Çingiz Abdullayevin "Rəzalətin son həddi"
romanı və bir qatilin
anatomiyası
Çingiz Abdullayev müasir Azərbaycan
ədəbiyyatının tanınmış
dedektiv yazıçılarından
biridir. Detektiv hekayələrində o, ümumiyyətlə
kəşfiyyat orqanlarının
münaqişələrinə, Rusiyadakı mafiya fəaliyyətlərinə, siyasi
qətllər və ailə problemlərinə
diqqət yetirir və daha çox
cinayətin psixoloji və sosioloji səbəbləri üzərində
dayanır. Abdullayevin bu mövzuda yazdığı romanlarından
biri də "Rəzalətin son həddi"dir
(2018). Onun bu romanındakı "sirr"
Rusiya baş nazirinin müavini Nikolay Antonoviç Maltsevi kimin və niyə
öldürdüyüdür. Müəllifin əksər
romanlarının detektiv
qəhrəmanı Dronqo,
bu əsərdə qatilin arxasınca düşür və sonda günahkarı tapır. Bununla belə, qatilin kim olduğu sualı kontekstində
Abdullayev müsəlman-tatar ata ilə, ukraynalı
bir ananın oğlu olan cinayətkar Hənifə Kravetsin həyat hekayəsini danışır,
onu uşaqlığından
başlayaraq son qətlinə
qədər şiddətə,
cinayətə aparan psixoloji və sosioloji səbəblər
üzərində uzun
müddət dayanır.
Bundan başqa, əsərdə 1969-2004-cü illərdə
Sovet İttifaqı və Rusiyada baş verən siyasi-ictimai proseslər, quldur dəstələri ilə olan münaqişələr,
sosialist rejiminin süqutu ilə bağlı fikirlər və Əfqanıstan müharibəsi geniş şəkildə işıqlandırılır.
Romanın digər mühüm
cəhəti də Hənifənin ata tərəfdən müsəlman-tatar
olması, onu bəzən milliyyətinə,
dininə görə problemlərlə qarşı-qarşıya
qoyur.
1. Uşaqlıq illəri:
cinayətin psixoloji travmatik kökləri
Əsərin əsas kriminal personajı Hənifə Kravetsdir. Romanın sonunda detektiv Dronqonun açıqladığı
kimi, Rusiya baş nazirinin müavini Nikolay Antonoviç
Maltsevi öldürən
odur. Lakin bu, onun törətdiyi yeganə cinayət deyil. O əvvəllər Əfqanıstan müharibəsində
iştirak edib, 7 qətl törədib və bəzi cinayətkar dəstələrlə
əməkdaşlıq edib.
Təbii ki, onu cinayətə sövq edən bəzi səbəblər var. İlk amillər
onun uşaqlıqda yaşadığı bəzi
mənfi hadisələrdir.
Romana görə, Hənifə
müsəlman tatar bir ata ilə
ukraynalı ananın oğludur. O, 1969-cu ildə
Rusiyanın Arsk vilayətində anadan olub. Ata Aydəmir Buşuyev tatar əsilli olduğu üçün oğluna
Hənifə adını
verib. Lakin onun evliliyi baş tutmur, başqa qadınla münasibət qurub həyat yoldaşından ayrılır
və ailəsini tərk edərək Tacikistanda məskunlaşır.
Bundan sonra oğul Hənifə atasızlıq, yoxsulluq və müsəlman tatar adı üzündən bəzi problemlərlə üzləşməyə
başlayır. Birinci
problem yoxsulluqdur. O, pulu
olmadığından kiçik
paltarlar geyinməyə
məcbur qalır, bərbərə gedə bilmir, anası isə saçlarını
yöndəmsiz qırxır.
Hənifə gülünc
geyimləri və səliqəsiz kəsilən
saçlarından ötrü
məktəb yoldaşları
tərəfindən məsxərəyə
qoyulur və ona "Qırxıq" ləqəbi verilir. Romanda bu: "...Orta boydan bir
qədər hündür
idi, saçları həmişə səliqəsiz
vurulardı. Ana pula qənaət
etmək üçün
onun saçlarını
evdə özü qırxırdı. Yəqin
elə buna görə
"Qırxıq" ləqəbi
sanki onun boyuna biçilmişdi"
sözləri ilə bildirilir.
Həmin
illərdə o, adı
Hənifə olduğu
üçün çətinlik
çəkir. İbtidai
sinifdə müəlliminin
adına görə onu qız zənn
etməsi sinif yoldaşları tərəfindən
ələ salınmasına
səbəb olur. Əsərdə ad problemi və bu acınacaqlı vəziyyət belə ifadə olunur:
"Hər şey hələ 1-ci sinifdən
başlamışdı. Permdən
gələn təzə
müəllimə sinif
jurnalını açıb
şagirdlərin siyahısını
oxuduğu vaxt. Və oxuyub, oxuyub gəlib çatmışdı "K" hərfinə. Başını
qaldırmadan: "Hənifə
Kravets qızlardan hansıdır?" - deyə
soruşmuşdu. Cavabında
sinfin bütün uşaqları ağız-ağıza
verib gülüşmüşdü."
Lakin problemlər bununla da bitmir. Hənifə məktəb illərində
arabir zorakılığa
məruz qalır. Buna
səbəb məktəbdə
bəzi uşaqların
bacısı Məleykəyə
qarşı sözlü
və zorakı təzyiq göstərməsidir.
Nəticədə bu hadisələr anası
Anna Kravetsi narahat edir, o, həmin şəhərdə yaşaya
bilməyəcəklərini anlayır, ikinci dəfə evlənir və Kazana köçür. Hənifə
ömrüboyu Bəşər
adlı oğlanın
bacısına sataşmasını,
onu təhqir etməsini, ələ salmasını heç vaxt unuda bilmir.
Əslində o dövrdə
yaşadığı hadisələrin
ruhunda yaratdığı
iztirab və dərin nifrət romanda illər sonra doğulduğu Arska gələndə belə ifadə olunur:
"Gəzə-gəzə gəlib
bir vaxtlar oxuduğu məktəbə
çıxdı. Hər
səhər bu lənətə gəlmiş
binaya getməyə məcbur olurdu. Bu binada onu ələ
salır, ona "Qırxıq" deyirdilər.
Onun ailəsinin kasıblığına, yamaqlı
şalvarına, onun balaca boyuna gülürdülər.
Bacısına neçə-neçə
şəhvət dolu göz zillənirdi, bir yerdə məktəbdən qayıdanda
onları alçaldırdılar,
lağa qoyurdular. Onları bir yerdə görəndə
"Qırxıq və
gözəlçə" deyirdilər. Və Məleykə neçə
dəfə səsini içinə qısıb
ağlamışdı. Özündən
böyük qardaşını
məyus etmək istəməyib için-için
ağlamışdı."
Uşaqlıqda atasızlıq, yoxsulluq,
adına lağ edilməsi, incidilməsi Hənifədə nifrət
hissi doğurur, sonralar onu zorakılığa
sövq edir. Qəhrəman illər sonra doğulduğu Arska qayıdanda içindəki kin və intiqam daha da böyüyür və uşaq ikən ona daim zülm
edən Bəşəri
öldürür. Bu qətl
onu "İlk dəfə
idi [ki] özünü
bu qədər rahat hiss edirdi." cümləsində də
deyildiyi kimi, ruhən yüngülləşdirmiş
və içindəki
kini tökmüşdür.
Bütün bunlar onu göstərir ki, uşaqlıq illərində
aldığı bəzi
travmalar Hənifəni
cinayətə və zorakılığa yönəldən
amillərdən biri olub. Əslində S. Freyd əsərlərində
uşaqlıq dövründə
yaşanan bəzi neqativlərin insanların
zorakılığa meyil
etməsində rol oynadığını bildirir
(Gökulu, 2019: 1482).
Uşaqlıq illərində məruz
qaldığı hadisələr
Hənifənin təhsil
həyatına da mənfi
təsir göstərir.
Bu səbəbdən özünü
təhsilə həsr
edə bilmir və universitet imtahanlarında uğur qazana bilmir, 18 yaşında orduya çağırılır, əvvəlcə
Daşkəndə, üç
ay sonra isə döyüş bölgəsinə,
Əfqanıstanın Qunduz
şəhərinə göndərilir.
2. Əfqanıstan: müharibə-zorakılıq
və bir qatilin doğuşu
Hənifənin Arskda uşaqlıq
illərində qarşılaşdığı
zülm, yadlaşma, təcrid kimi problemlər əsgərlik
illərində də
müxtəlif formalarda
davam edir. Anasının soyadına baxmayaraq, o, müsəlman
tatardır və romandakı; "Anasının
ukraynalı soyadını
daşımağına baxmayaraq,
o, milliyyətcə tatar
idi və heç kəsə sirr deyil ki, Əfqanıstana ilk növbədə,
milli kadrları göndərirdilər.
Əfqanıstana müsəlman
respublikaları və
regionlarından olan uşaqların göndərilməsi
ilə bağlı Sovet İttifaqındakı
bütün hərbi komissarlıqlara şifahi tapşırıq verilmişdi.
Hətta xüsusi müsəlman batalyonları
yaradılmışdı..." cümlələrindən də
məlum olduğu kimi, birinci növbədə
o, Əfqanıstana göndərilmişdir,
çünki o illərdə
Sovet İttifaqında
Əfqanıstana ilk olaraq
müsəlmanların göndərilməsi
haqqında qərar qəbul edilmişdir. Hənifə də daxil olmaqla, 30 nəfərlik qrupun yarısı Orta Asiyadan, digər yarısı isə Slavyan ölkələrindən
olan əsgərlərdir.
Lakin onun ukraynalı soyadı orta asiyalıların, tatar adının isə slavyanların xoşuna gəlmir. O, milliyyətinə
görə, bəzən
hər iki qrup tərəfindən kənarlaşdırılır. Lakin ümumi düşmənə
qarşı döyüşmək
və ölümlə
üz-üzə gəlmək
onlar arasındakı
milli fərqləri nisbətən
unutdurur.
Şübhəsiz ki, on səkkiz yaşındakı
gəncin müharibədə
qarşılaşdığı şiddət, psixologiyasına
da təsir edir. Məsələn, müharibə
zamanı iki dostu ilə birlikdə əsir düşməsi, silahdaşı
Qalimovun boğazının
gözünün qabağında
kəsilərək öldürülməsi,
digər dostu Aleksey
Popova işgəncə edilməsi
və müharibədə
ilk qətlini qəzəbdən
törətməsi, onda
mənəvi sarsıntılara
və böyük qəzəb partlayışına
səbəb olan hadisələrdir.
Əslində onun ilk qətli
zamanı göstərdiyi
davranış - düşməni
acgözlüklə və
vəhşicəsinə boğmas
- içindəki böyük
qəzəbin əksi
olaraq diqqət çəkir. Amma bu onun qəzəbini soyutmur. 1989-cu ilin fevralında sovet ordusu Əfqanıstandan yavaş-yavaş geri çəkilərkən Hənifə
yenidən Qəlimovun
öldürüldüyü yerə gedir. Onu ora aparan
içindəki kin və
nifrətdir. Bu kinlə
iki əfqan mücahidini və günahsız qoca ilə qızını öldürür.
Bütün bunlar, Hənifənin
uşaqlıqda və
müharibədə yaşadığı
travmalar üzündən
böyük bir qəzəb və zorakılıq burulğanına
düşdüyünü və içindəki qatilin ortaya çıxdığını göstərir. Amma bu beş qətl onun üçün yalnız başlanğıcdır.
O, sonrakı illərdə
daha da aqressivləşəcəkdir.
3. Qəzəb, qisas və davam edən
cinayətlər
Hənifə iki əfqan mülki vətəndaşı
öldürdüyü üçün
Özbəkistanda həbs
edilir. Adı müsəlman olduğu üçün onu orada Məmməd Bakinski adında məşhur bir məhbus qoruyur. 1989-cu ildə azadlığa buraxılır və atasını görmək
üçün Düşənbəyə
gedir. Lakin atası Aydəmir oğlunu tanımır, üstəlik,
o, tikintidən yıxılaraq
əlil olub. Ehtimal ki, atasının acınacaqlı halı Hənifəni də təsirləndirir. Özünü
tanıtmadan ordan ayrılır və uşaqlıq illərini keçirdiyi Arska gəlir. Şəhərə
ayaq basan kimi həyatında dərin izlər buraxan uşaqlıq günlərini, oxuduğu
məktəbin yanından
keçərkən bir
vaxtlar ona qoyduqları "Qırxıq"
ləqəbini, yaşıdları
tərəfindən döyülmələrini,
ailəsinin yoxsulluğunu,
geyiminə görə
məsxərəyə qoyulmasını
və böyük bacısına edilən əxlaqsız hərəkətləri
xatırlayır. Keçmişi
xatırladıqca ruhunun
dərinliklərində böyük
ağrılar hiss edir,
intiqam hissi yüksəlir. Şübhəsiz
ki, bu xatirələr onun psixi vəziyyətini
əks etdirir və göstərir ki, o günlərdə yaşadığı
təcrid, təqib və təhqirlər onun zorakılığa, cinayətə meyil etməsinə səbəb
olub. İçindəki
qəzəb alovlanır
və eynilə Əfqanıstanda olduğu
kimi zorakılığa
çevrilir. Bu psixologiya
ilə o, uşaqlıq
illərində onu və bacısını incidən Bəşəri,
"Yerdən bir daş götürüb illər əvvəl az qala ilin
hər günü ona cəhənnəm işgəncəsi yaşadan
adamı haqla[yır]". Görünür,
uşaqlıqda qarşılaşdığı
zorakılıq onu zamanla qəddar və aqressiv bir insana çevirir.
4. Qeyri-qanuni dəstələr:
şəxsiyyət dəyişikliyi
və yüksəlmək
üçün ambisiya
Hənifə sonra dolanışığını
təmin etmək üçün bir müddət çamadan ticarəti ilə məşğul olur. Türkiyədən tekstil
materialları gətirib
satır. Bu arada o, Politexnik Universitetinin qiyabi proqramına daxil olur. 1994-cü ildə dostundan ona qalan mağazanı
işlədir. Lakin "Qaqaşlar"
adlı dəstələr
mağazasına dadanır
və ondan külli miqdarda xərac tələb edirlər. O, xərac verməmək üçün
Kazandan Moskvaya silahlı adamlar gətirir və bəzən qanlı toqquşmalar baş verir; lakin belə
davam edə bilməyəcəyini anlayıb
Düşənbəyə, atasının yanına gedir. Amma atası Aydəmir dünyasını
dəyişir.
Hənifə dolanmaq və həyata tutunmaq məcburiyyətindədir, amma
bilir ki, Rusiyada əsl kimliyi və müsəlman adı ilə yüksələ bilməz.
Bu səbəbdən adını,
saç düzümünü
dəyişir, saqqalını
kəsdirir və Moskvanın başqa bir yerinə köçür. O, indi öz çevrəsində
Gennadi Lvoviç Buşuyev kimi tanınır. Hənifə
fiziki cəhətdən
dəyişsə də,
içindəki nifrət
və hərislik artmağa davam edir. Çünki o, həyatında həmişə
kənarlaşdırıldığı qənaətindədir. Bu qəzəb
və yüksəlmək
həvəsi ilə
o, gələcəkdə yenə
cinayətlər törədəcək.
Gənc
Sankt-Peterburqda filialı
olan bir alman şirkətində işə
düzəlir. O, taleyinin
dəyişəcəyinə ümid edir. Amma bu dəfə bacısı Məleykənin
problemləri ilə məşğul olmaq məcburiyyətində qalır.
Məleykə ailəlidir,
lakin yaşadığı
problemlərə görə
boşanır və bir uşaqla ana evinə qayıdır, sonra ikinci dəfə
ailə qurur. Lakin bu evliliyi də
alınmır, iki uşağını itirir
və xəstəxanada
müalicə alır.
Həkimlər gənc
qadının uşağı
düşürməsini ərinin
narkotikdən istifadə
etməsi ilə əlaqələndirirlər. Nəhayət,
Hənifə bacınının
vəziyyətinə görə
məsuliyyət daşıdığı
əri İlqarın qətlini qəza kimi göstərərək
öldürür. Bu, onun
yeddinci qətlidir.
Bacısının ərini aradan götürəndən sonra
Hənifə işinə
qayıdır və gecə-gündüz işləyir.
İndi məzlumluqdan, kasıb
həyatdan, sıxıntılardan
xilas olmaq istəyir. Qısa müddətdə işlədiyi
şirkətin ən hörmətli və sevilən adamlarından birinə çevrilir. Bu arada o, Moskva Dövlət Universitetinin biologiya fakültəsini bitirmiş
Katya Maltsevlə tanış
olur. Gənc qadın Rusiya baş nazirinin müavini Nikolay Antonoviç
Maltsevin qızıdır.
İki gənc ailə qurur. Bu, sevgi evliliyi deyil, əksinə, Hənifənin yüksəlmək
arzusunun nəticəsidir.
Ömrü boyu yoxsulluq içində yaşayan gənc bu yolda uğur
pillələrində tez
yüksəlmək arzusundadır.
Əslində o, bu arzularını həyata keçirir. Qayınatası
Maltsevin dəstəyi
ilə o, Rabitə müdirliyinin idarə rəisi vəzifəsinə
təyin edilir. Bu prosesdə o, yavaş-yavaş
köhnə kasıb həyatını unudur və zənginliyin verdiyi bütün imkanlardan böyük bir məmnuniyyətlə istifadə edir.
Əvvəlki həyatında qadınlara
maraq göstərməyən
Hənifə yeni həyatında
nikahdankənar əlaqələr
yaşamağa başlayır.
Onlardan biri də Maltsevin işlədiyi qurumun katibəsi Veronika Rıdvanovadır.
Üstəlik, o, Rabitə
İdarəsinin rəisi
vəzifəsi ilə
də qane olmur, bu dəfə
baş nazirin müavini vəzifəsini
qayınatasından istəyir.
Maltsev kürəkəninin
başqa qadınla qızına xəyanət
etdiyini biləndə reaksiya verir.
Həyatda yüksəlmək həvəsi
ilə tutuşan Hənifə, qarşısına
çıxan bütün
maneələri nəyin
bahasına olursa-olsun,
aradan qaldırmaq niyyətindədir. Bu səbəbdən
o, hətta qayınatasını
da öldürməyi planlaşdırır
və gizlicə qəhvəsinə zəhər
qataraq onu öldürür. Bu, Hənifənin
törətdiyi səkkizinci
qətldir. Daha sonra ona qətldə
köməklik edən
sevgilisi Veronika Rıdvanovanı
da iz buraxmamaq üçün tutduğu
bir qatil tərəfindən öldürtdürür.
Romanın sonunda deyilən
bu sözlər gəncin əhval-ruhiyyəsini
ifadə edir:
"Zəhləm gedir insanlardan (...) -niyə sevməliyəm insanları?
İnsanlar məni alçaldıblar, yandırıblar,
nifrət ediblər. Niyə insanları sevməliyəm? İnsan sevgisi! Kim fikirləşib
bunu? Hər kəs özünə cavabdehdir. Düşünən
adamın şüarı
belə olmalıdır."
(Abdullayev, 2018: 250)
Bu sözlərdən də başa düşüldüyü
kimi o, sevgisiz insandır; çünki ömürboyu insanların
onu alçaltdığını,
kənarlaşdırdığını,
zülm etdiyini düşünür və
buna görə də
onlara nifrət edir. Göründüyü
kimi, uşaqlıqda üzləşdiyi zorakılıqlar,
təhqirlər, yoxsulluqlar,
gənc yaşlarında
cəbhəyə getməsi,
daşıdığı müsəlman
kimliyi, iş həyatında güclülərin
zəiflərə zülmü,
qeyri-qanuni dəstələrin
qarşısına çıxardığı
çətinliklər Hənifəni
sevgisiz, qəddar və kinli bir
insana çevirir. İçindəki bu təcrid olunmuş və alçaldılmış
hisslərlə əsl
mənasında qəzəb
partlayışı yaşayır,
qalib gəlmək, yüksəlmək üçün
hər yolu uyğun görür, hətta qayınatasını
da öldürür...
Romanın sonunda Abdullayevin
məşhur detektivi Dronqo, Nikolay Antonoviç Maltsevin qətlini, bununla da oxucunu cəlb edən "müəmma"nı açır
və qatilin Hənifə olduğunu sübut edir.
Nəticə
Əslində Abdullayevin "Rəzalətin
son həddi" əsəri
ilk baxışdan klassik
"whodoit" (kim edib) romanı kimi görünür. Çünki Rusiyada tanınmış dövlət
xadimi Nikolay Antonoviç
Maltsev qətlə yetirilir və məşhur detektiv Dronqo qatilin arxasınca gedir. Sirr aydındır: Maltsevin qatili kimdir? Müəllif bu kontekstdə romanın kriminal personajı, ata tərəfdən müsəlman
tatar olan Hənifə Kravets üzərində dayanır
və onun 1969-cu ildə anadan olmasından, son qətlinə
qədərki həyat
hekayəsini danışır.
Bu kontekstdə o, Arskdakı uşaqlığından, Əfqanıstan
müharibəsi zamanı
yaşadıqlarından, Sovet
İttifaqının dağılmasından
sonrakı həyatından,
şəxsiyyətini dəyişdirərək
uğur pillələrini
necə tez qalxmasından bəhs edir. Bununla da o, qəhrəmanını cinayətə
sövq edən psixoloji və sosioloji səbəbləri
ortaya qoyur. Şübhəsiz ki, uşaqlıq
illərində aldığı
travmalarla yanaşı,
Sovetlər İttifaqında,
sonra isə Rusiyada yaşanan siyasi-ictimai problemlər Hənifəni cinayətə
sövq edən başlıca amillərdir.
Bu kontekstdə Abdullayev Sovet
İttifaqının dağılması
zamanı və ondan sonrakı siyasi və ictimai həyatdan da bölmələr təqdim
edir.
Gülzar MƏMMƏDOVA
Muğla Sıtkı Koçman
Universiteti Ədəbiyyat
Fakültəsi Yeni Türk Ədəbiyyatı, doktorant
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2024.- 7 sentyabr, №34.- S.2-3.