Yorğunluğun serenadası
Hər
dəfə iş otağıma girib stol arxasına əyləşən
kimi, ilk olaraq onun gözlərinə baxıram. İş stolumla üzbəüz olan qədim kaminin üstündə onun portreti asılıb.
Bu portreti Vaqif Səmədoğlunun
vəfatından bir müddət sonra Anar müəllim göndərmişdi və
tapşırmışdı ki, İlqar otağında saxlasın.
Səbəbini bilmirəm, soruşmağa
da utanmışdım, eləcə
kaminin üstündən
asmışdım. Və artıq
9 ildir ki, onunla göz-gözəyəm.
9 ildir ki,
onun gözlərini oxuyuram. Amma hər dəfə
otağa girib yerimə əyləşərək,
başımı qaldırıb
onun gözlərinə
baxanda, elə bilirəm ki, ilk dəfə görürəm.
Şeirləri kimi. Hər
dəfə kitabını
götürüb vərəqləyəndə,
elə bilirisən ki, ilk dəfə oxuyursan...
O üzügülər simadakı
gözlərdə də,
hər dəfə diqqətimi cəlb edən məhz yorğunluq hiss olub. Amma bu fiziki yorğunluq
deyildi. Yox, heç mənəvi yorğunluq da deyildi... Estetik yorğunluq idi. Çox duyğusal, ekspressiv
bir insan, sanki öz ətrafına
topladığı və
öz fərdi dünyasını formalaşdıran
gözəlliklərdən yorulmuşdu.
Qəribədir ki, onun şeirləriylə
ilk tanışlığımda da eynən, bu cür hisslər yaranmışdı. Bu misralar yalnız və yalnız estetikadan yorulan və bu gözəlliyin içində tənha qalıb darıxan duyğusal bir ruhun məhsulu ola bilər.
Pis günlər oxşamaz biri-birinə,
Birində özün susarsan, birində telefon.
Anar müəllimin
bir romanında bu misralar yeni
fəslin parafrazı kimi verilmişdi, uşaqlığımdan beynimə
mismarlanmışdı.
Bu misraların bütün
energetikasını isə
valideynlərimi itirəndən
sonra, tək yaşadığım illərdə
daha yaxından hiss elədim. Otağın küncündəki sarı telefona hər dəfə baxanda, zəng yerinə bu misraları eşidirdim. Günlərlə
susan telefon,
sanki məndən xəcalət çəkirdi
və təkrar-təkrar
bu misraları pıçıldayırdı.
İlk dəfə oxuyanda
bu şeirin tam məzmununu da bilmirdim. Vaqif Səmədoğlunu isə
daha çox musiqiçi, teleaparıcı
kimi tanıyırdım...
Amma bilirdim ki, darıxır, yaman darıxır...
Doxsanıncı illərin ortalarında kitablarını oxudum.
Estetik yorğunluq
hissi və özünəməxsus darıxmaq
duyğusu, sanki bütün şeirlərindən
sızırdı... Amma bu yorğunluq
və bu darıxmaq hissinin qəribə bir özəlliyi vardı.
Onlar gözəl idi. Ağrısı da, əzabı
da, darıxmağı da... Bu
cür gözəl darıxmağı, bu cür estetik yorulmağı yalnız o
bacarırdı - Vaqif
Səmədoğlu.
Onu əhatə eləyən musiqili-poetik dünyanın
içində tənha
qalıb darıxan, amma bununla bərabər,
heç kimi o məhrəm dünyanın
içinə buraxmayan
Vaqif Səmədoğlu...
Sonradan Yazıçılar Birliyində
işləməyə başladım,
"Ulduz" jurnalına
tez-tez gələn Vaqif Səmədoğluyla
tanış oldum. Amma heç vaxt
xüsusi yaxınlığımız
olmadı. Tək yaşadığım
vaxtlarda onun şeirləriylə illərlə
həmsöhbət olduğumu
da ona demədim.
Şeirlər kitabının səhifələrini
şəkillərlə doldurub,
oxunmaz hala saldığımı da bildirmədim.
Elə bil adamın heyfi gəlirdi onun tənhalığına, darıxmağına
mane olmaq, müdaxilə
eləmək. Elə kənardan müşahidə
edirdim. Boynundakı fotoaparatı, üzündəki
qəribə ironik təbəssümü.
İndi də kaminin
üstündəki portretə
baxıram. Hələ də tanımıram.
Hələ də darıxmağının
həsrətini çəkirəm.
Gözəl darıxmağın. Gözəl yorulmağın...
Tez-tez son qurultayımızdakı
çıxışını xatırlayıram. Ölümündən yeddi-səkkiz ay əvvəl
idi.
Uşaq
vaxtı tez-tez Yazıçılar Birliyinə,
atasının yanına
gəlib-getdiyi günləri
yada saldı...
Məhz
onda hiss eləmişdim
onilliklərlə sürən
bu darıxmağın
səbəbini. O öz
ömrünü yaşamırdı.
Elə bil, atasının ömrünün xəyali
davamını yaşayırdı.
İndi də orda,
atasıyla bir yerdədir. Görəsən, indi də darıxırmı?
İlqar Fəhmi
Ədəbiyyat qəzeti: xüsusi buraxılış 2024.- 5 iyun, ¹21.- S.5.