Arvadın danlağı düşərli oldu
Hekayə
Vəliağa ayağını kandardan içəri qoyar-qoymaz Sonaxanım partladı:
- Evdə elə bil oblava olub,
silib-süpürüb aparıblar.
Vəliağa yaxşı bilirdi
ki, belə hallarda cavab verəndə, ya da soruşanda daha betər olur. Odur ki, dinmədi. Sakitcə keçib kresloda əyləşdi.
Sonaxanım cin atına mindi, başladı çapmağa. Əllərini
Vəliağanın gözləri
qabağında oynadaraq:
- Elə bil bununla
deyiləm, qonşu Mirzəbala kişiynənəm,
- dedi.
Vəliağa çaşdı:
- Mirzəbala?! Nə olub Mirzəbalaya? Ölüb?
- Ölməyib Mirzəbala,
top kimidir. Oradan-buradan
çəkib gətirir,
uşaqlarını qoymur
korluq çəksinlər.
Sənin ölən günündür. Ayın
başını gözləyə-gözləyə
durursan. O vaxta qədər də o qədər borc edirsən ki, maaşın
evə gəlib çıxmır, borclulara
gedir. Uşaqlar acından mələşirlər.
Biri şalvar, biri ayaqqabı, o biri köynək istəyir. Üst-başlarına baxıram,
ürəyimin başı
odlanır. Əməlli-başlı
yeyib-içməkləri də
yoxdur. Bilmirəm, başqaları kimi sən nə zaman qeyrətə gəlib evini-eşiyini, uşaqlarını
düşünəcəksən...
Vəliağa təqsirkar adamlar
kimi:
- Nə edim, arvad?
- deyə soruşdu. -
Başıma haranın
külünü töküm?!
Adi idman müəllimiyəm.
Qaçmağa, tullanmağa
pul vermirlər. Tullanırsan, deyirlər,
- get, o yanda tullan, gözümüzə girmə.
Sonaxanım onun dediklərinə
qulaq asmırdı. O,
bir də başını qaldıranda
gördü ki, Vəliağa
aradan çıxıb.
Evdə nə qədər söz-söhbət
olarmış! Sonaxanım
başa düşmək
əvəzinə, onun
qarasınca asıb-kəsdi:
- Sərf eləmədi deyəsən, başını
götürüb qaçdı.
Vəliağa doğrudan da, başını
götürüb qaçmışdı.
Arvad deyingən idi. Amma bir yandan
baxanda, Vəliağa binəvanın da təqsiri
yox idi. Dolanışıq çətin,
maaş az idi. Vəliağanın əlindən nə gəlirdi? Əlindən başqa iş gəlmirdi. Diplomlu işinə də yetərincə pul verən tapılmırdı.
Vəliağa gedib Əlağa
ilə Mirzağanı
tapdı. Adama bir-iki manat qoyub
ucuz araq, yarım kilo sosiska, bir-iki dənə duzlu xiyar və
çörək alıb
"bu dünyanın
kefini" çəkdilər.
Deyilənə görə,
belə ucuz araqları texniki spirtdən hazırlayırdılar,
içərisinə də
yuxugətirən "Demidrol"
dərman atırdılar.
Babalı deyənlərin
boynuna, ətin kiloqramı on manat olduğu halda, sosiskanın kiloqramı da
heç neçəyə
idi.
Bütün bunları bilsələr
də, nə Vəliağanın, nə
Əlağa ilə Mirzağanın, nə də onlara tay adamların vecinə deyildi. O ərzaq məhsullarının,
ucuz araqla konyakın onların sağlamlıqlarına vura
biləcək zərərlər
barədə heç
düşünmürdülər. Əsas məsələ bu idi ki, həm
araq və konyak onların cibinə görə idi, içirdilər və onları məst edirdi. Yedikləri sosiska da, kolbasa da ciblərinə görə idi, onların nəyinə lazım idi nədən hazırlanıb,
ətdən, yoxsa, mənşəyi bəlli
olmayan zadlardan?! Hələ çəkdikləri
siqaret də, deyilənə görə,
tütündən deyil,
otdan-alaqdan hazırlanırdı.
İş adamları Vəliağanın, Əlağa
və Mirzağanın,
həm də onlar kimi qeyrilərinin
dərdini çəkəcəkdilər?
Onları qazancları
maraqlandırırdı. Fəqət,
insaf da yaxşı şeydir. Belə də deyəndə mağazada satıcı işləyən İnsaf
xanımı yada salıb,
zarafatla: "Doğrudan
da, İnsaf yaxşı
şeydir", - deyirlər.
Vəliağa dostlarından axşam
saat birin yarısı ayrılmışdı,
ancaq ayaqlarını sürüyürdü. İndi də arvad özgə
cür başlayacaqdı:
- Uşaqlar evdə acından qırılır,
geyməyə əyin-baş
tapmırlar, bu isə kefindən qalmır.
Odur ki, bardaş qurub çöl qapısının
ağzında oturdu.
"Avrora" siqaretini
çıxarıb damağına
qoydu. Cibini qurdalayıb bir kibrit tapdı. Kibrit qutusunun kükürd olan tərəfindən bir az cırıb cibinə qoymuşdu. Kibrit dənəsini ona çəkib birtəhər alışdırdı
və siqaretini yandırdı:
"Allahın altında bir kisə yüzlüyüm
olaydı. Onda arvad da, qohum-qonşu da mənim necə bir kişi olduğumu
görüb, qarşımda
mil durardılar. Bir-iki
dənə də yaxşı, bahalı araq alıb, dadına baxardım. Ömrümüzdə bir
dəfə əsl arağın necə olduğunu görərdik.
Heç toylarda da ortaya təmiz araq qoymurlar. Hamı paçkə basır. Bir kisə pul hara qurtarır? 50 manat Gülşən bacıma, 100 manat Gülsüm bacıma, 50 manat Fəxrəddin qardaşıma, 50 manat da Fərhad qardaşıma verərdim. Bəsləridir.
Qalanı özümüzə
zorla çatar. Soltan qardaşım yalvarsa da, bir manat vermərəm. O gün az qala,
dil çıxarıb
yalvardım ki, 30 manat
versin. Nə billah elədim, 10 manat da vermədi: "Pul kəsirəm?" - dedi. İndi də mən. Pul kəsmirəm,
ha..."
Maşın səsi onu şirin xəyallarından
ayırdı. Gecə
saat iki olardı. Vəliağa bir kisə nədir,
heç bir manat da pul tapmamışdı.
Bələdiyyə sədri
Alaq Ulaqov
"QAZ-31"dən düşdü. Gözü Vəliağaya
sataşdı. Vəliağa
təzim etdi. Alaq Ulaqov da salam verdi. Sürücü
maşının yük
yerini açıb yeşikləri evə daşımağa başladı.
Mer-meyvə, ət, balıq, toyuq, yağ, daha nə bilim, nə, nə! O da qaymağa oxşayır, o
da baldır.
Alaq Ulaqov Vəliağanın
ac baxışlarını görüb bir anlığa düşündü:
"İnsan çiy
süd əmib. Nə olsun ki, qonşudur, götürüb
ora-bura yazar ki, kolxozu dağıdıram.
Kasıb adamdır. İmkansızdır", - deyə
fikirləşib ucadan:
- Ə, Qədir, qonşu üçün də bir pay düzəlt.
Qədir
tez ətdən, toyuqdan, yumurta, qatıq, pendir, kəsmik və baldan bir yeşiyə
qoyub Vəliağanı
səslədi:
- Qonşu, halal xoşun olsun!
Vəliağa:
- Sağ ol, - deyib yeşiyi qaldıranda sədr sürücüyə işarə
etdi ki, üç litrlik çaxırı
da ona versin.
Vəliağa gülümsəyib Alaq
Ulaqova təzim etdi. Bununla öz
minnətdarlığını bildirmiş oldu.
Gecə
saat üçün yarısı idi. Sonaxanım deyinə-deyinə
qapını açdı.
Vəliağanı əlidolu
görüb tez səsini kəsdi:
- Vəli, bunlar haradan?
Onun dinmədiyini görüb:
- Vəli, qurbanın olum, birdən oğurluq olar?
Vəliağa özündən razı:
- Daha oğurluq niyə? Kişi deyilik? Sonacan, nuşcanlıqla ye. Qazancımdır.
Sonaxanım çaşıb qaldı:
- Nə qazanc? Əlin ətəyindən
uzun, cibində siçanlar oynaya-oynaya evdən qaçıb getmişdin...
Vəliağa özünü dartaraq
dedi:
- Arvad, məni danlamırdın ki, özünə
bir fərli iş tap? Tapmışam, gecə növbəsində
işim var. İşdən
gəlirəm, bu da qazancım. Günəmuzd
işləyirəm.
Akif
ABBASOV Sonaxanım sevincək
şeyləri yerbəyer
eləməyə başladı.
Uşaqlar da bu dəm-dəsgahın tamaşasına
durmuşdular. Bir qarın
ac, bir qarın tox yatağa uzanmış oğlanlar və qızlar acgözlüklə
ərzaqlara baxırdılar.
"Bunlar doğrudan,
onların idi?"
Vəliağa:
- Arvad, gec də
olsa, bir süfrə aç. Bu naz-nemətlərin dadına
baxaq.
- Bıy, Vəliş, yuxa da, təndir çörəyi də alıbsan ki...
Sonaxanım elə bilirdi ki, Vəliağa qazandığı pullarla bu bazarlığı edib. O da özünü o yerə qoymadı...
...Vəliağa dolanışığın çəmini
tapmışdı. Saat on bir olan kimi çıxıb
otururdu darvazasının
ağzında. Bəlkə
də hər dəfə bir qutu "Avrora" siqareti çəkə-çəkə
Alaq Ulaqovun maşınını gözləyirdi.
Maşın ərzaqla
gələndə Vəliağanın
payı verilirdi. Alaq Ulaqov sürücüyə
tapşırmışdı, Vəliağanın payını
əvvəlcədən ayırıb
maşına qoyurdu
ki, bir də burada buna vaxt itirməsin.
Sonaxanım evə gələn
mer-meyvədən, göyərtidən
aparıb bazarda satır, uşaqlara əyin-baş alırdı.
Kənd
məktəbində hamı
şokda idi. Axır vaxtlar Vəliağanın rəng-ruhu
dəyişmiş, ətə-qana
gəlmişdi. Təzə
paltarlar geyinir, səliqə-sahmanına fikir
verirdi. Daha Vəliağa Sonaxanımın
da danlağına tuş
olmurdu. Bir gün, nəhayət, soruşdular:
- Vəliağa, bu, nə məsələdir?
Son zamanlar kefin kökəlib. Vəziyyətin
də elə bil yaxşılaşıb.
Qızıl küpü
tapmamısan ki?!
Vəliağa gülərək:
- Ona oxşar bir şeydir. Gördüm dolana bilmirəm, gedib axşam növbəsində işə
düzəldim. Bu işdən
aldığım məvacib
əyin-başımızı da, qarnımızı da görür.
Matı-mutu qurumuş adamlar
xəbər aldılar:
- Doğrudan? Harada tapmısan
o işi? Bizi də işə düzəlt.
- Yox, ora sizlik
deyil. Ora başqa işçi lazım deyil. Yer bir
nəfərlikdir.
Bunları deyən Vəliağa
öz-özünə düşündü:
"Arvadın danlağı
da sən demə, düşərli olarmış".
Akif
ABBASOV
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 26 oktyabr, №41.- S.29.