Kamança

Bir qumru dərədə

Bir ana küləyin dilində,

Qarğı qamışlar nəğmə deyəndə,

tikanlı məftillərin üstünə sərdim səsimi.

Səni bülbül səsindən soruşdum, kamança!

Oxuyanda tənha divarlarımı,

hərifləyəndə tanrı barmaqlarımı.

Qulağımın dibində

sular danışanda

dilini öyrəndim çayların...

Məhbəs çiçəklərdə

yağışlar ölümünü sənintək oxuyur,

buludlar sevdasından havalanır.

Yenə ayrılıq düşdü üzümə

Boynuma dolanan kor çöllərdə

Ağaclar ölüm gətirdi əllərimə.

Üsyanım nəğməyə döndü

Küçələrin göz yaşında,

Qapımızın üzünü sevmə daha.

Ovuclarımın azad günündə,

Barmaqlarımın başına dönmə daha, kamança!

Qadın

Səni hər fəsil sevdi,

Mən payızı xatırladım.

Baxdım payızdan sənə;

Ömrün, qız yağışlara,

Ana buludlara qucaq açdı.

Güzgülər üzünü sevərkən,

Sular balıqların dilini öyrənərkən.

Bir kişi üzündən yol saldın ayrılığa.

Dəniz də itirdi gülüşünü,

Sahil də kirlətdi ləpirini.

Hələ canından doymadı çiçəklər,

hər bahar dərildi əllərin,

Qarımış kölgələrin üstünə.

Sonra gözəlliyinə qəfəs qurdu qanadsız küçələr.

Qanadlarının kəklik vaxtı.

Barmaqlarının azad günü.

Üzünü aya bənzətdilər sənin,

Ay deyildin ki, qara pərdələrdən damasan.

Sən elə qadınsan, qadın,

Dəyişə bilmədim ayrılıq adını,

Dəyişə bilmədim kəpənək üzünü.

Mənim

Məni bağışla anamın üzü.

Həyat anam oldu mənim,

Bir doğma ürəyi daşıya bilmədim,

Çiyinlərim ata oldu mənim.

Hər oğul üzünü

bir ana bağışlayır

Vətən boyuna.

Məni bağışla anamın üzü

atam müharibə qədəhində,

Qardaşımın taleyini içdi,

saçların sərxoş oldu sənin.

Qadın olmaq Tanrı adından ayrı düşməkdirsə,

Bəs niyə üzündə yükəm sənin...

Bir də doğulsa gözlərim,

Küçələrə ana deməyəcək əllərim,

Qapımıza ata deməyəcək ayaqlarım.

Axı bir ağac ağrılarıma ana demədi mənim.

Cavid Fərzəli

Ədəbiyyat qəzeti 2024.- 18 may, №18.- S.17.