Oyuncaq
obrazı insan model kmi
Sevinc Nuruqızının “Melisa”
nağıl-povestinin baş qəhrəmanı parçadan
hazırlanmış gəlincikdir, lakin insanlar kimi, o da sevməyi
bacarır. Əsərdə
kuklaçı qadın bu gəlinciyi düzəldərkən
sevgi haqqında nəğmə oxuyur deyə, bəlkə də
Melisanın digər kuklalardan fərqli olaraq, insan kimi sevməyi
bacarması onun hazırlandığı zaman oxunan elə bu nəğmədir.
“Melisa”nın hekayətini nəql edən
müəllif uşaqlara müraciətlə bu əhvalatı
danışmasının səbəbini belə izah edir:
“Dostum, yəqin ki, bu əsəri, yəni “Melisa”nı
yazdığım üçün özümü uzun illər
qınayacağam. Bilirsən niyə? Buradakı bir gəlinciyin həyatını təsvir
etməklə səni kədərləndirdiyim
üçün. Amma bu əsəri
yazmaqla sənə həyatın görmədiyin tərəflərini
göstərmək istədim. Müxtəlif
şəraitlərdə yaşayan yaşıdlarının –
sənin kimi oğlan və qızların həyatından bəzi
epizodlar danışdım. Göstərmək istədim
ki, bu Yer kürəsi adlanan planetdə heç də hamı
xoşbəxt deyil...”
Melisa ailənin
bir üzvü kimi “insan həyatı” yaşayan gəlincikdir.
Elə onun bir cansız oyuncağa xas olmayan hiss və
duyğuları, yaşantıları da insancadır. Dünya ədəbiyyatında əsas qəhrəmanı
oyuncaqlar, gəlinciklər olan onlarla əsər
yazılıb. Bədii mətndə
oyuncaqlar, o cümlədən gəlincik öz nominativ və
funksional mənalarını genişləndirərək
gerçək bir varlıq olduğu halda alqı yarada bilmək
kimi semiotik təbiəti ilə müəyyənləşir.
Bu baxımdan “Melisa” povestində də məhz gəlincik
obrazı insanın animistik bənzəridir.
Qeyd edək
ki, oyuncaqlara ədəbiyyat və bütövlükdə sənətdə
uşaq əyləncəsi kimi yanaşmanın dəyişilib
böyüklərə xas məna və mahiyyət
qazanması əsasən romantizmin adı ilə
bağlıdır. Uşaq
üçün gəlinciyi “canlandıran”,
“insanlaşdıran” onun inamı, xəyal gücüdür.
İnsana aid xüsusiyyətləri oyuncağına aid və
tətbiq etməklə (geyimlərini dəyişmək,
oyunların iştirakçısına çevirmək,
yedirdib-içirtmək, yatırtmaq, çimizdirmək və
s.) uşaq onu özünə bənzədir – oyuncaq
insanlaşıb dost, sirdaş olur.
Oyuncaqların,
gəlinciklərin ictimai-mədəni əhəmiyyəti
danılmazdır. Uşaqların
emosional-psixoloji inkişafında, xarakterinin
formalaşmasında da onların rolu azaldıla bilməz.
Balacaların diqqətini cəlb edən oyunlar
kimi, sevimli oyuncaqlar da onların həyatına, nəzərə
çarpmasa da, həlledici təsir göstərmək
gücündədir. Oyun zamanı uşaq
özünə aid xəyali dünya yarada bilir. Bu
fantastik aləmdə oyuncaqlar yaradıcı, psixoloji, sosial
funksiyaları yerinə yetirməklə, uşağın
iç səsini, potensialını, subyektiv mənini ifadə
edir. Oyuncaqların “missiyası”nın
virtual obyektlərin multimedia koleydoskopunda arxa plana keçdiyi
bu çağda mətnə gəlinciyin əsas obraz kimi
seçilməsi məhz bu baxımdan da aktualdır.
“Melisa”
povestindəki insan-kukla yalnız cəmiyyətdəki “mexanikləşmə”,
“avtomatlaşma”dan xəbər vermir, həmçinin
insanın mənəvi deqradasiyasını da nümayiş
etdirir. Cansız gəlincik obrazının
başına gələnlər əsərdə obyektiv
reallığa nüfuz edərək nağılvari süjeti
fəlsəfi, ictimai, psixoloji səviyyələrə yönləndirir,
problematika universallaşır.
Sevimli oyuncaq hər bir
uşağın bir az da öz içinə
dönüşüdür. Uşağın
oyunları, hər şeydən öncə, əşyalarla
emosional kontakt deməkdir. Əziz
oyuncağı Melisaya münasibətdə Zöhrənin
simasında dostluq, sədaqət, etibar idealı, insanın
sevmək qabiliyyəti, humanizm duyğusu əksini tapır.
İllər ötüb keçsə də,
qız böyüsə də, sevimli gəlinciyini unutmur,
sevgisini qəlbində əzizləyib böyüdür.
Maraqlıdır ki, elə Melisa da eyni hissləri
keçirir, o da öz ilk rəfiqəsi, dostu Zöhrəni
unutmur, onun üçün darıxır. Çünki əsərdə oyuncağın da
insan kimi, duyğuları diridir, canlıdır.
“Melisa” povesti bir
çevrə üzrə poetik qurğusu ilə diqqəti cəlb edir:
başlanğıcda kimsənin diqqətini çəkməyən
Melisa Zöhrə ilə dostlaşıb məmnun olur, bu
dostluq hər ikisini xoşbəxt edir. Əsərin
sonunda yenə gözləmədikləri halda, qovuşur və
xoşbəxt olurlar.
Mifoloji təsəvvürdə,
adət-ənənələrə görə, leylək
müqəddəs quşdur və şər qüvvələri
uzaqlaşdıran talisman hesab olunur. Bundan əlavə,
o, ailə xoşbəxtliyi, sədaqət və valideyn
sevgisinin simvoludur. Melisanın Leyləyin
dimdiyində yenidən Zöhrənin həyətinə gətirilməsi
onun həyata yenidən doğuluşu ilə assosiasiya
yaradır. Ümumiyyətlə, uşaq
hekayələrində adətən, sadəlikdən daha
çox bəsitliyə yol verilən əsərlər
bolluğunda “Melisa” povesti oxucusunu həyat-ölüm,
yaxşılıq-pislik, xeyirxahlıq-qəddarlıq
haqqında düşünməyə sövq edir.
Əvvəllər,
xüsusən sovet dövründə uşaq ədəbiyyatının
dilinin mütləq yaş kateqoriyasına
uyğunlaşdırılması, bəzən isə lap bəsitləşdirilməsi
tendensiyası yayğın idisə, indi əksər uşaq əsərlərinin
dili böyüklərin dilinə daha yaxındır. Bunun səbəbi son illər uşaq
yazarlarının azyaşlılarla uydurma “uşaq dili”ndə
danışmağı yanlış hesab etmələri, ədəbiyyat
vasitəsilə onlara doğru danışmağı öyrətmək
istəyi ilə bağlıdır. Sevinc
Nuruqızının əsərləri də məzmun etibarilə
uşaqlara aiddir, dil etibarilə isə xüsusi sərhəd
qoyulduğu sezilmir. “Melisa” povestində
böyüməkdə olan uşağın əxz etməli
olduğu ümuminsani dəyərlər ön plandadır.
Sadə, rahat evdəki mehriban, xoşbəxt ailə dəyərləri,
harmoniya üzərində qurulmuş münasibətlər
sistemi və s. uşaqlara deklamasiya vasitəsilə deyil, təsvir
yolu ilə aşılanır. Yaxşı və
pisin, xeyir və şərin nümunəsində kiçik
oxucu ona daha yaxın, daha xoş olanı seçmək
imkanı əldə edir.
Maraqlıdır
ki, S.Nuruqızı uzun illər evlərində “məskunlaşmış”
gəlinciyi əvvəlcə hekayələrinin, sonra povestinin
qəhrəmanı edir. Müəllifin bu
barədə yazdıqlarından bəlli olur ki, əsərdə
Cubbulu adı ilə təqdim edilən gəlincik elə
Melisadır. Beləliklə, Sevinc xanım
qızının gəlinciyinə müxtəlif adlar, obrazlar
altında fərqli ədəbi ömürlər
yaşadır. “Ağca və Cubbulu” hekayəsində
Qarabağın sərhədyanı kəndlərində
yaşayan qızcığazın müharibədən
keçmiş taleyi təsvir olunur. Hekayədə
göstərilir ki, müharibənin dəhşətlərinə
rəğmən dostluq, sevgi, sədaqət həmişə
qalibdir.
Günlərin
bir günü düşmən tərəfindən mərmilər
atılanda başqa kəndə köçərkən ailə
tələsiklik və təlaşda, əlbəttə, gəlinciyi
unudur. Hər gün cürbəcür
oyunlar oynayan Sürəyyasız qalan Ağca ilə Cubbulu
darıxır, özlərini kimsəsiz hiss edir, nigaran
qalır. Birdən ağıllarına gəlir
ki, Ağca gəlinciyi də dimdiyinə götürüb
Sürəyyagilin sığındığı kəndə
üz tutsunlar. Beləcə, üç vəfalı
dost qovuşur. İllər sonra “Ağca və
Cubbulu” hekayəsinin davamı yazılır – bu dəfə
artıq qələbə əhvalında. Əsərin
ikinci hissəsində göstərilir ki, 28 illik həsrətə
son qoyulub, çünki işğal altında olan
torpaqlarımız geri alınıb. Sürəyya
öz doğma vətəninə gedə bilmək imkanı əldə
edəndə özü ilə uşaqlarını deyil,
uşaqlıq dostu Cubbulunu götürür. Hekayədə
Sürəyyanın Ağdama uzun illər sonrakı gedişi,
təəssüratları həssaslıqla ifadə olunur:
bölgədəki tikililərdən, üzağardan gözəlliklərindən
əsər-əlamət qalmasa da, mənfur düşmənin
tapdağı altında dağıntılara məruz qalsa da,
torpaq öz doğmalığı ilə onu ovudur. İllər sonra işğaldan azad olmuş torpaqlara
geri dönən vətəndaşların sevinc və həyəcanı
bir-birinə qarışır.
Hekayənin
birinci hissəsində əsasən Sürəyyanın
dağıntılar altında qalmış gəlinciyindən
ötrü yaşadığı psixoloji sarsıntılar
ifadəsini tapsa da, ikinci hissədə vətən sevgisi, həsrəti
əks olunur. "Ağca və Cuppulu"
əsəri İsveçdə İBBY-nin “Andersen”
qızıl medalına təqdim edilmiş və ilk onluğa
düşmüşdür. Bir müddət sonra isə
bu əsər Cənubi Koreyada Asiya Mədəniyyət Mərkəzinin
"Uşaqlar üçün şəkilli kitab" layihəsində
“Sürəyyanın izində” adı ilə çap
olunmuşdur (2020).
Ümumiyyətlə,
Sevinc Nuruqızının uşaqlar üçün
yazdığı nəsr əsərləri oyuncaqlara çox
vurğu edilməsi ilə xarakterikdir. Gəncə
terrorunun günahsız qurbanları olan uşaqlara ithaf edilmiş “Pıçıltı” (2022)
canlı və cansız hər kəsin, hər şeyin məhvinə
səbəb olan terrora yüksək səslə “yox” deyən əsərdir.
İkinci Qarabağ müharibəsi dönəmində
Gəncədəki faciəyə həsr olunmuş bu ilk əsər
heyvanların və oyuncaqların pıçıltısı
əsasında qələmə alınıb. Bununla da
müəllif həm də belə bir mesajı
ötürmüş olur ki, biz insanlar onların nə hiss
etdiyinin fərqinə vara bilməsək də, səslərini
duymasaq da, eşitdiklərimizdən heç nə anlamasaq da,
digər canlıların (hətta cansızların) da insan əli
ilə törədilmiş hər cür pisliyə, vəhşiliyə
özünəməxsus etirazı var. Sevinc Nuruqızı əsərdə
heyvanların və oyuncaqların etirazını
pıçıltı olaraq duya bilir və bu səsi
azyaşlı oxucularına da elə bu cür,
pıçıltı ilə çatdırır.
Sevinc Nuruqızı cəmiyyətdə
baş verən proseslərin bədii həllinə can atan
müəllifdir. Onun nəsr əsərlərində
balaca qəhrəmanlar cürbəcür vəziyyətlərə
düşür və hər bir situasiyaya görə
davranışı və hələ formalaşmaqda olan
xarakteri üzə çıxır. Sevinc
xanımın qəhrəmanları üçün yenicə
atıldıqları həyat bütün tərəfləri
ilə bir sınaq meydanıdır. Burada
balacalar böyük suallarına cavab arayır, həyatı
öyrənirlər. Bu əsərlərdə
həyatın çətinliklərinə sinə gərmək
qabiliyyəti uşaqlara müəyyən bir əxlaqi
davranış xətti ilə təşviq edilir.
S.Nuruqızının nəsr əsərlərinin,
nağıllarda olduğu kimi, həmişə xeyirin qələbəsi
ilə sonlanması oxucunun ümidini diri saxlayır,
inanırsan ki, nə qədər ki yaxşı adamlar var, demək,
yaxşılıq da yaşayacaq.
Səadət
Bayramova
Ədəbiyyat qəzeti
2024.- 1
iyun, ¹20.- S.18.