Uzaqda bir kənd var

Uzaqda bir kənd var, çinarlı bir kənd,

Yoluna, izinə gözüm dikilər.

Cığırlı dağlara atılan kəmənd

Suları qayadan, daşdan sökülər.

Zirvədən yarıxan küləyi kimi,

Yorulub döşlərə döşənər eniş.

Kişi adamların ürəyi kimi,

əyət-bacaları genişdən-geniş.

Uzaqda bir kənd var,

Dağətəyi kənd,

Ulduzlu qoynuna ulduz tökülər.

Kəhər nallarının şəklini çəkən,

Yoluna-izinə ay gümüş çəkər.

Nəvələr diz üstə oturar, çökər,

Nənə dillərində ev nağıllaşar.

Qarı çalma kimi başına çəkər,

Saqqalı ağarar, kənd ahıllaşar.

Uzaqda bir kənd var,

Müdrik qocalar

Bir ocaq başından min yerə gedər.

Tüstünü göylərə səpən bacalar

İstini çörəyə, saca bəxş edər.

Dilavər çayları qına çəkilib,

Qoynunda çiləşən qızları anar.

Doğma qızlarını bir qonaq bilib,

Təzə ad gözləyən ata, ana var.

Uzaqda bir kənd var,

Nə səsim çatır,

Nə də gücüm çatır yolunu keçim.

Bir ev var, qapısı gündoğanadır,

O yurddan-yuvadan doğur günəşim.

O evin yanından keçim deyə mən,

Hazıram gözümlə od götürməyə.

Hazıram bir kərə "of" da demədən

Xəlbirlə çaylardan su götürməyə.

Uzaqda bir kənd var,

Dağlara yaxın,

Uzaqda bir kənd var,

Tutub buz onu.

Uzaqda bir kənd var,

Gözümə baxın,

Bəlkə ürəyimdə gördünüz onu.

Belədir

Dünyanın ən uzun yolları qısa,

Nadanın sevinci xortdayıb gordan.

Sadə erməninin günahı yoxsa,

Bu iyrənc naqislər törəyib hardan?!

Dilləri uzanıb yalançılığa,

Həqiqət önündə söz aça bilmir.

Əlləri uzanıb dilənçiliyə,

Qozbel süysününü düz aça bilmir.

Guya yerdə uçan quşu əzməyə,

Guya ley etdilər qarğalarını.

Erməni qan gördü,

Sözü kəsməyə

Qırğına verdilər dığalarını.

Hər yanı şil-kütdü, hər tərəfi kəm,

Bu görkəm aləmə ayıbdı, ayıb.

Teymurləngimizin özü demişkən,

Onu yer üzündən silmədim hayıf.

İti-pişiyi də quduzdu, quduz,

Dünyada insan yox, məxluq kəsdilər.

Burnunu hər şeyə soxurdu donuz,

Burnunun ucunu dibdən kəsdilər.

Daha para deyil bütövük, birik,

İndi hər ovcumuz döyüş yeridi.

Biz uşağa "xortdan gəlir" deyirik,

"Türk gəlir" dedilər, uşaq kiridi.

Bir az oxşayırlar hələ adama,

Dil tökən idilər, çəngi idilər.

Heç sağ olmasınlar, düz deyib, amma

Adımı həmişə türkdü dedilər.

Uşaqdan-böyüyə, hamısı xəstə,

Bu qara yaranın səhəri yoxdu.

Bir yumruq ucalıb başları üstə,

Hələ min yumruqdan xəbəri yoxdu.

Titrəyən başları çıxıbdı səmtdən,

Əyri addımları laxdı elə bil.

Daha yıxılıbdı yalan səhnədən,

Allah haqqı belədir.

Gözəl-gözəl

Qıyma gözəlliyə baxa yad gözlər,

Saçını çiyninə yay, gözəl-gözəl.

Sən köhnə yarama duz basdın, gözəl,

Görürsən, demirəm oy... gözəl, gözəl.

Üşüyə bilməzsən, qaynar gözdəsən,

Qışda qar çiçəksən, yazı gözlə, sən.

Özünü nə zaman tapmaq istəsən,

Bağrımın başını oy, gözəl-gözəl.

Qaldın arasında əyri, düzün də,

Mənə simsar oldun gözəl dözümdə.

Gözünu yumanda qaldım gözündə,

Gözündən düşmədin, ay gözəl, gözəl.

Utancaq olmusan, neynək, olmusan,

Əlinnən üzünə ələk olmusan.

Xəbərin varmı ki, fələk olmusan?!

İndi saydığını say, gözəl-gözəl.

Dünyam nə gözəldi, varam səninlə,

Baş-başa da qoydun məni zəndilə.

Toyumuzdan qabaq naz-qəmzən ilə,

Tutdun Məzahirə toy, gözəl-gözəl.

Kəndin kolxoz sevdası

Günəşim sönməyib birdən-ikidən,

Günəş yandırmağa üfüq qızarır.

Bu kəndin şairi yazmır sevgidən,

Şəhərə tökülüb gözəl qızları.

Şənlikdə keçmişlər yığışır dilə,

O, belə gəlmişdi, bu, belə getdi.

Təklər hamılıqla, hamı elliklə

Beyinə vururdu birlik həsrəti.

Ambara yığıldı yığım da, var da,

Acgözlər yığıma yerikləyirdi.

Zəncirli itlər də qarqaralarda,

Ölçülü Azadlıq sürütləyirdi.

Oxlu başayaqlar zəmi urası,

Külək bərk əsəndə göyə sovruldu.

Torpağa yıxıldı bülbül yuvası,

Oğru siçanların kefi duruldu.

Kimlər o günlərə hayıl-mayıldı,

Bekara vaxt idi, o vaxt bekara.

Kolxoz kitabçası kimlik sayıldı,

Pasport verilmirdi kolxozçulara.

Qalmadı kolxozun nə izi-tozu,

Onu pay bölənlər tezbazar etdi.

Dirəkdə yellənən kolxoz radiosu

Daha dillənməyib, intihar etdi.

Məmməd Arazın

milyonçular küçəsi

Pulun bir üzü də qızıl külçəsi,

Burda hər adamın milyon suçu var.

Gözün aydın olsun,"Əmi"m küçəsi,

Sənin küçənin də milyonçusu var.

Həyat axardadı bir ayrı yöndə,

Sular sel olanda məcrada azır.

Piyada milyonçu heykəlinin də,

Ağ atlı göydələn başından basır.

Varlılar evindən boylanır varın,

Parıltı alışır hər otağından.

Həbs üçün yol alan cinayətkarın

Baxır pəncərəsi barmaqlığından.

Biri o birindən qalmır geridə,

Bir ev dikələndə, biri ucalır.

Heyrət edənlərin heyrətləri də,

Küçədən tərpənmir, donuxub qalır.

Demişdin, başından düşəcək papaq,

Sözümə baxmadı, o yenə baxdı.

Bu yerdə Kərəmi tutur ağlamaq,

Ağlayır, hayıf ki, göz yaşı yoxdu.

İstilər görmüşük, boran-qarlıdır,

Doğru havalar da dönük çıxdılar.

Məmməd Araz adlı küçə varlıdır,

Varlılar ona da şərik çıxdılar.

Adını çəkdilər milyona sarı,

Guya ki, girdilər haqqı-sayına.

Tez-tez dəyişəndi küçə adları,

Adın yazılıbdı Araz çayına.

Göyərir

Göydən ruzi səpir yağış,

Yerdən neçə pay göyərir.

Adam qalır yeddi qarış,

Ağacından boy göyərir.

Döyükəndi yolu azan,

Nə bilsin, gedir güdaza?!

Dəlixana, boş qalmazsan!

Qorxma, neçə səy göyərir.

Yükün altında çökərsən,

Dərdi açmayıb, bükərsən.

Ay yazıq, köhnə nökərsən,

Axı təzə bəy göyərir.

Yarpaqları külək sayır,

Saydığını fələk sayır.

Ayaq altda qalan çayır,

Saralsa da göy göyərir.

Uzaq görmək yaxınındı,

Tikan namərd toxumudu.

Göz yaşı dərd toxumudu,

Səpildikcə, hey göyərir.

Qanad çalan yazdı, quşlar,

Pərvazlanan sözdü, quşlar.

Mamırlayan qara daşlar,

Göyərir, gömgöy göyərir.

Məktub

Gülümsəyə-gülümsəyə,

Buyursalar müntəzirsən.

Toz edəndə silim deyə,

Əli dəsmallı gəzirsən.

Yollar bizə verdi dözum,

Çıxdın yeriş yarışına.

Hədəf yol çəkməkdi, ərzin,

Bu başından o başına.

Təbəssümün duz yerinə

Dadlı edir, xörəkləri.

Güvənc atan öz yerinə,

Sən özün ol, güvənc yeri.

Şirin bala, gözüm dolub,

Gülməyimə bir him ara.

Məzahirlə qılınc olub,

Qalxana dön, bacılara.

Göy üzünə açıb qanad,

Uçuşunla iz sərirsən.

Deyəmmirsən evdə bir ad,

Hamını düz göstərirsən.

Okeandı sağın, solun,

Üzüb tullan qaşqasına.

Sənin sonbeşik titulun

Düşə doğma, başqasına.

Səfərə çıxır həvəsim,

Arzum göylərdə dincəlir.

Mənə yaxın olan səsin

İndoneziyadan gəlir.

Denən

Eşitdim ki, məni soruşursanmış,

Deyəsən, dinməyə qalmayıb üz də.

Hər tərəf tutulub, ay canıyanmış,

Nə ürəyimdə yer var, nə evimizdə.

Eyhamlı baxışlar elə süzdü ki,

Utanıb, sinəmə qısıldı ürək.

Filankəs əlimi elə üzdü ki,

Köksümdən sap ilə asıldı ürək.

Ağaran qarın da çiçəklənməyə

Novruzgüllərindən təmənnası var.

Solan gül gəzməyə çıxmışam niyə,

Tutaq ki, tapacam, nə mənası var?!

Üfürdüm boz külü, göyə sovruldu,

Altından qor çıxdı, alışdı tabım.

Deyəsən, gizlindən açıq yol saldı,

Yetdi ünvanına zərfsiz məktubum.

Deyəsən, üstündə qəlbimdən iz var,

Bu məktub yolunu azıbdı, demə.

Məni qana salma, ailəmiz var,

Məktubu Məzahir yazıbdı, demə.

Məzahir Hüseynzadə

Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 18 may, №18.- S.23.