Füzuli və
müasir ədəbiyyat
Füzuli və müasir poeziya haqqında birbaşa nəsə demək mümkündürmü? Klassik və müasir, modern şeir fərqli
anlayışlardır, ikisinin də konteksti poeziya olsa da.
Klassik mətn, poeziya mətnləri bir şairin
yaradıcılığı etibarı ilə müasir
şeir üçün kontekst rolunu oynayır, yaxud oynaya
bilir (-!) nə yazırsan-yaz, ordan sürüşüb
başqa bir cığıra keçmək mümkün deyil
(bu cığırda da ciddi şəkildə duruş gətirmək
çətindir...), hətta formanın ən ultramüasir
növündən istifadə etdikdə o kontekstə daha
sıx sarılırsan. (Klassikanı: Füzuli, Xaqani, Nəsimi,
Nizami, Sarı Aşıq, Nəbati, Ələsgər, Seyid
Əzim, Qurbani, Xəstə Qasım... kimi şairlərin mətnlərini
daim mütaliə edən gənc yazıçı həmişə
ən dərin səviyyələrdə olmağı
arzular...). Bu məsələnin qoyuluşu necə
olmalıdır? Əlbəttə, yanaşmanın metodu
düzgün işlənməlidir. Yoxsa, Bəxtiyar Vahabzadə
"Şəbi-Hicran" poemasını, Əli Kərim
"Füzuliyə", Rəsul Rza "Füzuli"
poemasını (Gecə-gündüz yazıb, pozduğum
sözlər//sanki gül-çiçəkdir, bir uşaq
yolub...), Məmməd Araz "Səba yeli" və sair
şeirlərini yazıb deyə, onların mətnlərində
birbaşa, yaxud dolayı təsirdən necə bəhs edə
bilərik? Bəzi füzulişünaslar onun məna yaratmaq (əslində
mövcud mənanı dəryanın, zülmətin dibindən
çıxarmaq) hünərinə o qədər heyran olurlar
ki, müasir şeirdə Füzulidən köçürmələri
(tərcümələri...) axtarıb "tapırlar",
onların fikrincə, müasir şeirdə hər şey
Füzulidən plagiatdır. Yaxud başqa bir absurd: Füzuli
yaradıcılığındakı hər bir faktı bilən
şünas modern ədəbiyyatın ona inkarçı
münasibətini proses kimi qavraya bilmir. Proses olan nəsnəni
təkrarlamaq qeyri-mümkündür. Axundzadənin hər bir
komediyasına təbdillər mümkündür və
nümunələri də var. Mirzə Cəlil
"Ölülər" və "Dəli
yığıncağı"nda, habelə "Ər",
"Anamın kitabı" və sair dramlarında mətləbi
proses kimi verir, "Ölülər"də dəlilik, dəliləşmə,
"Dəli Yığıncağı"nda yenə dəlilik,
"Anamın kitabı" və "Dəli
Yığıncağı"nda dil və dilsizlik (lalbyuz),
amma nəticədə yenə dəlilik... bu konteksti, bu əsərləri
təkrarlamaq, təbdil etmək mümkünsüzdür.
Füzulinin
müasir poeziya və ümumən ədəbiyyata təsirini
kəsilməyən, qırılmayan proses kimi qəbul etmək
lazımdır. Elə bir proses ki, sən onun heç bir
epizodunu "tuta" bilmirsən, sadəcə, təkanları
görür, müşahidə edirsən.
Ən
gözəl müasir poetik mətndə klassikadan gələn
vektorların yaratdığı dalğalar müasir mətləbi
o vektorlardan maksimum uzaqlaşaraq ifadə etməyə
çalışır. Məsələn, Səməd
Vurğunun "Düşüncələr" şeirində
bu məsafə maksimum uzaqlıqda, həm də düz onun
bağrının başındadır. Əhməd Cəmilin
adını çəkmədiyim müharibənin
"sakitliyi"ndən danışan şeirində də elə.
Əli Kərimin Füzuliyə həsr etdiyi şeirin bir
misrasında klassik ədəbiyyatdan gələn çox
mühüm təsir, hadisə və faktların arxa plana
çəkilib mənanın ifadəsi var: dünya səni
qocaltdı, yaşıdın olsun deyə. Rəsul Rzanın
Füzuliyə həsr etdiyi poemada bütün şeirlərindən
keçən söz-möhnət Füzulinin sözü kimi
təkrarlanır, klassikanın yaratdığı proses modern
şeirdən məna meridianı kimi keçir.
Müasir
şeir klassik prosesin məna baxımından davamından
çox, eyni zamanda onu tamamlayan və ona qarşı duran nəsnədir.
Füzuli
mətnləri hermetikdir, onların şəkli, forması elədir
ki, yalnız bu dildə danışa bilirlər. Füzuli
şeirindəki məna qovşağı yerlə göyü
birləşdirir, ovcunun içində sevgilisinin çöhrəsini
görmək istəyən aşiq kimi; bayatılarda olduğu
kimi. Onlar da bir hava içində canlıdırlar. Professor
Əhməd Cəfəroğlunun tərcüməsində 75
Azərbaycan bayatısı keçən əsrin 30-cu illərində
alman dilində çap edilir. Amma bunların heç biri
uğurlu alınmır. Bayatı yaddaş şifrəsidur;
Füzuli qəzəlləri də. Müasir şeirdə bu
yaddaşın izlərini görmək bəzən
mümkündür.
Məmməd
Araz şeirində duruşuyla, səsiylə, təmkini,
hamıdan gizlətdiyi kövrəkliyi ilə bağlı nələrsə
var, bunlar olmasa, o şeirlərin divarı uçub
dağılar, o, Füzulinin söz qəzəlindən gəlir:
ver sözə əhya ki tutduqca səni xabi əcəl...
Onun poetik
yaddaşı bu sözlərlə başlayır, davam edir,
ürəkləri riqqətə gətirir, onun Füzuli
haqqında şeiri var, nə açar kimsə qapım badi-səbadan
qeyri, nə yanar kimsə mənə atəşi dildən
özgə. Bu dediklərimiz kimisə kiməsə
tutdu-tutmadı, bənzətmək deyil, Məmməd
Arazın sövq-təbii hər vurğusunda Füzuliyə
köklənməsinin işarəsidir. Onun ədəbi nəslində
Füzuli aşkarlayıcı rol oynayır, həm də
katarsis: dünya səni qocaltdı, yaşıdın olsun deyə...
Cavanşir YUSİFLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 1
noyabr, №42.- S.22.