Məhəmməd Füzuli - Seyid Əzim Şirvani - Əliağa Vahid - Azərbaycan qəzəlinin üç
sütunu
(əvvəli ötən saylarımızda)
Vahid də ürfan əhli deyildimi?
Biz xərabət
əhliyik, meyxanələrdən
çıxmışıq,
Badələr nuş etmişik, peymanələrdən
çıxmışıq.
Atəşi-qəmdən nə qorxaq kim, Səməndərxislətik,
Şəmilər yandırmışıq,
pərvanələrdən çıxmışıq.
Pirimiz piri - Muğandır, xadimi-meyxanəyik,
Rindlər zövqün
görüb, divanələrdən
çıxmışıq.
Qədri-qiymətsiz bizi zənn etmə, Vahid, arif ol,
Pürbəha gəncinəyik,
viranələrdən çıxmışıq.
Bu tipli misalların sayını başqa paralellər üzrə də davam etdirə bilərik. Nəhayət,
Vahid etiraf edir ki:
"Böyük Füzulimizin
yadigarı mən özüməm". Fikrimizcə, bu, çox səmimi etirafdır, ancaq bu, o demək
deyil ki, Vahid Füzulinin
kölgəsidir. Sadəcə
olaraq, Vahidin öz boynuna götürdüyü missiya
fərqli idi. Füzuli ruhunu və Füzuli ənənəsini yaşatmaq,
lakin qəzəli sadə, xalqın başa düşəcəyi,
anlayacağı bir tərzdə xalqın özünə çatdırmaq!
Təbii ki, Füzulidə
dərin, alt qatda gizlənən mənalar, az qala hər
beytində super məcazlar
diqqəti cəlb edir. Əgər müqayisə caizsə, deyək ki, Füzuli böyük bir dəryadır, Vahid isə
o dəryaya axan gur bir çay.
Ancaq təbii ki, Füzuli və Vahid arasında iki mühüm fərqi mütləq nəzərə
çarpdırmaq lazımdır.
Professor Azadə Rüstəmova
yazır: "Füzulidə
məhəbbət daha
çox hissi-assosiativ,
ruhi-hiperbolik məzmunda
özünü göstərir.
Aşiq-məşuqə münasibətlərində
dramatik ehtiraslar sərhəd tanımır,
həm də burada məhəbbətin predmeti - gözəllik kateqoriyası əlçatmaz
ənginliklərdə olduğu
üçün mənəvi-əxlaqi
və eləcə də ictimai gerçəkliyin fəci
şərhi üstünlük
təşkil edir, kədər, iztirab motivi şairin lirik "mən"inin psixoloji vəziyyətini şərtləndirən başlıca
amil rolunu oynayır".
"Ruhi-hiperbolik məzmun"
- "əlçatmaz ənginliklər"
Vahiddə əsas qayə deyil, hətta gözəllərin
vəfasızlığından gileylənən məqamlarda
belə Vahidi "iztirab motivi"nin qəhrəmanı saymaq olmaz. Vahid realistdir, mümkün olduqca xəyali sevgilərlə ovunmur, o, yaşadığı
dövrün - XX əsrin
gözəllərini vəsf
edir:
Bəxtiyar aşiq
odur ki, onu cananı sevir,
Binəva bülbülünü
öz güli-xəndanı
sevir.
Mən o zülfün
azı yüz dəfə bəlasın çəkdim,
Dəli könlüm
yenə ol zülfi-pərişanı sevir.
Sevirəm mən
o nəzakətli gözəl
dilbəri ki,
Musiqi elmini, rəssamı, qəzəlxanı
sevir.
Piri könlüm
gəlir ilhamə, görərkən hərdən,
Bir nəcabətli
gözəl qız, gözəl oğlanı sevir.
Vahidin ovçuluğu
olsa da, insafı da
var,
Öz kəməndinə
düçar etdiyi ceyranı sevir.
İkinci fərqli
məqam: Füzuli qəzəllərində konkret
olaraq Vətən anlayışı yoxdur.
"Vətənimdir, vətənimdir,
vətənimdir vətənim"!
misrası yarın - sevgilinin məskəninə
aiddir. Vahid isə Azərbaycan qəzəlinə
konkret Vətən obrazını - Azərbaycanı
gətirir. "Könlüm
yenə bülbül kimi şeydayi-vətəndir,
Məcnun edən aşiqləri leylayi-vətəndir",
"Bu şərafət mənə
nəslən qalacaqdır,
Vahid, Nə qədər
xidmət edəm Azərbaycanım üçün",
"Vahid, cəhənnəm, istəməsin qoy rəqiblər, Sən fəxr qıl ki, Azərbaycan sevir səni". Vahidin qəzəllərində Azərbaycanın
şəhərləri, rayonları
vəsf edilir, görkəmli musiqiçilər
tərənnüm olunur
və s.
Nəhayət, ən vacib bir məsələni
qeyd edək. 20-ci əsr əruz ədəbiyyatında Vahid ədəbi
məktəbi yarandı.
Bu ədəbi məktəbə
daxil olan Ələkbər Şahid,
Rüstəm Samit, Hacı Mail, Ənvər Nəzərli, Mirhaşım
Talışlı, Seyidağa,
Əliağa Bakir, Rəhim
Saraylı, Həkim Qəni, Müzəffər
Şükür, Ağaəmi
Buzovnalı, Şahin Fazil, Arif Buzovnalı,
İlqar Fəhmi, Gülarə Munis, Lilpar xanım, Xatirə Xatun məhz "böyük Füzulinin yadigarı olan" Vahidin açdığı
yolla getdilər, hərəsinin öz fərdi üslubları nəzərə çarpsa
da, bədii ifadə və təsvir vasitələrində Vahid yoluna
sadiq qaldılar. Bu qəzəlxanlar Vahiddən
sonra əruz və qəzəl boşluğunu aradan qaldırıb Azərbaycan
qəzəlinin müasir
- sadə, anlaşıqlı,
səlis dilli nümunələrini yaratdılar.
Və onların hər bir qəzəlində
"Füzulidən bir
dad, bir duz" var.
Bu yazıya son söz:
Lövhi-aləmdən yudum əşk ilə Məcnun adını,
Ey Füzuli, mən dəxi aləmdə bir ad eylərəm.
Beş əsrdən
çoxdur Füzuli poeziyamızın ab-havasına
qarışır. Şeirimizin
bütün meridianlarda
öz rənglərini,
poetik naxışlarını qatır.
Görkəmli füzulişünas
Sabir Əliyev yazırdı
ki, "bu saat müasir poeziyada tam və bütöv bir Füzulini axtarmaq, "bax, bu şair
Füzulidir" demək
mümkün deyil.
Amma hər bir şairdə
Füzulidən
lap kiçicik də olsa, bir hissə
var. Mən istedadlı
şair Adil Cəmilin
bir şeirindəki dörd misra ilə sözümə xitam verirəm:
Ölməzlik közərir
söz ocağında,
O, ölməz sənətin özülü
imiş.
Ən gözəl
şerini yazan çağında
Hər şair bir azca
Füzuli imiş.
Vaqif YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.-
2024. - 4 may, ¹ 16. - S. 33.