Attila Balaş

(Macarıstan)

 

Şeir məni yazır

 

Otaq qrotek vəziyyətdə donur,

qıc olan adamı görmüsüz,

ona oxşayır bu.

Nəfəsim getdikcə ağırlaşır,

şüurum təzədən işə düşür,

mən onu təsadüfün

cənginə buraxıram.

 

Vəziyyət aydındı,

mənimçün

diriliyimdən başqa

heç fərq eləmir.

 

Pəncərə

küçənin tutqun işığındakı

hərəkətsiz kilsənin boz qüllələrini göstərən

tozlu ekrana oxşayır.

 

Şeir noutbuku açır,

ürəklə işə salır,

ekranda səhifə görünənədək

barmaqlarını döyəcləyir masada.

Klavişlərə toxunur, düzəliş edir, pozur,

yenə yazmağa girişir:

pulemyot atəşi...

Şeirin başı üstündən

qırış-qırış mətnə baxıram,

məni təsvir edir - anlayıram.

 

Şeir məni yazır...

 

Çoxdandı yazmırdım,

hərçənd hər necəsə

klavişlərdəki hərflər

silinir...

Məktublar, ərizələr, hesablar,

bütün bu işlər məni müflis edir

hər gün

hər gün şeir məni boş-boşuna gözləyir

sözləşdiyimiz həmin o oturacaqda.

Məyusluqla...

Kim bilir harda,

əynini dəyişib

hansı ürəyin döyüntülərini

dinləyir indi?!

 

İstisna deyil ki, vaxtsa

klavişlərdən bütün hərflər silinənədək

ədəbsiz hərfləri,

həyasız xəyalları

bütün vərəq boyu səpələyəcəm.

Daha yorulmayacaq gözlərim,

ecazkar obrazlara çevrilən

bütün bu şeyləri görməyəcək.

 

İş yerindəki kətildən qalxar,

gülümsəməyə məcbur edərdim özümü,

heç kim

dodaqlarımın küncündə gizlənən

kədərimi görməzdi...

 

yaxşı olardı...

 

Amma yox,

hələ ki televizordan xəbərləri izləyirəm -

şeir məni yazanacan.

 

Tərcümə təqdim etdi:

Səlim Babullaoğlu

 

Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 5 oktyabr, №38.- S.21.