Bubu və qatar
hekayə
Oğlum Abdullaha
Qol saatıma baxıram,
19:11-dir, Bakı-Tbilisi qatarı
21:30-da çıxır. Hələ
vaxta çox var, iş yerimdən çıxıb aramla 28
Mall-a tərəf addımlayıram.
Bir yerdə dayanmağı
xoşlamayan dörd yaşlı oğlum Bubu
(Abdullah), çox güman
ki, indi anasının
əlindən tutub içəri dartaraq deyir: "Tez ol, gedək, pitsa yeyək". Addımlarımı
yeyinlədirəm, beş-altı
dəqiqəyə 28 Mall-a çatıram,
bir yerdə içəri girib eskalatorla üçüncü
mərtəbəyə qalxırıq.
Madoda oturan kimi yoldaşımla mən Bubuya qoşuluruq: Marqarit pitsası sifariş veririk.
Yüngülvari həyəcanla sevinc
hisslərim bir-birinə
qarışıb, oğlum
"Tomas və dostları"
cizgi filmində gördüyü qatarı
ilk dəfə vağzalda
real görəcək. Bilirəm
ki, sevinəcək, bu
hissi artıq indidən onunla bir yerdə yaşayıram. Görən,
qatar fitindən vahiməyə düşməyəcək?
Bir az qorxaq uşaqdı, işığı
yansa belə, adam olmayan otağa
tək getmir.
Pitsa gələnə qədər
vaxt öldürmək
lazımdı, əvvəlcə,
yoldaşımla küləkli
havadan gileylənirik.
19:55-dir, pitsanı hələ
də gətirməyiblər,
Bubu telefonumda futbol oynayır. Qatarın yola düşməyinə
bir saatdan çox vaxt var, üstəlik, beş-on addımlıq yoldu, amma budəfəki səbirsizliyimin səbəbi
pitsanın gəlib çıxmaması, daha doğrusu, ac olmağımdır.
- İyirmi dəqiqə keçib uje, - yanımda dayanan ofisianta qol saatımı
göstərirəm.
- Uje yox, artıq,
- Bubu gözünü telefondan
çəkib dillənir,
bu aralar atamdan təmiz dil dərsi alır.
Hamımız gülürük. Qəfil
ciddi sifət alıb əlimlə içərini göstərərək
ofisianta deyirəm:
- Burda çox adam yoxdu, bəhanə
gətirəsən ki, sifariş
çoxdu, çatdırammırıq.
Başa düşmürəm,
sizin işçilər
bayaqdan nəylə məşğuldu?
Ofisiant məyus-məyus boynunu büküb deyir: - Məllim, haqlısız, günahkarıq. - Ən qısa vaxtda pitsanın hazır olacağına söz verir, sürətli addımlarla mətbəxə
tərəf gedir.
- Sən yəni o qədər acsan ki, o yazığı camaatın
yanında danlıyırsan?
Özün də oruc tutan adamsan,
on dəyqə aclığa
dözmək elə çətindi? - yoldaşım
səsini qaldırır.
- Ay qız, on dəqiqə nədi? İyirmi dəqiqədən çoxdu
burdayıq. Ofisianta advokatlıq eləməyin
lazım deyil! Orucu da bura qatma!
İşi vaxtında
görməlidilər, vəssalam!
Axır,
pitsamız gəlib çıxır, ofisiant dönə-dönə üzr
istəyir. İlk tikənin
dadını hiss edən
kimi hirsim yox olur. Qol
saatıma baxıram.
- Hələ vaxta var, - yoldaşım reaksiya verir. - Budu, buradı, taksiylə getməyəcəyik ki.
Bakı-Tbilisi
qatarının yola düşməsinə qırx
dəqiqə var, piyada,
uzağı, on dəqiqəlik
yoldur, amma bir az narahatam,
birdən gecikərik.
Pitsanı tələsik
yediyimi görən yoldaşım narazı-narazı
başını bulayır.
Hə, onu deyim, beş-altı
yaşımdan bu yana, hər dəfə qatara minəndə inanılmaz bir rahatlıq dolur içimə, sanki başqa bir dünyaya ayaq basıram, o biri tərəfdən, qatar bu dünyanın
cənnətidir mənimçün.
Vağzalda qatarı görərkən həyəcan
qarışıq həzdən
tutmuş, perronda var-gəl etməkdən, vaqonun tutacaqlarından tutub dəmir pilləkənlərə ayaqlarımı
basana qədər keçirdiyim hisslərin analoqu yoxdu. Bu hisslər illərdir içimdədir, arada həmin ləzzəti yaşamaqçün o səhnəni
təsəvvürümdə təkrar-təkrar canlandırıram.
Uşaq vaxtı vaqonun hər pilləkəninə ayağımı
qoyanda, sanki hansısa hündürlüyü
fəth edirdim. Girəcəkdə çönüb
son dəfə perrona baxanda, Bakıyla vidalaşmağın həzin
kədəri içimə
dolurdu, dəhliz boyu sürətlə addımlayaraq biletə uyğun kupeni tapıb "Mən tapdım" həvəsilə
tez içəri girib oturaraq pəncərədən aşağı,
perrondakı adamlara baxa-baxa onlardan hündürdə olmaqla özümü növbəti
dəfə lider kimi hiss edirdim. Kupe məni, doğmaları, yadları oyaq, ya yuxuda yırğalaya-yırğalaya
uzaqlara aparan bir otaq, beşik
(böyüklərçün) idi. Bunları yadıma sala-sala, qırx beş yaşımda, hələ
də beş yaşlı uşağa çevrilməyimə sevinirəm.
"Yırğalamaq" demişkən,
tələbə olanda
yay tətilinə Moskvadan
Sankt-Peterburqa, oradan Bakıya üç sutka gələndən sonra, bir neçə
gün evdə yatarkən, yuxuda yırğalana-yırğalana, harasa gedirdim. Bu hiss mənə necə ləzzət etmişdisə,
səbirsizliklə gecəni
gözləyirdim ki, tez
yerimə girib yuxuya gedim.
İkinci,
ya üçüncü
sinifdə oxuyanda, bir dəfə rəhmətlik Məçi
(Məhluqə) nənəmə
dedim ki, böyüyəndə
pravadnik (qatar bələdçisi) olacam.
Mənə acıqlandı:
"Nə? Dədən
elmlər namizədidi,
şairdi, pravadnik nədi?" İndinin özündə işlədiyim
yerdən və dəmiryolu idarəsindən
icazə ala bilsəm,
məmnuniyyətlə iki
ay qatarda bələdçi
işləyərdim...
Artıq
dəmiryolu vağzalının
birinci platformasında
dayanıb oğlumla vaqonlara baxırıq. Yaxınlaşan elektrovozu göstərib deyirəm:
- Bax, Bubu, bu, gəlib qatarı aparacaq.
- Həə? Necə aparacaq?
- Dartacaq, - əllərimi daraqlayıb dartmaq işarəsini göstərirəm.
Elektrovoz
dayanıb fısıldayır.
Oğlum bu səsdən diksinir, əlimdən bərk-bərk
yapışıb mənə
qısılır. İki
cavan oğlan vaqonları elektrovoza birləşdirir. Bubu gözlərini
onlardan çəkmir.
Keçirik elektrovozun
ön tərəfinə,
relsləri göstərib
izah edirəm ki, qatar bunların üstüylə gedəcək.
- Necə bunnarın üstüylə gedəcək?
- Bax, bu parovozdu,
- nədənsə, elektrovoza
biz belə deyirik, - qatarı dartacaq, təkərlər də fırlanacaq, - əllərimi
təkərlərə tərəf
uzadıb onların hərəkət etməsini
göstərirəm, - qatar
da o dəmir relslərin
üstüylə taq-taq-taq-taq
gedəcək.
Səbirsizliklə elektrovozun fit çalmağını
gözləyirəm ki, Bubunun
reaksiyasını görüm.
Maşinistə yaxınlaşıb
heç olmasa, bir dəfə fit düyməsini basmağı
xahiş etmək ağlımdan keçir, bir səbəb, ya bəhanəylə xahişimə əhəmiyyət
verməyəcəyinə əmin
oluram deyə, tez vaz keçirəm
bu fikrimdən.
Sonra bir-bir vaqonları oğluma göstərib deyirəm, bu, birinci vaqondu, bu ikincidi, bu
üçüncüdü. Beşinci vaqondan sonra oğlum etiraz edir: "Ay ata, sən demə,
qoy özüm deyim". Beləcə, oğlum qalan vaqonların hamısını
sayır, qayıdıb
səkkizinci vaqonun qarşısında dayanırıq.
Bubu vaqonun girişində
dayanıb əllərində
bayraq tutan ağköynəkli bələdçi
qadınları göstərib
soruşur ki, o xalalar kimdi?
- O xalalar, qatardakı adamlara yorğan-döşək
verəcək ki, yatsınlar.
Həm də adamlara yatmamışdan əvvəl çay verəcəklər.
- Şirin çay?
- Şirin də, acı da.
- Uşaxlara da çay verəcəklər?
- Hə.
- Bəs uşaxlar çay içsələr,
çişləri gəlsə,
neyniyəcəklər? Orda
qarşok var?
- Var,
Bubu, var.
Qol saatıma baxıram, Bakı-Tbilisi qatarının
yola düşməsinə
on beş dəqiqə
var. Uşaqlıq vaxtımdan
sevdiyim, relslərin arasından gələn doğma mazut və qətranın qarışıq
iyini tapmaqçün
ətrafı qoxulayıram.
İndi təmizlik işlərinə
fikir verirlər deyə, o qoxu daha yoxdu. Bu vaxt yaşlı kişi əlindəki yekə fənəri vaqonların təkərlərinə
tərəf tuşlayıb
onların keyfiyyətini
yoxlayır. Yadıma düşür ki, uşaq
vaxtı qatarın yarım saat dayandığı stansiyalarda
maraqla pəncərədən
bu cür ustalara baxırdım. O, vaqonun altına girəndə, məni qorxu bürüyürdü,
öz-özümə "Tez çıx, tez çıx" deyirdim, elə bilirdim, indi qatar tərpənib
bu adamın üstündən keçəcək,
bədəni, başı
relsə yapışacaq.
Usta isə çıxıb tənbəl
addımlarıyla başqa
vaqonlara tərəf gedib, onların altına girərək təkərlərini yoxlamağa
davam edirdi. Mənsə, heyrətlənirdim:
"Aa, necə də
qorxmur?!"
Bubunu
"vaqonların həkimi"nə
tərəf aparıram.
- Baax, Bubu, əmi əlində fənərlə
qatarın təkərlərini
yoxlayır.
- Əmi niyə yoxluyur təkərləri?
- Yoxluyur ki, xarab olsa, düzəltsin.
- Niyə xarab olur ki?
- Qatar çox gedir, ona görə xarab olur.
- Niyə çox gedir qatar?
- Bubu, bezdirdin məni. Bura bax, - yoldaşıma deyirəm, - sən axırıncı dəfə
haçan qatara minmisən?
- Rayon işğal olunanda. Təsəvvür elə,
avqustda bilet alıb getdim Cəbrayıla...
- Bir dəqiqə... Sən iyunda semestr imtahanları vermişdinsə,
iyunun axırı niyə getmədin rayona? Ən azından iyulda gedə bilərdin.
- Əslində, elə iyunun axırı getmək planımdaydı,
amma hər dəfə evə zəng eliyəndə, papam deyirdi, nəbadə gələsən
ha, rayonda vəziyyət
çox pisdi, ermənilər hər gün şəhərə
qrad atır. Avqustda ara bir
az sakitləşdi deyə, qatara bilet aldıq, dayımla getdik rayona, ikicə gün qaldıq orda. Qradla başladılar
rayonu vurmağa, qonşumuz, beş uşaq anası həyətdə paltar sərəndə öldü.
Atamın dostunun iki qolu qırıldı.
Nə isə, axşam qatara mindik ki, qayıdaq Bakıya, İmişlidə
dayandırdılar qatarı,
Bakıya buraxmadılar.
Bir gün qatarın içində qaldıq, sonra mindik maşına,
gəldik bura. Təsəvvür elə,
o vaqonlarda illərlə
qalanlar oldu, o vaqonlardan gəlin köçürdülər, gəlin
gətirdilər ora.
- Yəni deyirsən, doxsan üçdən bu yana, qatara
minməmisən? - soruşuram.
- Yox.
- Uy daa. Necə
dözmüsən buna? - sualımda
səmimiyəm, hərçənd
az sonra bu sualı verməyim
özümə də
qəribə gəlir.
- Sən özün axırıncı dəfə
nə vaxt qatara minmisən? - yoldaşım qəribə
nəzərlərlə mənə
baxıb soruşur.
- İki il əvvəl. Gəncəyə hüzrə
gedəndə.
Bələdçi qadın perronda
dayanan sərnişinləri
qatara minməyə tələsdirir. Qəfil qoltuqlarından tutaraq Bubunu qaldırıb pilləkənlərə qoymaq
istəyirəm. Bələdçi
qadın əlini uzadır kömək etsin, oğlum ayaqlarını qatlayır,
pilləkənlərə qoymur,
qışqırır: "Ata, neyniyirsən?! Özün
min, sonra mən". Gülə-gülə onu
yerə qoyuram. Az sonra qatar tərpənir,
Bubuya deyirəm:
- Bax, qatar gedir.
Gəl, əl eliyək.
- Hə, gedir, - mənim kimi, hərəkət edən vaqonlara əl etməyə başlayır.
- Sən də əl elə, - yoldaşıma deyirəm.
Hər üçümüz əl
edirik qatara.
- Bubu, baax, təkərlər tərpənir.
- Hə, tərpənir.
- Bubu, əl elə. Niyə dayandın?
- İstəmirəm, ata.
- Olmaz, Bubu, axıra qədər əl eləmək lazımdı.
Oğlum
könülsüz əl
etməyə başlayır,
sonra hər üçümüz yavaş-yavaş
sürətini artıran
qatar boyunca gedirik. Bələdçilərdən
bir-ikisi, çox güman, Bubuya görə bizə əl edir, bəzilərisə
görməməzliyə vurur
bizi. Bubu qəfil bir-iki addım atıb qatara tərəf götürülür.
Anası "Hara gedirsən?!"
qışqıraraq tez
cumub qolundan tutur. Qatar sürətini artırır, bizdən xeyli uzaqlaşır və sonda yaşıl
nöqtəyə dönür.
Çönüb oğluma
deyirəm:
- Sabah da bura gələrik həə, Bubu?
- Həə, ata. Sabah da gələrik, - oğlum sevincək dillənir.
2000-ci ilin iyulunda Sankt-Peterburqun Moskva dəmiryolu
vağzalında dostum
Vüqarla uzun illər yataqxana yoldaşımız olmuş
yunan əsilli Arturu Kursk şəhərinə
yola salmağımız
qəfil yadıma düşür. Aramızda
illərin doğma adamından ayrılma ovqatı var, bir-birimizə
"Mütləq görüşəcəyik,
əlaqədə olarıq"
deyirik, amma deyəsən, hamımız
eyni şeyi fikirləşirik: nə görüşəcəyik, nə
də məktub, ya telefonla əlaqə
saxlayacağıq. Nəhayət,
əl verib qucaqlaşırıq, Artur öz
vaqonuna minir və qatar tərpənir.
Beşinci kursu təzəcə bitirib aspiranturaya girməyə hazırlaşan mən qəfil başlayıram hərəkət edən qatar boyunca gedə-gedə
vaqonların pəncərələrindən
baxan adamlara dişlərimi ağardıb
(səy təbəssüm)
əl etməyə,
"Proşşaayte!" (Əlvidaa!) deməyə. Adamların bəziləri
mənə əl edir, bəzilərisə, təəccüblə mənə
baxır, Vüqar qəşş edib gülür. "Ayə, sən səysən?"
- "Bəli, səyəm.
Sən də mənə qoşul, olaq cüt səy,"
- deyib həmin qaydada tanımadığım
adamlarla vidalaşmağa
davam edirəm.
İllər sonra bu səhnəni xatırlayıb
anlayıram ki, həmin
hərəkətimin əsasında
tək şitlik ehtirasımı öldürmək
yox, həm də məhrəm saydığım qatarın
özünü yola salmaq istəyi var idi. Uzaqlaşan qatar mənimçün, sanki uzaqlaşan adam idi, sadəcə,
bu hiss şüuraltımda
gizlənmişdi deyə,
onu dərk edəmmirdim.
Sankt-Peterburqdan Bakıya qayıdandan sonra gecələr yola düşən Bakı-Qazax
qatarına, ordakı sərnişinlərə xəyalən
əl etməkçün
bir neçə dəfə vağzala getdim. Çox istəyirdim, tanış-dostdan
kimsə qarşıma
çıxıb "Hara gedirsən?"
sualını versin, mənsə, ciddi-ciddi əlimlə birinci yolu göstərərək:
"Bakı-Qazax qatarını
yola salıram" deyəm. O, "Necə?
Kimi yola salırsan?"
sualını verəndə,
"Kimi yox? Elə qatarın özünü"
deyərək, qəribə-qəribə
mənə baxan adamın "Bunun başı
işləmir" fikirləşməyini
istəyirdim. Təəssüf
ki, o günlər qarşıma
tanış-biliş çıxmadı,
mənə qalansa, uzaqlaşan qatarın ruhumun bir hissəsini,
xatirələrimi özüylə
aparması olurdu.
Bir həftə sonra mən, yoldaşım və Bubu Bakı-Tbilisi qatarının kupesindəyik,
yola düşməyimizə
on dəqiqə var. Pəncərə
tərəfdə oturub
çölə baxan
Bubunun heyrətli baxışlarını diqqətlə
izləyirəm. O baxışlar
uşaq olanda qatarda keçirdiyim hissləri özümə
qaytarır. Kupedə çatışmayan qatarşəkilli
kağıza bükülmüş
qənd və dəmir altlıqlı stəkandakı çaydır.
Mənimçün indi qatarın silkələnərək
tərpənməsindən, tərpənişdən öncəki
ilk "tss" səsindən,
yavaş-yavaş hərəkət
edən qatarın səssizliyindən həzz
almaq, həm də Bubuya çevrilmək deməkdir.
Çox istəyirəm,
qatar tərpənənə
qədər atalı-balalı
bu anlardan doyunca həzz alaq.
- Sənə qatarın tərpənməsini gözləmək
ləzzət eliyir? - yoldaşımdan soruşuram.
- Nə? Başa düşmədim.
Məncə, başa düşdü,
sadəcə, istəmədi
kupedəki yad adamlar bizə birtəhər baxsınlar.
- Heeç, - deyib əlimi yelləyirəm.
Yanımızdakılar olmasa, "Romantikan zəifləyib, qocalırsan" deyərdim.
Üç dəqiqə
qalıb qatarın tərpənməsinə. Bubu gözünü
pəncərədən çəkib
kupedəki yeniyetmə
oğlanın "Adın
nədi?", "Neçə
yaşın var?", "Bağçaya
gedirsən?" suallarına
cavab verir. Mənsə, narahatam, Bubu
ilk dəfə hiss edəcəyi
tərpəniş anını
əsla qaçırmamalıdır
(elə bil, imtahan verir.), yolun, perronun arxada qalacağını görməlidir. Tez-tez qol saatıma baxıram, artıq iki dəqiqə qalıb yola düşməyimizə, yeniyetmə,
oğluma "Qaqaş,
şeir deyə bilərsən?" sualını
verəndə, hövsələdən
çıxıram, oğlumun
cavab verməsinə imkan vermirəm:
- Bubu, pəncərədən çölə
baax... Adamlara baax. Yadında, o gün biz orda dayanıb - barmağımla
platformanı göstərirəm,
- qatar gedəndə, xalalara əl edirdik?
- Həə, yadımdadı.
Ata, xala bizə yorğan-döşək verəcək?
- Sən mənə baxma, çölə bax. Hə, xala
bir azdan bizə yorğan-döşək
verəcək.
- Mənə qarşok verəcəklər?
Hamımız gülüşürük, qatar yerindən tərpənir.
- Çölə bax, Bubu,
biz gedirik.
Qırpmağa qoymadığım sol gözümlə oğluma,
sağla perrona baxıram, - çəpgözlüyüm
burda işə yarayır, - həyəcan
içindəyəm. Bircə
heç kim oğlumu danışdırmaya,
şeir dedirtməyə,
oğlan onu söhbətə tutsa, barmağımı dodağımın
üstünə qoyub
işarə edəcəm
sussun, inciməyini vecimə almayacam, mənə indi Bubunun son dərəcə
heyrətlənməyi o dövrü
təkrar yaşamağımçün
lazımdır. Mənə
elə gəlir, Bubu
da mənim uşaqlıq
vaxtlarımdakı kimi
yekə, yaşıl qutunun içində uzaqlara getdiyini hiss edir və ona
beş yaşlı Alpay baxışlarıyla
baxan mən dillənirəm:
- Qəşəng gedirik hə, Bubu?
- Həə, ata, qəşəng gedirik. Baax, qatar yavaşcadan
tərpənir ki, biz yıxılmayaq.
- Düzdü, Bubu, düzdü.
Oğlumu
götürüb tez dəhlizə, o biri pəncərəyə tərəf
gedirəm.
- Bax, Bubu, o biri qatar dayanıb, - barmağımla üzbəüz
dayanmış Bakı-Qazax
qatarını göstərirəm.
- Həə, dayanıb. O qatar da gedəcək?
- Gedəcək, - qıraqdan
qoca və tənbəl görünən
bu qatar, sanki heç vaxt yerindən tərpənməyəcək və
bircə il sonra
"Covid-19" pandemiyası səbəbindən qatarlar
iki il hərəkətsiz
qalacaq.
Artıq
qatarımız taqqataraqla
gedir. Bubuyla anası şirin yuxudadı. Qatar bir müddət sonra stansiya olmayan yerdə dayanır. Yerimdə oturub pəncərədən zülmət
qaranlığa baxıram,
qurbağaların bir-birinə
qarışan səsləri
aləmi götürüb,
bataqlığın, ya
da gölün yanındayıq.
Arada qurbağalardan biri daha gur
səslə quruldayır.
Qəfil
bir hadisə yadıma düşür.
Yay tətilidi, beşinci,
ya altıncı sinfə keçmişəm.
Anamın rəfiqəsi
Lilya xala, məndən üç-dörd
yaş kiçik oğlu Vitaliklə bizdədilər. Mən iki-üç saat sonra onlarla bir
yerdə vağzala gedib, Bakı-Kirovabad (indiki Gəncə) qatarına minəcəm.
Mən,
Vitalik və məndən iki yaş kiçik qardaşım Turxan hansısa oyun oynayırıq. Bir-birinə
qarışan səslərimiz,
hay-küyümüz, hoppanıb
düşməyimiz, Vitaliklə
onunla yaşıd olan qardaşım arasında olan mübahisələr qırıq-qırıq
yadıma düşür.
Bir müddət sonra qəhər boğazımdan
tutub heç cürə əl çəkmir məndən,
səbəb qardaşımı
Bakıda qoyub getməyimdi. Gözlərim
dolmasın, hönkürməyim
deyə, tez-tez dərindən nəfəs
alıram. Mənə
elə gəlir, Turxan Bakıda tək qalsa, yazıq uşağa dönəcək, darıxacaq,
sanki yetim qalacaq. Onun qatara
minib mənimlə rayona getməməsi faciə kimi gəlir mənə. Vitaliksə elə bil, mənim acığıma şitlik
edir, qardaşımı
cırnadır, cırnatdıqca
boğazımda böyüyən
qəhər, içimdə
yığılan qəzəb
məni boğur, sıxır. Qonaqdı deyə, qardaşımla bunu yola veririk,
kaprizlərinə dözürük,
Turxan Vitalikin atmacalarına reaksiya vermir, buna görə gözümün qabağında
bir az da yazıqlaşır, yetimləşir.
Birdən boğazımdakı
qəhər şarı
partlayır, hönkürməyə
başlayıram. Anamla
rəfiqəsi çaşqın
halda bizə yaxınlaşır.
- Sənə nə oldu? - anam hər
şeyi başa düşən baxışlarıyla
mənə baxır.
Hıçqıra-hıçqıra barmağımı
Vitalikə tərəf
uzadıb deyirəm
ki, hamısını eliyən
budu. Lilya xala oğlunun üstünə qışqırır:
- Vitalik! Şto tı natvoril, a?! Kak tebe ne stıdno!
(Vitalik! Nə hoqqa çıxartmısan,
hə?! Ayıb olsun, sənə!)
Turxan heyrətlə mənə
baxır, Vitalik özünü müdafiə
edir, anası yenə üstünə qışqıranda, anam rəfiqəsinə rusca deyir ki, uşağı danlama, mənə işarə edərək əlavə edir: "Yol üstündədi, ona görə belə eliyir, narahat olma, keçib
gedəcək".
Lilya xala və oğluyla
kupeyə girəndə
rahatlanıram. Dostum, doğmam
qatar məni aparmağa başlayanda, rahat oluram, elə
bil, nə zaman var, nə məkan, nə Lilya xala
yanımdadı, nə
də oğlu. Qatar yerindən tərpənən
kimi, qəhərli-hönkürtülü
ovqatım Bakıda qalır. Məni yırğalayan, taqqataraq səsiylə layla deyən yaşıl beşiyin içindən çölə baxıram...
Uşaq
vaxtı anam və qardaşımla
"Moskva" univermağına gedəndə, üçüncü
mərtəbədə, oyuncaqlar
satılan şöbədə,
dəmiryolunun üstündəki
elektrovozlu, yeddi-səkkiz
vaqonlu oyuncaq qatara (üstəlik, yaşıl rəngli) baxa-baxa azarımı öldürürdüm. Anam
həmin mərtəbədə
başqa mallara baxanda, mən xəyalən o qatarın içinə girib Xanlara, Mığrıya gedirdim. Bilə-bilə ki,
o qatarı almağa imkanımız yoxdu, qardaşımı qızışdırırdım
ki, anam gəlib bizi götürəndə
ona desin: "Baax, gör, necə qəşəng qatardı. Ana gələndə
de ki, bizə bu qatarı alsın". Anam yaxınlaşan kimi, Turxan onun
ətəyindən tutub
qatara tərəf dartır: "Ana, bunu bizə al. Ana, bunu bizə al".
Təyyarə bizə faniliyi xatırladır, qatar əksinə, bunu unutdurur, təyyarə sürətlə start götürüb
göyə uçmağa
başlayanda, yerə enəndə biz həyəcanlanırıq,
inanclılar sağ-salamat
evlərinə çatmaları
üçün "Fatihə",
"Fələq", "Nəs" surələrini
oxuyur, Allaha dualar edirlər. Qatar yerindən tərpənəndə
əksinə, içimizə
rahatlıq dolur, bəziləri həmin ayələri, duaları oxumağı unudur, lazım olan stansiyaya çatanda isə qəribə darıxma hissiylə üzləşirlər.
Bir az da qatar yerindən
tərpənməmiş qonşu
kupenin qapısını
kimsə bağlayarkən
çıxan küt
"tupp" səsindən
danışım. Mənə
görə, bu səs "Boyat zaman" hekayəmdə əsas obraz olan göy
qənddanın qapağını
qaldıran an çıxan
cingiltili əks-səda
ilə müqayisədə
qısamüddətli, hardasa
kasad olsa belə cəlbedicidir. Qonşu kupenin qapısı bağlanarkən,
bir də, sərnişinlər yükləri
alt, ya üst saxlanclara yerləşdirərkən
çıxan həmin
səs qatarın az sonra tərpənəcəyini
xatırladır deyə,
yola düşənə
qədər o səs gözləmə hissimizə
ayrıca ləzzət
qatır. Bu səsin ecazını qatar gecə, zülmət qaranlıqda, qulaqbatırıcı
sükutun olduğu yiyəsiz məkanda dayananda daha dərindən hiss etmək
olur. O vaxt mənə elə gəlirdi ki, həmin səs mənim, bir də, gecəyarısı
dəhlizboyu ora-bura gedən qoca bələdçi kişinin
ən məhrəm doğmasıdır. Sonra fit səsi,
silkələnərək yerindən
tərpənən qatar,
- bütün bunlar sonda harmoniya yaradırdı.
İndi getdiyimiz Bakı-Tbilisi qatarında dəhlizdən
qaranlığa baxarkən,
vahiməli və cazibəli səslərin gəldiyi vaqonların arasındakı tambur yadıma
düşür. Beş-altı
yaşım olardı,
Bakı-Noraşen (indiki
Şərur) qatarında
kupedən çıxıb
tualetlə yanaşı
olan balaca dəhlizə keçirəm.
Tamburun qapısı bağlı olsa da, ordan gələn taq-taraq səsləri məni öz vahiməli cazibəsinə
salır. Qorxuyla, qorxunu yenmək istədiyim bir vəziyyətdəyəm. O səsləri
eşitməkçün, silkələnmədən
dəli kimi özünü ora-bura vuran döşəmə dəmirlərinin bir-birindən
aralanıb birləşməsindən
əmələ gələn
deşiklərdən relslərin
arasıyla sürətlə
qaçan şpallara,
otlara baxmaqçün
bir neçə dəfə qapını açıb ora baxıram, qorxu cazibəni üstələyəndə
tez qapını örtürəm. Elə bilirəm, Məçi nənəmin, artıq üzdən tanıdığım
bələdçimizin olmadığı
o biri vaqon yad yerdir, ora keçmək
istəsəm, tamburdakı
deşiklərin birindən
yerə düşə
bilərəm, qatar üstümdən keçər,
ən dəhşətlisi,
nənəm, atam, anam məni heç vaxt tapa bilməz. Xəyalən o deşiyə hoppanıram,
ölmürəm, şpallara
dəymədən, bir
anda ruh olub sürətlə vaqonu dələrək göyə uçuram, qoy doğmalar məni axtarsınlar, mənsə, uça-uça
yuxarıdan onlara baxım.
Nəhayət, cavan bir oğlan qapını açıb tambura girir, siqaret yandırır. Ürkə-ürkə ona
baxıram, onun taqqataq səslərdən
qorxmamağına heyrətlənirəm.
Məni yanına çağırır, qəfil
atamın "Tanımadığın
adamla heç yerə getmə" tapşırığı yadıma
düşür, amma içəri keçməsəm,
oğlan məni ürəyində qorxaq sayacaq. Ayaqlarımı asta-asta yerə basıb tambura daxil oluram, səslər daha gur səslənir,
qulağımı deşir.
Cavan oğlan tez-tez yerdə yaranan deşiklərə baxdığımı görüb
deyir: "Qorxma, ora düşməzsən".
Bu sözlər mənə
ruh verir, ayaqlarımı bərk-bərk
pərçimlədiyim tamburun
döşəməsinin yellənməsi
nəticəsində qorxum,
hardasa otuz faizə düşür, ləzzət yetmiş faizə qalxır, adrenalin
məsələsi, nəhayət,
bu anlar qorxuya qalib gəlməyimlə
fəxr edirəm içimdə.
Qayıdaq, Bakı-Tbilisi qatarındakı
yolçuluğumuza. Hələ
də qurbağalar məskəninin yanındayıq,
artıq qurqur səslərindən bezirəm.
Nədənsə, mənə
elə gəlir, maşinist və köməkçisi yuxuya
getdiyinə görə
biz yola düşmürük,
hər ikisini söyürəm. Az sonra qatar yerindən tərpənir, bir anın içində mən yenə zamansızlaşıram, həm
uşaq oluram, həm də böyük. Qəfil dörddə, ya beşdə oxuyanda, Yevlax stansiyasında baş verənlər yadıma düşür.
Keçən əsrin 80-ci illərinin
əvvəlləridi, yenə
Bakı-Kirovabad qatarındayam,
gecə saat ikidi, ya üçdü,
məndən başqa
hamı yatıb. Sevdiyim üst yerdə üzü üstə uzanıb pəncərədən stansiyaya
baxıram.
Qəfil
çöldə iki nəfər öz aralarında səsgücləndiricilərlə
danışmağa başlayır.
Diqqətlə platformanın
hər tərəfinə
baxıram, heç kimin əlində mikrofon, meqafon yoxdur. Belə başa düşürəm
ki, onlar vağzalın
əks tərəflərində,
hərəsi öz maşınında oturmuş
yüksək rütbəli
milislərdir (o vaxtın
polisləri). Əminəm
ki, onlardan biri bığlıdır. Aralarında
gedən şirin söhbət təxminən
bu cür yadımda qalıb: biri soruşur "Necəsən?", o biri də cavab verir
ki, əlayam, - sözlər
əks-səda verir: Necəsən? Necəsən?
Necəsən? Əlayam,
Əlayam, Əlayam. Nələrisə xatırlayırlar,
kiminsə haqqında danışırlar. o deyir,
bu deyir, bu deyir, o deyir,
səsgücləndiricilərin sayəsində əks-səda
verən, elə bilirəm, göyəcən
gedib çatan sözlər, qəhqəhəli
gülüşlər (ən
çox bığlı
milis gülür.) bir-birinə qarışır,
sanki şüşə
kimi çiliklənib
havaya səpələnir,
yerə düşəndə
qar dənəcikləri
kimi yox olur. Sözlər, səslər, o vaxta qədər gördüyüm
ciddi milislərin bu qədər sadə olmaları məni heyrətləndirir,
yad adamların bu cür söhbət edə-edə sevinməyindən
ləzzət alıram.
İstəyirəm, qatarımız
ləngisin, mən doyunca bunların söhbətinə qulaq asım.
Qatar yerindən tərpənir,
milislərsə, hələ
də öz aralarında şirin-şirin
danışırlar. Uzaqlaşan
sözləri eşitməkçün
başımı pəncərəyə
yaxınlaşdırıb qulaqlarımı
şəkləyirəm, sanki
vacib bir şeyi qaçıra bilərəm. Qatar qəddarcasına
sürətini artırdıqca,
səslərə çevrilən
sözlər daha da uzaqlaşır, sonda işıqlı nöqtəyə
dönən Yevlax stansiyası səslərlə
bir yerdə yox olur... Bu yaxınlarda həmin hadisəni istefada olan polis polkovniki Mahmud Hacıyevə danışanda,
dedi ki, milislər vağzaldakı sərnişinlərin
rahatlığına mane
olduqları üçün
qanun pozuntusuna yol veribmişlər və buna görə onlara inzibati cəza düşürmüş.
O vaxt smart telefon olsaydı, tez videokamerasıyla vağzalı
çəkərdim ki, səslər
yazılsın. İndi, 2023-cü ildə gedərdim Yevlaxa və o adamları tapsaydım, çəkdiyimi köçürərdim
onların telefonlarına,
sonra bir yerdə vağzala baxa-baxa o söhbəti eşidib-gülərdik, kövrələrdik,
sonda yenə gülərdik.
Pandemiyadan sonra gecə qatarlarını deyəsən,
ləğv etmək qərarına gəliblər.
İndi sürətli, modern qatarlar səhərlər,
günortalar Bakıdan
Gəncəyə, Qəbələyə,
Ağstafaya yola düşür və çox güman, istifadədən çıxarılan
yaşıl qatarları
tez, ya gec
metaləritmə zavoduna
göndərəcəklər. Amma bir vaqonu vağzalda
muzey kimi saxlayacaqlar və mən qocalıb əldən düşənə
qədər vəfalı
sərnişin kimi arada axşamlar bilet alıb o vaqona daxil olacam,
içəri keçib
kupelərdən birində
oturacam, pəncərədən
çölə baxacam,
gözlərimi yumub bədənimi yırğalaya-yırğalaya,
xəyalən yola düşəcəm, sonra
özümlə götürdüyüm
termosdan dəmir altlıqlı stəkana çay süzüb bərk qəndlə içəcəm. Lap axırda
üst yerə çıxaraq qarnı üstə uzanıb bir müddət işıqlı platformaya
baxacam, sonra yenə gözlərimi yumaraq Yevlax stansiyasındakı milislərin
dialoqunu öz içimdə səsləndirəcəm.
"Necəsən? Necəsən?
Necəsən?" - "Yaxşıyam.
Yaxşıyam. Yaxşıyam"...
Bubunun qatarın tərpənməsinə
reaksiyası:
https://www.youtube.com/shorts/vs19mb6tlug
Bubu qatarda kef edir:
https://www.youtube.com/shorts/-3MLRJubxpA
19 yanvar 2019-29 may 2023
əlavələrlə 24 noyabr-29 dekabr,
2023
Bakı
Alpay Azər
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.- 20 yanvar, №2.- S.44-45.