Damğa
Romandan
parça
...Hesab
elə ki, bir çölün düzündə
üzünü Şimala və ya Qərbə tutub
durmusan.
Deməli, özün də bilmədən arxanı Günəşə
çevirmisən...
Yox, əgər
üzünü Cənuba və ya Şərqə tutub
dayanmısansa, deməli,
üzü
Günəşə sarısan.
Amma
Günəş gözlərini elə qamaşdırır, elə
qamaşdırır... çox şeyi görə
bilmirsən.
Elə buna görə də
Şimaldakılar,
Qərbdəkilər adına cahil deyir. Bu fani dünyaya
özün də
bilmədən
belə gəlib, belə də gedirsən...
1
Heç
kim insan taleyinin ucu-bucağı görünməyən bir səhraya
bənzədiyini təsdiqləyə bilməz; heç kimin də
onu inkar etməyə gücü çatmaz; çünki bu məsələdə
təzadlar xirtdəyəcəndi... Əlbəttə,
yanağı al-qırmızı, iri bir almanın
üstünə gül rəsmi cızılıbsa, ona aludə
olub, həssaslıqla baxıb heyran qalan adam ayrı bir şey
fikirləşər; o rəsmə etinasızcasına göz
yumaraq, budaqdan qoparıb, acgözlüklə dişləyib-yeyən
isə tamam başqa bir şey... Amma bir gün şeytan
körpüsündə bəni-adəm olduğunu anlayıb
da bu kəslərin necə bir həyat
sürdüyünü, yaxud da nə qədər öz nəfslərinə
qulbeçə olduqlarını, ya da tam əksinə, toxluq rəmzi
kimi uca bir şahlıq məqamında dayandıqlarını
izah etməyə çalışan tapılsa, yəqin təpəsinə
dəyən gerçəklik adında güclü,
sanballı qapaza görə susmağa məcbur olar... Təbii
ki, başqa yanaşmalar da var, sadəcə, çoxları
onu görə bilmir. Daha doğrusu, görürlər, ancaq
barəsində danışmağa gücləri
çatmır, yəni söz tapa bilmirlər. Bu məqamda
adam düşünür ki, qoy özləri
danışsın, öz hərəkətlərindən,
tavırlarından bilinsin haqq nədir, nahaq nə. Həm də
gerçəklik adlı o sirli, o güclü qapaz sonda kimin
başına dəyməlidir, ağı ağ, qaranı qara
yerinə necə qoymalıdır, qoy özü aşkar edib
çıxartsın ortaya. Təki, almanın
yanağındakı gül rəsmi ona vurğun olan adamın
gözləri önündə solmasın, heyranlıqla
ağzını ayırıb baxan o aşiq timsallının
ağlını çaşdırmasın. Acgözün isə
qoy ağzının suyu axsın, amma o almanı dərə
bilməsin; eləcə nə baş verdiyini anlamadan
kor-peşman çıxıb da getsin...
***
...Məsinin
özü belə deyirdi ki, Nuh əyyamından qalma
yaşlı bir adam olduğuna görə, həm də
törətdiyi ağır cinayət ucbatından, yəqin
adı Əzrayılın dəftərindəki siyahıda ilk
səhifələrdən birindədir. O, qaçhaqaç,
köçhaköç dövründə zati-betərinə
gecə-gündüz lənətlər
yağdırdığı bu miskin dünyanın məsum bir
parçasına - türmənin barmaqlıqları
arasından gözünün gördüyü bircə əlçim
göy üzünə o vaxt dustaq kimi deyil, qəfəsdə
olan yalqız bir quş sayağı büzüşərək
küskün-küskün baxırdı. Özü demişkən,
artıq içəridə bir kösöv kimi közərib,
közərib çoxdan sönmüşdü, haçansa
kürünüb çölə atılacağını səbirsizliklə
gözləyirdi. Amma türmədə olanda da,
çıxandan sonra da bilirdi ki, o dövrü
yaşamış insanların yaddaşına həmin günlərin
ab-havası qəddarcasına həkk olur. Günü bu
gün də yaddaşlarda göydən düşən
işıqla yerdən qalxan nalələr o lövhədə
bir-birinə dəyib çiliklənir, elə bil dil
açıb: "gücün çatırsa, ayaqla məni,
keç üstümdən indi, görüm, necə
keçirsən..." - deyir. Bilirdi ki, yaddaşları
xarabazara çevirmiş o mənzərədəki
ülgüc misallı gerçəklərin üstündən
keçmək heç cürə mümkün deyil, cəhd
eləyəndə adamın ruhu
şırım-şırım olur, içi laxta-laxta qanla
dolur. Başa düşürdü ki, həmin andıra
qalmış illərdə baş verənlərin
ağrı-acısı bu gün də o əzabları
yaşamış insanların könül viranələrində
eşələnir. Saysız-hesabsız günahsız məsumun
qana bulaşmış nəşi, cəsədi göz
önündən keçdikcə, elə bil onlar indi göy
üzündən əllərini uzadıb imdad diləyir, qisas
gününün nə vaxt olacağını soruşur. Qoca
bütün bunları özlüyündə götür-qoy
etsə də, son dərəcə səbirli insan olduğuna
görə heç vaxt dilə gətirmirdi. Düşüncəyə
dalanda, həmişəki kimi kəhrəba təsbehinin dənələrini
bircə-bircə çevirib siqaretini sümürürdü.
Amma bəzi
adamlar da var ki, bu cür məsələlərə çox
soyuqqanlı yanaşır, ümumiyyətlə bu sayaq dərdi,
ələmi yaxına buraxmır. Dəhşətli olan odur
ki, hələ də nəfəs aldıqlarına
şükürlər edən, baqi ilə fani arasında
"ya haqq!" deyə-deyə necə ruhən
çırpındıqlarından heç özlərinin belə
xəbəri olmayan o "pak-pakizələr" qisasın
yalnız qiyamətə qaldığına cani-dildən bel
bağlayır, bu minvalla özlərinə təskinlik verirlər.
Elələri də var, suyu üfürə-üfürə
içir, belələrinə vasvası deyirlər. Bir gün
bir cüt barmaq uzanıb o adamların gözlərini qapayanda,
"ölüm budurmu, İlahi..." deyib canlarını
tapşırdıqlarına sevinməkdənsə,
baxırlar, görsünlər o barmaqlara milçək-filan
qonmayıb ki? Birdən qonmuş olar, o dünyaya
murdarcasına, günah içində gedərlər, haa, cəhənnəm
odunda yanarlar birdən...
Təbii,
nə qədər soyuqqanlı olsa da, Məsi belələrindən
deyildi, tamam başqa bir adam idi. Şəhərin kənar
rayonlarından birində, uzun illərdir yarımçıq
qalmış beşmərtəbəli bir binanın
qarovulçusu işləyirdi. Binanın dörd tərəfdən
çəpərlənmiş həyətində bu gün lap
ölülər yığışıb
çılpaq-çılpaq rəqs eləsəydi belə,
onu heyrətə gətirməzdi. O, elə indiki kimi gözlərini
qırpmadan, kəhrəba təsbehinin dənələrini
çevirərək, siqaretini sümürüb
köksünü ötürər, onlara ciddi baxmaz, bəlkə
də vecsiz-vecsiz gülümsünərdi. Kim bilir, bəlkə
lap çıxarıb başlarına şabaş səpmək
də keçərdi ürəyindən. Bir sözlə,
xeyli yaşı olsa da o, nəyi necə etməyin, harda necə
davranmağın mahir ustasıydı, çünki
özü demişkən, cəhənnəmin bacasından
keçib gəlmiş birisiydi, dünyanın altını da
bilirdi, üstünü də... Çünki on üç
il türmə, üstəlik, Qarabağda gedən savaşda
gözünün ağı-qarası cavan bir oğul itkisi ona
çox şeylər diktə eləmişdi.
Məsi
neçə vaxtdır, demək olar ki, hər gün
qaçaraq gəlib onun qarovulçu daxmasına
sığınan, qonşu uşağının - balaca
Elmarın halına acıyır, hər dəfə
başını sığalladıqca ürəyi
üzülürdü.
- Məsi
baba, yenə o gəlmişdi... yenə o...
Bu
uşaq ona "baba" deyəndə, halı pis olurdu. Həm
də ona görə ki, Qarabağ savaşında şəhid
olmuş öz doğmaca balası Məliyin heç bir
yadigarı qalmamışdı. Qızı Sənubər isə
əri və iki körpəsilə birgə Türkiyədə
yaşayırdı. Nəvələrin ikisi də qız
uşağıydı. Amma Məsi onların üzünü
hələ görməmişdi. Sadəcə, şəkillərinə
baxıb yanğılı-yanğılı köksünü
ötürmüşdü.
Elmar
köçkün balasıydı, bu yarımçıq
tikilinin yanında, qeyri-qanuni salınmış yosmaca
daxmalardan birində anasıyla birgə yaşayırdı.
Qarabağ savaşına gedəndən beş gün sonra
atası şəhid olmuşdu. Onda Elmar beş
yaşındaymış. Himayədarları olan nənəsi
də bu yaxınlarda dünyasını dəyişmişdi.
Bu uşaq mehrini Məsiyə necə salmışdısa,
yanından əl çəkmir, yaşına uyğun omayan tərzdə
hər şeyi ancaq ona danışırdı. Sərt, bir qədər
də qaradinməz olan Məsinin də elə bil
könlünün quşu qonmuşdu bu uşağa. Bu
balacanı çox istəyirdi, dediklərini axıracan dinləyir,
başını sığallayıb ürək-dirək verirdi.
- Məsi
baba, yenə gəlmişdi o... Gəlmişdi yenə...
Bu
uşağın "o" dediyi kim idi bəs?
Hə, məsələ
qəliz idi...
"O"nun
uzun illərdi ki, yarımçıq qalmış bu tikintinin
kol-kos basmış həyətində - qarovulxananın
yaxınlığında divarın dibinə
uzadılmış Marksın, Leninin, bir də ki, arxası
üstə sərili qalmış, süngülü tüfəngi
indi göy üzünə tuşlanmış qızıl
ordu əsgərinin heykəlinə heç bir aidiyyəti yox
idi. Amma hər dəfə bu uşaq "o..." deyəndə,
Məsi daxmanın kiçik pəncərəsindən həmin
heykəllərə sarı boylanıb, təsbehini bir az da bərk
şaqqıldadır, siqaretini bir az da möhkəm
sümürüb fikrə gedirdi... Uşağa bircə kəlmə
onu deyirdi ki, "darıxma..."
...Həmin
ilin ilanmələyən yayı bezdirmişdi hamını. Məsi
istinin, bürkünün əlindən qarovulxanada gecə də
yata bilmirdi, çırpına-çırpına qalır,
yerindəcə eşələnir, üzülüb əldən
düşürdü. İsti olmağına baxmayaraq, əlinə
içki düşən kimi bir az vurub, çıxıb həyətdəki
heykəllərlə danışırdı. Daha doğrusu,
sualı da özü verirdi, cavabı da... Həyətin bir
küncündə, ot-əncərin arasında arxası
üstə sərələnib qalmış heykəllərin
- gah qızıl əsgərin, gah Marksın, gah da Leninin sinəsi
üstündə oturub siqaretini tüstülədirdi.
Axırda da elə bil, ayılırdı, "tfu!" eləyib
qalxırdı ayağa. "Kişiliyiniz çatmadı!..
Yaman günə qoyduz camaatı!.. Elə biri mən... Sizin
ucbatınızdan oğulsuz qaldım ee, oğulsuz!.. Guya
davaların, qırğınların səbəbkarı siz
mütrüflər deyilsiz?" - deyirdi. Ən azından fikirləşib,
fikirləşib, çənəsini ovuşdurur, hirsini-hikkəsini
boşaldır, ardınca da acıqlı-acıqlı
püskürürdü: "Heç nə demirəm, bax, belə
götürək dəə, lap elə o uşaqdan - Elmar
balamızdan danışaq, qaraçuxası ondan niyə
üz döndərməliydi? Baxtı-taleyi niyə belə
olmalıydı axı, niyə? Hə?.. Keçək
içimi yara eləyən başqa məsələlərə:
mən türmə görmüşəm ee, a kişilər,
türmə! Sir-sifətinə peşab olunan, zornan sidik
içirdilən adamlar görmüşəm. Hələ
başlarına açılan başqa oyunları demirəm...
Axı niyə? Axı niyə mən türmədən
çıxanacan arvadım Gülarə ölməliydi? Ona
görə ki, onun nəfəsindən gələn qoxunun
tayı-bərabəri yoxuydu yer üzündə? Ona görə
ki, mən gəlib o qoxunu bu çürümüş ciyərlərimə
çəkib təzədən bəxtəvər
olacaqdım? Olmazdımı ki, qara toyuqla ağ toyuğu
qırmızı xoruzun həndəvərində bəxtəvərcəsinə
dənlənən görüb də "off... həyat
gözəldir!.." - deyəydim? Olmazdımı ki,
bacımla əlli oyundan çıxan o dəyyusun - gorbagor
Müseyibin əməlindən xəbər tutunca onu
öldürməyəydim? Axı nə biləydim ki,
bacım məhkəmədə üzümə duracaq!..
Günahkar mən olacam axırda, ay Marks, ay Lenin! Ay
düdüklər!!! Türmə çəkdim ee, türmə!
And içmişdim, çıxan kimi bacımı - Mehparəni
öldürəcəm... Amma alınmadı. Mən
çıxanacan özü zəhər içib
özünü oyanlıq elədi... Guya xəbəriniz
yoxdu?.. Hamınız indi dalı üstə uzanıb donuq bəbəklərinizi
göyə zilləmisiz. Orda nə yazılıb, hə? Deyin
də... nə yazılıb? Kefli İsgəndər üstəgəl
Makedoniyalı İsgəndər, onun da üstünə gəl
Əlisgəndər Nevskidi, nədi, o düdük?.. Cavabı
mənim taleyim eləyir? Ayıb deyil?.. Ona görə mən
indi ayaqyolu yerinə sizin başınızı islatmalıyam
həmişə? Özü də düz elədiyimə
şübhəm yoxdu haa!. Barı, bu gününüzü
düşünəydiniz gərək, düzgün qayda-qanun
yaradaydınız gərək... Yaradaydınız ki, məni
nahaqdan tutub içəri qoymayaydılar, həm də mənim
kimi minlərlə, milyonlarla qaraçuxası yatmış bədbəxti
məhv etməyəydilər... A biqeyrətlər,
anlayırsınız dediklərimi?.. Hələ qoy gedim bir
yüz qram da vurum, görün başınıza nə oyun
açacam!.."
Sonra da
ögüyüb qusurdu. Özü də bilə-bilə
qusurdu...
Deməli,
məsələ beləydi ki, Elmarın anası Xatirə
vaxtilə zorla ərə verilən bədbəxtin biriydi.
Yazılmamış qanunlar çərçivəsində
öz taleyi özgələrin əliylə
cızılmışdı. Əri Qarabağ savaşında,
qayınanası isə burda öləndən sonra taleyin
hökmü dəyişmişdi. Orta məktəbdə bir
sinifdə oxuduğu, hamıdan gizli ona çoxlu sevgi məktubları
yazan uşaqlıq dostu Muxtar gəlib bu dul gəlini
tapmışdı. Yaşı az da olsa, uşaq da olsa, Elmar
onların görüşməsini həzm edə bilmirdi.
Muxtar hər dəfə bu dar, birotaqlı mənzilə
sevgilisilə gecələməkdən ötrü gələndə,
Xatirə Elmarın yerini mətbəxdə salırdı. Elə
bil, onun lap körpəlikdən qıcolma, ürəkkeçmə
xəstəliyi olduğunu unudurdu. Düzdür, həmişə
olmasa da, arabir bu uşaq özündən gedirdi. Anası isə
onu heç bir dava-dərmanla deyil, nənəsindənqalma bir
üsulla özünə gətirirdi: qaşığı
odda qızdırıb toxundururdu yanağına, uşaq
diksinib ayılırdı...
Elmar:
"o yenə gəlmişdi..." deyəndə, Muxtarı nəzərdə
tuturdu. Bu ifadə hər dəfə Məsini haldan-təbdən
çıxarırdı, amma neyləyəcəyini bilmirdi. Hərdən
qorxurdu ki, mehrini doğmaca bir nəvəsi kimi sidq-ürəkdən
saldığı bu uşağa görə qəfil beyni
çönər, gedib tanımadığı o adamı vurub
oyanlıq eləyər. Siqaretini sümürüb, təsbehini
şaqqıldada-şaqqıldada ona qısaca, lap bircə kəlməylə
ürək-dirək verirdi: "Darıxma..."
Amma
"darıxma..."nın da bir qədər-qəsəmi
olmalıdır. Müəyyən bir məqamacan belə demək
mümkündür, sonrasından isə qan iyi gəlir. Hər
halda, Məsi belə düşünürdü. Oturub fikirləşirdi:
orta məktəbdə tarixdən həmişə beş
alırdısa, sonra bəs niyə oxumadı, niyə təhsil
almadı? Ali savad almaq cəhənnəmə, niyə orta məktəbin
özünü belə yarımçıq qoydu? Bəs
görəsən, sonralar birdən-birə niyə belə bir
həyata düçar oldu? - amma heyif ki, bu sualların
heç birinə cavab tapa bilmirdi. Əslində, bilirdi... Onu
bilirdi ki, həyatda nə qədər dolanbaclarda
azmışsa, günahkar ancaq özü olmuşdur, ancaq
özü!...
***
...Gözqamaşdıran
bir işığa bürünmüş əllər
görünürdü gözünə. O bir cüt əlin
açılmış ovcunda üstünə gözəl, zərif,
az qala adama "gəl-gəl" deyən gül rəsmi
cızılmış bir alma vardı. Həmin almanı səssiz-səmirsiz
ona sarı uzadıb, elə bil, nəyisə gözləyirdilər.
Hə, işıqla qaranlığın qovuşuğunda
görünən ancaq o bir cüt əl, bir də həmin
sirli-sehrli alma idi... Qalan heç nə gözə
görünmürdü. Neyləsin? Götürsünmü o
almanı, ya yox? - bilmirdi. Çimhaçim tərin içindəydi.
Heç nə eşidilmirdi. Təkcə almanın bihuşdar
kimi ağılı başdan alan qoxusunu acgözlüklə
çəkirdi ciyərlərinə... Bir kəlmə də
olsun nə söz deyə bilirdi, nə söhbət edirdi...
Pəncərənin
o üzündə heykəllərin donuq sifəti ay
işığına bürünmüşdü. Hər biri
səsini içinə çəkib elə bil oxuyan
cırcıramaya qulaq asırdı.
Gözünü
açınca ilk dediyi sözlər bunlar oldu: "Lənət
sənə, kor şeytan!.." Ardınca da taxta
çarpayıdan dikələn kimi əlini siqaretə
uzatdı.
Həyətə
düşüb Leninin sinəsinə çökdü.
Siqaretini tüstülədə-tüstülədə beynində
götür-qoy eləməyə başladı:
"Yaxşı, deyək ki, almanı başa
düşdük, bəs üstündəki o gül rəsmi
nə idi? Ancaq gərək götürəydim ee... nə
olacaqdı, olacaqdı daa... dünya dağılmayacaqdı
ki... " Bir qədər key kimi dayandı amma yuxusuyla
bağlı bütün əhvalını
qarışdırmış düşüncələrindən
qurtula bilmədi: "o almanı mənə uzadan kimin əlləriydi
bəs?"
Qırmızı
yanağında gül rəsmi cızılmış o
sirli-sehrli alma, o bir cüt əl o gün Məsinin yadından
heç cürə çıxmadı. Neçə yol
özünə: "gic-gic şeylər başımı
tamam xarab eləyib haa... yuxudu daa..." deyib hər şeyi
unutmaq istəsə də, qapıldığı ovqatdan
qurtula bilmədi. Niyə belə olduğunu özü də
anlamırdı heç.
Həmin
gün Elmar da gəlmədi.
Axşam
düşən kimi həyətə endi, Qızıl ordu əsgərinin
sinəsində oturub bir siqaret yandırdı. Darıxdı.
Hiss elədi ki, acından ürəyi sıyrılır.
Qarovulxanaya qayıdıb köhnə dolabdan
kolbasa-çörək götürdü, küncdə
yarım butulka araq olduğunu gördü, yadına
düşdü ki, çoxdankıdır, sadəcə unudub.
Gülümsündü. İçəridə hava boğanaq
olduğuna görə, şam süfrəsini həyətdəki
taxta yeşiyin üstündə açdı. Birinci
yüzü vurandan sonra kolbasadan bir tikə ağzına qoyub,
gözlərini qıydı, aram-aram çeynəyə-çeynəyə
yenə fikrə getdi: "Heç o
qırmızılığında alma olar? Heç alma
üstünə də gül rəsmi cızarlar? Özü
də o gözəllikdə... həm də elə-belə rəsm
yox ee, - möcüzə! Lap möcüzədən də o
yana!.."
Bu vaxt
ağır, xırıltılı, adamın
sümüyünə işləyən, vahiməli bir
gülüş eşidildi: "ha-ha-ha!.." Məsi stəkana
araq süzdüyü yerdə bu səsdən diksindi.
Ətrafda heç kim yox idi. Sinəsində oturduğu
Qızıl əsgər də, bir az aralıda uzanmış
Lenin də qaşqabaqlıydı, amma deyəsən,
Marksın dodağı qaçmışdı...
Məsi
gözünü qurumuş qanqalların arasında arxası
üstə uzanıb qalmış Marksın büstünə
zillədi, doğrudan da, dodağı
qaçmışdı. O da qımışdı: "Ay
köhnə oğrubaşı!... Ay köhnə
fırıldaq!... Nəyə gülürsən? Mənim
halıma?.. Məni bu günə qoyan da siz, indi baxıb
gülən də..."
Məsi
ikinci yüz qramı başına çəkmək istəyirdi
ki, həmin tükürpədici gülüş səsi yenidən
eşidildi: "ha-ha ha!.."
Stəkanı
yerə qoydu. Ağır, səbirli, çoxbilmiş Məsinin
canından qəribə bir gizilti keçdi, başladı titrəməyə...
Amma gözucu baxıb gördü ki, Marksın dodağı
qaçıb eləməyib. Sadəcə, təzəcə
doğmuş on dörd günlük Ayın
işığı qurumuş bir qanqal yarpağının
kölgəsini onun dodağına necə salıbsa, adama elə
gəlir ki, dodaq qaçıb, Marks gülümsəyir,
özü də acı-acı, yəni tikanlı-tikanlı.
Özünü
ələ alıb Məsi də gülümsədi: "Ay
qırışmal!.."
Arağı
başına çəkib yavaş-yavaş kolbasadan gəvələdi.
Sinəsində oturduğu, arxası üstə uzanmış
Qızıl ordu əsgərinin, sanki göy üzünü
nişan alan, yuxarı dikəlmiş tüfənginə söykənib
gözlərini qıydı, mürgülədi.
***
...Qollarını
qandallamışdılar. Kürəyinə dirənmiş
süngü az qalırdı deşib ürəyinə
keçə. Ağır-ağır, sözləri astadan
söyləyə-söyləyə üzünü heykəllərə
tutdu:
- Elə
bilirsiz, sizin qarşınızdakı aciz kişidi?
Hördüyünüz hörgüdən çıxa bilməyəcək?
Ay-hay! Onu yazda görərsiniz, qırışmallar!
Heykəllər
çox idi, topayla durmuşdular. Yox idisə, on-on beş Lenin,
bir o qədər də Marks vardı. Hələ hardansa
Stalinin bığıburma heykəlləri də peyda
olmuşdu, özü də bir neçəsi. Məsinin həndəvərində
var-gəl edirdilər, hamısının da üzündən
zəhirmar tökülürdü.
Hə,
qollarını qandallamışdılar. Dörd tərəfində
də əli tüfəngli qızıl ordu əsgərlərinin
heykəlləri keşik çəkirdi.
-
Qurtarın məşvərətinizi!
Qarşınızdakı uşaq-muşaq deyil! Zülümə
də hazıram, ölümə də! Amma kişi olun,
düz qərar verin ki, söyülməyəsiz!..
Bu zaman
heykəllər tərpənişdi, öz aralarında nə
pıçıldaşdılarsa, heç nə
anlaşılmadı. Qəfildən araya ağır bir
sükut çökdü, heykəllər kənara çəkildi,
kiməsə yol verdilər. Bu gələn kim olsa
yaxşıdır? - üzünə gur işıq
düşdüyündən tanınmayan, Elmar
yaşlarında bir uşaq. Bəlkə elə Elmardı? -
işıq qoymurdu ayırd etməyə. Əllərini irəli
uzadıb ovuclarını qoşalamışdı. Ovcunda nə
olsa yaxşıdır? - alma! Əlbəttə, həmin alma!
Üstündə o ecazkar gül rəsmi
cızılmış qızıl alma!..
Məsi
ixtiyarsız dizləri üstə çökdü.
Qandallı qollarını irəli uzatdı. Qızıl ordu əsgərləri
qarşısını kəsdi, ona aman vermədilər ki, nəsə
etsin. Onun bu halına heykəllər, ağır-ağır,
həm də acı-acı gülüşdü...
...Kimsə
asta-asta üzünü sığallayırdı. "Baba!..
Baba!.." - deyib hönkürürdü.
Məsi
gözlərini açıb özünü qızıl ordu əsgərinin
həyətdə qurumuş qanqalların arasında arxası
üstə yıxılıb üzü göylərə
qalmış heykəlinin sinəsindən aşaraq yerə
yuvarlanmış halda gördü. Yanında dizləri üstə
düşüb onu yüngül-yüngül sığallayan
isə Elmar idi...
Qocanın
gözləri açılınca Elmar sevindi:
- Baba, bir
az da gec ayılsaydın... bax, qaşıq cibimdəydi,
qızdırıb üzünə dağ basacaqdım...
Məsi
kövrəldi, amma özünü o yerə qoymadı:
- Gedək
bala, gedək içəri.
- Yox,
baba... Evimizə qayıdıram. Bayaqdan burdaydım. Gecdi,
qorxuram anam axtarar...
- O, gəlmişdi?
- Hə...
Yəqin gedib indi...
Araya
sükut çökdü. Məsi Elmarın başını
sığalladı, həmişəki kimi
"Darıxma..." - dedi.
- Yox,
darıxmıram. Qəşəng şəkillər çəkmişəm,
baba. Gətirib göstərəcəm sənə. Çox qəşəngdi,
çox...
Qoca
gülümsədi. Uşağın başını
sığalladı.
- Gətirərsən.
Baxacam, bala, hökmən baxacam.
Onu rəsm
çəkməyə elə Məsi
ruhlandırmışdı. Çünki Elmar xəstəliyinə
görə məktəbə getmirdi. Məsi latın hərflərini
bilmədiyinə görə, ona kiril əlifbasını
öyrətmişdi. Lap ilk gündən bu uşağın
qabiliyyətli olmasını sezmişdi; "kimsəsiz
uşaqdı, qoy öyrənsin, gələcəkdə gərəyi
olar" demişdi. Çəkdiyi rəsmlərə isə
söz ola bilməzdi. Əsil uşaq aləminə aid şeylər
çəkirdi. Məsi isə rəsmlərinə həmişə
baxıb sevinir, onu tərifləyirdi. Niyə? Axı o, rəssamın
nə olduğunu bilirdi. Vaxtilə öz atası da rayon
kino-teatrında afişa yazan, filmlərə eskiz çəkən
rəssam işləmişdi.
Elmar getdi. Gedərəkdə Məsi onun əlində yarıyacan yeyilmiş bir alma olduğunu gördü. Uşaq almasından dişləyib yoluna davam elədi. Almanı görən Məsinin vücudu yenidən gizildədi. Qurumuş qanqallığın arasında arxası üstə sərilib qalmış heykəllərə qanrılıb bir də baxdı, köksünü ötürüb, yenə "lənət sənə, kor şeytan!" pıçıldadı, ardınca da bir siqaret yandırdı. "Bu qədər ömür sürəsən, adam öldürüb türmələrdə can çürüdəsən, dünyanın altını-üstünü ələk-fələk eləməyə gücün olduğuna inanasan, amma bir-iki dəqiqəlik yuxunun əlində giriftar olub qalasan... Tfu, belə işin içinə!.." - ağlından keçən bu fikirlər onu girinc-giriftar etsə də, əlini yellədi, "cəhənnəm olsun hər şey, cəhənnəm olsun!.." dedi.
Zahid
SARITORPAQ
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2024.- 1 noyabr, №42.- S.26-27.