Kimsə görməyəcək, son
nəfəs kimi, Qonub dodağına, öpəcəm səni!
Vətən qadın
Qənirə Paşayevaya
Bacı olub, qardaş olub,
Ürəklərdə bitən
qadın!
Kədərinə yoldaş olub,
Bu dünyadan ötən qadın!
Qəlbi atəş, gözü
kömür!
Doyammadı səndən ömür!
Ayaq izin nura dönür!
Tanrısına gedən qadın!
Gözlərindən ürəyinə,
Sümüyündən iliyinə,
Yazılmışdı kimliyinə:
- Vətən qadın, Vətən
qadın!
Çətindərə yaylağı
Yenə qalxdım at belinə,
şimşəklərdən qanadım,
Ey boz duman, ağca bulud, ötüb
keçərəm sizi.
Üz tutduğum zirvələrdə
arzularım, muradım,
Dərələrdən axan çaylar,
qaldırın səsinizi!
Yayın qızmar istisində diş
göynədən bulağım,
Dönüb yenə sənə gəldim,
gəl görüşək - öpüşək!
Uşaqlığım yada
düşdü, həzin-həzin ağladım,
Ya da könlüm cuşa gəldi,
aşıb-daşdı çaylartək.
Eşidirəm, havalanır qartalların
qıy səsi,
Demək, indi çatacağam zirvəsinə
dağların.
Dodağımdan axıb-gedir
bulaqların nəğməsi,
Xatırladır film kimi, mənə
ötən çağları.
Meşəsində çiyələyi,
moruğu, quzqulağı,
Çaylarında balıqları
varıdır, ey oxucu!
Qoy, söyləyim, necə yerdi Çətindərə
yaylağı,
Buludları dəlib-keçir
qayaların ox ucu...
Bir içim ümid
Közərən ümidlərimi
Üfürürəm,
alışmayır,
Azadlığım
çatışmayır,..
Yollara çıx, səfər eylə,
Götürüb də apar məni,
Uzaqlara apar, ruhum!
At belində, ya piyada
Uzaqlara səfər eylə,
İstəyirəm şimşək
çaxa,
Bir dəlisov yağış yağa,
Yağışın səsini dinlə,
Bu sehrli səsdən gözəl
Yer üzündə nə var, ruhum!
Zalım-zalım adamlarla
şəhər elə
qarışıb ki,..
Dənizinə, havasına
zəhər elə qarışıb
ki,..
Özümüzü itirmişik,
Boğduqları səsimizi,
Sözümüzü itirmişik.
Gedək, özümüz olmağa,
Orda bir dağ ətəyində
yaxşı ki, bir içim ümid,
Bir də azadlıq var, ruhum!
Şuşa
Qayıtdı nəğməsi
göyçək dilinə,
Yaxıldı xınası
çiçək əlinə,
Bax, indi bənzəyir nazlı gəlinə,
Bu bəxtəvər şəhər, bu
gözəl şəhər.
Qaməti mərmərdən, əli
belində,
Külək dəli olar öpsə,
telindən...
Çimir gecələrin işıq
selində,
Durub ulduzlarla göz-gözə şəhər.
Bu yerlər əzəldən cənnətdi
deyə,
Xətrinə dəyənlər
başına döyər;
Tanrı əlləritək
açılıb göyə,
Qayalar üstündə möcüzə
şəhər.
Bağlı qapılar
Kimin qapısını döyüm,
ilahi!
Hayana yığışıb-getdi
adamlar?
Tək qalıb, darıxır
köyüm, ilahi!
Tək qalıb, darıxır dərələr,
dağlar.
İşıqları sönüb,
çayı quruyub,
İtib ot altında yollar,
cığırlar.
Bu uçuq evləri kimdən qoruyur
bağlı qapılarda paslı
qıfıllar?
Siz ey qapılarda qalan qıfıllar,
Son dəfə bu yoldan kim ötüb,
deyin!
Siz ey uzaqlara boylanan yollar,
Ocağı nə zaman söndü bu
öyün?..
Sən ey yol qırağı,
uçurum başı
Danışın!
Bu mənəm - o, dəcəl uşaq!
Bağrı susuzluqdan yanan çay
daşı,
Ölən çayımızı kimdən
soruşaq?
Görübkü adamlar vəfasız
oldu,
Çaylar da intihar edib, anladım;
Gördümkü göy üzü
qaralıb, dolub,
Mən də uşaq kimi bir az
ağladım.
Qalımmı?..
Gedimmi?..
Hava qaralır;
Getsəm, tək qalacaq köyüm,
ilahi!
Əllərim titrəyir, canım
üşüyür,
Kimin qapısını döyüm,
ilahi!
Tənha qadın
Bir də güzgüyə baxdı,
Saçı çox
ağarmışdı;
illərin kədər payı
alnında iz salmışdı.
Dərindən köks ötürdü,
Qəhərləndi bir az da;
gileyləndi qədərdən:
- Bəxtimi qara yazdı...
Xatırladı qayğısız
uşaqlıq illərini,
Gəncliyinə uzatsa,
Çatarmı, əllərini?!.
Daşlaşan ayaqları
süründü çarpayıya.
Gözlərini zillədi
külək döyən qapıya.
Bilirdi, çoxdan bəri
gələni-gedəni yox.
Bu dünyada tənhalıq
sıxırdı onu ən çox.
...Gözünün
gülüşünü
görən, kim işğal etdi?..
Səhərədək
düşünüb,
Qadın, yuxuya getdi.
Hardasan?
Ömrümün payızı gəldi,
hardasan?
Hardasan, ruhumun sevgi mələyi?!
Söylə, yaxındasan, ya uzaqdasan?
Ürəyim istəyir səni görməyi...
Bəlkə də heç yoxsan fani
dünyada,
Uşaq xəyallarım uydurub səni.
Bir cüt bənövşədi
gözlərin, ya da,
Sanmışam yarpaqdı əllərin,
yəni...
Dənizdə adasan, meşədə
tala,
Gündüzlər tənhasan, gecələr
yalqız.
Əlim çatacaqdı sənə az
qala,..
Mən səni röyada
görmüşəm yalnız.
Sən mənə bir az da yaxın
olarsan,
Göylər hıçqırarsa,
yağış yağarsa.
Düşünmə, haçansa
unudularsan
dünyanın ən qəmli nəğməsi
varsa...
Yenə ümidimi itirməmişəm,
Bir an olacaq ki, görəcəm səni!
Kimsə görməyəcək, son nəfəs
kimi,
Qonub dodağına, öpəcəm səni!
Uşaqlıq illərindən reportaj
Hər gün axşamüstü
yağışlar yağıb,
Futbol oynamağa qoymaz bizləri.
Daşıb məcrasından
çıxan dağ çayı
çox zaman vecinə almaz bizləri.
Biz də vecimizə almarıq onu,
Dizədək qatlayıb
şalvarımızı
Burub da qızışan çayın
qolunu
açarıq ilk hünər
yollarımızı.
Qoruqçu Məhəmməd uzaqdan
baxar,
Arada qışqırar, biz eşitmərik.
Göy də guruldayar,
Şimşək də çaxar,
Yenə yolumuzdan geri dönmərik.
Beləcə birləşib keçərik
çayı,
Yaşıl çəmənlikdə
izimiz bitər.
Daha günəş çıxıb,
yağış dayanıb,
Göy üzü dumduru, yerlər təzə-tər.
Futbol meydançamız bizsiz
darıxıb,
Bir az da böyüyüb otların boyu.
Bilirik, hər zaman olduğu kimi,
Hava qaralanda bitəcək oyun.
Qapı dirəyinin yerində daşlar,
Köynəklər rəngbərəng,
Ayaqlar yalın.
Nə azarkeşimiz, nə də hakim
var,
Öz futbol qanunu var uşaqların.
Oyun havalandı, vuruldu qollar,
Dayanmaq istəyi yoxdu kimsənin.
Qəfil topalandı qara buludlar,
Oynadı qəzəbi dəli
şimşəyin.
Qoruqçu Məhəmməd bir
daşın üstə
çıxıb, papağını
yelləyir yenə.
Bilirik, nəsə bir xata var deyə,
O, işarə verir geri dönməyə.
Bugünkü oyun da yarımçıq
bitir,
Sabah davamını oynayacağıq.
Dağ çayı nə qədər
aşıb-daşsa da,
Əl-ələ onu da adlayacağıq.
Vahid ASLAN
Ədəbiyyat qəzeti. - 2024.- 13 yanvar, ¹1.- S. 30..