Göy qübbəsi, yol və
ömür mətni ilə baş-başa
Yol Novruz
Nəcəfoğlunun mətnlərində tale deyil, amma
özündə taleyin necəliyini, onun insan həyatına təsir
gücünü modelləşdirən işarədir:
"Yollar uzanan gün", "Çarəsiz
yolçu", "Bu bərədən haça yol",
"Bu dərənin uzunu"... Burada yol
simvolikasını labüdləşdirən həm də mətnlərin
"atlı nağıllar" kimi oxunmasıdır.
Əsərlərindən biri elə bu cür adlanır:
"Atüstü bir nağıl"... Sanki
personajlar özgürlüklərini, azadlıq hisslərini
yollarda dərk edirlər. Göy qübbəsi, yol və
ömür mətni ilə baş-başa qalan insanlar... Onlar oxucuya həm həyat və ölümün mənasını
anladır, həm də uzaqlarda qalan yaddaş arasında ruhsal
əlaqə yaratmış olurlar.
Daha bir məqam, yazıçının əsərlərində
qadın obrazları, onun mənəvi yaşantıları
öndədir, qabarıqdır. Novruz Nəcəfoğlu
əksər əsərləri ilə ədəbiyyatımızda
qadın təbiətini psixoloji rakursdan araşdıran, onun
emosional, düşüncə dünyasına, təhtəlşüuruna
detallı vurğular edən nasirlərimizdən biridir. Onların arasında mühafizəkar və hermetik
mühitdə yaşayan, onun qanunlarına zorən tabe olan
qadınlar da var, mühitlə ziddiyyət arasında qalıb
sosial münasibətlərə daxilən uyuşmayan,
özünü modern ölçülərə müncər
etmiş, mentallığa provokativ yanaşmasıyla
qıcıq doğuran, marjinallaşmış qadınlar da.
Zamanın
ultramodern ölçüləri ilə süslənib ailə
dəyərlərinə xələl gətirən, üzdəniraq
Şiva kimiləri də var bu mətnlərdə
("Köhnə koma"), bir xaral yun üçün
günün istisində kilometrlərlə yolu qət edib
özünü fəda etməyi bacaran Qıztamam kimilər də
("Çarəsiz yolçu"). Şivakimilərin
nazı ilə oynayıb hər şeyə dözən,
gözübağlı qul olan Qurbançiklər də var,
arvadının fədakarlıqlarına kor olan,
işi-gücü söyüş söymək, yumruq atmaq
olan Məmiş kimilər də. Hər gün görməyə
alışdığımız məişət hadisələri,
cəmiyyət mənzərələri...
Əsrin əvvəllərində
olduğu kimi bu gün də qadının ailədə fiziki
və psixoloji zorakılığa məruz qalması, ikinci
statusda olması yalnız ədəbiyyatşünaslıq
sahəsi üçün yox, eyni zamanda kulturoloji, sosioloji və
tarixi aspektlərdən araşdırma tələb edən
mövzudur. Novruz Nəcəfoğlunun mətnləri
bir çox tərəfləri ilə bizi XX əsrin əvvəllərinə
qaytarır. Xüsusilə qadın məsələsi,
qadın hüququ, qadının iç azadlığı
problemlərinin önə çəkilməsinə görə
bu əsərlər öz üzərinə cəmiyyətə
faydalı olmaq funksiyasını götürməklə bərabər,
həm də çox şeyin dəyişmədiyini bəlli
edir. Söhbət
qadından və qadına münasibətdən gedirsə, dəyişilməz
olan baxışımız deyil, həm də situsiyanın
özüdür. Buna sübut
üçün yazıçının "Çarəsiz
yolçu" povestini nümunə gətirə bilərik.
"Çarəsiz
yolçu" povestində Qıztamamın simasında bir
neçə kimlik birləşir: nümunəvi ailə sahibəsi,
fədakar ana, zəhmətkeş qadın. Bir
sözlə, zərif çiyinlərinə bütün ailənin
yükünü götürən və övladlarına
görə buna sevərək qatlaşan ana obrazı.
Onun həyat yoldaşı Məmiş üçün
qadınının psixoloji-emosional dünyası,
iç yaşantıları ümumiyyətlə, maraqlı
deyil. Novruz Nəcəfoğlu əsərlərində
xüsusi olaraq qadın emansipasiyasını qabartmır, onun
daha çox məişətdəki yerini qabardır, ailəyə
bağlılığı motivinə həssas yanaşır.
Bu yanaşmada ümumən cəmiyyətin
qadına gerçək münasibətinin əksi var. Onu daha
çox patriarxal mühitdən qopmağa qoymayan,
güclü, azad obrazını qəbullanmasını çətin
həzm edən cəmiyyət insanları. Önəmli məqam budur ki, yazıçı bu mətnlərdə
qadına münasibətdə kişimərkəzçi
mövqedən çıxış etmir. Onun
üzüntü və yaşantıları, üsyankar və
fələklərlə əlləşən ruhu həssas bir
qələmlə bədii təcəssüm predmetinə
çevrilir: "Tanrının çoban, özü də,
kərəminə şükür, elə yaranışdan
bivec, yarıtmaz bir çoban yaratdığı bu beli
qırılmış axı nədən onun bəxtinə gəlib
çıxdı? Qınamaq, danlamaq, məzəmmət
etmək istəyirdi. Ancaq kimi? Tanrınımı, qısmətinimi, öz
taleyinimi, yoxsa başqa birisnimi, kimi? Kimi?.."
Bəli, yazıçının əsərlərində
əsas prioritet fədakar qadınlardır. Onların
taleyindəki ağrıya yalnız müəllif nəqlində
əmin olmuruq, belə olsaydı əsərlərin ideya
yükü də, bədii əhəmiyyəti də
azalardı. Belə bir qiymətləndirmə əsərdəki
digər obrazların (həm də kişi
obrazın - Cahangirin!) baxış bucağından da təqdim
olunur: "Qıztamam yaxşı qadındır. Məmişə o dözür. Qıztamamın
bəxti ər sarıdan gətirməyib. Ancaq həyatdır
da...".
Yazıçı bu obrazları sona qədər ailə
dəyərlərinə sadiq şəkildə sərgiləyir. Onlar
üçün övlad xoşbəxtliyi, onların hər
ehtiyacını qarşılaya bilmək məqsədi daha
öndədir, nəinki realizə edə bilmədikləri istəklərinin
nifrət kimi sublimasiya olunması. "Çarəsiz
yolçu" povestində oğlunun yenicə binə olan
evini görən ananın əllərini divarlara sürtərək
kövrəlməsi, qızına cehizlik üçün nəzərdə
tutduğu, amma yaddan çıxardığı bir kisə
xaral yun üçün neçə kilometr yolu qızmar
günəş altında yaylağa geri qayıtması ilə
yalnız Qıztamam xarakteri mənəvi dəyər
almır, həmçinin nəsrimizdəki qadın
obrazının tutduğu rola, mövqeyə müsbət
çalarlar əlavə olunur.
Novruz Nəcəfoğlunun əsərlərinin dili,
onlardakı kolorit, zəmin aldığı etnoqrafik zənginliklə
bağlı ötən yazımda geniş bəhs etmişəm. Onun
bütün mətnlərinin dili axıcı və ritmik, təhkiyəsi
dinamikdir, buna görə oxucu ilə asan, səmimi ünsiyyət
qurulur. Bəzən yazıçı
müxtəlif situasiyalar zəminində qəhrəmanın
keçmişi ilə assosiasiya yaradaraq yaddaşını vərəqləyir,
indiki zamanda davam edən təhkiyənin hərəkətliliyini
kəsərək, fleşbək metoduyla işləməyə
üstünlük verir.
Bu, həm də ona görə baş verir ki, Novruz Nəcəfoğlunun
nəsrində qəhrəmanla ətraf mühit, ictimai
gerçəklər arasında ziddiyyətlər hakimdir. Bu, təkcə
yazıçının ailə-məişət həyatında
üzə çıxardığı, əsas problem olaraq
gördüyü, islah etməyə
çalışdığı neqativlər deyil, mənəvi-əxlaqi
atmosferdə aydın görünən, ümumən, müəllifin
nəsrinin fakturasında ayrı-ayrı süjet xətləri,
təfərrüatlarda üzə çıxan gerçəklərdir.
Novruz Nəcəfoğlunun
bütün mətnlərini xarakterizə edən ovqat
sırasını işarələməli olsaq, belə bir hərəkət
trayektoriyası alınar: melodramatizm, sentimentallıq, idilliya və
romantikadan realizmin gerçəklərinə doğru. Onun hekayə və povestlərində hər cür
zaman və mühit reallıqları içrə darıxan,
keçmişi ilə yaşayan insandan, gizlinlər barədə
SOS qaldırmağa cəsarəti yetəcək qədər
ayıq insana çevrilmə hakimdir. Bu əsərlərdə
psixoloji varlıq olan insanın iç dünyası sosial əhatədən
mənəvi-əxlaqi dəyərlərə, fəlsəfi sıraya
qədər ən müxtəlif sıralarda gəzişir. Təmkinli üslüb, lirika, prozaizm, ironiya - Nəcəfoğlunun
mətnlərində qəti estetik müəyyənliyə
malik ton olaraq bəlirlənir.
Məsələn, müəllifin son mətnlərindən
olan "Köhnə koma" hekayəsində
düşüncə sırası daha dərinlərə -
İnsan-təbiət münasibətlərinə qədər
uzanır.
İnsan əli ilə məhv olan təbiət, onun yerində
salınan istirahət mərkəzləri, pulun gətirdiyi
halal-haram fəlsəfəsi və s. İnsanın sabahı,
kainatın harmoniyasının qorunması ilə bağlı
düşüncə Novruz Nəcəfoğlunun mətnlərində
əsas həyəcan nöqtəsi kimi maraqlıdır. Bəzən insan təkliyinə köklənən əsərdə
vurğu gözlənilməz şəkildə insan və
kainatın taleyi üzərinə keçid edir. Yazıçı olduğu məkan
reallığından, yaxud duyğular ənginliyindən
yaşadığı planetə baxır. Kəsilən
ağaclar, istismar olunan təbiət, insan nəfsinin
yağı kəsildiyi məqamlar ona ağrı
yaşadır. Bu, həm də onun yurda, torpağa, vətən
amilinə sevgisindən qaynaqlanır: "Qurban müəllim ətrafı
bir də gözdən keçirib geri, gəldiyi yola tərəf
döndü, tələsik yola düzəldi. Gedə-gedə
"Satik, bu işlə ciddi məşğul ol, tapın o
adamı, danışın, razı olmasa başqa yolla..." Dodağının altında nəsə
pıçıldadı, orasını eşitmədim.
Sonra da: "O komanı uçurub yerində beş
mərtəbə otel tikəcəm. Satik, otel ee, otel! Başa düşdünmü? Bu su da, bu ərazi
də, o koma da mənim olasıdır, biləsən! İşləyin, işləyin",
- deyib yanınca yeriyən Satikin kürəyinə bir
şapalaq endirdi. Getdilər,
uzaqlaşdılar".
Novruz Nəcəfoğlunun əksər qəhrəmanları
təkdirlər. İstər insanlar arasında olsun, istərsə də
özü ilə baş-başa qalsın, fərqi yoxdur,
yazıçı onların təkliyinə xüsusi vurğu
edir, duyğuları, keçmişi, xatirələri ilə təkbətək
qalan insanın iç yaşantılarına fokuslanır. Cəmiyyətdən təcrid olunaraq təbiət
qoynuna, köhnə komalara sığınmaq bir növ
personajın daxili aləminin sıxıntısının
vizual göstəricisidir. İnsan daim nə vaxtsa
xoşbəxt olduğu məkana və zamana can atır və
bununla sanki, özünün mənəvi diskomfortunu maddiləşdirir:
"Bəlkə elə xoşbəxtlik
sandığının özü də qəribə və
anlaşılmaz şeydir. Ömrün elə anları olur ki,
qaçırıb əldən yox, ömürdən verdiklərini
düşündükcə hər şey qəribə görünə
bilir...".
Keçmişin
beyində dolaşan səslərini eşitmək, toxunulan hər
detalda keçmişin tozunu silmək, xoşbəxtlik
nişanələrini axtarmaq cəhdləri hekayədə həm
məzmun, həm də təsviri baxımdan qəhrəmanın
bu günü arasında kontrastda təqdim edilir, onun
özünü tapa bilməməsi, özünəqapanıqlığı
qənaətini eyhamlaşdırır: "Çərçivəyə
salınıb divardan asılan şəklə
yaxınlaşdı. Sanki hansısa qeyri-iradi bir
qüvvə onu çəkib şəkilə tərəf apardı.
Heç bir ölçüyə
sığmayan bir ömrün xatirə dolu anlarını bəzən
bir foto şəklində çərçivəyə
salırsan. Ömrə güzgü tutan o
mübhəm xatirələri dondurub saxlamaq
üçün".
Ədəbiyyatın, sənətin yaddaşla,
keçmişlə, uşaqlıqla əbədi
bağlılığının səbəbi nədədir? Məşhur
rus kinorejissoru Andrey Arsenyeviç Tarkovskinin fikrini
xatırlayıram. 1979-cu ildə Latviya televiziyasına
verdiyi müsahibədə dediyi həmin fikirlər sənətin
mahiyyətini ifadə eləmək baxımından çox
ibrətamiz görünür: "Yaradıcılıq
birbaşa xatirə işidir. Xatırlamaqdır... Mənim uşaqlığım mənim
materialımdır. Əgər bu gün məni
bir yaradıcı insan kimi tanıyırsınızsa, bu, mənim
öz uşaqlığımı, uşaqlıq xatirələrimi
və müşahidələrimi bədiiləşdirdiyim
üçündür. Sənət budur..."
Novruz Nəcəfoğlunun əsərlərində də
keçmişə qayıdış, uşaqlığın
o ilıq və işıqlı nəfəsini qoruyub saxlamaq
ruh yaddaşını oyaq saxlamaq üçün vacibdir. Yaxşı bilir ki, əvvəl-axır
hər kəsin özü ilə hesablaşacağı, Yola
çıxacağı, yolu ilə baş-başa
qalacağı məqam gəlir. Bir göy qübbəsi
qalır, bir taleyindən keçən ömür yolu, bir də
içində qoruyub saxladığın uşaqlıq nəğməsi...
Elnarə Akimova
Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 15 iyun, ¹22.- S.16-17.