O, cəng
üstə, cəngi üstə doğulmuşdu
Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Natiq Qasımovun əziz
xatirəsinə
Poema
O, qəhrəman idi,
o, haqqında gözü olmayan əfsanəvi qəhrəman idi,
o, bozqurd idi, o, əsil cəngavər idi.
O, cəng üstə, cəngi üstə doğulmuşdu,
Düşmənə, yada savaş üstə yoğrulmuşdu.
Onun vətəndən umub-umacağı,
tək bir sevgisi varıydı,
o da,
vətənin qaşına, gözünə enmiş qara kölgələri,
sarıldığı silahın darağından çıxan,
odlu, atəşli güllələrlə daramağıydı.
Onun bu vətəndən umacağı,
tək bir eşqi varıydı, o da,
özüylə Xankəndinə kimi daşıdığı,
döyüş zonasında
və bir də, əlində dalğalandırdığı
Azərbaycanın üçrəngli bayrağıydı.
O, Mingəçevirdə kinomexanik kimi
ev olub, yurd olub, yurddaşana qədər,
Gədəbəyin Kiçik Qaramurad kəndində
böyüyüb, pərvəriş tapmışdı.
Yaylaqlı, aranlı olmuşdu,
ot biçmişdi, ayaqyalın at çapmışdı.
Dərin dərələr adlamış,
ildırımın yeri-göyü lərzəyə gətirən səsindən,
çathaçatından, qəzəbindən,
vahiməli, heykəl qayalara sığınmış,
qartal, şahin ayağına dirək olan
uca-uca dağlar, zirvələr aşmışdı.
Çocuqluğundan,
düşmənin aldığı nəfəsə,
yaşadığı dağların bu üzündən
o üzünə bələd idi.
O, əfsanəvi qəhrəman idi,
o, bir qəhrəman kimi,
yazağzı, evlərinin yanından axan,
enli və vahiməli çayların
dərin dərələri,
kənd-kəsəyi ağzına alan səsindən güc almışdı.
O, bir qəhrəman kimi, başının üstündə,
buludların arxasında gözə görünməyən
və həmişə, and içib, andına sadiq qaldığı,
əli çatmayan Göy və Səma Tanrısından güc almışdı
və bir də,
atasından, babalarından yaddaşında sıralanan,
böyük Zəyəm çayının
malakan kəndinə tərəf çıxacağında,
vaxtıyla, düşmənin burnunun ovulub,
əzildiyi sözdən, söhbətdən güc almışdı.
O, adi adam idi,
ancaq onun qəhrəmanlığı,
içinə, çölünə yığıb-yığışdıra bilmədiyi,
və dədə-babasından bəri,
əsrlərlə üstündə yaşadığı torpaq sevgisi,
yurd sevgisi, vətən sevgisiydi.
İyirmi bir yaşında əfsanəyə, sirrə çevrilən adam
o dağın, dərənin daşında, kəsəyində
gah yıxıla-yıxıla,
gah da, ağır-ağır dura, dura belə böyümüşdü.
Düşmənin qarşısında dik durmağı,
torpaq uğrunda, vətən uğrunda,
üçrəngli bayrağımız uğrunda
şəhadətə qovuşub, şəhid olmağı öyrənmişdi.
Doxsan ikinci ilin mart ayının əvvəliydi,
göy üzündə qara buludların,
yer üzündə ağacların,
otların, meşələrin,
torpağın,
torpağın üstündəki adamların
qan ağlayan vaxtıydı.
Xocalı
soyqırımına məruz
qalmış kişilərin,
qadınların
böyüklərin, kiçiklərin,
çocuqların, bəbəklərin
al qanı
qara torpağı lalə rənginə
və bir də,
vaxtıyla, sevgi gülləri
kimi bilinən,
qərənfil güllərinin, qıpqırmızı
rənginə boyamışdı.
Keçisayağı,
saçı, saqqalı qucağına
tökülən,
özünü yazıçı adlandıran
Zori Balayan kimi
quduzlaşmış itlərin əlinə fürsət düşmüşdü, girəvə
düşmüşdü.
Əlində kor tiyə, kor ülgüc,
çığırda-çığırda, bağırda,
bağırda,
Azərbaycanın azyaşlı,
çocuq-çocuq qızlarının
diri-diri dərsini soyub həzz alırdı.
Keçmişini,
eybəcərliyini təkrarlayıb,
elə bil, yenidən, iyrənc bir dərs alırdı.
Afrika cəngəlliklərində,
heyvan da
heyvanlığıyla öz
ovunun nəfəsini almamış,
ona canlı-canlı dəymir.
Bunu
vəhşi cəngəlliklərin adamı, vəhşi Zori bacardı
bizim, qız çocuqlarmızın
üzərində.
Bax, onda
dünya
bu vəhşiliyi görməməzliyə, bilməməzliyə
vurdu.
Bax, onda yer də,
göy də, üzə durdu, sanki acıq
çıxırdı bizdən.
Üstəlik,
türkə düşmən olanlar,
öz yalan əməlləriylə,
dünya
mediasında sülənə-sülənə,
ağızları köpüklənə-köpüklənə,
danışırdılar
və vəhşi, faşist hərəkətlərilə öyünürdülər.
Bu, azmış kimi,
uydurub tarixi yalanlarını,
amerkan, ingilis rəfiqələrinə,
ana bir, ata ayrı
rus qardaşlarına
ağzı köpüklənə-köpüklənə
dastanlayıb deyinirdilər.
Bax, onda,
bir parça çörək
dalınca kənddən
şəhərə gələn
Natiq Qasımov,
otuz bir nəfərlik "Qarabağın şahinləri"
batalyonuna
çatdırdı özünü.
Çatdırdı ki, Ağdamın
Pirlər kəndi yaxınlığında
bir yüksəkliyin alınması
uğrunda gedən mübarizədə,
içində yurd salmış
qəzəbini-hirsini
düşmənin sifətinə çırpa-çırpa,
deyə bilsin sözünü.
Bax, onda, doxsan ikinin
martın əvvələriydi,
papağımızın, boynumuzun,
Şuşada və digər bölgələrdə yerə
girən vaxtıydı,
düşmənin vəhşicəsinə, sevinə-sevinə irəliləyən,
hal-əhval vaxtıydı, gəlhagəliydi.
Ölüm-itim mübarizəsi olsa
da, yüksəklik alınmış,
Azəbaycanın üçrəngli bayrağı,
qədim alban kilsəsinin başında,
üzü Xankəndinə,
havanın, səmanın rənginə
rəng qatıb dalğalanırdı.
Şəhid olan olmuş,
hərbi
hissəyə, geri dönən isə olmamışdı.
Tək biri qalmışdı,
tək biri, bir orduya
bərabər,
Alman faşizminə qarşı
təkbaşına vuruşan Mixaylo
kimi.
Bu qəhrəman Natiq idi,
Zamanının cəngavəri andına,
vətəninə sadiq
idi.
Şəhidlərin silahlarını
Alban kilsəsinin
işıq düşən dəlmə-deşiyində
yerləşdirib
beş gün ərzində təkbaşına,
düşməni çaş-baş salıb
döyüşə girmişdi,
qeyrətinə sığınıb mərdi-mərdanə
düşmənin leşini leş
üstə sərmişdi.
Düşmən onu kilsədə
bir ordu,
bir bölük bilmişdi,
kilsənin həndəvərində zarıyanı zarımış,
gəbərəni gəbərmiş, öləni
də, ölmüşdü.
Bir qəhrəman, ər igidimizin
təkbaşına yaratdığı mühasirəsini
yara bilməyən düşmən
iyirmi bir Xocalı əsirini qalanın önünə gətirməklə,
hiyləyə əl atmışdı,
guya vahimə, qorxu yaratmışdı.
Keçmiş Xocalı məktəbinin
direktorunu,
Cəfər müəllimi,
iyirmi bir Xocalı əsirinin
başının kəsilməməsini şərt qoyaraq,
ürəyinə,
paramparça olmuş sinəsinə
kədər, dərd qoyaraq,
ordunun təslimolma elçiliyinə
göndərməklə,
faşistcəsinə, öz murdar xislətini,
məsləkini qərarlaşdırmışdı.
Artıq
Natiqin,
bir həfə içində
aclığı, susuzluğu
bir yana qalsın,
silahların lülələri düşmənə
tuşlansa da,
onların nə doğacaq,
nə də, düşməni boğacaq imkanı qalmamışdı,
çünki lülələr güllə
sarıdan qısır
qalmışdı.
O, götür-qoy etmədən,
İyirmi
bir əsirin öldürülməsini şəninə,
qeyrətinə sığışdırmadan,
tək özü üçün
saxladığı gülləni
boşluğa fişəng etdi.
Azərbaycanın üçrəngli bayrağını
dalğalandıra-dalğalandıra,
bu, qəhrəmanlığından, igidliyindən,
dönməzliyindən yazmağa, çəkməyə,
Rusiyadan,
İtaliyadan gəlmiş
yazarların,
jurnalistlərin, fotoqraflarında yer
aldığı axına
ümidsiz əsir kimi tələsdi.
Əlindəki dalğalanan Azərbaycan
bayrağı ilə,
düşmənin vəhşiliyinə
özünün qəhrəmanlığını,
mərdliyini,
igidliyini
görk elədi
başqa
ölkələrdən gələn
birilərinə.
Bu, düşməni heç
açmadı, yer yarılsa, girərdilər,
ölüm olsa, ölərdilər,
ancaq onlarda o sifət hardan, o üz hardan,
çaqqalları da, itləri də,
belə yaradıb yaradan.
Yaxşı ki,
bunları öz gözünlə,
özün gördün,
Natiq Qasımov.
Yaxşı ki, onda, o fotonu çəkən italiyalı,
qoca fotoqrafı da gördün,
Natiq Qasımov.
Enriko Sarsini deyirəm,
əlində üçrəngli bayraqla
sənin
şəklini çəkəni deyirəm.
Və sonra da, İtaliya jurnallarında
Və bir də,
Rus jurnalisti, Konstantin Sergeyeviçin
əliylə,
Rusiyanın "Oqonyok" jurnalının
üz qabığında
gedən,
əli bayraqlı şəklindən
danışıram, Natiq
Qasımov.
İç səhifədə yer
alan, "Qorxu" məqaləsində isə,
Sənin
məğrur-məğrur, sınmadan,
qürurlu addımlarından danışıram,
Natiq Qasımov.
Sən daşıdığın o bayrağın
rəngləri o jurnalda
hələ solmayıb, düşmənə
gözdağı kimidi.
Sənin
qəhrəmanlığın isə Şınığın
ərən Ərdağı.
O vəhşilər sənin
başına nə gətirdiklərini
bir sən özün bildin,
bir də, inandığın
səma Tanrısı
Və bir də,
qanına,
canına
mərdanə susadığın
o mənfur düşmənlərin
hamısı.
Hələ nə valideynlərin,
nə qohum-əqrəban,
nə də, uğrunda fəda olduğun bu vətən
gözlərini yollardan yığmadı,
Natiq Qasımov.
Sağ olsun bizim yazarımız
Səbuhi Məmmədlini,
iki min
on beşin fevral ayında,
İtaliyanın Milan şəhərinin "Myatos" otelindən,
dəniz
sahillərini seyr edə-edə,
vaxtını, zamanını hədər
yerə itirmədi.
O, fotoların müəllifi
Enriko Sarısini
Peruca şəhəri yaxınlığında
yerləşən Todi
qəsəbəsində
qocalmış və halsız
halda tapdı.
Todi qəsəbəsi ətrafında
yaşıl üzüm
bağlarını
oxşadı,
yaşıl gözlü Todi
qəsəbəsinin qızlarını,
gizlin-gizlin, kipriklərinin arasından
keçirə-keçirə,
Enrikonun
Qarabağ nağılına,
və bu nağılın içində
sənin
qəhrəmanlıq nağılına
qulaq asdı.
Enriko
da, sənin igidliyindən,
mərdliyindən,
və bir də,
cəsur
bir vətən sevdalısı olduğundan
ağızdolusu danışa-danışa, vicdanı qarşısında,
deyəsən, həqiqətə, haqqa
tapınmışdı.
Sonra da,
iki min
on altının beş
aprelində
Moskvanın Arbat küçəsindəki
Aktyorlar evində,
sən,
düşmənləri qısnayıb,
qorxu yaratdığın,
"Qorxu" məqaləsinin
müəllifi,
Konstantin Sergeyeviçlə görüşdü.
Sənin,
bir ordunun görmədiyi işi gördüyündən,
söhbət açıb, danışıblar,
Natiq Qasımov.
Dediyinə görə,
iyirmi bir nəfər Xocalı əsirləri də,
sənin
sayəndə azad olub,
indi, yaşayan yaşayır, yaşamayan da,
haqq dünyasındadır, Natiq
Qasımov.
Sənin
cismani olaraq bu otuz ildə,
harda olmağını düşmənlər
gizlətsə də,
sən,
ruhən Azərbaycan xalqının ürəyində,
könlündəsən, Natiq Qasımov.
Sən,
qəhrəmansan, sən,
igidsən,
haqqını,
özün öz əllərin
ilə qaldırdığın
üçrəngli Azərbaycan
bayrağıyla,
və təkbaşına
düşmənin canına qorxu, təlatüm salmağınla,
ürəklərdə,
ürəklərdə qalacaqsan, Natiq Qasımov.
Bu vətən,
Bu dövlət unutmadı səni,
Sən bu vətənin Milli Qəhrəmanısan, Natiq
Qasımov!
Sən bu vətənin Bozqurdusan, Natiq Qasımov!
Fəxri Müslüm
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 22 noyabr, ¹45.- S.20-21.