Hanı
şair?
İnsanın
ürəyində, ruhunda elə yerlər, elə nöqtələr
olur ki, hətta şair olsan belə, o nöqtələr sonadək
susur, nə bir hənir, nə bir səs... O yerin
mövcudluğunu insan ömründə bir dəfə hiss edə
bilər, sonra dünya boyda unutqanlıq. Bu nə deməkdir?
Ancaq
bəzi şairlərdə, o cümlədən, Əli Kərimdə
o məqamlar hərdən bu sirri unudub da danışır; bu
məqam Fernando Pessoada da aşkardır; Pol Verlendə, Mirzə
Şəfi Vazehdə, Rəsul Rzada... və bu da o deməkdir
ki, bir şairin böyüklüyünü başqa birisində
görə bilməzsən, onda olanları başqa bir şairə
transfer edə, köçürə bilməzsən. Məhəmməd
Füzuli öz dövründə və elə indiyəcən
də nə qədər sıx-sıx istinad edilsə də,
Cabbarlı demişkən, əsrlər o planetin ətafında
dönüb dolansa da, bu qarşısıalınmaz təsirlə
heç kəsi böyütməyib, heç kəsin də
boyundan kəsməyib. Yəni, ədəbi təsir başqa,
çox fərqli kateqoriya və səviyyəyə aiddir.
Bu mənada,
bizdə işlədilən "böyük şair" ifadəsi yerində deyil...
Həm
də "anlaşılır", onu yaddaşdan dünyaya
verdiyi suallarla birgə qoparıb atmaq üçün
adının əvvəlinə "böyük"
sözünü artırıb məsələni biryolluq xətm
etmək naminə.
Cabbarlının şeirlərindəki hava küy deyil,
virtual xassəli nəsnədi, onu hiss etmək olar, ona toxuna
bilməzsən. Bu havanı duyduqca qəribədi, şeirin səsləndiyini,
Cabbarlınınsa susduğunu görərsən. Bu anların
əbədiyyət qədər çəkməsi
üçün istərsən ki, kimsə gəlib sənin
gözlərini bağlasın.
Yollar
kənarında pinəçilər var,
Alim
təfəkkürlü, şair xəyallı...
Bu
bir mərhələdir, kimsə şeir yazmağı, yaxud
elmi iş yazmağıyla qürrələnə bilməz,
adi gerçəklikdən o atmosferə düşə bilmək
üçün o havanı yaratmalısan, bu isə
işin ən çətin yeridir, yoxsa, "Aut",
"Mən azmaq istəyirəm" kimi mətnlər yarana
bilməzdi.
Şairlik
həm də və daha çox ətraf mühitlə, rejimlə,
siyasi havayla yox, özünlə, ruhuna damanlarla
razılaşmamaqdı, hər şeyi Tanrıyla ürəyinin
bağlandığı yerdə hiss etməyə məhkum
olmaqdı.
Dəli
könlüm, nə divanə gəzirsən...
Ürəyin
Tanrıya bağlandığı yer ürək deyil (bu nəsnə,
könül... hər şeir yazanda olmur...), ruhundakı
açılmamış tumurcuqların, o ilahi
pıçıltıların köz kimi isti sözlərə
çevrilməsidir. Bəzən deyirlər, özü də
haqlı yerə deyirlər ki, Vurğun o dövrdə
yaşamasaydı, nələr yazardı? Mənasız
sorğudu. O, məhz o məşəqqətin içində
yaşamalı və könüllü ölümə getməliydi.
Şairlik missiyasındakı bu faciəni hamıdan çox,
Vurğun anlamışdı. O nəslin şairləri necə
bir coşquyla ədəbiyyata gəlmişdilər və necə
bir faciəyə tuş gəldilər. Və onların bu faciə
içində ölmələri, bada getmələri də
insanların ürəyinə su səpmədi. Əslində
repressiyaya uğrayanlarla sağ qalanların faciəsi
müqayisəolunmaz dərəcədə "eyniydi",
onları fikrən bir sapın üstünə yığsaq,
hər ikisini yalnız bir an görə bilərsən. Sonra hər
şey yanıb külə dönür.
Ağamalı
Sadiq Əfəndidə bir şeir vardı, Cavid haqqında:
Bu
dünyada bir şair də var idi,
Gülləri
heç dəymədi hədəfə...
Şairlərin
qismətinə kədər, üzüntü, faciələr
düşür. Onlar dünyanın baş meydanından
çal-çağırla, qələbə marşı
altında keçmirlər.
Amma
indi belə bir təhlükə var, yəni təhlükəli
istək var.
Hanı
şair?
Cavanşir Yusifli
Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 1 iyun,
¹20.- S.28.