Əynimdən soyunub

pencək baharı...

Vətənin yovşanlı yaylaqlarında

Meh gəzir, şeh başmaq ayaqlarında...

Ana təbiətin yanaqlarında

Görüb lalələrdən həya, gedirəm!

Kişnər ilxı bulud dağlara sarı,

Əzməz, ayaqlamaz məxmər otları,

Əynimdən soyunub pencək baharı,

İlğım köynəyimdə yaya gedirəm!

Arı hər çiçəkdən bir öpüş yığır,

Yağış əvəzinə kəpənək yağır,

Alnım qırışına bənzəyir cığır,

Çənin çəhlimiylə suya gedirəm!

Nənni çiçəklərdə yellənir duyğum,

Yamacda mələyən quzudu qorxum,

Çarpayı daşlarda xınadı yuxum,

Mən sükut haraya, haya gedirəm!

Qartallı zirvələr Aydına həyan,

Alaçıq dumandan səs gəlir, dayan!

Yolumu gözləyir mənə oxşayan

Bir şair duruşlu qaya, gedirəm!

Gəncədən Bakıya

gedən qatarda...

Gedirsən, ömrümdən tərpənir qatar,

Gözümün yaşına təpinir qatar,

Salır bu gecəyə səs-səmir qatar,

Sən varsan gözümdən itən qatarda -

Gəncədən Bakıya gedən qatarda!

Ürəyim sinəmdən çıxıb yol gedir,

Sənin qatarında səssiz, lal gedir...

Elə bil səninlə təzə il gedir,

Təkəri "əlvida" ötən qatarda!

Gəncədən Bakıya gedən qatarda!

Soyuqdu, üşüyür yanvar gecəsi,

Gözümdür qatarın bir pəncərəsi...

Yatır ulduzların göydə neçəsi,

Elə bil kimsə var Göydən qatarda!

Gəncədən Bakıya gedən qatarda!

Ay oyaq, mən oyaq, dünya mürgülü,

Bakıya çatanda zəng elə, gülüm!

Elə bil qolumda saatım gülür, -

Deyir: - "Şair, yoxsan nədən, qatarda?!"

Gəncədən Bakıya gedən qatarda!

Sən əziz, yol əziz, bu Vətən əziz,

Olmayan evimiz darıxdı sənsiz...

Heç fikir eləmə, ay anambəniz,

Qatardan qəlbə en bu yol bitəndə,

Di gəl ki, deyilik yurdsuz Vətəndə -

Qatar Vətəndədi, Vətən qatarda!

Gəncədən Bakıya gedən qatarda!

On doqquz il

kirayədə yaşayan şair...

Dəyirman vaxt gecə-gündüz ömür üyüdür,

Arpa unu ömrü ilə ümid böyüdür...

Hücrəsində sevinc qorxaq, dərd ərköyündü,

Bu dünyada bir kimsəni tanıya bilmir

Ürəyinin ağrısına oxşayan şair,

On doqquz il kirayədə yaşayan şair.

Daxma qardaş, cənab villa, xanım imarət,

Kölgənizdə məzar yeri tapılar, əlbət...

Kitablardan bir kağız ev tikibdi xəlvət,

Küləkləri, tufanları daşlayan şair,

On doqquz il kirayədə yaşayan şair!

Ev tikməyə daş qopardır səbrindən gedib,

Pul axtarır ciblərinin dibindən gedib,

Ev istəyir Nizaminin qəbrindən gedib,

Evsizliyi şələ kimi daşıyan şair,

On doqquz il kirayədə yaşayan şair

Göz yaşıyla yad evlərdə ağac bitirib,

Ağaclar da evəbənzər meyvə gətirib...

Ürəyinin ağrısıyla şəkil çəkdirib,

Ürəyinin ağrısında qışlayan şair,

On doqquz il kirayədə yaşayan şair.

Göyün, yerin bu adamdan xəbəri yoxdu,

Qəbullarda qapı döymək təhəri yoxdu,

Bu Vətənin bir daşına orderi yoxdu,

Haradadır, susmağı çox xoşlayan şair?!

On doqquz il kirayədə yaşayan şair.

Alnındakı qırışlara gəmi bağlayıb,

Ürəyinin şişlərinə xəmir bağlayıb,

Xəyalına tökdüyü daş mamır bağlayıb,

Xəyalında taleyini xışdayan şair,

On doqquz il kirayədə yaşayan şair.

Dəvə buludların

karvan yükündə...

Daha sona dönmüş əvvəl daşınır,

Bir ayaq altına təməl daşınır,

İlahi, bu gecə əməl daşınır

Dəvə buludların karvan yükündə.

Çəkir ovsarını karvanın ahım,

Bəlkə o karvanda gedir günahım...

Geri dönəcəkmi görən sabahım,

Dəvə buludların karvan yükündə?!

Mən işıq ilinə nərdivan qoydum,

Lalə ulduzların ətrini duydum...

Gedir cənnət suyum, cəhənnəm odum

Dəvə buludların karvan yükündə.

Bir səhra hönkürür bir damla üçün,

Yoxmu əyləyəni, bu ağır köçün?!

Yığıb saçlarını, yuxulayıb gün

Dəvə buludların karvan yükündə.

Aparıb şəklimi Aydan asıb dərd,

Şəklim görə bilsin varsa, həqiqət.

Allaha ibadət daşınır əlbət,

Dəvə buludların karvan yükündə.

Söykənmişəm dünyanın...

Hardan gəlir, hara gedir, bilmirəm,

Bütöv gedir, yarı gedir, bilmirəm,

Yoxluğamı sarı gedir, bilmirəm,

Məhvərinə söykənmişəm dünyanın!

Qurd dişiymiş taleyimə irişən,

Bu varlığın göyü qəmli, yeri şən...

Ürəyimin ağrısına ilişən

Təkərinə söykənmişəm dünyanın!

Bazarında pula getməz ləlmişəm,

Öz ömrümdən gün aparan selmişəm,

O başından bu başına gəlmişəm,

Məşhərinə söykənmişəm dünyanın!

Öz başımı nağaratək çalmışam,

Qisasımı idrakımdan almışam,

Qələminə dirsəklənib qalmışam,

Dəftərinə söykənmişəm dünyanın!

Ha düşündüm, dünya məndən uşaqmış,

Başımdakı Nuhdan qalma papaqmış,

Qəhqəsi min il məndən uzaqmış,

Kədərinə söykənmişəm dünyanın!

Hikmətinin nidaları laxlayan,

Nöqtəsində, vergülündə ağlayan,

Gah gülündə, gah külündə ağlayan,

Xəbərinə söykənmişəm dünyanın!

Yaxasına yaz boyda gül tikilmiş,

Asimanı bulud-bulud əkilmiş,

Məftil-məftil yağışlardan çəkilmiş

Çəpərinə söykənmişəm dünyanın!

Ömür dəndi, quş dənləyən dənində,

Dənlənirəm uzununda, enində...

Görə bildi bəlkə bir gün məni də,

Nəzərinə söykənmişəm dünyanın!!!

Sözə su qatma...

Tanrının görkündən eşq içib enib,

Buluddan adlayıb ahdan keçib söz.

Yetmiş min mələkdən təlim öyrənib,

Ruhun köynəyindən, ruhdan keçib söz.