Uşaqlar üçün qeyri-səlis məntiq
Əhməd ya ölüdür, ya diridir?!
Xalq yazıçısı, akademik Kamal Abdulla və
akademik Rafiq
Əliyevin bir yerdə yazdıqları
yeni əsər - "Uşaqlar
üçün qeyri-səlis məntiq"
müəlliflərin birlikdə ərsəyə gətirdikləri sayca üçüncü kitabdır. Qeyd edək
ki, qeyri-səlis məntiq
Avropa məktəblərində
uşaqlara məhz bu cür mətnlər
vasitəsilə təqdim
olunur. Yeni bir "ilk"in başlanğıcı
olan "Uşaqlar üçün qeyri-səlis
məntiq" əsəri
də belə bir ehtiyacdan ərsəyə gəlib.
Ümid edirik ki, Azərbaycan tədris prosesində də bu kitabdan faydalanacaq,
orda yer alan mətnlərin orta məktəb dərsliklərinə salınmasını
təmin edəcəklər.
(1-ci hissə)
Əhməd orta məktəbin
8-ci sinfində oxuyurdu.
Yay tətilindən sonra
məktəbdə ilk dəfə
idi ki, yoldaşları
ilə görüşürdü.
Həmən gün
son dərs bitdikdən
sonra məktəb həyətində dostlar
yeni dərs ilinin ilk gününün necə keçdiyini müzakirə
edirdilər. Onların
məktəb proqramına
yeni fənn daxil etmişdilər. Fənnin
adı "Qeyri-səlis
məntiq" idi. Əhməd, Hüseyn,
Mina, Zaur arasında söhbət bu yeni fəndən gedirdi.
- Bu yeni dərs mənim heç xoşuma gəlmədi. Qeyri-səlis
məntiqi deyirəm.
- Hüseyn narazı bir halda fikrini
olduğu kimi birbaşa dedi.
- Mənim də... amma bəlkə... - Əhməd isə tərəddüd içində
idi.
Hüseyn
dediyindən dönmədi:
- Necə yəni, elə çıxır
ki, bu fənnin adından belə çıxır ki, indiyə
qədər biz məntiqsiz
yaşamışıq?!
- Hə, elə çıxdı. Bizə
yeni məntiq öyrədəcəkmişlər.
Bizə lazımdırmı
bu?! - Bu sözləri
dilə gətirən
isə Mina idi.
- Canım, mənə mənim məntiqim yetər. Hələ ki, bir çətinliyi yox idi. - Hüseyn
Minanın dediklərini
tələsik dəstəklədi.
Daha doğrusu, belə də demək olar: Hüseyn Minanın münasibətinə qoşuldu.
Çünki Minanın
sözlərində yeni fənnə
qarşı bir etiraz hiss edilirdi.
Zaur hələ ki susmuşdu.
Bu gün uşaqlara təzə dərs ilindən yeni fənn keçəcəklərini elan etmişdilər. İlk dərs
də artıq baş tutmuşdu. Onların dərs proqramına yeni fənn əlavə edilirdi. Həyata, ətraf mühitə, dünyaya baxışları bu fənnin köməyilə
daha cilalı, daha aydın və səlis olacaqdı. İndiyə qədər bu niyə belə olmamışdı - bunu onlara izah edən,
deyən yox idi. Birinci dərsi
Fəxrəddin müəllim
adlı bir elmi İnstitutdan gəlmiş müəllim
aparmışdı. Təkcə
birinci dərsi yox, bu yeni fənnin
bütün digər dərslərini də həmən Fəxrəddin
müəllim deyəcəkdi.
Fəxrəddin müəllim
ilk dərsindəcə ümumiyyətlə
məntiq və qeyri-səlis məntiq mütəxəssisi olduğunu
qeyd elədi. Yeni fənnin mütəxəssisi
Fəxrəddin müəllim
dərs boyu dediklərini çox aydın şəkildə
təqdim etməyə
çalışdı.
Məktəb bağçasında isə dərs bitdikdən sonra başlanan qızğın
mübahisələr davam
edirdi. Uşaqlar sinif otağında deyə bilmədiklərini
indi burada sıxılmadan bir-birinə
deyirdilər.
- Sanki bizim dünyaya baxışımızda, ətrafı
qavramamızda qeyri-dəqiqlik
var imiş?! - Hüseyn
yeni fənlə heç
cür "barışa"
bilmirdi.
Mina bu dəfə daha kəskin danışdı:
- Biz indiyə qədər nəyi doğru, düzgün etmədik?! Bizim bu günə
qədərki məntiqimiz
niyə təftiş edilir?! Edilməsin.
Əhmədə aydın oldu ki,
indi bağçada mübahisə edən, fikirlər söyləyən
sinif yoldaşlarından
heç biri bu yeni fənnin tədrisini bəyənməyib.
O düşündü ki, dostlar
bu fənnə, bəlkə də, bir qədər tələsik münasibət
bəsləyirlər. Amma bəlkə
bu yeni fənnin onların anlamadığı
bir özəlliyi
var?! Bu yeni fənn köhnə
məntiqimizə bəlkə
yeni impulslar verəcək?!
Amma digər tərəfdən
niyə də bəyənməli idilər?!
Niyə onlar alışdıqları köhnə
məntiqin onların həyatına hopmuş qanunlarından yaxa qurtarmalı idilər? Nə üçün bu məntiq köhnə sayılmalı
idi? Bunu onlara hələ ki düz-əməlli başa
salmamışdılar. Fəxrəddin
müəllim, ola bilər
ki, bu vacib məsələləri növbəti
dərslərdə şərh
edəcəkdi. Hələlik
isə, uşaqlar özləri bəzi suallara cavablar axtarmağa məcbur olurdular. Əhmədə görə onlar tələsməməli idilər.
Hüseynə və Minaya görə isə... Onlar üçün məsələ
tam aydın idi.
- Mənim bu günə
qədərki məntiqim
məni tam olaraq qane edir. Bax,
mən deyirəm, Əhməd, ya mənim dostumdur, ya da deyil. Başqa
bir durum varmıdır
Əhməd üçün?
O, ya dostdur, ya da yox, dost deyil. Düzdü? - Hüseyn dostu Əhməddən soruşdu.
Bu misalı dərsdə Fəxrəddin müəllim
səsləndirmişdi. Doğrudur,
o, başqa bir ad çəkmişdi, "Sokrat,
ya dostumdur, ya dostum deyil"
demişdi. Sonra da əlavə
eləmişdi ki, bunu
vaxtilə dahi qədim dünya filosofu Aristotel irəli sürürdü.
Və Aristotel Sokrat üçün üçüncü halı
istisna edirdi.
- Düzdü! - Əhməd
bu dəfə Hüseynin dediklərini birmənalı şəkildə
təsdiq etdi. - Əlbəttə ki, məsələ
kəskin şəkildə
qoyulursa, mən bu iki durumdan
birindəyəm. Mən,
ya Hüseynin dostuyam, ya da dostu deyiləm. Amma...
- Sənin bu "amma"ların qurtarmadı
ki, qurtarmadı. Yenə
də "amma!"
Bunun daha nəyi "amma" oldu? Sən, ya dostsan,
ya da deyilsən. - Hüseyn bu dəfə az qala inciyəcəkdi.
İndiyə qədər Zaur
susmuşdu, daha susub dura bilmədi. O da söhbətə qarışdı:
- Yadınızda deyilmi, Sadıq müəllim bizə Aristotel barədə nə demişdi?! Yadınızdamı?
Sadıq
müəllim onların
riyaziyyat müəllimi
idi. Sinifdə həmişə uşaqlara
dərsdən əlavə,
lazım bildiyi bilikləri verməyə çalışırdı.
Mina tələsik Zaurun sualına cavab vermək istədi:
- Bu adam ya ölüdür,
ya da diridir. Hələ Sadıq müəllim yadınızdasa,
Əhmədi misal gətirdi. Bütün sinifdən soruşdu ki, bax bu Əhmədi
görürsünüz?
- Görürük, dedik ...
- Zaur cavab verdi.
- O diridir? - Mina soruşdu.
- Diridir, dedik. - Zaur yenə də eyni cavabı
verdi.
- Əstəğfürullah, o ölü
deyil ki? Sadıq müəllim elə bu cür də
dübarə soruşdu.
- Bunu xatırlayan yenə Mina oldu.
- Bütün sinif xorla bağırdı: yox, müəllim, ölü deyil, diridir! Diridən də diridir.
- Bəs Sadıq müəllim nə dedi? Dedi ki, Aristotel də siz deyəni deyir. Adam, ya ölüdür, ya diridir. O başqa bir halətdə ola bilməz.
- Ola bilməzmiş... - Əhməd
fikirli-fikirli söylədi.
- Amma...
- Yenə də amma! Daha bunun
nə "amma"sı?!
Min illərdi hamı bunu deyib durur
ki, bir adamın, ya ölü, ya da diri olmasından
başqa bir haləti yoxdur. Yeni məntiq nəydi adı, hə, qeyri-səlis məntiq bunun qarşısında nə deyəcəkdir? Deməyə bir söz qalmadı daha. - Hüseyn öz fikrində hələ də qəti idi.
- Amma mənim bu iki
haldan əlavə, onların arasında daha bir halın
da ola bilməsinə... inanmağım
gəlir. Nə isə mən tərəddüd edirəm.
Mənim...
- Hə, nəyin var? De, biz də bilək... - Mina artıq hövsələdən
çıxmaqdaydı.
Əhməd, elə bil, hansısa uyğun bir sözü itirmişdi, indi onu axtarırdı. Axtarırdı, amma tapa bilmirdi.
Dostlar söhbət edə-edə
məktəbin bağçasından
çıxıb evlərinə
tərəf yol aldılar. Onların yolu eyni idi,
çünki bir-birilə
qonşuluqda yaşayırdılar.
- Hə, tapdım! - Əhməd sevincək xəbər verdi.
Hamı
maraqla Əhmədə
baxırdı. "Nəyi?!
Nəyi tapdın?"
Bütün baxışlarda
bu sual yazılmışdı.
- Tapdım. Şübhə!
Əlbəttə, şübhə!
Şübhə edirəm.
"Şübhə" sözünü
tapdım. - Əhmədin
çiyinlərindən sanki
yük götürüldü.
O, rahat nəfəs aldı.
- Eh, mən də dedim, görəsən, nəyi tapıb? - Mina güldü. - Şübhəsi
varmış...
- Sən hər şeydən şübhəlisən,
oğlum. Keçən
səfər sinfə topu kimin gətirməsini
Etibar boynuna aldı, amma sən şübhə etdin. Dedin ki, topu bəlkə Zakir gətirib. Yox, belə dedin: topu, deyəsən, Zakir gətirib...
- Nooldu? Kim gətirmişdi topu? - Əhməd gülə-gülə soruşdu.
- Zakir gətirmişdi, sən haqlı idin. Amma məsələnin həlli
bu deyildi ki. Ortada nəticə vardı. Bu nəticə də göz qabağında idi. Top vurub sinif pəncərəsinin
şüşəsini qırmışdı.
Məsələnin canı
bu idi. Sən
şübhə etdin,
ya etmədin, nə dəyişdi? - Zaur soruşdu.
- Yox, dəyişdi. - Əhməd xeyli ciddiləşdi. - Etibar gətirsə idi, bəlkə də biz sinifdə futbol oynamayacaq idik. Pəncərə də qırılmayacaqdı. Şübhənin
mənası var idi. Hüseyn Cavid bilirsiz, nə deyir?
- Nə deyir? - Hamı ayaq saxlayıb dayandı və maraqla Əhmədə baxdı.
Onlar bilirdilər ki, Əhməd Hüseyn Cavid vurğunudur, saatlarla bu böyük
və faciəli həyat yaşamış
şairin şeirlərini
əzbər deyə bilər.
Əhməd sözünə davam
etdi:
- Hüseyn Cavid deyir:
Şübhədir hər həqiqətin
atası,
Şübhədir əhli-hikmətin
anası,
Şübhə etməkdə həqlidir
insan...
- Ay Zərbəli
müəllim, hardasan?
Bu Əhməd sənin bütün dediklərini əzbərləyib.
- Zaurun gülə-gülə
dediyi və digər dostların da gülüşünə
səbəb olan bu sözlərdə hər şeydən əvvəl onların Zərbəli müəllimə
sevgiləri əks olunmuşdu.
Zərbəli müəllim onların sevimli ədəbiyyat müəllimi idi. Onlara öyrətməyə
çalışırdı ki, həyatda aydın və izahı var kimi görünən hər məsələyə
şübhə ilə
yanaşmaq, beləliklə
də, məsələnin
dərininə varmaq onların borcudur. Hər məsələnin
məğzinə nüfuz
etmək, "niyə?",
"nə üçün?",
"səbəb nədir?"
kimi suallar təkcə bilmədiklərinə
deyil, bildiklərinə
də yönəlməlidir,
həqiqət bundan yalnız uda bilər.
- Yaxşı, bəs şübhənin
"ya dostdur, ya dost deyil"
hökmünə nə
dəxli var? - Gülüş səsləri
kəsilən kimi Zaur soruşdu.
- Dost - dost
olmayanı hələ
saxla, bəs Əhmədin şübhəsinin
"ölü, ya diri" qütblərinə
nə dəxli var?! Sənin şübhən varmı ki, hər hansı
bir adam, ya ölü, ya diri deyil?!
Bu iki halətdən
birində deyil?! - Hüseyn məsələni
kökündən həll
etməyə çalışırdı.
Ona elə gəldi ki, Əhmədin bu möhtəşəm məntiqə
qarşı deyiləsi
bir sözü olmamalıdı. Bu məntiq Aristoteldən bəri bütün həqiqətlərə gedən
yolda açar idi.
- Bəli, buna
şübhəm var!
- Əhməd inamla cavab verdi.
Dostların təəccübü
sonsuz və son dərəcə səmimi idi.
- Sən nə danışırsan???
- Ola bilməz!!!
- Bunu mən sizə
sabah deyərəm. Sağ olun. - Əhməd yoldaşlarına
gülə-gülə əl
edib küçəni
keçdi və yaşadığı evinə
tərəf yönəldi.
- Hara? Qaçma! Dayan. Bu gün.
Bu gün söylə
...
Uşaqların gülüş dolu
səsləri bir-birinə
qarışdı. Onlar
Əhmədin arxasınca
küçəni qaçaraq
keçdilər və
çantalarını havada
yelləyə-yelləyə hərə öz evinə doğru yol aldı.
(Ardı var)
Kamal Abdulla,
Rafiq Əliyev
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2024.- 5 oktyabr, ¹38.- S.6.