Min ilin səpini
Əkinim
- qəbrimdi, başdaşlarıdı,
Bəlkə torpaq yoxdu...
Torpaq axı var!
Səpinçi min illik göz yaşlarımdı,
Səpdiyim toxumlar təzə
çıxırlar.
Deməyin, deyəsən, ömür
yarıdır,
De, nədi gəzdiyin bu göz yaşında?
Mənim
kimiləri əsgər
çağrılır
Əsrin
əvvəlində, əsrin
başında.
İçənlər qanımı varıb içəmməz,
Köç ötür gözümdən,
sən di, həddindi...
Düşmən sərhəddimi yarıb
keçəmməz,
Mən də dirəyiyəm sərhəddin indi.
Məni
tanımayıb adamlar,
haşa!
Çeynənib ağızda-dildə olmuşam.
Hərdən papaq kimi qoyulub başa,
Hərdən qılınc kimi
əldə olmuşam.
Qoymayın boynuma suçun
çoxunu,
Canıma
yüz qurdu daraşdırıblar.
Sünbül toxumumu, gül toxumumu
Yonca toxumuyla qarışdırıblar.
Umanlar çox umub mənim sözümdən,
Toxummu, düz çıxan zəndimmi, çıxıb?!
Zirvə
də toxumdu mənim gözümdə,
Allahın səpdiyi dən
kimi çıxıb...
***
Ey Allaha Ünü yetən,
Nə
var ki, səndən asılı.
Nə varsa, Ona bağlıdı,
Nə varsa, Ondan asılı!
O yığvalsız gözələ
bax,
Necə
dönüb xəzələ,
bax.
Əvvələ bax, Əzələ
bax,
Qalıbdı Sondan asılı.
Nədi
yazdığı bəşərin,
Yazıqlar yazığı bəşərin.
Nədi
gəzdiyi bəşərin,
O Bəy, bu Xandan
asılı?
Kəsilib əmcək, yeyilib,
Kağız-qələm tək yeyilib.
Nə qədər cəmdək yeyilib,
Bir quru göndən asılıb?!
Nəsimilər bu gün də var,
Özü də it günündə
var.
Varmı
zahid olmayanlar,
Ey Allah,
bəndən asılıb!
Min ildi yatmadım, deyir,
Mən öldüm, çatladım,
deyir.
"Tapdınmı", "Tapmadım"
deyir,
Anadil məndən asılıb?!
Quyu
Dünyaya quyudan gəldik,
Dünyadan quyudan getdik.
Uyuya-uyuya
gəldik,
Uyuya-uyuya
getdik.
Bir başa sal bu
dünyada
Quyu olmayan nə var, nə?
Ölüm qətrəsi də
varmış,
Quyudan gələn zərrədə?!
Səadət, fəlakət nəymiş?
O buymuş, bu oymuş elə.
Ey aşiq, məhəbbət
nəymiş?
Eh... o da quyuymuş elə!
Çəkilən hara çəkilmiş,
Quyunun başına ancaq.
Özünü dara çəkirmiş,
Quyudan su çəkənə bax!
Quyu üstüymüş açılan
Ayağın altında, Adəm!
Mən də su üçün
qaçıram,
Və quyudan su çəkirəm.
Mən də hələ sağam, görək,
Axırımız nə olacaq.
Axıb-axıb bütün sular
Bircə
quyuya dolacaq.
Yaşayacaq, öləcəyik,
Gözü çəksə yuxu
çəkir.
Bir də baxıb görəcəyik,
Quyu quyudan su çəkir?!
Bu quyudan su çəkəkmi,
Quyuda su özü yanır.
Bilməyirik, susuzluqdan
Bəlkə quyu özü yanır?!
Hələ də bizə inanıb,
Allah, ağrıya dözürsən.
Bir qurtum sudan ötəri
Sən də quyumu gəzirsən?!
İkimiz
də yanmaqdayıq,
Çağırıram, "Hu" çəkirəm.
Sən hələ quyu qazırsan,
Mən hələ də su çəkirəm?!
Ata çiyini
Nələr çəkmir ata
çiyni cahanda,
Ata çiyninin də öz ağrısı
var.
Oğullar köksündən yaralananda,
Atalar çiynindən yaralanırlar.
Ürək ağrısından daha
ağırdır,
Ağrımasa, olmur,
Ağrısa, olmur.
Şəhid cənazəsi götürdüyündən,
Ata çiynindəki ağrı
azalmır.
Çətinliyi vardır hər
bir ağrının,
Çətin yox, asandı nəyin ağrısı?
Ağrılar içində bircə
ağrı var,
Şəhid atasının çiyin
ağrısı!
Hər şəhid atası öz çiyininə
Ən ağır yükünü
götürə bilmir.
Gecələr birtəhər özü
yatsa da,
Ağrıyan çiynini yatıra
bilmir!
Düşmənin səhvini əfv
edəcəkmi?
Bilirəm, darıxır döyüşçün
çiyni.
Hələ çox düşməni
məhv edəcəkdir,
Bu çiyin döyüşçü...
Döyüşçü çiyni!
Ağlayan zamanı özündən
qabaq,
Mən bilirəm, ata çiyni ağlayır.
Yaşayır dişini dişinə
sıxıb,
Demir... deməz Vətən, çiynim ağrıyır!
Şəhid atasının təsəllisi
bu:
Ölübdü Vətənin uğrunda
oğlu.
Ata çiyinləri yük altındadır,
Birində - dərdidi,
Birində - oğlu!
Dinib,
"oğlum ölüb",
deyə bilməyib,
Belə
faciə də olarmı, yaxşı?!
Qəbrə qoyammayıb elə
bil, hələ
Ata çiynindədir oğlunun
nəşi!?
Şəhərli kəndçi
Adam var, əsəri şəxsiyyətidi,
Adam var, əsərsiz, əsərli
kimi.
Şəhərdə yaşayan kəndçi olasan,
Kənddə yaşayasan şəhərli
kimi!
Elə düşünürlər, ola bilərmi
Görən, şəhərlitək dəyərli, kəndçi?
Məni
tanıyanlar düz tanıyırmış
Kəndçi şəhərliyəm, şəhərli kəndçi!
Vallah, mən salmışam, ilk şəhəri mən,
Mən türk şəhərindən,
türk kəndindənəm.
Mən qoca dünyanın ilk şəhərindən,
Mən qoca dünyanın ilk kəndindənəm!
Dünya
mənim üçün
böyük çayxana,
Şəhər çayımdısa, qəndimdi kəndim.
Mənim
nəzərimdə şəhərsə
kəndim,
Elə şəhərim də kəndimdi, kəndim!
Salanda elə bir şəhər
salmışam,
Baxanda görmüşəm üzü
kəndədir.
Həsrətlə baxsa da kəndlər
şəhərə,
Bütün şəhərlərin gözü kənddədir!
Yoxdu, yer üzündə sizdən yoxdu, yox,
Gözəlim şəhərim,
Gözəlim kəndim.
Necəsən? Necəsən, kəndim
şəhərim,
Necəsən... necəsən, şəhərim
kəndim?!
Atmadım, atmaram kəndin
daşını,
Şəhərim zərgərim,
Kəndim
zərimdi.
Yaxşımı görünür, görün
yaxşımı?!
Şəhər - pyedestalım,
Kənd
- heykəlimdi!
"İnnabı" havası
Hər kəs "innabı"ya
qoy, oynamasın,
"İnnabı" oynudur mənim anamın!
Qoyun bir, qoynuna girim,
ölməyim,
"İnnabı" qoynudur mənim anamın!
"İnnabı" çalınır,
yenə, "İnnabı",
Huşu
başdan çıxıb
qara zurnanın!
Bu zurna havası, adi havamı?
Yox-yox, çəkibdilər dara,
zurnanı!
Anam olmamışdı öz anasından,
"İnnabı" havası
Doğmuşdu onu!
Gözünü açanda, sanki
gördüyü
"İnnabı" havası
olmuşdu onun?!
Anamın
toylarda özündən
qabaq
Əli dincələrdi... donu oynardı.
Başının üstündə haqqın
nəzəri,
Oynadan
var idi onu... oynardı!
Onun da sevgisi daşa dəymişdi,
Sevinsə də, qəlbən
sevinməyirdi.
Toylarda onunla qabaq-qabağa
Oynayan
var idi... görünməyirdi.
Ahıl
yaşında da sevgi taxtına
Çıxıb başlayırdı öz
şahlığına.
Anam
"İnnabı"ya oynayan
kimi
Qayıda
bilirdi ilk sevgisinə,
Qayıda
bilirdi cavanlığına,
Qayıda
bilirdi uşaqlığına?!
"İnnabı"çalınır, yenə ellərin
Haman bayramıdır,
Haman toyudur.
Xeyli
var, dünyadan köçüb,
nə olsun,
"İnnabı" çalınır...
Anam qayıdır!
...Hər kəs "İnnabı"ya oynaya bilməz,
"İnnabı" oynudur mənim anamın.
Qoyun bir, yenidən qoynuna girim,
"İnnabı" qoynudur mənim anamın!
***
İstəyirəm hamını
Yaşadam, daş atmıram.
Qanadı
qanadımdı,
Quşa
da daş atmıram.
Dişlər, sanki inci, zər,
İncilərdir, incilər.
Peyğəmbərim inciyər,
Dişə də daş atmıram.
Kimsə
baxdım, düşünür,
Sandım
baxtım düşünür.
Bəlkə haqqı düşünür,
Başa
da daş atmıram.
Mən yarı qoruyuram,
Baharı
qoruyuram.
Mən varı qoruyuram,
Heçə də daş atmıram!
Ərən sınaya bilər,
Görən qınaya bilər.
Birdən
qanaya bilər,
Daşa
da daş atmıram!
***
Nə xoşbəxtsiz, deyirəm,
Haqqa bağlı olanlar.
Ağlı eşqə dönənlər,
Eşqi
ağlı olanlar!
Coşub-daşır eşqiylə,
Dağlar
aşır eşqiylə,
Cavanlaşır eşqiylə
Eşqi
ulu olanlar!
Sizintək sağ ha, yoxdu,
Sizintək düha yoxdu.
Sizintək ağa yoxdu,
Eşqin
qulu olanlar!
And bu: "Eşqə and olsun!
Yaradana həmd olsun!"
İşiniz avand olsun,
Eşqin
oğlu olanlar!
Şəhid evi
Bir evin üstündə bayraq yellənir,
Şuşada yellənən bayraq
kimidir.
Baxanlar görür ki, kiminmiş
Vətən,
Görənlər bilir ki, bayraq kimindir.
O saat bilinir şəhid
evidir,
Həm çox müqəddəsdir,
həm də uludur.
Çox-çox evlər üstdə
dalğalanır, bax,
Oğul
bayraq olub,
Bayraq oğuldur!
Vətən xatırlayır min ehtiramla
O ürəyim gənci, o gözüm gənci.
Bu evin üstünə bu bayrağı da
Heç
kim sancanmazdı, o özü sancıb.
Oğlum,
ibrət götür gördüklərindən,
Yurdun bayrağını sev, uca tutub.
Bir vaxt şəhid oğul tutan bayrağı
İndi doğulduğu ev uca tutub!
Barat Vüsal
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 5 oktyabr, ¹38.- S.18.