"Hollowen
şeirləri" silsiləsindən
Tabutunu yonacaq rəndə
Dərin
sükut məzarlığa
tam hakimdi.
Bənnanın iti baltası, qəfil, daşa dəydi.
Səsi,
ancaq daxilimi oyatdı,
Zahirdə elə əvvəlkiydim.
Tabutumu yonacaq
Rəndə!
Bəndə!
Nümayəndə!
Oyundan
tam kənar vəziyyətdə,
Futbolun
89-cu
Dəqiqəsində
Bax, bu gördüyum mənzərədəydi.
Bəlkə də.
Bu Tağıyev Azər,
bizim ailə məzarlığımızda
divar,
gor
qonşusudur.
Həm də
Dünyasını dəyişib 30 apreldə.
Eynən
mən doğulduğum
Tarixdə!
Bəxtə bax ey,
Bu bədbəxtdə!
Bir gün
Mənlə də
Qonşu
olacaq.
Eyni tarix bir mənzərədə,
Ancaq fərqli
Qəbirlərdə!
Eyni rəqəmlərdə!
Tabutunu yonacaq
Rəndə!
Bəndə!
Nümayəndə!
Bax, bu gördüyum mənzərədəydi.
Rəndə təzəydi.
Məni
yonmaq həvəsində,
musiqisindəydi.
Buludların kəfənindəydi
Sütunsuz göylərim,
Məsum
mələyim.
Ancaq sən tələsmə,
uyma, məzarım üstəki
Bu sui-qəsdə
tabutumu yonacaq rəndə...
Bəndə!
Sən də Brut, sən də...
Ququşun ağ yaxtası
Bakı
zülmətlərinin it səsi,
özgələrə yoxxxx...
sırf
mənə aid səsi,
dünyanın bu ən uzun sait səsi,
Əliağa Vahidinmi səsi,
oyatdı
məni o gecə?
Konyakım da vardı, yadımdadı,
adı
"Gəncə"...
Yadımdadı, özünü yoxxxx,
Şah hədiyyəsi ağ yaxtanı,
bu cırıltılı, musiqili
taxta-tuxtanı,
üzümlərin, talvara dartınan
vaxtı
Gətirdilər 1977-də Bakıya
təmirə...
Çox
baxdım Xəzərdə
çırpınan
bu nəğməli dəmir-dümürə,
sənə aşiq suitilərə,
bütün nakam sevgilərə
nəğmə oxudu bu ağ gəmin...
Bu cür keçdi, qismətimdəki,
Bakıdakı lal konsertin...
Mən təbrizlini heç sevmədin.
Qəfil,
zivələrin paslı
çarxı
cırıldadı,
pişiklər zibil qutularından
sıçradı,
hamı
özünə yoxxx...
kölgəsinə oxşadı,
tamamlandı...
özüm yox, gözüm
yox,
zivədəki ağ köynəyim
ağladı,
qismətimdəki bu paya,
Xəzərdəki nurlu aya...
Mən,
su navalçalarını
yağışıma layiq yol bilməm...
mən,
yağışa, şimşəklərə,
güllələrə
başqa
yol fikirləşmişəm...
Sənlə yox... mən, ağ gəminlə sevişmişəm
o vaxt...
Var...var, məndə
o nisgilli baxt.
Turistik marşrut
Köhnə dostlarımın çoxu
Haqqın
yolunu tapıblar indi;
bələdçi işləyirlər turistlərə,
Deyəsən, çox kiçildi,
daraldı
həyatımızdakı dairə.
Bəlkə mən də
Bələdçi işləyim xaricilərə?!
Deyim: əvvəl kitabları,
Sonra, təbii, kitabxanaçı
qızı sevdim.
Son finalda nəyim varsa,
itirdim.
Yetimlədim.
Bir nəğmə qaldı mənə
o günlərdən
- adı "Sevgilim"...
İndi neynim?
Neynim?
Sonra əlavə edim:
Rəhmətlik atam bir gün,
Xaqani Şirvani qəsidələrini
vərəqləyir,
Bakı
qala divarlarını Şirvanşah Mənuçöhr
inşa
etdiyini öyrənir,
Girişir
İşərişəhər qala divarlarına...
Turistlərə bunu sakitcə söyləyim...
Sonra xeyli fikirləşim,
Sözümü yox...
özümü bir sətirdən
digərinə keçirdim...
Əlavə edim:
Yaxınlaşır Qoşaqala qapılarına.
Sonra divardakı bir nöqtəni göstərim...
Gizli mətləbimi
bildirməyim,
Axıracan deməyim,
Vəziyyəti gərginləşdirim.
Bir xeyli danışıb dinməyim...
Qulağımdakı küləyi diqqətlə dinləyim,
Gözlərimdə özümü
gizlədim.
Axır
deyim:
Qala bürclərinin biri
qəfil
dağılıb sökülür
öz-özünə,
İçindən daş kitabə
aşkarlanır.
Kitabədə yazılıbmış - "Bu divarları
Şirvanşah
Mənuçöhr inşa
edib".
Sənədləşdirilib
Dediklərim...
Budu mənim
kəşfül-kəramətim.
Öpüşmək təhlükəlidi
Bu beşmərtəbənin yan
divarını
"Gillette"
üzqırxanının çılğın
reklamı
bəzəsə də,
bəzilərini bezdirsə də,
cin atına mindirsə də...
Sakinləri üzütüklüdür ucdantutma...
Zirzəmisində bir mahnı özünü təkrarlayır
daim
"Məni unutma. Unutma!"
Mən də,
O üzütüklülərdənəm burda,
Mənlə öpüşmək təhlükəlidi.
Bir də görərsən, əl güzgündə
Sifətin azca ala-bula ləkəlidi.
Mənlə öpüşmək təhlükəlidi,
Yanağımdakı çapığım
da çox dərindi.
Fincanımı bəzəyən dodaq
boyan,
deyəsən, əbədidi...
artıq
məşhər gününəcən
mənimkidi.
Mənlə öpüşmək təhlükəlidi.
Sənlə öpüşənlərin hamısı,
Öz əl telefonunu unutdu yatağında.
Mən isə yalnız özümü unutdum...
Boş siqaret qutusundan ayrılmadı bir xeyli
Baxışlarım...
Axır
anladım
Sənlə...
Sənlə öpüşmək təhlükəlidi.
Zərif,
bahalı əl çantan, görürəm
Çəkidə də,
əlində də
çox
yüngüldü...
Çəkmir heç nəyin,
hətta
bu öpüşümüzün
yükünü...
Məni
bu mənzərə
Lap öldürdü.
Otellərdə unutduqlarım
Otellərdə unutduğum köynəklər...
Məndən bezmişdiz, bəlkə?
Bəlkə, bəlkə...
"Narşərab" restoranında
yaxanıza saldığım silinməz
ləkə...
Ləkəydi, sizi məndən
bezdirib qaçırdan.
Fitvanı almışdız, bilirəm,..
o qaratoxmaq qadından...
Zövqünüzü də bilirəm,
Bilirəm, hansı içkini
çıxarsam buz dolabımdan,
Hansı
cini çıxarsam şüşə qablardan,
öz canımdan...
Bilirəm, hansı sevdalarım,
qadınlarım
Dirilib qayıdacaq bu ağır külqabılarından.
Bəlkə, bezdiz Yasamaldakı
davalarımdan?!
Sizi bulaşdırdığım al qanlardan?!
Otellərdə unutduğum köynəklərim,
Bəlkə, başqa bədən
ölçüləri ilə
sevişmək
istəyirdiz?!
Mənsiz,
Həmidsiz indi necə?
Xoşbəxtsiz?
Halal edirəm sizi yad gödəkçələrə,
pencəklərə...
Bethoven ifaçılarının tərli,
yaş bədənlərinə.
Antimif
Hollivud kinokamerası üçün
əlaltında nə varsa...
Anında
ölüm alətinə
çevrilir.
Saçquruducu fenləri də,
adətən
Əzrayıl dəryazını uğurla
əvəzləyir,
Düşür sarışın modelin
ağ köpüklü
vannasına,
Vəssalam.
Nöqtə qoyur filmin miss Hannasına,
gətirib çıxarır süjetin
azca uzanmasına.
Yunan əsatirlərində
bu cür oxşar köpükdən
gözəllik
ilahəsi Afrodita yaranırdısa,
Hollivudda
süjet tərsinədir,
O gözəlliyə biganədir,
Tərs
sillədir.
Hollivud köpüyündən adətən
ölü çıxır Afroditalar,
Hind oxşarları Zita və Gitalar.
Səbəb?
Çünki Hollivud antimifdi,
Çünki o, arifdi,
ən
son qiymət tarifidi
metrostansiyalarının gediş kartlarında...
Gözəlliyi, gözəlləri, həyatı məhv etməyi
O tam modernləşdirdi.
Həm də təriflədi bizimçün.
Eynəyinin şüşəsində gör bu filmləri...
Kokteylin
uzun çöpünə
çək, dart
bu ləzzəti...
"X
lady"
Hə...
striptiz klubdamı?
Youtubdamı?
Səni
lümlüt gördüm?
Başqasıyla cüt gördüm,
Həyat
süjetini çox şit gördüm,
Baxışlarını çox küt gördüm.
Lap axırda...
Bizim nağılda?
Uşaqlıqda gördüyün
hər köhnə, unudulmaz film,
naxışları itmiş hər
kilim
öz axırını, son naxışını
mütləq sənə yazdıracaq.
Bəlkə, hələ pozduracaq...
Həyat
bir gün mütləq öz süjetindən
kənara
sıçrayacaq
Bahalı
qolf kluba gedib burulan yolda,
Bankomatdan
azca solda.
Niyə,
qara eynəyin gözündən sürüşdü?
Niyə,
qəfil baxışlarımız
görüşdü
Bu filmə, bu qədim kilimə,
Qiymətlərdəki endirimə
Baxdığımız zaman?
Heç...
Mən indi
"X
men" brendi reklamçısıyam,
sən "X lady".
Mən indi Dartanyanam, sən Miledi,
Gəl dəyişək bütün
romanların, yalanların
şit süjetini...
Qırmızı limuzin
Bərkgedən bir avtohərracda,
sonra, öz bəxtindən küsmüş,
son ümidlərini
üşütmüş,
müştərisinə bir qədəh araq süzmüş,
kasıb
sərnişinini yarı
yolda düşürtmüş
köhnə bir qarajda,
narın
qumlu, bahalı,
şəhərdən xeyli aralı
özündənrazı bir plyajda,
Sən də vardın orda qırmızı plaşda!!!
Bu kütləvi satışda!
gördüm hərraca çıxarıblar,
fotosessiyada bol tirajlayıblar
bir vaxt içində sevişdiyimiz
qırmızı
avtomobilini...
Sənin
də fotolarını
çox çəkmişdilər,
Deyərdim, şok çəkilişdilər...
Ancaq hələlik gizləmişdilər,
qiymətini çox qaldırmışdılar,
endirmişdilər,
qulağına nəsə demişdilər...
bu bahalı çimərlikdə...
Harda kütlə tez əriyir...
Hamı
çox tez qalır ikilikdə.
Yaxud...
Tam təklikdə...
həəəə... silibsən,
tam itiribsən
bu avtomobildəki sevgi izlərimizi,
siqaretimlə yandırdığım bütün yerləri...
səni
qucaqlayarkən ikiəlli,
sürtmüşdüm bu avtomobilin böyürlərini...
Güzgüsündən şeytanmı, ceyranmı
təsvirini asmışdın?
Mən axıracan bunu anlamamışdım.
Əyləcə, həmişə, vaxtındamı
pəncəni basmışdın?
Yoxsa, həmişə son nöqtəsinədək
uzatmışdın
yolundakı təhlükəni?
Necə
sildim o silinməz ləkəni?
Hələ demirəm sənədləri...
Yol müfəttişini görəndə
əl atırdın cibə,
Gedib girirdin ən bahalı cipə.
Ən axırda bir FM radio təranəsində
Tapardın öz istədiyini...
Sevgini.
O vaxt həmişə itirərdin məni...
Musiqiyə titrədərdin incə
çənəni...
Cavabsız buraxardın bütün
telefon zənglərini.
Bütün bu mənzərələri
görəcəkmi
avtohərracdakı təzə müştəri?
Napoleon
tortu
Bakıda,
bütün SSRİ-də olduğu
kimi,
dahi Fransa imperatoru Napoleon Ponapartın ölməz ruhuyla,
Şipşirin "Napoleon" tortu vasitəsiylə görüşmək
təhlükəsi vardı
hamı üçün.
Amma...
Amma şükür, mən bu bayağı, şit tanışlıqdan
anamın dayısı
Surxay Qeydaroviç vasitəsiylə öz xəstə canımı qurtardım.
Soyuq qış günlərinin
birində anam, Surxay dayıgildən qayıdarkən:
- Al, oxu. Surxay əmi
göndərib, - sözlərinin
müşayiəti ilə,
akademik Tarlenin qalın "Napoleon" kitabını
qonaq otağımızdakı
dəyirmi masa üzərinə
atdı.
Kitab
1941-ci ildə, Hitlerin
Moskvaya lap yaxınlaşdığı
vaxt nəşr edilmişdi.
Canında o dövrün hərarəti,
nəbzi, gərginliyi,
müharibə nəfəsi
duyulmaqdaydı.
Surxay bu kitabı, görünür, elə
o vaxtlar, 1941-ci ilin soyuq, təhlükəli oktyabr ayında almışdı.
Müharibə dövrünün qara
çörək qırıntıları
vardı, yadımdadı,
Bu kitabın sapsarı səhifələri arasında.
Surxaya o
gərgin, əsəbi
günləri tablamağa,
görünür, həmin
o kitab kömək eləmişdi.
Anama
"Napoleon" tortunu hədiyyə
etmişdi o, mənə
akademik Tarlenin eyniadlı kitabını.
Anam, hamı kimi, eyniadlı tort vasitəsi ilə Napoleon ruhuyla təmasa keçmişdi.
Mən...
Mən isə o kitabın köməyi ilə...
Ömür kitabı
Notarial kontora gəldim.
Həyat
yoldaşıma etibarnamə
verməliydim.
- Neçə illiyə yazaq etibarnaməni?
Məntiqi sual məni təəccübləndirdi.
Fikirləşdim öz-özümə:
"neçə
il ömrüm qalıb
axı?
Hansı
rəqəmi deyim?"
Elə bil gələcək ömrümün
dəqiq
uzunluğu bu cavabımdan asılıydı.
- Otuz il. - Notariat işçisi
cavabımı
yubatdığımı görüb
əvəzimə danışdı.
Elə bil otuz il ömür
yazdı gələcəyimə.
Möhürlədi qərarını.
Rüsum
da ödədim.
Səmt
küləyi doldu yelkənlərimə.
Yol tapdım bax bu cür -
Özümə!
İki seyid (rep)
Əvvəl, lap əvvəl
əllərində qara tüstülü
məşəl
Seyidcəfərlə Mircəfər
Girdilər Azərbaycan tarixinə.
Banalda
Fərqliydilər guya.
Fatalda
Eyni... bir adam idilər.
Həm realda, həm xəyalda,
Həm gizli parolda
Kölgələri də, adları
da eyniydi
Ölkə, əvvəl bu
cür birləşdi
Tarixi jurnalda.
Realda
Seyid Cəfər 1313-cü ilin
Səfər ayının 13-də doğulmuşdu.
Nəhsdi,
tərsdi rəqəmləri.
Kənd
münəccimi Rəhim
kişi dedi:
- 7 il tərəzi qurun evdə bayram günü.
Tərəzinin bir gözünə
balaca Cəfəri qoyun,
Digər
gözünə ehsanlıq
buğda, arpa... Şirniyyat.
Xata-bala
sovuşar,
İnşallah.
Bir gün o tərəzinin bir gözünə
Tale
Atamı
da qoydu...
Məni
də...
Gözəl bir filmin
İlk kadrlarıydı
Bu səhnə...
Fatalda.
Banalda.
Xəyalda.
Realda.
Bəladaaaaaa!!!
Malakanlar
Malakanlar,
bu dini xuliqanlar,
Amerikanlıların diliylə danışsaq,
sonuncu mogikanlar...
Altıqanadlı, altıbarmaqlı Serafim mələyini
Axtarırdılar
Qafqazda.
Altıbarmaqlı Şeşpər babanın
ocağını,
Pirini tapınca Qəbələdə...
Sakitləşdilər azca.
Danışdılar Şeşpər
babayla həm rusca...
Həm türkcə...
İvanovka kəndini saldılar
bu görüş yerində.
Sonralar,
sovetin burdan bütün Şərqi güddüyü
Nəhəng hərbi radarlar
da
Altı
antenalıydı.
Gəlirəm
Biri var idi, biri yox
idi, Allahdan başqa heç kim yox idi.
Bir basketbolçu vardı, bir voleybolçu, bir də həndbolçu.
Üçü də indi yoxdular...
Bu foto, göydəki Ay kimidi.
Görünən tərəfi də
var, görünməyən də.
Ayın
görünən tərəfində
bizik - mən, xanım əmməm Zinət, əri Aslan kişi.
Görünməyən tərəfdə
isə...
Görünməyən tərəfdə
isə 1981-88-ci illərdə,
Təbrizdə əlisilahlı
həlak olmuş doğmaca bibioğlanlarım,
Zinətin üç
oğlu - Səyavuş,
Nadir, Musa.
Yəni,
üstdə, üzdə,
bizik - guya dirilər...
Altımızda isə onlar - guya ölülər.
Qısası, tam fotoda altı
nəfərik guya... Dirilərlə ölülərin
birgə çəkdirdiyi
nadir foto.
Ağır fotodu.
Təbrizdə, Vadeyi-rəhmət məzarlığındayıq
guya...
Bir neçə şəhidimiz
də Tehranda, Behişti Zəhradadı...
Bəzi
digərlərinin heç
cansız cəsədi,
ölüsü tapılıb
ki, məzarları da olsun,
hə?..
Hələ, necə deyərlər,
"qeybdədirlər"... Zühur da edə bilərlər...
Bir də gördün...
Atam da, rəhmətlik, bu cür "qeybi"lərdəndi
bir müddət...
1958-də
"zühur" edənədək...
Eh...
Yoxxx...
biz Herisçilər, day, ağlamırıq...
çoxdan ağlamırıq...
Keçib ey o fəqan,
o nalə anları...
Uzatmayaq
bu qəmli söhbəti.
Nadir,
Musa, Səyavuş da mənim
kimi solaxay idilər. Təbriz basketbol, voleybol, həndbol yığmalarının
vurucu oyunçularıydılar.
Start sol zərbəni, məhz onlar vururdu.
Ölüm öncəsi, oyun
öncəsi, - fərqi
nədi? - pıçıldarmışlar
Allaha: "Şirlər
gərək pəncə
vura şir ilə, saxlamaq olmaz şiri zəncir ilə"...
Allahım, bu fədai duasın məndən əskiltmə.
Qanınız yerdə qalmayacaq,
Bibimin göz yaşları da.
Şifrələr məndədir
"Robinzon" romanı çantamda,
Mən də bir gün
həyatımda
bütün körpüləri yandırdım.
Düşdüm öz Robinzon adama,
Robinzon həyatım başladı.
Hədiyyəsiz qalmadı ancaq bu təkliyim.
Daniel Defonun "Robinzon" romanı qəfil
öz-özünə açdı öz gizlinlərini mənə.
"Açar kəlmə"
Robinzonun
adadakı
ilk və
son dostunun adıydı,
Həmin
o "Cümə" adı
romanın açarıdır.
Afrikadakı aşanti tayfasında
cəmi
yeddi ad mövcuddu.
Kim həftənin hansi günündə doğulubsa,
Həmin
o adı da daşıyır.
Misal üçün Seneqal, aşanti əsilli,
Sabiq BMT
sədri Kofi Annan belələrindəndi.
Cümə günü doğulmuşdu,
Bu səbəbdən adı
Kofi idi.
Qısaca,
buna əsaslanaraq kitabdakı
Cümənin əsl adını deşifrələdim
- Kofi idi bu ad.
Sonra kitabdakı digər kodlar da açıldı
mənim üçün.
O adanın dəqiq coğrafi koordinatlarını
bildim.
İndi qalır adadakı dəfinələrin yerini
dəqiqləşdirmək
və sairə detallar.
Xatırladıram - romanın müəllifi
Britaniya kəşfiyyatını
yaradanlardandı.
Romanı
həm də tədris, imtahan kitabıdır.
Şifrələrini mənim kimi açsan,
bəxtin
sonmacalda tapacaq səni,
Kral ziyafətinə, yaxud AzTV-dəki yeni bir verilişə dəvətnamə
alacaqsan.
Fenlə göz yaşlarımı
Yenidən sevmək istəyirəm
səni.
GPS xidmətinə üz tuturam bu dəfə...
Ünvanını dəqiq et bu sevdanın,
qoy, səyyar pizza satıcıları
da dəqiq tapsınlar
bu qapını...
bu qadını...
Siqaret qutusuna yazdığım
köhnə telefon nömrən
bu dəfə ürəyimə
də yazıldı,
gecənin ulduzları azaldı
gözlərin parlayınca...
Bu dəfə teflon tavalarda
Qızardacam ehtirasımızı.
Day heç nəyi yandırmayacam
həyatımızda,
yatağımızda.
Köhnə taxta talvarlarda
yetişdirəcəm salxım öpüşlərimizi,
Gecikmiş məhəbbətimizi,
FM dalğalarındakı musiqimizi.
Yenidən sevmək istəyirəm
səni,
Fenlə
göz yaşlarımı,
Dinlə,
sözlərimi yox,
göz-qaşlarımı.
Fenlə
göz yaşlarımı,
Fenlə.
Kriminal xəbər başlıqlarında
görəcəksən
simamı bu dəfə.
Başqa
adla etiraf edəcəm cinayətlərimi.
Bank kartımda yad adımı
oxuyacaqsan.
O cür də, o adla da,
yenidən sevmək istəyəcəm
səni.
Çarpayına bu dəfə özümü yox...
Kölgəmi sərəcəm astaca.
Həəə... dəyişmişəm bir balaca,
Fenlə
göz yaşlarımı.
Bu köhnə göz yaşlarımı...
Momento more
Müslüm Maqomayevin
dəniz
haqda "O more" mahnısında
"Momento more", yəni
"ölümü xatırla"
ifadəsinimi?
musiqisinimi?
eşitdim qəfil?
Ey dili-qəfil...
Gördüm bir an içində
tabutumun
üstünə necə
qondu
bir dəstə qırmızı
qərənfil.
Çaşdım.
Gördüm, vaxsey,
fincansızdı masadakı çayım.
Sudaşıyan KamAz avtomobili kimi,
bütün Bakı küçələrində
ağladım
özüm üçün,
Bəlkə də ölüm
üçün.
"Sibriz" restoranındaydım
bu vaxt.
Toy sahibi, bilməm niyə
tort göndərdi masamıza.
Nələr gəlmədi, qonmadı
qarşımıza.
Düz qapımıza!
Tərslikdən, milçək də
qondu qarpızımıza...
Hamı
"O more" mahnısına qulaq asırdı,
Mənsə, "Momento more" mahnısına.
Başladı həyatımın
ultrabənövşəyi
şüalanma dövrü,
Külək Bakını da, məni
də
Xəzərə süpürürdü.
Blüz
Özümə və Ölumə
Bənzədim bu gün
bir az.
Lap az.
Az-az...
Hadisələrin sonrasını indi
artıq
düşünmürəm.
Qarderobumdakı ən köhnə
paltarımı
Əvvəlcə azca qoxuladım
Qorxmadım...
Geydim əynimə.
Öz dilimdə daxilimə bir blüz pıçıldadım:
"Məni bu axşam
mütləq sevəcəklər
Ən azı, köynəyimdəki
naxışlara görə".
Ancaq tam
yad bir səs diksindirdi məni:
"İndi
yoxdu bu cür naxışlar. Bu cür çiçəklər.
Ləçəklər".
Anında
həyatımın, gözlərimin
jalüzləri tam qapandı.
Soldu bütün köhnə çiçəklər.
İşdə bossum mənə
nifrət
etməyə başladı.
Yeni pinkod istədi həyat məndən...
Yeni çicəklər,
Yeni naxışlar.
Köhnə nə varsa,
tam unudulub.
Şah cadusu
İranın son şah sülaləsi,
Pəhləvilər, "Reza" adına
bərk
aludəydilər.
Rzaşah
Pəhləvidən sonra
bu ad
yenə
də yerdə qalmır,
Oğlu
Məhəmməd Reza Şahın
simasında
yenidən canlanır.
"Reza"
adını mistikcəsinə,
xüsusi
ahənglə geri,
tərsinə oxusan,
bizim adımız,
Azərbaycanın qısaldılmış
"Azər" adı doğacaq.
Hadisələrin reallığı nə
qədər önəmlidirsə,
mistikası da bir o qədər
əhəmiyyətlidir.
Pəhləvilərin əsl canlı mistikası
bax, bu məxfi şifrədə
- "Azər-Reza" şifrəqramında
idi.
Cadunun müəllifi falçı
Fəriştə Tehrani idi.
Məhəmmədrza şaha, arvadı Fərəhə
demişdi:
"Vaxsey, özünüzü
"Azəri"lərdən qoruyun.
Bəs adınızda "bu şifrə, bu tale
var".
Bəs adınız hər an ulduzların
hökmü
ilə geriyə fırlanıb,
hakimiyyəti yenidən
azərbaycanlılara
qaytara bilər.
Şahənşah bu sözləri
eşidən kimi
dərhal
"21 Azər" üsyanını,
Təbriz
mənzərələrini gözlərində
canlandırır.
Anında
bu cadunun qurbanına çevrilir.
Həmid HERİSÇİ