Yaddaşın üç bucağı
Şəfəq xanım Nasirin yubileyi üçün
Şəfəq Nasirin imzası ilə çoxdan tanış
idim.
Oçerklərini, resenziyalarını,
esselərini, ədəbi
portretlərini maraqla oxuyurdum. Nəhayət, bu il görüşüb
söhbətləşmək imkanı yarandı. Özə ilə kitablarını da gətirmişdi...
Şəfəq xanım tanınmış
publisist olmaqla yanaşı, həm də fədakar mətbuat tədqiqatçısıdır.
Onun XX əsrin əvvəlləri Azərbaycan
mətbuatı, xüsusən
də İrəvanda Azərbaycan mətbuatı
ilə bağlı araşdırmaları mətbuat
tariximiz üçün
təqdirəlayiq işlərdir.
İrəvanda ilk anadilli
mətbuat orqanı olan "Ləklək"
(1914) və "Bürhani-həqiqət"
(1917) məcmuələrini transfoneliterasiya etmiş, hər ikisinə də əhatəli, ciddi ön söz
yazmışdır.
Şəfəq xanım bu yöndə övladlıq
borcunu da halallıqla ödəyib: babasına -
XX əsr Azərbaycan
mətbuatının tanınmış
nümayəndəsi Məmmədəli
Nasirə də ayrıca elmi araşdırma həsr edib. Babasının yazıları əsasında
onun ictimai-siyasi dünyagörüşünü, ədəbi, mədəni
fəaliyyətini bərpa
edir.
Şəfəq xanımın klassik
mətbuatımıza həsr
etdiyi araşdırmalarından
belə qənaətə
gəlirəm ki, mətbuat
tariximiz milli mənəvyyat
və mədəniyyət
tariximizin ayrılmaz və vacib hissəsidir.
Ötən əsrdə
milli məfkurə yolunda,
milli ziyalı elitasının
təşəkkülü və inkişafında əvəzsiz rol oynamış mətbu orqanlarımız "yaddaşımızın
yazılı abidəsidir"
(Ş.Nasir).
Şəfəq Nasirin yalnız
hekayə və povestlərində deyil, publisistik yazılarında
da vizual yaddaş üst mövqeyə malikdir. Yazıçı
Manaf Süleymanov haqqında xatirə-essesini
yazıçının portret
obrazı ilə başlayır: "...Əsasına
dayanaraq tələsmədən,
ayaqlarını yerə
sürtə-sürtə yeriyirdi...
Geyim-kecimi nimdaş idi. Amma köhnə dəbdə kostyumu, ayaqqabısı həmişə
səliqə-sahmanda - təmiz,
ütülü olardı.
Soyuq havalarda başına şlyapa qoyardı, yaz-payız mövsümündə isə
sadə, bir rəngdə beretdə, fəsdə olardı..."
Vizual yaddaşın güclü
olması ona məkan və portret təsvirlərində
geniş imkanlar verir. Bəzən yazı qəhrəmanın
xatirələrindəki məkanları
öz xatirə məkanları kimi "özününküləşdirib",
"öz içində
qaynadır" (ifadə
Şəfəq xanımındır):
"Barat xanım Şuşada
Merdinli məhləsindəki
evlərini elə təsvir edirdi ki, sanki o yerləri mən də görürdüm. O mülk,
o həyət günü
bu günəcən gözlərinin qabağından
çəkilmir. Üçmərtəbəli
evin quruluşu, içinin döşənməsi,
avadanlığı, daşlı
həyətləri, sol tərəfin
pilləkənlərı ilə
düşdüyü bağ-bağatlar
yadındaydı..." ("Sənətkar ömrü:
Barat Şəkinskaya").
Qəhrəmanların həyatı ilə bağlı detalları sanki bu, kənardan şüuraltı öz ömrünə də baxmaq imkanıdır.
"Zəlimxan Yaqub" fotoalbomu bağlı resenziyasında belə,
"portret yaddaşı"
isə düşür:
"Şairin valideynləri
Yusif müəllimlə
Güllü xanımın
birgə çəkdirdikləri
şəklə baxıram...
Güllü xanımın
baş örtüyünün
aşağı ucunu yaşmaq kimi bağlaması, üstən
qoyduğu güllü-tikməli
başlığı gəlin
xanıma gözəl
yaraşır..."
Şəfəq Nasirin bədii portretlərində və epik təhkiyəsində
"feil instiktini"
aydınca görmək
olar. O, qəhrəmanların
obrazını "hərəkətdə"
- davranışında jest-mimikalarını göstərməyi
sevir. Epik təhkiyəsinin "qrammatik
onurğası"nı feillər
təşkil edir. Personajların hərəkətlərinin
ardıcıllığının təsviri obrazı yalnız görümlü
etmir, həm də təhkiyənin ritmini nizamlayır, obrazı "diri saxlayır". Məsələn:
"Qapının arxasındakı
mıxa keçirdiyi köhnə pencəyini çiyninə atıb evdən çıxdı.
Havada sərinlik vardı. Ətrafın nəmişliyindən üşənən
təki çiyninə
atdığı pencəyini
geyindi. Pəyəyə
sarı getdi. Axşamdan divara dirədiyi çomağı
əliylə axtarıb
tapdı. İtələyib
qapını açdı.
Yarıdan ötmüş
gecənin boz işartısı içəri
süzüldü. Gözü
pəyənin qaranlığına
öyrəəşəndən sonra həmən boz işartının altında künc tərəfdə divara qısılıb can-cana söykənmiş bir cüt dananın və qarın-qarına yatan inəklə balasının kölgəsini
gördü" ("Ruhlar
ocağa dönər").
Yeri gəlmişkən, örnək
gətirdiyim bu parçada "bir cüt" sözü mənə o qədər məhrəm və yerində göründü
ki, hansısa "üslubi
xəta" axtarmağın
başını buraxdım.
Yaxud: "Bir ara bəyin gözü çəpərin ayağında
ağaca bənd edilmiş qaşqanı aldı" ("Ötən
günlərin nağılı").
Ümumən, "feil instikti"
Şəfəq xanıma
hərdən canlını
da, cansızı da "dinamikada"
təsvir etməyə
imkan verir. Ona görə də payız yarpaqlarının
son gününü anbaan,
hərəkətdə qeydə
ala bilib: "Küçələri
ötdükcə xəfif
mehin titrəməsindən
təkəm-seyrək, qızılı-qızartdaq,
saralıb-sonalaşan yarpaqlar
bəndəmindən üzülərək,
saçlarına, çiyinlərinə
qonaraq sürüşüb
tökülürdü... yarpaqlar
səkinin üstüncə
sürülüb-sürütdəndikcə
qulağıma xoş
xışıltı gəlirdi.
Budaqlarda tərpəşib-oynaşan
yarpaqlar ara-sıra yollara səpələnirdi...
Sonra çiskinin, çisəyin
altında yaprıxıb,
şövqünü, şaxlığını
itirərək sınıb
töküləcəkdi" ("Bir ömrün üç bucağı").
Şəfəq Nasirin təhkiyəsini
nəsr hadisəsi edən bir mühüm
cəhət də etnoqrafik yaddaşının
son dərəcə detallara
qarşı həssaslığıdır.
Elat-tərəkəmə insanının
həyatı, inanc-davranış
dünyası ilə bağlı detalların təsvirinə oxucunu inandıra bilir. Ömrü kitab-dəftəri,
yazı-pozu içində
keçən bir yazarın kənd həyatını bu qədər dərindən
bilməsi, yaddaşında
qoruyub saxlaması, düzünü desəm heyrət doğurur. Yenə bir nümunə:
"...Arvada sarı boylandı,
Məhluqənin başı
yastıqdan azca kənara sürüşmüşdü.
Kişi qalxıb arvadının çarpayısına
yaxınlaşdı. Başını
düzəltdi. Məhluqənin
gözləri açıqdı.
Ağzının kənarından
köpükqarışıq su axmışdı.
Kişi
tezcə gözlərini
qapadı. Çarpayısını
çəkib, üzü
qibləyə çevirdi.
Stulun başına atılmış dəsmalı
götürüb çənəsini
bağladı" ("Ruhlar
ocağa dönər").
"Ötən günlərin
nağılı" povestində
Şəmil bəyin təsvirinə baxın - bəyin davranışına,
jest-mimikasının, atının
xırdalıqlarla təsviri
yalnız güclü
epik-vizual yaddaşın
sayəsində mümkündür:
"...Bundan sonra Kürənə sarı getdi. Noxtasından açıb, bir göz qırpımında
belinə sıçradı
Sağrısına bərk
bir qamçı çəkib dəhlədi.
Bayaqdan dartınıb
dırnağı ilə
yeri eşən at yüyəni boş görüb götürüldü".
Şəfəq Nasirin tarixi yaddaşı avtobioqrafik yaddaşının bir hissəsidir. Beyləqanın
tarixi keçmişinə
səyahəti də öz ömrünün və uşaqlığının
içindən keçirir
("Beyləqanın güllü
yazı"). Həyatdan
köçmüş tələbə
yoldaşının ruhuna
həsr etdiyi (bağışladığı) vida yazısı da xatirə siqlətli, içdən yazılmış
avtobioqrafik mətndir.
Şəfəq Nasir nəsrinin poetikliyini
şərtləndirən ən
vacib amillərdən biri də lirik
"peyzaj yaddaşıdır.
Məhz peyzaj təsvirlərində sanki
onun şairliyi "zühur edir", müəllifin təbiət
varlıqları ilə
(ağac, at) təması
baş tutur. Landşaft mənzərələrini,
iqlim-hava durumunu bədii obraza çevirir. Məsələn:
"Qədim yurdun üstünə qaranlıq
çökdükcə səhərdən
bütün canlıları
cəngində saxlayan
bürkü-boğanağın nəfəsi yavaş-yavaş
çəkilirdi".
Şəfəq Nasirin epik yaddaşı lirik ovqat üzərində köklənəndə, mətn
mənsur şeirə
meyllənir: "Çinarlar
evimizin arxasındakı
yolun sol üzündəki
rus qonşumuz Jenya xalanın həyətində bitmişdi.
Gözümü açandan
ürək biçimli,
yaraşıqlı yarpaqlarını,
şumal budaqlarını
göyə sarı millənən görmüşdüm.
Orda mənim gedib-gəldiyim qabaq yolda Sədəfgilin həyətiydi. Evimizin arxasındakı isə Jenya xalanın. Biri çinarsızdı, o biri
çinarlı. Çinarlar
təkcə arxa yoldakı çəpərlərdə
bitmişdi..." ("Bir ömrün
üç bucağı").
İnanın səmimiyyətimə,
povestin başlanğıcındakı
bu "çinar mətni" məni öz poetik havasına saldı...
Yaxud bir heyvanın (inəyin) davranışını
bilmək və təsvir etmək üçün sadəcə
bir yaxud etnoqrafik yaddaş kifayət etmir, gərək səndə təbiəti, canlıları
dərində duymaq hissiyyatı olsun: "İnək qabaqkılar təki böyürmədi.
Həmişə obaşdan
qapı açılan
kimi qalxıb, ayaqlarının, canının
uyuşuğunu açaraq
silkinib sağına duran, əmcəklərinin
barmaqlar araslnda sümürülməsindən rahatlıq duyaraq, bu dinclikdən ayaq üstəcə uyuyan heyvan, balasını da doyuzdurandan
sonra bayıra tələsib, naxıra yüyürəndə sevincək
bir böyürtü çəkirdi. Amma bu dəfə lap yalquzaq təki uladı. Canını əsdirib, quyruğuyla belini, böyür-başını şappıldatdı
Yeri təpiklədi, başını yuxarı
qovzayıb, nəmişikli
havanı soraraq uzunca bir böyürtü
çəkdi" ("Ruhlar
ocağa dönər").
Lirik ricətləri, həssas poetik müşahidələri
və xatirə detalları ilə hətta resenziya janrı kimi informatik xarakterli mətnin havasını dəyişir. Məsələn,
yuxarıda xatırladığım
"Zəlimxan Yaqub"
fotoalbomuna resenziyasını
götürək. Burda
da Şəfəq xanımın
poetik təxəyyülü
"işə düşür",
albomdakı şəkilləri
Zəlimxan Yaqub şeirlərinin içindən
keçirib, yazını
"lirikləşdirir".
Onun avtobioqrafik nəsrində
(və yaddaşında!)
kişi obrazları daha canlı və dolğundur. Bu, K.Q.Yunq psixologiyasının
dili ilə desək, onun şüuraltında "animus" un (kişi başlanğıcı"nın)
üstün olması
üzündəndir.
Hər halda, mənim qənaətim belədir...
Əvvəllər elə bilirdim
ki, "Nasir" təxəllüsünü
Şəfəq xanım
nəsr yazdığı
üçün götürüb.
Sən demə, babası Məmmədəli Nasirin təxəllüsüdür, nəvə
isə bu adı özünə ləyaqətlə yaraşdırıb.
Amma mən yenə də birinci varianta inanıram...
Rüstəm KAMAL
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.-
15 noyabr, №44.- S.20.