"Dədə
Qorqud"un İstanbul
səyahəti
Alman ədəbiyyatının Hötedən sonra ən önəmli şairlərindən sayılan Eduard Mörike "Qızıl noyabr" ayı üçün yazdığı şeirində yarpaqları qaynar axan qızıl suyuyla müqayisə edir:
Apaçıq mavi göy üzü,
Basdırılmış dünyada dolu bir payız
Qaynar qızıl rəngində axır.
Sözsüz ki, payız fəsli deyəndə, bizim şair Bakının "Xəzan qəzəli" insan qəlbinə başqa bir dad, kədər verməkdədir:
Hər yandan ayağına altun akup gəlür.
İstanbulun naməlum küçələrində
ağaclı yollara düşüb, ayaqlarım
qızılı yarpaqlarda
itəndə həmişə
bu misraları xatırlayıram. Bakının
təbirincə desək,
bahardan "iz" qalmaması istər-istəməz
bizə zamanın sürətindən, həyatın
keçiciliyindən xəbər
verir. Elə bizim Dədə Qorqud da belə demirmi?
Gəlimli, gedimli dünya,
Son ucu ölümlü dünya!
İnsan
oğlu gündəlik
təlaşın, modern dünyanın
getdikcə polada çevirdiyi yerlərdə
artıq nə Koroğlunu, nə də Dədə Qorqudu xatırlayır. Bunu bir neçə
gün əvvəl Mərmərə Universitetində
bir daha müşahidə etdim. Universitetin Göztəpə
kampusunda gənc tələbələr və
təcrübəli müəllimlər
Azərbaycandan gəlmiş
bir müəllimin dilindən Dədə Qorqud hekayələrini dinləyərkən, bəlkə
də bildikləri məlumatları xatırlayır
və maraqlı baxışlarla, sanki Dədə Qorqud qılığına bürünmüş
müəllimin sözlərinə
daha çox diqqət yetirirdilər:
"Beyrək illər sonra Dəli Ozan olaraq obasına geri gəldiyində nişanlısı Banuçiçəyə
bir sirr söyləmiş, o sirr nədir?
"Ox atıb güləşmədikmi?
Altun üzüyümü barmağına
taxmadınmı?"
Əllərində heç cür
imtina edəmədikləri
mobil telefonları ilə Mərmərə Universitetinin tələbələri,
sanki yüz illər əvvəl qopuzu ilə Oğuz tayfasından gəlmiş Dədə Qorqudla mifoloji aləmə qayıdır
və yenidən tanış olurdular:
"Uruz atası Qazan xandan soruşdu:
"Bu gələnlər kim
ola?"
"Kim olacaq, yağıdır!"
"Yağı kimdir?"
"Yağı malında, canında, namusunda gözü olandır, bizi hər gördüyündə
öldürən, bizim
hər gördüyümüzdə
öldürdüyümüzdür".
Tələbələr gülümsəyir.
Onlar yağının
kim olduğunu öyrəndikləri üçün
deyil, poetik dildə çatdırılan
sözlərin qüdrətini
gördükləri üçün
sevinirdilər.
Təxminən, bir saat davam edən tarix ötəsi səyahət başa çatdıqda bu dəfə suallar başlamışdı. Daha
çox Dədə Qorqud, daha çox
mənəvi səyahət...
Zala, buradakı tələbələrə,
müəllimlərə baxırdım
və verilən sualların arasında itirdim. İllərlə arzuladığımız ortaq
dil, ortaq ədəbiyyat, ortaq tarixi şüur belə gerçəkləşməli
idi. Üz-üzə,
eyni sözlərdən
həzz alaraq, eyni tarixi səyahətə
çıxaraq, eyni ədəbi üslubun içində yeni yollar axtararaq. Kamal Abdulla hocanın
təcrübəsi, müdrik
rəftarı ilə,
nə danışacağını
bilən bir maarifpərvər müəllim
kimi çox qısa zamanda tələbələrin diqqətini
cəlb etməyə
nail olmuşdu. Bundan əlavə, onun çıxışında seçdiyi
sözlər tam olaraq
arzuladığımız ortaq
türk sözləri
idi və ağzından çıxan
hər söz gənclərə güclü
təsir edirdi.
Həmin
gün Kamal Abdulla İstanbulda
Mərmərə Universitetinin
Ədəbiyyat fakültəsinin
zalında bizə Dədə Qorqudu xatırlatmaqla, əslində
Azərbaycanın və
Türkiyənin ortaq mədəniyyət kodlarını
bir daha göz önünə gətirmişdi. Bu mühüm
gün üçün
əslən gəncəli
olan Milli Müdafiə
Nazirinin müavini Şuay Alpay bəy də Ankaradan gəlmişdi. Təqdimatdan sonra onun həyəcanlı çıxışı göstərdi
ki, o da bizimlə eyni hissləri bölüşür.
Bununla ikinci dəfə gördüyüm Burak Ekenin həm professional hüquqşünas, həm
də çox yaxşı təşkilatçı
olduğunu müşahidə
etdim. Azərbaycandan olan hörmətli alimin meqa şəhərin
labirintlərində itməsinə
imkan vermir, mədəni həssaslığın
yüksək olduğu
mərkəzlərdə onu
dəyərləndirərək, ortaq mədəniyyətimizin
yenidən alovlanmasında
rol oynayır. Təəssüf ki, bizdə
belə insanlar çox azdır...
Universitetdəki akademiklər də
həyəcanımızı bölüşür, bizdən
ayrılmırdılar. Kamal Abdullanın konfransının
təqdimatçıları prof. Sebahat Dəniz xanım, prof. Harun Duman səmimiyyəti və həssaslığı ilə
bizim orada özümüzü rahat
hiss etməyimiz üçün
əllərindən gələni
edirdilər. Universitetdə
qonaq müəllim olan prof. Məsut Əfəndiyev və dos.
Mehdi Gəncəli qırx
ilin dostları kimi hər dəqiqə
bizimlə idi və söhbətlərə
Azərbaycanın rəngini,
qoxusunu, yumorunu qatırdılar.
Hər konfransdan sonra tələsik qaçmalar,
yarımçıq söhbətlər
əvəzinə, bu dəfə ruhla elmin yenilənən yaşanması oldu. Bir saat sonra gözəl
bir məkanda yenidən görüşdük.
Bu toplantıda bəzilərini
şəxsən, bəzilərini
yazılarından, konfranslarından
tanıdığımız Erkan Mumcu, Erhan Afyoncu, Fəthi Gedikli, Yasəmin Bayer, Coşqun Çokyiğit kimi şəxslər iştirak
edirdi. Fəthi Gədikli hüquqşünas
olsa da, qardaşı
Yusuf Gədikli ilə
birlikdə ömrünün
böyük hissəsini
Azərbaycan mədəniyyətinə
həsr etmiş bir şəxsdir. Azərbaycandan birisi gələndə gözlərinin
içi gülür.
Yasəmin Bayer bir müddət əri və oğlu ilə yaşadığı
Azərbaycanın təsiri
altından çıxa
bilmədiyindən danışdıqca
danışırdı. O, tərcümələri
ilə Azərbaycan mədəniyyətinə mühüm
töhfələr verib.
Coşqun Çokyiyit
mənə həm yaxın, həm də uzaq bir
insandır. Orada jurnalistika təcrübəsindən
danışanda mən
də bir anlıq xatirələrə
daldım. Orta məktəb illərində
oxuduğum mütaliələr,
Əhməd Kabaklı
kimi müəllimlərlə
görüş həyəcanı,
oxuduğumuz jurnal və qəzetlər yadımdadır. Coşqun
bəy həm yazıçı, həm
də film ssenari müəllifi və prodüseri kimi, demək olar ki, o mərhələlərin hamısında
iştirak edib.
Kamal
Abdulla Dədə Qorqud
kimi küncdə oturub gözlərini qıyaraq ətrafa baxırdı. Dədə
Qorqudun ruhunu, nəfəsini, səsini İstanbula gətirməkdən
məmnun və qürurlu olduğu açıq-aydın görünürdü.
Mehdi Gəncəli Türkiyəyə
ilk gəlişində stəkanlarla
dolu kartonları necə gətirdiyini şirin-şirin izah edirdi. Söhbət getdikcə uzanırdı.
Burada qopuz yoxdur, amma
karvanın yola çıxdığı xəbəri
zəif eşidilirdi.
Bir anda kənardakı
başqa məclisdən
əcnəbi gülüşlər
yüksələndə Coşqun
Çokyiğit: "Gəlin
biz də "Çırpınırdı
Qara dəniz" türküsünü oxuyaq",
- dedi. Biz türkü
oxumadıq, amma Dədə Qorqudu dinləyirdik:
Güvəndiyim dağlar yıxılmışdı,
Geri yüksəldi.
Axıntılı sularım çəkilmişdi,
Yenidən çağladı.
Qoca ağacımın dalı
budağı qurumuşdu,
Filizlənib yaşardı indi.
Durma oğul, durma!
Hər kəsdən irəli də var.
Orxan ARAS
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 29 noyabr, №46.- S.10.