Şairin şöhrəti,
şərəfi... Və istiqlalı
Azərbaycan
Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev Xalq şairi
Vaqif Səmədoğlunu "İstiqlal" ordeni ilə təltif
etdi. "Şöhrət"
və "Şərəf" ordenlərindən sonra
"İstiqlal" böyük şair-mütəfəkkirin
təltif edildiyi üçüncü yüksək dövlət
mükafatı oldu.
Hər
üç təltifin, xüsusilə,
üçüncüsünün, mənim fikrimcə, ən
azı iki mühüm mənası var. Birincisi ondan ibarətdir
ki, Vaqif Səmədoğlu öz
yaradıcılığının xarakterinə, ideya-məzmununa,
hətta ifadə-formasına görə məhz istiqlal
şairidir. İlk şeirlərinin çap olunduğu
60-cı illərdən etibarən, həmişə insan (və
cəmiyyət), ruh (və sosial mənəviyyat)
azadlığı ideyalarını
qarşısıalınmaz bir enerji (və ehtirasla) təbliğ etmiş, 80-ci
illərin sonu, 90-cı illərin əvvəllərindən
milli azadlıq hərəkatının liderlərindən biri
kimi həm poetik yaradıcılığı, həm də ictimai-siyasi fəaliyyəti ilə,
istiqlal mübarizəsinin ön sıralarına
çıxmışdı. Ümummilli lider Heydər Əliyevin rəhbərliyi
ilə Azərbaycanda müstəqil (və milli) dövlət
quruculuğu prosesində Vaqif Səmədoğlu
millət vəkili olaraq böyük həvəslə
iştirak etmişdir.
"İstiqlal"
ordeni ilə təltifin ikinci mənası isə ondan ibarətdir
ki, Azərbaycan dövləti insan (və millət)
azadlığı uğrunda illərlə mübarizə aparmış bir
şair-mütəfəkkiri, ictimai-siyasi xadimi yüksək
qiymətləndirməklə ali məramını ifadə
etdi. Və bir daha göstərdi ki, xalqın
böyük şəxsiyyətləri, onların taleyi həmişə
dövlətin (və Prezidentin) diqqət mərkəzindədir.
Vaqif Səmədoğlu
öz dövrünün övladı olsa da, yəni
ideya-estetik təfəkkürü keçən əsrin
ortalarından sonra formalaşsa da, dahi Səməd Vurğunun
ailəsində böyüməsi, elə bilirəm ki,
onun bir şair (və şəxsiyyət)
olaraq xarakterini müəyyən edən əsas amil
olmuşdur. "Min illik Azərbaycan poeziyasının ən
populyar misralarının müəllifi" olan dahi Səməd
Vurğunun bir çox xüsusiyyətlərini Vaqif Səmədoğluda
da görmək
mümkündür ki, buraya hər şeydən əvvəl,
a) etnoqrafik- milli müəyyənliyi; b) yüksək vətənpərvərliyi
və c) analitik-intellektual təfəkkürü aid etmək
olar.
Yaşayıb-yaratdığı dövr Səməd
Vurğundan, ümumən ədəbi-ictimai mühitdən
fundamentalizm (pafos!) tələb edirdi. Və şair bu və
bunabənzər "prinsipial" tələbləri yerinə
yetirməli idi. Lakin milli təəssübkeşlik,
analitik təfəkkür, istedad (və ilham!) bütün
hallarda öz böyük həqiqətini diktə etməkdə
idi. Səməd Vurğunun hansı ideya-mənəvi
mövqe uğrunda mübarizə apardığını onun
iki böyük övladı - Yusif və Vaqif Səmədoğluların,
sözün geniş mənasında,
yaradıcılıq təcrübəsi (və şəxsiyyəti!)
də parlaq şəkildə göstərdi. Dahi Atanın,
uğrunda mübarizə apardığı, xəyallarında
gördüyü istiqlalı övladları, biri (Yusif Səmədoğlu)
bir az az, digəri (Vaqif Səmədoğlu)
bir az çox real həyatda gördülər.
...Vaqif Səmədoğlunu
Səməd Vurğundan fərqləndirəcək yalnız
bir mühüm məqam maraq doğura bilər ki, bu da intonasiya-pafos məsələsidir.
Belə ki, Səməd Vurğundan sonra Azərbaycan
poeziyası o zaman hələ gənc olan istedadlı şairlərin
şəxsində "ton"unu aşağı salmağa, hətta
pıçıltı ilə danışmağa
başladı. Çünki artıq elə mətləblərdən
bəhs edilirdi ki, onu bərkdən (pafosla) demək olmazdı.
Və Vaqif Səmədoğlu elə ilk şeirlərindən
səmimi oldu, ürəyinin səsi (ritmi!) ilə yazdı. Bu isə, bir insanın
dünyası miqyasında olsa da, hər halda azadlıq
(istiqlal!) uğrunda mübarizə
idi.
Həm
ideya-məzmunda, həm də forma-intonasiyada Səməd
Vurğun miqyasına öyrəşmiş ədəbi tənqid, ümumən
ədəbi-ictimai təfəkkür Vaqif Səmədoğlu
üslubunu uzun müddət qəbul etməkdə bir də
ona görə çətinlik çəkdi ki, Vaqif Səmədoğlu
Səməd Vurğunun bilavasitə varisi idi. Və
tamamilə aydın idi ki, ədəbi ictimaiyyət Vaqif Səmədoğludan
məhz Səməd Vurğunun yolu ilə getməsini, hətta
onu təqlid etməsini gözləyirdi. Fitrətən
azad ruhlu Vaqif Səmədoğlu isə heç kimi təqlid
etmək fikrində deyildi.
Həqiqət
naminə, heç bir konyuktur güdmədən xatırlatsaq
ki, keçən əsrin ortalarından etibarən Azərbaycan
poeziyasının biri digərini guya estetik baxımdan inkar edən
iki üslub - istiqaməti arasında mübarizə gedirdi və
həmin mübarizənin, əsasən, konyuktur
iştirakçıları Vaqif Səmədoğlunun Səməd
Vurğun deyil, Rəsul Rza "cəbhəsi"ndə
dayanmağından narahat idilər, açıqca
etirazlarını bildirirdilər, onda təsəvvür etmək
çətin deyil ki, gənc şair hansı
yaradıcılıq həyəcanları keçirmişdi. Rəsul
Rzanın onu (Vaqif Vəkilovu) müdafiə etməsi gərginliyi
daha da gücləndirirdi ki, bu da səmədvurğunçuları,
əlbəttə, heç cür razı sala bilməzdi. Əgər sıradan, daha doğrusu, neytral bir istedad
olsaydı, başqa məsələ idi. Söhbət Səməd
Vurğunun oğlundan gedirdi...
Həmin mürəkkəb (və konyuktur!) mübahisəni,
məsələ burasındadır ki, nə səmədvurğunçular,
nə də rəsulrzaçılar deyil, məhz Vaqif Vəkilov
(Səmədoğlu!) həll etdi. Belə ki, Xalq
yazıçısı Anarın sözləri ilə desək,
o, həm Səməd Vurğundan, həm də Rəsul Rzadan
fərqli bir üslub, Vaqif Səmədoğlunun öz
üslubunu yaratdı. Və maraqlıdır ki,
ya aktiv, ya da passiv şəkildə, ya Səməd Vurğun,
ya da Rəsul Rza "mövqeyi"ndə dayanıb Vaqif Səmədoğlunu
ya tənqid, ya da təqdir edənlərin çoxu onun səviyyəsinə
yüksələ bilmədi.
Vaqif Səmədoğlunun
heç kəs qarşısında hesabat verməyən, hər
cür konyukturun fövqündə olan üslub
axtarışları onun daxili şəxsi (fərdi!) müstəqilliyinin
üzvi tərkib hissəsi idi... Lakin onu da qeyd etmək
lazımdır ki, bu müstəqillik özündənrazı,
təntənəli, yaxud fundamentalist bir qürurla
müşayiət olunan müstəqillik deyildi, bir növ,
"postmodernist" xarakter daşıyırdı:
Sən mənim
doğma anamsan,
Azadlıq,
mən
sənin yad qapılarında
böyümüş
balan...
Vaqif Səmədoğlunun bu "postmodernist
azadlığ"ı insan (və millət) barəsindəki
təsəvvürlərin orijinallığından,
özünəməxsusluğundan irəli gəlir. Şair
üçün "Azadlıq!" deyə
qışqıran dünya o həddə qədər
maraqlıdır ki, heç olmasa, təhtəlşüurla həmin
azadlığın bütün məsuliyyətini öz
üzərinə götürə,
ağrı-acısından da ləzzət ala bilsin. Və
ona görə də şair keçən əsrin 80-ci illərinin
sonu, 90-cı illərinin əvvəllərində düşdüyümüz
mürəkkəb tarixi şəraitdə istər
yaradıcılığında, istərsə də,
ictimai-siyasi fəaliyyətində
nə hay- küyçü ("bolşevik" təfəkkürlü),
nə də konyuktur (mənsəbpərəst)
azadlığı qəbul etdi. Çünki o bilirdi ki,
İnqilaba
inqilab gərəkdir,
gülüm,
azadlıq yox...
Vaqif Səmədoğlu o azadlıq (istiqlal!) mücadiləçilərindəndir
ki, öz tərcümeyi- halını mənsub olduğu millətin
tərcümeyi-halından ayırmır. Və ən sosial, ən
siyasi məsələləri də nə dərəcədə
əxlaqi olması baxımından dəyərləndirməyin
kifayət qədər maraqlı təcrübələrini
verir:
Bu gün
dənizi siləndə
gilavarın yaylığı
Yenə
dindi təkliyimin
Yorğun söz azadlığı.
Yaxud:
Biz yox,
Allah
inanmır bizə...
İnanmır
əlimiz qana batanda,
insan
insana daş atanda.
Yaxud da:
Bu
dünya
dəmyə dünyadı,
Nə
bitdi, bitdi...
Vaqif Səmədoğlu poeziyasının elə sirləri
var ki, onlara bələd olmadıqda, yaxud üzdən
yanaşıldıqda şairin hansı ovqatla nə demək
istədiyini və ya dediyini dərk etmək çox çətindir. Məsələn:
Vıyıldamır,
yox,
keçib gəldiyi yerlərin
dərdindən
ağlayır
pəncərəmin, qulağımın dibində
bu
külək...
İndicə
əsib sovuşacaq,
üz
tutacaq başqa ellərə.
Və
bilirəm,
hardasa
bizi deyib ağlayacaq
bu
külək...
Söhbət o küləklərdən gedir ki,
dünyanın təlatümlərindən,
üsyanlarından, inqilablarından, ümumiyyətlə
azadlıq hərəkatından, yaxud
çırpıntılarından danışır, bəşəriyyətin
- insanlığın həyəcanlarını,
hissiyyatlarını qulaqlardan-qulaqlara
pıçıldayır, dünyanın dərdini,
ağrılarını eldən-elə yayır.
Və
söhbət, təbii ki, şairin yaşadığı
Bakıdan gedir... Küləklər şəhərindən...
Sən
son ümidimin qaldırdığı
ağ
bayraqsan, Azadlıq,
mən
səni
yellədən külək...
Biri digərini
tamamlayan, bütöv bir poetik-fəlsəfi cümlə-lövhə
quran üç obraz - anlayış: son ümid - ağ bayraq (Azadlıq) - onu yellədən
külək.
Vaqif Səmədoğlunun
azadlığı, bəzən zahirən buna meyil etsə də,
dünyadan (cəmiyyətdən) təcrid olunmuş
azadlıq deyil, hətta onun bu zahiri (formal) təcridliyində
belə daxili "mən" sosial-siyasi məzmunla o qədər
zəngindir ki, hansı məqamın fərdi, hansının
ictimai olduğunu müəyyənləşdirmək çox
çətindir:
Yuxuda
gördüm səni,
dirilmə, ay nənə, dirilmə.
Erməni bizi, biz ermənini,
rus hər
ikimizi qırır, ay nənə.
Dirilmə,
bahalıq, qıtlıqdır,
qəzəblə, kinlə tutulub
körpələrin də qulaqları,
bir
nağılın eşidilməyəcək,
bir
laylan yuxu gətirməyəcək daha.
...Dünya
dönüb, dəyişib Bakı,
elə
biz də
üç ev dəyişmişik sən öləndən bəri,
Dirilmə,
tapa bilməyəcəksən təzə evimizi,
dirilmə, ay nənə, dirilmə...
Məlum
tarixi (və ağrılı) günlərin mənzərəsini
təqdim edən bu şeirdə
reflekslər, hissiyyat - həyəcan mühakimələri nə qədər fərdidirsə,
o qədər də ictimaidir; nə
qədər realdırsa, o qədər də qeyri-real,
mistikdir və nə qədər
ciddidirsə, o qədər də
zarafatyanadır.
Vaqif Səmədoğlu
yaradıcılıqda o qədər müstəqil oldu ki, nə
doğma Azərbaycan, nə də yaxşı bildiyi dünya
poeziyasının nəinki bir şairini, heç bircə
şeirini də təqlid-təkrar eləmədi, yalnız
öz şeirlərini yazdı. Xoşa gəlsə də, gəlməsə
də... Yalnız özünəməxsus
yaradıcılığın mənəvi (və fiziki!) əzablarından
zövq aldı:
Şeirlərimin
qızdırmasından
yata bilməmişəm
bütün gecəni.
Ciyərləri
cadar-cadar olmuş
təngnəfəs şeirlərimin.
Şairin
lirik (yalnız
lirikmi?) qəhrəmanı bir vaxtlar təvazökar bir
"iddia" ilə demişdi:
Bir
gün dəli olacağam,
icazə
versələr əgər.
Gedəcəyəm
baş götürüb
Evimizdən
səhər-səhər...
Söysələr
də, öz-özümə
ürək verib susacağam,
Söyüşləri
yaxam üstən
Orden kimi
asacağam...
Neyləyəsən ki, böyük şairlərin taleyi
həmişə belə olub, bundan sonra da, yəqin ki, belə
olacaq. Səməd
Vurğun kimi, Rəsul Rza kimi Vaqif Səmədoğlu da
çox tənələrə, nadan təhqirlərə məruz
qalıb... Ancaq Səməd Vurğun da, Rəsul Rza da, Vaqif Səmədoğlu
da hər biri öz dövrünün insan (və millət)
azadlığı barəsindəki təsəvvürlərini
mümkün qədər açıq bəyan etməkdən,
dünyanın dərdini sinədolusu öz dərdləri kimi
çəkməkdən çəkinməyiblər.
Dünya
da xali deyil...
Və bu
gün Vaqif Səmədoğlunun sinəsini müstəqil Azərbaycan
Respublikasının üç ordeni bəzəyir:
"Şöhrət", "Şərəf"... Və "İstiqlal".
Nizami Cəfərov
Ədəbiyyat qəzeti: xüsusi buraxılış 2024.- 5 iyun, ¹21.- S.6-7.