".

Diz çöküb, aman dilədi

Səndən harsın dığaları...

Başın sağ olsun... yenə də

Haqq yolunda cəngə çıxıb,

Candan keçənlərin də var!

Qanlı şəhid köynəyiylə

Ulu Tanrı Dərgahına

Vaxtsız köçənlərin də var...

Qalibiyyət simvoludur

Üçrəngli bayrağın sənin!

Bütövləşən sərhədlərin

Sabahkı növrağın sənin!..

Türkün-türkə can borcu var,

Nə yalqızsan, nə tək, Vətən!

Hünərindən soraq verən

Zəfərin mübarək, Vətən!

Deyəsən, zalımın

axırı varmış...

Zəmanə elə hey öz gərdişində,

Bəxtimiz kiminsə qanlı dişində.

Sonu görünməyən müşkül işin də,

Hardasa bir gizli "cığırı" varmış!

Dünya toy-bayrammış ağıldan kəmə,

Sızlaya-sızlaya öyrəşdik qəmə...

Üzünü görəndə bildik ... heç demə,

Dərdin də yüngülü, ağırı varmış!

Yalana züy tutar məddah gədələr,

Məzlumu susdurar qorxunc hədələr...

Deyəsən, yanılıb müdrik dədələr,

"Xəmir yeyən"in də fağırı varmış!

Haqq öz yerin tapır, ya tez, ya da gec,

Səmtini dəyişən deyil ağır köç...

Yəqin ki, bu qədər üzülməzdik heç

Bilsəydik zalımın axırı varmış!..

Yaşda nə günah var axı

Böhtanın tez çıxır boyu,

Nə çoxmuş iblisin tayı...

Kəsək bulandırır suyu,

Daşda nə günah var axı?!

Yamanlıq duranda üzə

Dərd qənim kəsilir bizə.

Dildi kül üfürən gözə,

Başda nə günah var axı?!

Qəlb ömrün acısın dadan,

Yamanca fəndgirmiş nadan...

Gözdür adamı aldadan,

Qaşda nə günah var axı?!

Haqsızlıq səbri daşdıran,

Yalan söz göz qamaşdıran...

Ağılmış başı çaşdıran,

Yaşda nə günah var axı?!

Hələ görüləsi

xeyli işim var

Hər günüm, hər anım səsli-soraqlı,

Ömür "gündəliyim" min bir varaqlı.

Doğma elim-obam Arazqıraqlı,

Nə iti xəncərəm, nə paslı sancaq,

Öz xəttim, öz imzam, öz yerişim var.

Yolumu kəsənlər olsa da, ancaq -

Hələ görüləsi xeyli işim var!

Hərdən yanıb-sönən işıq deyiləm,

Sazı qırıq telli aşıq deyiləm,

Yanılıb aldanan uşaq deyiləm,

Niyə daldalanım hardasa axı?!

Nə gizli sifətim, nə keçmişim var...

Gəzib-dolaşsam da, aranı-dağı -

Hələ görüləsi xeyli işim var!

Əzəldən halına heç yanmasam da,

Sözdü dilimdəki ən şirin tam da...

Ürəyim çırpınır yazı masamda,

Heç zaman "ütülü" olmayıb yolum,

Həm sərt bir yoxuşum, həm enişim var.

Niyə ömrün-günün cəngində qalım?! -

Hələ görüləsi xeyli işim var!

Paxılım, bədxahım, yamanım olub,

Səbrimə, "dur!" deyən amanım olub,

Bir tikə sonuncu gümanım olub.

Üstümdən qarayel keçsə də belə,

Yaxşı ki dözümüm, ağlım-huşum var.

Hələ dönməliyəm doğma bir elə -

Hələ görüləsi xeyli işim var!

Qalmışam

Əlimi uzatdım, çatmadı göyə,

Niyə hər düz kəlmə acıdır, niyə?

Düzlərin yanında durmuşam deyə,

Özüm də həmişə düzdə qalmışam.

Mən elə əzəldən bir az utancaq,

Dilim nə tikandı, nə paslı sancaq.

Arabir işartım sönsə də, ancaq

Yaxşı ki bir qalam közdə qalmışam.

Bəxtimi səsləyib, tutmadım dilə,

Saflıqdan süzüldüm hey gilə-gilə...

Səsim uzaqlara çatmasa belə,

Özüm-öz gücümlə üzdə qalmışam.

Nadan yaxınıma gələ bilməyib,

Bir kimsə dərdimdən ölə bilməyib.

Yamanlıq rəddimi silə bilməyib,

Üstünü toz basmış izdə qalmışam.

İstəyə möhtacdır çay da, dəniz də,

Həyat eşqi varsa, bükülməz diz də.

Adımı çəksəniz, çəkməsəniz də,

Onsuz da kəlmədə, sözdə qalmışam.

Səni niyə sevim ki?!

Aramızda dikələn sədləri sən qırmadın,

Həsrətinlə sızladım, gəlib ovundurmadın.

Heç verdiyin sözə də sonda yaxın durmadın -

Səni niyə arayım, səni necə sevim ki?!

Ayrılıq aramızdan yel kimi keçdi-getdi,

Bir uğursuz sevgi də səmtini seçdi, getdi.

Yanıb-yaxılıb dedim, bu da bir köçdü, getdi -

Ərşə qalxdı harayım, səni necə sevim ki?!

İllər keçdi... anladım ilk eşqim lal-utancaq,

Tapdanmış gümanlarım paslanmış iynə, sancaq...

Unuda bilməsəm də ülvi eşqimi, ancaq -

Uçub könül sarayım... səni necə sevim ki?!

Çəkil pəncərədən, qız...

Köksün torpaq, eşqin dən,

Hələ yolun duman-çən.

Bəs, könlünü hər yetən

Vərəqləyir nədən, qız?

Qismətini ara-gəz,

Sevgi deyil ki həvəs...

Qəlbdə iz sala bilməz

Qəfil gəlib-gedən, qız!

Aldansan şirin dilə

Yanıb dönərsən külə.

Qoy, eşqin bir az hələ

Boylansın zirvədən, qız!

Gözlə, ağlın çaşmasın,

Könlün yersiz daşmasın.

Gözlərin qamaşmasın,

Çəkil pəncərədən, qız!..

Adam olmaq çətinmiş...

Hər yetən indi özün

Hamıdan üstün sanır.

Nə vicdan dilə gəlir,

Nə üz-üzdən utanır...

Dil yanılıb, çaşanda

Doğru sözdən qan çıxır.

Yamanlıq başa keçir,

Qəlb sızlayır, can çıxır!

Yaxşılıq düşmür yada,

Qaçır hər şeyin dadı.

Qulaqlara çatmayır

Yerin, göyün fəryadı!

Maraqlar toqquşanda

Tapdalanır duz-çörək.

Kasıb, anan ölməsin,

Di, dərdə tablaş, görək?!

Qohum-qardaş, dost-tanış

Yadlaşır asta-asta.

Adam olmaq çətinmiş

Vallah, bu basabasda!..

Mingəçevir şəhəri

İsmayıl Mərcanlı İMANZADƏ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 27 iyul, №28.- S.9.