Qəlbin qanunu, yoxsa qanunun qəlibi
Hüseynbala
Mirələmovun "Bəyaz buludlar üstdə"
romanı üzərinə filoloji-fəlsəfi notlar
Ünlü
yazar Hüseynbala Mirələmovun "Bəyaz buludlar üstdə"
romanı qədimdən qədim bir mövzuya - məhəbbətə
həsr olunub. Amma
"günahkar" məhəbbətdən danışan
romanda bu əzəli-əbədi mövzu çağdaş
yöndən, orijinal rakursdan verilir və bunu elə epiqrafdanca
görmək xoşbəxt ola bilməz.
Hamının öz taleyi vardır..." Dünyaca
ünlü qırğız yazarı Çingiz Aytmatovun
"Əlvida, Gülsarı" povestindən gətirilən
bu epiqrafın orijinallığa, özünəməxsusluğa
nə dəxli var? - deyə soruşa
bilərsiniz və bu sualı cavablandırmaq üçün
bir az uzaqdan başlamalı olacam.
Öncə
onu vurğulayım ki, əgər bu romanı mən yazası
və hökmən epiqraf verəsi olsam, heç bir tərəddüd-filan
göstərmədən minlərlə nümunə
arasından Anarın "Beşmərtəbəli evin
altıncı mərtəbəsi" romanının qəhrəmanı
Təhminənin məşhur aforizmini seçərdim:
"Dünyada yalnız bir həqiqət var - qəlbin həqiqəti
və səadət, xoşbəxtlik də elə budur." Çünki "Bəyaz buludlar üstdə"
romanında qoyulan başlıca sorun insanın səadəti,
ona çatmağın yolu isə cismani və mənəvi təminatdan
doğan könül rahatlığıdır.
Platon
"Ziyafət" dialoqunda yazırdı ki, insan ruhu
dünyaya gələndə iki yerə bölünür və
hər kəs öz yar(ıs)ını
axtarır, tapsa, bütövləşib xoşbəxt olur,
tapmasa, bədbəxt! Ağız ədəbiyyatı
bu fikri bir qədər sadə şəkildə belə
yaşadır - taylı tayını tapmasa, günü
ah-vayla keçər. İnsan ailə quranda, ya zəlzələdən,
ya vəlvələdən yanlışlığa yol veribsə,
öz tayını tapmayıbsa, günü ah-vayla keçməli,
bir dəfə yol verdiyi yanlışın acısını
ömrü boyu çəkməli, yoxsa, öz yar(ıs)ını,
özünün bütövlüyünü tapmaq
üçün yeni çabalarda bulunmalıdır? Hüseynbala Mirələmovun son romanında
cavablandırdığı ana sual budur. Bu
sualla, bildiyimiz kimi, sevmədiyi Manafa fərqinə varmadan,
ictimai rəy xatirinə, el gözünə ərə gedən
Təhminə də qarşılaşır. Amma Hüseynbala Mirələmov epiqrafı Aytmatovdan verib,
çünki qırğız yazarının povesti də,
"Bəyaz buludlar üstdə" romanı da, Anarın əsərindən
fərqli olaraq tragik sonluqla deyil, "bəşəri
komediya" finalıyla, yəni qəhrəmanların
vüsalıyla bitir. Təhminə Zaurun şəxsində
öz yarısını tapmır, Aytmatovun
qarşılıqlı məhəbbətlə bir-birini sevən
Cəmilə və Danyarı, Mirələmovun Ayan və
Vüqarı isə bir-birini tapır, təkcə cismlər
deyil, yer üzünə gələndən bəri bir-birini
axtaran ruhlar da qovuşur, bütövləşirlər.
Burda zahirən mətləbdən uzaqlaşmaq kimi
görünən, əslində isə onu daha da genişləndirən
bir haşiyə çıxmalı olacam. Anarın
"Beşmərtəbəli evin altıncı mərtəbəsi"
romanı milli nəsrimizin ən geniş rezonans doğuran əsərlərindən
biridir və poetik təfəkkürümüz bir neçə
yüzildir Füzuli orbitində fırlandığı kimi, bədii
nəsrimizin önəmli bir qismi də onillərdir ki, bu əsərə,
ya təqlidi, ya da tənqidi, ya birbaşa, ya da dolayısı
ilə münasibət üzərində yazılır və
yazılmaqdadır. Yeni nəsil yazarlardan
Cavid Zeynallının "Günəşi gözləyənlər"
romanından tutmuş, ta Hüseynbala Mirələmovun
haqqında söz açdığım romanına qədər
bu məhz belədir. "Beşmərtəbəli evin
altıncı mərtəbəsi" ölçüyə,
miqyasa, etalona, məhək daşına, Qordu düyününə
çevrilib və hələ ki İsa Muğannanın
"dünyada bir qadına münasibətdən qat-qat ciddi məsələlər
var" deyən "İdeal" romanından başqa bu
düyünü çözən olmayıb. İsa
Muğannanın romanında isə düyünün
çözülməsindən daha çox, ondan yan keçməkdən
danışmaq olar. Beləcə, Azərbaycan
nəsri 50 ilə yaxındır ki, bu düyünü
çözəcək İsgəndər gözləyir.
Anar öz romanını Füzulinin "Leyli və Məcnun"unun
modern qarşılığı kimi yazıb, hazırkı
bir çox romanlarımız isə "Təhminə və
Zaur"a cavab olaraq yazılır. "Bəyaz buludlar
üstdə" də bu yöndən istisna deyil və mənə
elə gəlir ki, roman ya məqsədyönlü, ya da
şüuraltı olaraq "Beşmərtəbəli evin
altıncı mərtəbəsi"ndəki
düyünü çözmək, düşdüyü
ümidsiz durumdan təhminələri xilas etmək istəyi
ilə yazılıb.
Təkcə
yazıçılarımz deyil, oxucularımızın də
"Təhminə və Zaur" dastanının duvaqqapma ilə
bitməməsindən doğan yarım əsrlik acısı
var və mənə elə gəlir ki, müsbət sonluqlu məhəbbət
romanları yazan bir çox yazarlarımız həm də bu
amili nəzərə alır, taleyin Təhminəyə
qarşı ədalətsizliyini kompensasiya eləmək,
bununla da, çoxmilyonlu oxucu auditoriyasının yarasına məlhəm
qoymaq istəyirlər. Yeri gəlmişkən, klassik dövrdə
də belə gecikmiş səadət yaşayan ədəbi qəhrəmanımız
olub - Nizaminin "Xosrov və Şirin"inin nakam taleli Fərhadı!
Arif Ərdəbilinin "Fərhadnamə"si və
Əlişir Nəvainin "Fərhad və Şirin"indən
tutmuş, Səməd Vurğunun "Fərhad və
Şirin"inə qədərki bir çox əsərlərdə
Fərhadın baş qəhrəmana çevrilməsi sadəcə,
ədəbi yenilik naminə deyildi, həm də və daha
çox "Xosrov və Şirin"ində epizodik yer tutan Fərhada
qarşı "ədalətsizliyi" kompensasiya eləmək
məqsədi daşıyırdı.
"Bəyaz
buludlar üstdə"nin epiqrafı bir
neçə anlam daşıyır və bu anlamlardan bəziləri
anındaca aydın olur, yetər ki, Hüseynbala Mirələmovun
yaradıcılıq yoluna ən ümumi şəkildə bələd
olasan. Birincisi budur iki, "Bəyaz buludlar üstdə"
qırğız yazarının gənclik illərində
yazdığı, 60-cı illər və sonrakı onillərdə
çox populyar olan və öz müəllifinin sənət
vəsiqəsi sayılan "Cəmilə"siylə
anologiya üstündə yazılıb, məsələn,
Orxan Pamukun "Mənim adım qırmızı"sı
Nizaminin "Xosrov və Şirin"iylə
qarşılaşdırmada yazıldığı kimi. Amma
bir vacib fərqlə: türk yazıçısı ilkin mətnə
dekonstruktiv yanaşır, klassik əsərdəki ilahi
eşqi göylərdən yerə endirir, hər cür ali dəyərdən,
metafizik mənadan məhrum edir, qutsallıq haləsindən
çıxarır, adi, gündəlik seksual duyğunun ədəbiyyatdakı
sublimasiyası kimi təsvir edir, bir sözlə, postmodernist əsər
yazır; Hüseynbala Mirələmov isə ilkin mətnə
konstruktiv yanaşır, eşqə Nizami, Füzuli tərzində
metafizik anlam verməsə də, onu yerlərdən göylərə
qaldırır, həyatın ali mənası kimi dəyərləndirir,
yəni postmodernist əsər yazmır. Düzdür, bu əsərdə
də "dekonstruktivlik" var, amma gizlidir, Çingiz
Aytmatova deyil, Tolstoya münasibətdədir və olsun ki,
qeyri-ixtiyaridir, yəni müəllifin özü bunun fərqində
deyil. Amma fikrin ardıcıllığı
qırılmasın deyə, özəl incələmə istəyən
bu məsələ barədə indi deyil, bir qədər sonra
danışacam.
"Cəmilə"
ilkin, "Bəyaz buludlar üstdə" törəmə mətn
statusu daşıyır və Hüseynbala Mirələmov bunu
nəinki gizləmir, ört-basdır eləməyə
çalışmır, əksinə, bütün əsər
boyu dönə-dönə, özəl bir ehtiramla
vurğulayır, yada salır. Amma anologiya hər
iki əsərin məhəbbət mövzusunda
yazılmasıyla bitmir. Həm də hər iki əsərdə
məhəbbət, yoxsa, kəbin sədaqəti məsələsi
qoyulur və məhəbbətə üstünlük verilir -
birincidə Cəmiləylə Danyar, ikincidə isə, Ayanla
Vüqar arasındakı sevginin timsalında!
"Əlvida, Gülsarı" əsərindən gətirilən
sitat-epiqrafın bir anlamı da budur ki, Hüseynbala Mirələmov
görkəmli qırğız yazıçısı ilə
eyni vaxtda, 60-cı illərdə bədii
yaradıcılığa başlayıb, yəni onlar eyni
zamanın övladları, mənəvi qardaşlardır. Nədən
ki, insanlar ata-analarından daha çox, zəmanələrinə
bənzəyirlər və zamandaşlıq onlarda fikir
ortaqlığı, duyğu doğmalığı
yaradır. Üstəlik də, bu iki yazıçı
birbaşa dost olublar. Qırğız yazarı
Azərbaycan nasirinin yaradıcılığını, özəlliklə
də, Qarabağ mövzusundakı "Xəcalət" əsərini
yüksək qiymətləndirib və öz ana dilinə
çevirtdirib. Hüseynbala Mirələmovun
"Cəza" povesti ilə Çingiz Aytmatovun "Qiyamət"
romanının ideya doğmalığı var. Hər iki əsər
realist-psixoloji üslubda yazılıb. Hər iki əsərdə
insanın təbiətlə harmoniyası, onun ali
missiyasının bu harmoniyanı qoruyub saxlamaqdan ibarət
olması ideyası irəli sürülür. Hər iki əsərin
müəllifi yer üzündəki qlobal fəlakətlərin
məhz bu adi və ali həqiqətin
unudulmasından irəli gəlməsiylə bağlı xəbərdarlıq
edir. Bu, ünlü qırğız
yazıçısının çoxşaxəli romanında
ideya qollarından sadəcə, biri, Azərbaycan
yazıçısının povestində isə əsas
fikir, aparıcı qayə, ana ideyadır.
"Bəyaz
buludlar üstdə"nin aysberqi
xatırladan sitat-epiqrafının birbaşa mətnin
üzünə çıxmayan, sətiraltı, amma yenə
də anındaca oxunan başqa, gizli bir anlamı da var.
Söhbət, çox ünlü bir əsər və onun
özündən də ünlü ilk cümləsindən
gedir. Yəni "Bəyaz buludlar üstdə"nin epiqrafı həm də Lev Tolstoyun
"Bütün xoşbəxt ailələr bir-birinə bənzəyir,
bədbəxt ailələr isə hərəsi bir cür bədbəxtdir"
cümləsilə başlayan "Anna Karenina" romanına
mesaj göndərir. Hüseynbala Mirələmov
qırğız yazıçısından açıq, rus
yazıçısından isə üstüörtülü
sitat gətirir, birinciyə açıq-aşkar əl eləyir,
ikincini isə gizli işarələyir. Amma ola da bilsin ki, bu işarə birbaşa deyil,
dolayısıyladır, yəni müəllif bunu fərqinə
varmadan, Çingiz Aytmatov vasitəsilə eləyib, ən
düzünü, şübhəsiz ki, o özü bilir. Çingiz Aytmatovun rus dahisiylə fikir
qarşıdurmasına getməsinə, daşa-tərəziyə
girməsinə isə şübhə yoxdur.
Ailəli
kişi və ərli qadının məhəbbətindən
danışan "Bəyaz buludlar üstdə" istər
bilərəkdən, istərsə də, bilməyərəkdən,
ən ümumi ideya baxımından da Tolstoyun romanında irəli
sürülən fikrə qarşıdır. Dahi rus
yazıçısının dünyalarca ünlü
romanını oxumayan çətin ki, tapılsın və
odur ki, söz konusunun dərhal anlaşıldığına
şübhəm yoxdur: toxunulmaz ailə bağları, yoxsa,
dayanılmaz sevgi; ağılın çərçivəsi,
yoxsa, duyğunun azadlığı; qanunun qəlibi, yoxsa, qəlbin
qanunu? Tolstoy bu məsələdə ilahi-təbii
qanunların tərəfindədir və bu qanunları
heç vaxt pozmayan təbiəti insana örnək gətirir.
"Bəyaz buludlar üstdə" romanı
müəllifinin fikrincə isə, əsas qəlbin istəyidir.
Və elə epiqrafdanca gizli konflikt başlayır: kim haqlıdır, Tolstoy, yoxsa, qəhrəmanlarının
ardından boylanıb onun klassik mövqeyinə qarşı
çıxan qırğız yazıçısı və
ünlü qırğızla həmrəylik göstərən
Azərbaycan yazarı?
Tolstoya
görə, ilahi əsaslara dayanan əzəli-əbədi ailə
dəyərlərini keçici ehtirasa qurban vermək fəlakətə
aparır və bircə yol qalır - bu əsasları
heç vaxt pozmayan, öz şüuru ilə varlığa
müdaxilə eləməyən və şüursuzluğu
ilə aram tapan təbiətin özü
kimi dinc olmaq, təbiətin qanunları (və onların
arxasında dayanan Tanrı) ilə harmoniyada yaşamaq! Eqoist əzablardan,
dayanılmaz ehtiraslardan qurtulmağın yolu özünü
bu ahəngin, bu harmoniyanın içində əritmək, yox
eləmək, sufiyanə desək, fənafillahdan keçir! Füzuli demişkən, "Rahi-eşq içrə
mənə ancaq fəna məqsud idi/Şükr kim məqsudə
yetdim, intizarım qalmadı". Bütün acılar məhz
bu birliyin, ahəngin, harmoniyanın pozulması,
"şüurlu" insanın özünü
"şüursuz" təbiətdən ayırması,
individualizm, fərdiyyətçilikdən başlayır! Əlbəttə, Tolstoy yaxşı başa
düşürdü ki, xoşbəxtlik illüziyadır,
Turgenevin dediyi kimi, onun ancaq müəyyən anları var,
"təbiiləşməklə" xoşbəxtliyə
çatmaq fikri isə, sadəcə, özünü
aldatmaqdır. Çünki insan ikinci minilliyin
sonlarına doğru gəlib çatdığı
sivilizasiyanın zirvəsindən geri dönüb yenidən
"şüursuz" ola bilməz, bu
durumu ancaq oynamaq, özünü şüursuz təbiətin
yerinə qoymaq olar. Amma təbiətlə
harmoniya insana ən azı, sakitlik, hüzur gətirər, onu
zaman qatarının altına atılmaq kimi faciəli
sonuclardan qoruya bilər. Təbiətdə
şüur olmadığından, sanki zaman da donub, gəlişmə
dayanıb, Platonun dediyi kimi, hər şey neçə minillərdir
ki, vahid ilahi proqram üzrə çevrə boyunca təkrar
olunur. Çünki təbiətdə
insana məxsus ağıl, bu ağıldan doğan fərdiyyətçi
eqo və onun doğurduğu bəlalar yoxdur. Sabahlar eyni cür açılır, axşamlar eyni
cür düşür, günəşin
doğuşu-batışı təkrar olur, buludlar eyni cür
dolur, yağışlar eyni cür yağır, otlar eyni
cür cücərir, çiçəklər eyni cür
açır. Yazıçı fəlakətə aparan
yolun acı sonuclarını urbanistik mühitdə
fırtınalı, tragik eşq romanı yaşayan Anna və
Vronskinin, "səadətə" aparan yolun mötədil nəticələrini
isə, təbiətin qoynundakı malikanəsinə sığınan
Levin və onun zövcəsi Ketin sakit, təvazökar,
iddiasız, hüzurlu ailə həyatının timsalında
göstərir.
Tolstoyun
zamanında individualizm, insanın özünü nəinki təbiət,
hətta Allahdan da ayırıb əlahiddə bir varlıq kimi
dərk eləməsi pik həddə çatmışdı
- ateizmin dövlət ideologiyası səviyyəsinə
qalxması, cahan savaşları, inqilablar və kosmosun fəthi
ilə tarixə düşən iyirminci yüz il
yaxınlaşırdı. İnsanlığın
gələcəyi ilə bağlı əndişələnən
ən ağıllı başlar, ən müdrik zəkalar bu
şeytani gedişi dayandırmağın yollarını
arayıb-axtarırdılar. Dünya hara
üz tutmuşdu? Zaman hara
fırlanırdı? İnsan hara gedirdi?
Dostoyevski sorundan çıxış yolunu
Tanrıya, Tolstoy isə təbiətə qayıtmaqda
görürdü. Annanın altına
atıldığı qatar ilahi əsasları
da, onun minillərdən bəri müəyyən elədiyi dəyərləri
də darmadağın eləyən yeni zamanın rəmzi-simvolik
işarəsi idi. Anna özünü sadəcə,
qatarın deyil, acımasız sürətlə
insanlığın üstünə gələn yeni
zamanın altına atmışdı. Zamanın
gətirdiyi liberalizm min illərin patriarxal düşüncəsinə
söykənən dəyərləri dağıdır, rus
dahisi bu kor gedişə qarşı çıxaraq,
bütün zamanların fövqündə və
dışında duran ilahi-təbii qanunların bərpasına
çağırırdı. Dostoyevskiyə
görə, sorunun çözümü üçün
insan superşüurlu ruha, Tolstoya görə isə
"şüursuz" təbiətə çevrilməliydi.
Dostoyevski aliyə, Tolstoy isə adiyə
çağırırdı. Amma hər
iki halda insan şüurunun yaratdığı süni və məhdud
çərçivədən çıxmaqdan söz gedirdi.
Hər iki halda faciənin mənbəyi
ağıl idi və ağıldan bəla problemi
yaşanırdı. Hər iki dahi
Qriboyedovun əsrin başlanğıcında qoyduğu suala
cavab axtarır, Dostoyevski çıxış yolunu
ağıldan imtina edib, ilahi intellektə yüksəlməkdə,
Tolstoy isə təbii anti-intellektə enməkdə
görürdü. Hər iki dahi üçüncü
bir dahinin - Füzulinin yüzillər öncə dediyi bu fikri
təsdiqləyirdi: "Ey Füzuli, eşq mənin qılma
nasehdən qəbul/ Əql tədbiridir ol, sanma ki bir
bünyadı var!" İndi - süni intellekt
erasında "ağıldan bəla" sorunu qat-qat kəskinləşib
və Hüseynbala Mirələmov da öz romanını
problemin daha da kəskinləşdiyi bir dövrdə yazıb.
Sual isə öz qüvvəsində qalır: Yolumuz
hayanadır?
Kimsə
etiraz edə bilər ki, mən məsələni çox net
qoyur, radikallaşdırıram, çünki eyni durumda olan
milyonlarla digər qadınlar kimi Anna, eləcə də
dünya ədəbiyyatı və milli bədii nəsrimizdən
yaxşı tanıdığımız emmalar, indianalar,
katerinalar, afətlər, təhminələr... intihar eləməyə
də bilərdi. Amma eləyirlər,
çünki sevginin olmadığı bir durumda cismən
sağ qalmaq bu qadınların mənən yaşaması demək
olmayacaqdı. Öz dönəmlərinin qabacıl
dünyagörüşünü təmsil eləyən bu
qadınların heç biri sıravi, boz adam
deyildi. Onların sevgidən umduqlarını
yerdəki kişilər verə bilmirdi, göydəki kişiyə
isə inamları güclü deyildi və ya yox idi. Bircə
yol qalırdı - yerlə göy arasındakı qeyri-müəyyənliyə,
heçliyə atılmaq, yox olmaq, ölüm!
Hüseynbala
Mirələmovun qəhrəmanı - Ayan intihar eləmir: təkcə
ona görə yox ki, müəllif belə istəyir; həm də
ona görə ki, eşq üzündən intihar dönəmi
artıq çoxdandır tarixə qovuşub. Daha
saralar özlərini sellərin ağuşuna atmır,
"bisutunlar çapılmır, bəzən böyük bir
ölkədə bir məcnun da tapılmır." Yəqin, bu üzdən ötən yüzilin
sonlarında Hidayət Orucovun "Məhəbbət
yaşayır hələ" əsərini Milli Teatrda "Məhəbbət
yaşayırmı, hələ?" adıyla səhnələşdirmiş,
çağdaş dönəmdə sevginin
varlığını sual işarəsi altına almışdılar.
Ayan belə bir dönəmin övladıdır, qatar deyil, təyyarə
dönəminin qadınıdır və problemi öz
zamanına uyğun çözür - sevgilisi Vüqarla
birlikdə təyyarəyə bilet alıb, Türkiyəyə,
ordan da Avropaya gedir və beləcə, həm də
"yolumuz hayanadır?" sualına öz düşüncəsi
üzrə praktik cavab verir. Təyyarənin
altına atılmaq olmur, onun üstünə çıxmaq,
ordan bəyaz buludları seyr eləmək olar.
Ayan kimdir? Hüseynbala Mirələmov öz qəhrəmanının
dəqiq xarakteristika və sosial təyinatını vermək
üçün romanda daha iki qadın obrazı yaradır - Vəsilə
və Lalə. Hər biri öz xarakteriylə
seçilmək baxımından bu obrazlar bir qədər də
Üzeyir Hacıbəylinin Gülçöhrə, Asya, Telli
üçlüyünü xatırladır. Eşqi təmsil edən Ayan bu qadınlar arasında
mərkəzdə durur. Ehtirası rəmzləşdirən,
Tamerlan adlı ailəli bir kişiylə roman yaşayan rəfiqəsi
Vəsilə Ayanın sağında, Vüqarın qanunu təmsil
edən gözəl, lakin sərt, quru, təbəssümsüz
arvadı Lalə isə solunda qərar tuturlar. Mirələmovun
təqdimində Ayan gözəllik, ağıl və
ehtirasın vəhdətinin təcəssümüdür.
Yazıçı onun dedi-qodu eləmək, hiyləgərlik
və sair kimi qadınlara məxsus zəiflik və
nöqsanlarına da göz yummur, ideal deyil, real, amma sevimli
qadın obrazı yaradır, onun Vəsilənin mənzili,
yaxud İsmayıllıda - təbiətin qoynunda Vüqarla
sevgi səhnələrini xüsusi ilhamla, bütün anadangəlmə
gözəllikləri, naturalistik incəliklərinə qədər
təsvir eləyir. Lakin o, ehtirası öz qəhrəmanlarının
münasibətinin sadəcə, qaçılmaz
başlanğıcı kimi verir, onların eşqin təsiriylə
fasiləsiz daxili gəlişməsi, müxtəlif dönəmlərdən
keçməsi, finalda ülviyyətə yüksəlməsini
də gözdən qaçırmır.
Bütün
roman boyu, özəlliklə də, şərq mentalitetinin
daşıyıcısı olan oxucunu bir sual
düşündürür: ərli qadının ailəli
kişiylə məhrəm münasibəti nə dərəcədə
təqdirəlayiqdir? Yazıçı öz qəhrəmanlarının
qanunazidd hərəkətinə qanunların ən alisi
saydığı sevgi vasitəsilə bəraət verir. Ayan xəsis, etinasız, nəzakətsiz, kitaba, ədəbiyyata
ironik yanaşan, mənən dayaz əri Həsəni sevmir, hətta
ondan dünyaya övlad belə gətirmək istəmir, onun
gözəlliyi və ağlına pərəstiş eləyən,
onu hətta ərinə belə qısqanan Vüqarı sevir!
Ayana görə, həyatda yalnız bir qanun var - eşqin
qanunu! Bir hökm var - qəlbin hökmü! İnsan
dünyaya bir dəfə gəlir və bir dəfə
verilmiş ömrü qəlbinin istəyincə
yaşamalı, həyatı sevmədiyi adamla birgə
yaşamaqdan doğan zindana çevirməməlidir! Xoşbəxtlik
onun haqqıdır! "Ailə ocağı da o zaman isti olur
ki, içində yaşayanların bir-birinə sevgisi
qarşılıqlı olsun".
Taleyin qəfil hökmüylə
tapdığı səadətindən az qala,
ağlını itirən Ayan həyatına rəng qatan, məna
verən bu eşqə görə hər şeyindən - tənha,
qoca anasından, ev-eşiyindən, ailəsindən, vətənindən,
bir sözlə, bütün keçmiş həyatından
vaz keçərək sevgilisi ilə birlikdə
dünyanın o başına belə getməyə
hazırdır! Onun Anna kimi qatarın altına
atılmağa, Emma və Afət kimi özünü zəhərləməyə,
İndiana və Katerina kimi sularda boğulmağa, Təhminə
kimi intiharın ən orijinal yolunu seçməyə - serroz
ola-ola şərab içməyə ehtiyacı qalmır.
Çünki onun sevgilisi "mələyi fahişə eləyən"
Vronski, Rudolf, Raymon, Boris, Qaratay, Zaurun
bacarmadığını eləyir - "fahişəni mələyə
çevirir!" Və burdan da roman müəllifinin
başlıca qənaətlərindən biri hasil olur: hər
bir xoşbəxt qadının arxasında onun yolunda hər
cür fədakarlığa hazır olan kişi dayanır. Yəni
əsas qəhrəmanının qadın olmasına baxmayaraq,
Mirələmov nəinki feminist roman yazmayıb, əksinə,
feminist zamana qarşı müxalif mövqedə durur.
Zaman demişkən, romanda Aytmatovun ünlü
povestindən gələn və taleyi işarələyən
Gülsarı obrazı haqqında da danışmaq
lazımdır. Gülsarı Ayanın atıdır və bu
qiymətli hədiyyəni ona Aytmatovun pərəstişkarı
olan babası bağışlayıb. Ayan öz
muradına da bu at vasitəsilə çatır - dəniz
sahilində gəzəndə hürkmüş at onu belindən
yerə vurmaq istəyir, təsadüfən orda olan Vüqar
qadını xilas edir və məlum hadisələr də
bundan sonra başlayır... Tale qaçılmazdır,
amma insanın iradəsi, gücü, istəyi, hətta taleyin
hökmünə belə üstün gələ bilər.
Romanın rəmzi-simvolik səciyyə daşıyan bu
ekspozisiyasından doğan qənaət budur. Romanın
bütün sonrakı olayları ekspozisiyada işarə olunan
bu ideyanın açılışı və təsdiqindən
ibarətdir. Əsəri oxuduqca görürük ki, Vüqar
Ayanı təkcə atdan yıxılmaqdan deyil, taleyin
atından yıxılmaqdan xilas edir.
Romanda rəmzi-simvolik səciyyə
daşıyan daha bir epizod təbiətlə
bağlıdır və konfliktin kuliminasiya məqamını
əks etdirir. Qəhrəmanlar - Vüqar və
Ayan öz ailələri ilə birlikdə təbiətin
qoynuna - İsmayıllıya gedirlər və Tolstoyun dediyinin əksinə,
təbiət onların sorunlarını nəinki
çözmür, məsələlərə nəinki
hüzur gətirmir, əksinə, konflikti daha da kəskinləşdirib
pik həddinə çatdırır - hər iki tərəf
rəsmi boşanma qərarı verir. Təbiət
saf, təmiz, bərraq bir aynadır və insanı necə
varsa, elə də göstərir, onun beynini, qəlbini
artıq informasiya yükündən təmizləyir, bir
sözlə, onu özünə qaytarır və bununla da verəcəyi
qərarı qətiləşdirir. İsmayıllı epizodu
bunu deyir.
Romanda daha bir simvol təyyarədir və finalla
bağlıdır. Qəhrəmanların romanın
sonunda təyyarəylə xaricə üz tutması, sadəcə,
bir ölkədən başqasına getmək deyil, eyni zamanda
eşqin gücüylə həm məişət
dedi-qoduları, həm də ümumən cismanilikdən, yerin
cazibəsindən xilas olub, yüksəlməsi, ucalması,
ülviyyət rəmzi olan səmalardakı
ruhani vəhdəti, iki təndə bir can olması anlamına
gəlir. Əlbəttə, ədəbiyyatımızda belə
vəhdət örnəkləri çox olub - Füzulinin
Leyli və Məcnununun cənnətdəki
görüşündən tutmuş, Cavidin özünü
uca qayaların zirvəsindən atan Sənan və
Xumarının ruhlarının vüsalına qədər. Hüseynbala Mirələmovun romanının özəlliyi
ondadır ki, onun qəhrəmanları bir dünyadan digərinə
getmir, dünyanın bir yerindən digər yerinə gedir, Adəm
və Həvvanın cənnət səadətini bu
dünyanın özündəcə yaşamağa qərar
verirlər. Bu, müasir insan düşüncəsinin
vertikaldan horizontala keçməsi, yəni şaquli deyil,
üfüqi düşünməsi, bir sözlə, Haydeggerin
dediyi kimi, metafizikadan imtinası anlamına gəlir. Lakin nə
anlama gəlirsə-gəlsin, Xəyyamın "Burda cənnət
yapalım badə ilə, nəmə lazım o varılmaz cənnət",
yaxud da Səməd Vurğunun "bütün cənnətləri
quracaq insan" fikrini təsdiq edir.
Kaş ki, insanın öz səadətinin
ardınca nəinki başqa dünyaya, heç dünyanın
başqa yerinə getməyə də ehtiyacı olmayaydı.
Və bir də kim təminat verə bilər ki, altı aydan,
bir ildən, uzağı, iki ildən sonra qəhrəmanları
bir-birinə bağlayan ehtiras atəşi sönməyəcək?
Bəs, sonra nə olacaq? Yeni sevgi, yeni səadət
axtarışlarımı başlayacaq? Məncə, möhtərəm
yazıçımız bu sualın cavabını qəhrəmanların
bəyaz buludların üstündən yerə enəndən
sonrakı həyatını əks etdirən növbəti
romanında verə bilər...
Əsəd
Cahangir
Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 29 iyun, ¹23-24.- S.18-19.