Milli taleyə qarışan ömür
Hidayət-80
Azərbaycanın görkəmli qələm sahiblərindən və ictimai-siyasi xadimlərindən olan Hidayət haqqında bir neçə irihəcmli məqalə yazmışam. Tələbəlik illərini, hələ İrəvanda işlədiyi illərdəki görüşlərimizi, kitablarını xatırladıqca hələ onun haqqında deyilməmiş çox sözümün qaldığını hiss edirəm. Anadan olmasının səksən illiyi ərəfəsində də nə isə yazmaq istəyirdim, lakin təəssüf ki, buna vaxt tapa bilmədim. Baxdım ki, indi oxuculara təqdim etdiyim bu yazı xeyli əvvəl yazılsa da, həm də bu günün sözüdür. Əziz dostumu 80 illik zirvəyə ucalması və bir çox arzularının gerçəkləşməsi münasibəti ilə ürəkdən təbrik edir, ona cansağlığı, yeni yaradıcılıq uğurları arzulayıram...
***
"Bakı meydanlarında
şair heykəllərin boynu bükülü,
üzlərinə tariximin rəngi çəkilib".
Çoxdan yazdığım "Şair heykəlləri" adlı şeirin bu misraları məni sarsıdan bir müşahidədən doğulmuşdu. Gerçəkdən də, Bakıdakı şair heykəlləri -Nizamidən, Nəsimidən üzü bəri - hamısı böyük kədər, dərd abidəsi kimi yaradılıb.
Heykəltəraşlar şairlərimizin obrazlarını doğru olaraq belə görüblər. Başqa cür onlar özlərinə bənzəməzdilər...
Hansının kitabını açırsan, misralardan qəm süzülür. Dünyanın nizamsızlığının, öz xalqının acı taleyinin, müharibələrin, ədalətsizliyin, cəhalətin, ümidsizliyin, itirilmiş dəyərlərin, sərvətə qurban gedən sevgilərin, ayrılıqların bitib-tükənməz acısı, qəmi... Çarə sözə qalıb. Bütün dərdlərini sözə yükləyiblər. Onlar üçün - "öləni, itəni, vətən əldən çıxanda vətəni" əvəz edən şeir olub.
Azərbaycanın görkəmli qələm ustalarından biri, görkəmli şair, dramaturq, nasir, publisist, ictimai-siyasi xadim kimi yaxşı tanınan və sevilən gənclik dostum Hidayət səksəni haqlayıb, həyatın çox sınaqlarından keçib, sevinc də görüb, dərd də; ancaq ilk tanışlığımızda gözlərinin dərinliyində və sözündə gördüyüm kədər heç vaxt silinib getməyib. Mənə elə gəlir ki, bizi bağlayan da taleyin və kəndlərimizin üzümüzə həkk elədiyi o silinməz ağrı-acı idi. Zəngəzurdan və Yardımlıdan Bakıya gətirdiyimiz ən "etibarlı", ən "vəfalı" yoldaş da elə qəm yükü idi və bu günə qədər bizi tərk etməyib.
Zəngəzur, Mığrı - tarixin xatırlamadığı çağlardan bəri tərtəmiz türk yurdu, boyda-buxunda Hidayətə bənzəyən kişilərin vətəni, ötən əsrin 20-ci illərində, hətta xəyanətkar bolşevik siyasətçi və tarixçilərin də "qeyd-şərtsiz Azərbaycan torpağı" olduğunu etiraf etdikləri bu ulu bölgəmiz əlimizdən alınandan, yüzlərlə kəndi yandırılandan, on minlərlə türk əhalisi qətl ediləndən sonra orda möcüzəylə köçdən qopub qalanların taleyi, aqibəti, ovqatı başqa necə ola bilərdi?
Ötən əsrin 30-cu, 40-cı illərində Zəngəzurun türk-azəri əhalisi Səməndər quşu kimi öz külündən yenidən doğulurdu, erməni vəhşiliklərinin şahidi olmamış yeni nəsil yetişirdi. Yetişirdi ki, yeni faciələr yaşayıb, yeni vəhşiliklər görüb, Zəngəzuru yenidən tərk etsinlər və bu dəfə izləri-tozları da silinsin ordan, külləri göyə sovrulsun.
Hidayət bütöv vətənin nəğməkarıdır, lakin Zəngəzur öz acı taleyi ilə həmişə onun oxuduğu nəğmələrin şah bəndidir:
Burda min
illərdir yaşayır
ellər,
Tarixin alınmaz şöhrət
yoludur.
Ən zərif nəğmələr,
ən şirin dillər,
Ən təmiz məhəbbət
zəngəzurludur.
Hidayət uşaqlığından bu acı həqiqətləri
bilən, ata-babalarının
itən dünyasının
ağrıları içində
böyümüş və
bütün ömrü
boyu bu ağrını
ürəyində yaşatmış
bir adamdır. Bakıya gələndə
Zəngəzuru gətirirdi
və yaşadırdı
ürəyində, Ermənistan
deyilən qədim yurdumuza qayıdanda Azərbaycanı... Belə
ağır yüklərə,
sonralar yaşadığı
dözülməz oğul
itkisinə baxmayaraq belə sağlam, güclü, ruhu qanadlı, əli işdən soyumamış
gəlib 80-ə çatıbsa,
qəhrəmandır və
deməli, yüzü
də haqlaya bilər. Ona əsas arzularımdan biri də budur.
Hər ömrün sonu var, amma söz də,
sözün müəllifi
də ölümsüzdür.
O, şeirlərinin birində
özünü "çiçəkli,
meşəli, qayalı
Zəngəzur torpağı"
sayır. Bu torpaq əbədi olduğu kimi, ona həsr
edilən şeirləri
də əbədidir.
Hidayət başqa bir dövlətə bağlanmış doğma
torpaqlarımızı həmişəlik
itirməyin əlamətlərini
gəncliyindən hiss edir
və Zəngəzuru
bütün gözəllikləriylə,
adət-ənənələri, unudulmaz insanları, acılı-şirinli xatirələri,
ona yaşatdığı
ehtiyacları, Bakı-Təbriz
sevgisi ilə, yaralarını sağaldaraq
əvvəlki şöhrəti
və gücünə
qovuşmaq arzusu ilə şeirə köçürməyə çalışırdı.
Azərbaycan Dövlət Universitetinin
birinci kursunda oxuduğumuz, yataqxanada bir yerdə qaldığımız günləri,
uşaqlıq xatirələrinə
və Azərbaycanın
gələcəyinə köklənmiş
söhbətlərimizi xatırlayıram.
Yeni yazdığımız şeirləri isti-isti bir-birimizə oxuyardıq.
Hidayət yeni yazılarını
indiyə qədər
dəyişilməmiş, son dərəcə səliqəli
xətlə iri bir dəftərə yazardı. O, dəftərdə
Arazı, Mığrısı,
Aldərəsi, Maralzəmisi,
Xəllərgə yaylağı,
Ələngəz dağı,
"başqa cür çıxan" günəşi,
saya gəlməyən
gözəllikləri ilə
sirli bir Zəngəzur dünyası
vardı. Sonra Hidayət
qiyabi fakültəyə
keçib Ermənistana
qayıtdı. Qayıtdı
ki, kəndlərindəki evi
sahibsiz qalmasın, Zəngəzurun Azərbaycan-türk
mühitini öz uca boyuyla bir
az da ucaltsın, məktəb direktoru olsun, azərbaycanca çıxan respublika qəzetinə yeni bir ruh qatsın, Cəfər Cabbarlı adına Yerevan Dövlət
Dram Teatrının direktoru
kimi o sənət ocağını yaşatsın,
bağlanmağa qoymasın,
Bakıdan oralara yolu düşən ziyalıların üz tutduğu ünvan olsun, Ermənistanın Əməkdar Mədəniyyət
xadimi rütbəsinə
yüksəlməklə İrəvanın
qədim türk mədəniyyəti havasını
canlandırsın, erməni
ziyalılarını haqqında
hörmətlə danışmağa
vadar eləsin, Ermənistan Yazıçılar
İttifaqında Azərbaycan
bölməsinə başçılıq
etsin, orda Azərbaycan türkcəsində
kitablar buraxsın, İrəvan Pedaqoji İnstitutunun Azərbaycan
fakültəsində dərs
desin və s.
Həmin
illərin bütün
mürəkkəb, acılı-şirinli
yaşantıları Hidayətin
şeirlərində, nəsr
və publisistikasında,
məktublarında əksini
tapmışdır. Bu əsərlərin
hər biri ayrıca araşdırma mövzusudur.
Hidayət əyani təhsildən
ayrıldı, ancaq bizdən ayrılmadı. Dostluğumuz və yaradıcılıq əlaqələrimiz
davam etdi. İrəvanda yaşaya-yaşaya
Azərbaycanda tanındı,
nəşr edildi və sevildi... Onun İrəvanın başı üstündəki
evi bir Azərbaycan
Mədəniyyət Mərkəziydi,
Azərbaycan Ocağı
və Azərbaycan ucalığıydi.
O, qədim türk-oğuz torpaqlarının keçmişi
ilə bu günü arasında canlı bir körpüydü. Sonra ildən-ilə
artan erməni şovinizminə, erməni
mətbuatında və
ictimai həyatında
baş alıb gedən antitürk təbliğatı və düşmənçiliyinə dözmədi, Bakıya köçdü.
Burada da
həmkar olduq. Kitab mədəniyyətimizi inkişaf
etdirmək, qayğılarımızı
bölüşə-bölüşə,
o, "Gənclik", mən
"Yazıçı" nəşriyyatında baş
redaktor işlədik.
Azərbaycan müstəqillik
qazanandan sonra o, Prezident Aparatında dövlət müşaviri
oldu, mən Mətbuat və İnformasiya naziri. Ancaq universitet yataqxanasında bir otaqda qaldığımız
günlərin səmimiyyəti
heç azalmadı.
Hidayətin ədəbiyyatımız qarşısında xidmətləri
çoxdur; ancaq bir xidməti də var ki, xüsusi qiymətləndirilməlidir. Bu da şairliklə, ictimai-siyasi
xadim, dövlət məmuru obrazının mükəmməl şəkildə
bir-birini tamamlamasıdır.
Belələri o qədər
də çox deyil. Bu məsələdə
taleyimizin oxşarlığından
bunun nə demək olduğunu yaxşı bilirəm.
Şair
hiss adamı olmaqla yanaşı, yüksək
intellekt və mükəmməl bilik sahibi, yaxşı təşkilatçı, dövlət
xadimi, bacarıqlı
diplomat, ən mürəkkəb
şəraitlərdə, ən
yüksək uluslararası
toplantılarda öz xalqının təmsilçisi
olmağı, ən yüksək kürsülərdən
millətinin sözünü
deməyi bacarmalıdır.
Tarixdə buna aid misallar
çoxdur. Bizdə isə belə bir yanlış təsəvvür var ki, ədəbiyyat
adamı ciddi siyasətlə məşğul
ola bilməz, yaxud peşəkar siyasətçi
ədəbiyyatdan tam uzaqdır.
Çətin uşaqlıq illəri,
atasızlıq, hər
gün üzləşdiyi
yad, soyuq mühit onu erkən böyütmüşdü, elə
gənc vaxtı da ciddiydi - öz işinə münasibətdə
də, dostluqda da. Təsadüfi deyil ki, o
milli məsələlər üzrə dövlət müşaviri və ya Dini Qurumlarla iş üzrə Dövlət Komitəsinin
sədri olanda da bu məsul vəzifələrin
öhdəsindən bacarıqla
gəldi; ucaldıqca xalqa daha da yaxınlaşdı,
müstəqil dövlətin
əsl vicdanlı məmurluğunun, milli ziyalılığın
nümunəsini göstərdi.
Buna görə də
Qırğızıstan Respublikasında
Azərbaycanın böyük
elçisi olanda da ölkəmizi ləyaqətlə
təmsil etdi.
Bu yazını yazarkən, Hidayətin mənə bağışladığı orijinal əsərlərindən
və tərcümələrdən
ibarət oncildliyini bir də gözdən
keçirdim. Bu cildləri
diqqətlə oxumaq bir yana, sadəcə,
vərəqləmək bəs
edir ki, qələm qardaşımın necə
çoxcəhətli, məhsuldar
və şərəfli
bir yaradıcılıq
yolu keçdiyini görəsən. Bu baxımdan,
onun həyat və fəaliyyətinə
işıq salan, zəngin yaradıcılığının
salnaməsi olan və "Azərbaycanın
görkəmli şəxsiyyətləri"
silsiləsindən buraxılmış
"Biblioqrafiya"sı da diqqəti cəlb edir. Çünki burda Azərbaycanın və qonşu ölkələrin Hidayəti
tanıyan bir sıra görkəmli ədəbiyyat, elm, sənət
adamlarının, dövlət
xadimlərinin onun haqqında böyük sevgi və ehtiramla
yazılmış fikirlərindən
nümunələr də
yer alıb.
Oncildlik
də, "Biblioqrafiya"
da şair, sənətkar
taleyi ilə vətəndaş və dövlət xadimi obrazının bir-birini necə tamamladığını
göstərir.
Şübhəsiz, Hidayət ilk növbədə,
şairdir. Haqqında
yazanların da çoxu
etiraf edir ki, ona olan sayğıları
şeirlərindən başlanıb.
Bizim Hidayətlə dostluğumuzun təməlində
də onun çətin uşaqlıq
həyatı, Mığrı,
ana, ilk sevgi, doğulduğu
yerlərin gözəllikləri
haqqında yazdığı
və tələbə
yataqxanasının balaca
otağında dinlədiyim
gənclik şeirlərindəki
dərin səmimiyyət
və gələcəyə
ümid olmuşdu. Bu şeirlərdə bizim nəsildən olan kənd uşaqlarının
ümumi taleyi vardı: yoxsulluq dərdi.
Soyuqda, şaxtada, boranda, qarda
Bu köynək qış kürküm, pencəyim oldu.
Əlimdə qan sızan o cadarlar da
Mahudlu, meşinli əlcəyim oldu. (1962)
Zəngəzurda dağıdılmış, Yardımlıda müharibədən
sonra qəsdən köçürülmüş kəndlərin faciəsi:
Küləkli çöllərdə, qarlı havada
Kəsə cığırları gəzən tapılmaz.
Göz yaşları qalan isti yuvada
Təndirlər üşüyər,
Çörək yapılmaz.
Yurdun xoşbəxtliyi yolunda çalışmaq arzusu:
Təbrizimin harayına çatmasam,
Öz dərdimi el dərdinə qatmasam,
Beş zalımın biləyindən
tutmasam,
Görən, kim deyər ki,
Hidayətəm mən?
(1962)
Doğma
Mığrının bu
gün artıq xəritədən silinmiş
adları:
Tağəmir - yaylağın, Xəllərdə
- dağın,
Aldərə zirvəsi, Kazım
bulağın... (1962)
Tanışlığımızın ilk günlərində
yazdığı və
şeir məclislərində
oxuduğu "Qara pencək" şeirinin sadə və səmimi misraları uzun illər keçsə də, yaddaşımdadır. Şeir
anasının "o pencəkdə
nə var ki, onun üçün əsirsən?"
sualına cavab olaraq yazılmışdı:
Axı mən necə deyim,
Quşbaşı qar yağanda
Bu qara pencəyi mən
Onun çiyninə salıb
Sağ-solunu kəsmişəm?!
"Üşüyərsən", deyərək,
Bu pencəkdə mən onu
Guya əzizləmişəm.
Bəlli
olur ki, o sevgidən yadigar qalan yalnız
bu pencəkdir.
İllər keçdi, Hidayətin
səsi də, sözü də, şeiri də, özü də möhkəmləndi. Akademik
Yaşar Qarayevin müşahidə etdiyi kimi, "sadə, aydın, xəlqi dillə-üslubla, əsl
səmimi, isti nəfəslə" yazdığı
əsərləri ona
böyük oxucu sevgisi qazandırdı.
"Arabası sınıq-salxaq
yolçulara tay olmaram" misralarında işarə etdiyi kimi, "yerə-göyə
sığmayan həyat
eşqinin" ardınca
yüksəldi.
Akademik Tofiq Hacıyev demiş: "Şairlikdən
ictimai, milli fəaliyyətə
başlayan şair siyasi kürsülərə,
dövlətçilik xidmətlərinə
qədər yol gedir." Bu, Hidayətin ömür yolunun əsas cəhətidir.
Hidayətin şeirləri də,
nəsr və publisistikası da onun öz taleyindən yaranmışdır, bu taleyi əks etdirir. Müəllif bütün əsərlərinin
baş qəhrəmanıdır.
Lakin bu baş qəhrəman millətinin
bir parçası, böyük vətəndaş
olduğuna görədir
ki, bu əsərlər
həm də bütövlükdə azərbaycanlıların,
xüsusən, Qərbi
Azərbaycan türklərinin
tale nəğməsi kimi
səslənir.
Bu baxımdan, onun "Burdan bir atlı
keçdi" və
"Orda - Zəngəzurda
mənim ürəyimin
məzarı qalıb"
əsərləri gözəl
bir xatirə, milli yaddaş kitabı olmaqla yanaşı, yurdumuzun itirilmiş bir parçasının tarixini, coğrafiyasını,
etnoqrafiyasını, insanlarının
xarakterini, üzləşdikləri
çətinlikləri ensiklopedik
qapsamıyla seçilən
son dərəcə dəyərli
əsərlərdir və
bədii publisistikamızın
ən uğurlu nümunələri sırasında
yer alır.
Şair
dostumun bir çox məktubları
da var ki, siyasi publisistikanın
vətəndaşlıq borcunu
necə yerinə yetirməli olduğuna örnək sayıla bilər. Bu əsərlər
dövlət müstəqilliyinin
qorunub möhkəmləndirilməsində
yazıçı sözünün
necə mühüm rol oynadığını
göstərir. Bu baxımdan
onun oncildliyindən çoxlu misal çəkmək olar. Təkcə gürcüstanlı
qələm dostu Cansuğ Çarkvianiyə
məktubundan bir parçaya nəzər salmaq kifayətdir.
Hidayət yazır:
"Cansuğ, əziz dostum!
...Sözümün bu yerində Quramla 1994-cü
il noyabr ayının sonlarında Tiflisdə, Yazıçılar Birliyində,
onun soyuq otağında neçə
saat çəkən
isti söhbətimizi xatırlayıram. Qurama gileyləndim ki, bəzi gürcü müəllifləri
mətbuatda, kitablarda xalqlarımızı üz-üzə
qoymağa cəhd edir, tarixi faktları
saxtalaşdıraraq soydaşlarımızın
guya gəlmə olduqlarını yazırlar.
Quram çılğın
halda "onlar gürcü deyillər, gürcü xalqının
düşmənləridir!" dedi. Həmişə təmkinli olan Quramın həyəcanı
da təbii idi. Gürcülər içində
gürcü soyadı
daşıyan və gürcü adı altında gizlənən, lakin öz xislətini
dəyişməyən xəyanətkar
məlum qüvvələr
var. Belələri ilk növbədə,
gürcülərin düşməni,
təbii ki, gürcü-azərbaycan
dostluğunun da qənimidirlər.
Belə düşmənlər
təəssüf ki, Azərbaycanda
da yox deyildir, ölkənin, millətin
halal çörəyini yeyə-yeyə,
saf suyunu içə-içə dövlətinə,
onun maraqlarına dönüklük eləyənlərə
göz yummaq olmaz. Onları gərək Allah da bağışlamaya."
Hidayət yaradıcılığında olduğu kimi, tutduğu vəzifələrlə
bağlı apardığı
bütün işlərdə,
siyasi kitablarında, müsahibə və çıxışlarında da Böyük vətəndaşdır.
Bir vaxt Zəngəzur
üçün söylədiyi
nəğmələri o, sonra
bütöv Azərbaycan
üçün oxumuşdur.
Dövlət müstəqilliyini
əldə etmək, müharibə şəraitində
və belə mürəkkəb coğrafi-siyasi
mövqedə, bu qədər çox düşmən arasında
gənc dövləti
qorumaq çətin işdir. İyirmi beş ildir qolunu çirməyib bu işi görənlər,
öz gücünü
milli gücə qoşanlarla
yanaşı, kənarda
dayanıb dodaq büzməkdən, qüsur
axtarmaqdan başqa peşəsi olmayanları
da görürük. Hidayət
isə ilk gündən
tərəddüd etmədən,
əsil şair ilhamıyla çiynini bu ağır yükün altına verən, milli dövlətinə
xidmət göstərməkdən
zövq alan şəxslərdən biri
olub. "Bu gün vəzifə kürsüləri
rahatlıq üçün
deyil" söyləyərək
gecə-gündüz çalışıb.
Buna görə də
xalqının və dövlətinin yanında
üzüağ, başıucadır.
Keçdiyi yaradıcılıq
yolu, ictimai mübarizə yolu həmişə adına yaraşan bir səviyyədə olmuşdur.
O, həmişə düz
yolda olub. Bu yol Azərbaycanın böyük gələcəyinə
və bütövlüyünə
gedən yoldur...
Sabir
RÜSTƏMXANLI
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2024.- 14 sentyabr, №35.- S.10-11.