Behbud xan Cavanşir
Birinci fəsil
Qarabağ xanlığı
soyundan gələn əsilzadəlik
...Tərnəkütdə
bu gün ayrıca bir şadyanalıq vardı. Şahbulaq qalasından ətraf oymaqlara çal-çağır səsləri
yayılırdı. Qalanın
ətrafında qonaq gələn məliklərin
atlarının kişnərtisi,
Şahbulağı qoruyan
uzun zəncirli qarqaraya vurulmuş heybətli itlərin səsinə qarışmışdı.
İçəridən sazəndələrin
tar və kamançalarının
çalğısı, xanəndənin
şövqlə oxuduğu
"Qarabağ şikəstəsi"nin
sədaları bu ümumi hay-küyə qarışır, xoş bir toy-düyün ab-havası yaradırdı.
Qaladakı aşbazlar
da bu gün məharətlərini lap qabarıq
göstərmək üçün
dəridən-qabıqdan çıxırdılar.
Ətrafa köz üstündə böyük
mis qazanlarda dəm alan zəfəranlı plovun ətri, təndirlərdə cızhacız
bişən əmlik quzu kababının iştahaçan qoxusu yayılırdı...
...Bu gün cənnətməkan Tərnəkütdə
məxsusi bir gün idi, ilıq
yaz günəşinin
şüaları fərəhdən
üzü gülən
insanların təbəssümünə
qarışmışdı. Qarabağın
baş tacı, qüruru sayılan, Sarıcalı oymağından
olan əsilzadə Cavanşirlər soyunun igid oğlu Pənahəli xanın əmri ilə Şahbulaq qalasında böyük bir məclis qurulmuşdu.
Su kimi axıb gedən zamana yön verən əlahəzrət
tarixin əqrəbləri
isə 1752-ci ilin may günlərindən birinə
tuşlanmışdı.
Pənahəli xan Şahbulaqdakı ehtişamlı
iqamətgahında möhtərəm
qonaqlarını böyük
hörmət-izzətlə qəbul edir, hər kəsə dərin ehtiramla yanaşırdı. Həm
Qarabağın yaxın-uzaq
oymaqlarından, həm
də qonşu xanlıqlardan möhtərəm
şəxslər məclisə
təşrif buyurmuşdular.
Qürurlu yorğa
yerişlə qalaya doğru yaxınlaşan əzəmətli Qarabağ
atının belində
şax oturan ucaboy kişinin və onu müşayiət
edən iki atlının görünməsi
ilə nökərlər
xüsusilə əl-ayağa
düşüb qonaqların
qabağına qaçışdılar.
Hiss olunurdu ki, bu gələnlər yolu gözlənilən, arzuedilən
qonaqlardır. Pənahəli
xan Qarabağ atından qıvraq şəkildə enən qonağı xüsusi şadyanalıqla qarşılayıb
möhkəm qucaqladı,
xeyli vaxt güclü qollarının
arasından buraxmadı.
Qonaq da Xanın bu səmimiyyətinə və məhəbbətinə
eyni coşğunluqla cavab verdi. Pənahəli
xan ərklə qonağının kürəyinə
vurdu:
- Can dostum, Nəzərbəy, Şahbulağa
xoş gəlib, səfa gətiribsən! Belə məclislərimiz
də olmasa, sənin üzünə həsrət qalacağıq
deyəsən?
- Heç elə şey olarmı, Sarıcalı Cavanşir?! İki dünya bir ola, mən səni unudarammı? Cismən sənin yanında olmayanda da bilirsən ki, ruhum və könlüm
sizinlədir, dualarım
daim sənin və həşəmətli
Qarabağ xanlığının
rifahı və tərəqqisi üçündür!
Pənahəli xan, özünə də agahdır ki, indiyədək
də canımla da, malımla da daim sənin qulluğunda olmuşam! Cismim də, varım da, bu qiymətli başım da sənə
və Qarabağ xanlığına fəda
olsun, ay Sarıcalı
Cavanşir soyunun baş tacı!
Nəzərbəyin qədim-qayım
alban bəylərinə
məxsus könüldən
səmimiyyətlə süzülüb
gələn bu dostanə, mərd cümlələri Pənahəli
xanın ürəyinə
sarı yağ kimi yayıldı. Bu məmnuniyyət hissini heç gizlətmədən
də sağ qolunu ərklə dostu Nəzərbəyin boynuna saldı, hər ikisi aram addımlarla Şahbulağın ən
baş odasına - qonaqların toplaşdığı
əsas məclisin qurulduğu geniş saray otağına doğru irəlilədilər.
- Bilirəm, bütün bunları, Nəzərbəy, bilməzmiyəm?
Qarabağ xanlığı
təşəkkül tapandan
bəri sən xanlığımızın inkişafı
üçün canını
da, malını da əsirgəməmisən!
Qarabağ xanlığı
elə sənin kimi mərd məliklərin sayəsində
bu gün güclü bir şəkildə ayaq üstündə dayanır.
Elə bilirsən, ətrafdakı xanlıqların
hamısı bizə dostdur? Yox! Elə
götürək, şəkili
Hacı Çələbi
xanı! Nə vaxt fürsət tapsa, Şahbulaq qalasına soxulmağa can atır! Yaxşı ki, güclü ordumuz və sənin kimi mərd dostlarımız var! Bunların
sayəsində vaxtaşırı
o şəkilinin də,
digər düşmən
xanların da burnunu ovub kor-peşman geriyə yollayırıq.
Pənahəli xanın
məclisə daxil olması ilə içəridəki səs-küy
nisbətən azaldı,
qonaqlar səmimiyyətlə
xanın şərəfinə
yer-yerdən xoş arzularını ürəyəyatan
kəlmələrlə dilə
gətirdilər:
- Daim üzün gülsün, ey Qarabağın baş tacı!
- Qarabağın
həşəmətli xanına
eşq olsun!
- Allah özü
sizi pənahında saxlasın!
Pənahəli xan ehtiramla sağ əlini döşünə
qoyub, mərdanə bir şəkildə təbəssümlə qonaqlarına
təşəkkür elədi.
Xanəndə və sazəndələr də
xanın içəriyə
gəlişi ilə məxsusi şövqə
gəldilər. Tarçalan
Gülalı tarını
sevgiylə köksünə
basıb təkcə onun tellərini deyil, məclisdə oturanların qəlbinin sarı simlərini də dilləndirdi. Sarıcallı Şövqi
gözlərini yumub
dizi üstə saxladığı
kamançasını doğma
balası kimi süzüb, ürəkləri
inlədən musiqi ilə məclisi titrətdi. Qarabağın
Bəhmənli oymağından
olan, cavan olsa da, artıq ətraf mahallarda da ün salmış məşhur xanəndələrdən
olan Xəlil "Araz axar lil
ilə, dəstə-dəstə
gül ilə..." deyibən səsini zilə qaldırdı.
Pənahəli xan sağında Nəzərbəy,
solunda vəziri İbrahimlə məclisin
baş tərəfində
rəngbərəng buta
naxışlı, yumşaq
xovlu Qarabağ xalılarının üzərində
gülməxmər üzlüklü
mütəkkələrə söykənib əyləşdi.
Xanın tapşırığı
ilə süfrə yerdən salınmışdı,
üstündə quş
iliyi, can dərmanı
axtarsan, tapardın.
Xan bu yer süfrəsinin arxasında
daha səmimi bir məclis olacağını düşünmüşdü.
Qonaqlar yeməklərini
yedikdən sonra kəlağayılı qaravaşların
və qıvraq cavan nökərlərin gətirdiyi gül suyu ilə zərif
işləməli gümüş
taslarda əllərini
yudular. Süfrəyə
pürrəngi çay,
ləziz şirniyyatlar,
növbənöv çərəzlər
düzüldü.
Qonaqlar yeyib-içib
rahatlandıqdan, əllərini
gül suyunda isladılmış ağappaq
dəsmallara silib mütəkkələrə yayxandıqdan
sonra Pənahəli xan aramla sözə
başladı:
- Əziz-girami qonaqlarım, xanlığıma
qəlbən mənə
yaxın olan hər kəsi toplamaqda məqsədim çox vacib bir məsələni sizinlə məsləhətləşmək,
hər birinizin qızıldan qiymətli fikrini öyrənməkdir.
Əvvəla, hamınıza
cox minnətdaram ki, bu
gözəl məclisimizə
gəlib öz ləyaqətli varlığınızla
bizi şərəfləndirdiniz.
Şahbulaq qalası dostlarımızın bir araya yığılmasından
daha da canlandı, daha da qəddini dikəltdi. Bilirsiniz ki, xeyli vaxtdır biz iqamətgahımızı Kəbirli
mahalındakı Bayat
qalasından Şahbulaq
qalasına, Tərnəkütün
bu quş quşluğu ilə qanad salan, əlçatmaz
yerinə köçürmüşük.
Çünki Bayat qalası daha kiçik idi, düşmən qüvvələrin
qarşısını lazımınca
ala bilmirdik. Bizə düşmən olan xanlar, Xəmsə məliklikləri, indiki Otuziki elatı, eləcə də ordan-burdan hücum edən yadelli qüvvələr də vaxtaşırı Bayat qalasına soxula bilirdilər. Düzdür,
bizim qoşunumuz, güclü sərkərdələrimiz
bu qüvvələri
zaman-zaman yenib məğlub
edirdilər, ancaq bununla belə yenə də daha güclü ola bilməyimiz üçün
möhkəm bir qalaya ehtiyacımız vardı. Düşməni
dəf etməkdən
kahallıq və fəsad əhli ilə mübarizədə
səhlənkarlıq etməyə
haqqımız yox idi. Xaçın əhalisi də bilirsiniz ki, arada fitnə-fəsada yol açırdılar. Onlara
da özüm məliklər
təyin edib onları özümə tabe edəndən sonra, o elatın da ağzını yığışdıra
bildim. Xülasə, Şahbulaq qalası neçə illərdir
ki, iqamətgahımızı öz qoynunda qürurla qoruyur, qalanın ətrafında xeyli bazar-dükan, hamam, sənətkarların
rahat işini görə biləcəyi
lazımlı məkanlar
tikilib, Qarabağ xanlığının döyünən
ürəyinə çevrilib.
Buranın təbiəti
də füsunkardır,
Allah-taala bu yerlərdən öz cənnət nemətlərini
əsirgəməyib. Şahbulaq
indi Qarabağ xanlığının mərkəzinə,
göz bəbəyinə
çevrilib. Ancaq düşünürəm ki, xanlığımız
getdikcə qüvvətləndiyi
üçün, ərazilərimizi
getdikcə, daha da genişləndirdiyimiz üçün
indi daha güclü, daha əlçatmaz, ünyetməz
bir yerdə inşa ediləcək daha ehtişamlı bir qalaya ehtiyacımız
var. Elə bir qala ki, düşmən, nəinki hücum etmək fikrinə düşməsin, hətta
uzaqdan belə qalaya baxanda gözü qaralsın, başı hərlənsin.
Bu məclisi təşkil
etməzdən əvvəl
Şahbulaq qalasını
tikən memar və ustalarla da məsləhətləşmişəm, yaxın adamlarla məşvərətlər aparmışam.
Onların da birgə tövsiyəsi ilə bu qərara gəlmişəm ki, elə
Şahbulağı tikən
memar və sənətkarların iştirakı
ilə daha təhlükəsiz və
düşmənin, nəinki
əlinin, heç nəfəsinin də yetməyəcəyi bir yerdə - Şuşakəndin
yaxınlığında yeni şəhər-qalamızın inşasına başlansın.
Elə şəhər-qalanın
adı da Şuşa olar. Orada da məscidlər, daş evlər, bazar-dükanlar, hamamlar tikiləcək, usta sənətkarların,
əsnaf tayfasının
da rahatlıqla yaşayıb
işləyəcəyi, iqamətgahımıza
layiq bir qala-şəhər boy göstərəcək.
Gələcək nəsillərimizə
də bizdən bu gözəl şəhər sələflərindən
ən dəyərli ərməğan kimi yadigar qalsın. Gələcəkdə adımızı
rəhmətlə anıb
böyuk sayğı və ehtiramla bizi yad eləsinlər.
İndi, əziz dostlarım,
deyin görək, sizin fikriniz nədir, necə bir təklifdir?
İlk dillənən
Pənahəli xanın
dostu Nəzərbəy
oldu. Böyük şadyanalıq içində
çəpik çalıb
xanı alqışladı:
- Ağlınla
min yaşa, Pənahəli
xan! Çox gözəl və lazımlı təklifdi, mən də beşəlli sənin bu təklifinə razıyam. Və var-dövlətimdən nə
qədər arzulasan, bu qala-şəhərin tikintisinə bəxşeyiş
etməyə can-başla
hazıram! Elə gələndə də hazırlıqlı gəlmişdim,
ilkin olaraq məndən beş kisə qızıl bu qala-şəhərin tikintisinə hədiyyə
olsun. Elə bu qalanı da onu inşa etdirənin
şərəfinə, Qarabağ
xanlığının vuran
ürəyi Pənahəli
xanın şərəfinə
Pənahabad qalası adlandırarıq.
Pənahəli xan ürəkdən qəhqəhə
çəkdi, "Bunu
tikdirib başa çatdıraq, elə Qala, ya da Şuşa
adlandırsaq da olar, Nəzər!"
Vəzir İbrahim də
təmkinlə Pənahəli
xanın təklifini təqdir etdi, Şuşa şəhər
qalasında da Şahbulaq
qəsrinin tikintisində
istifadə olunan Arran memarlıq məktəbinin üslubundan
istifadə etməyi məsləhət gördü.
Qarabağın müxtəlif
oymaq və elatlarından gələn
dostlar da xanın sözünə dəstək
verib təklifini alqışladılar. Onlardan
varlı-hallı məliklərdən
bəziləri elə
oradaca qalanın inşasına başlamaq üçün xeyli qızıl peşkəş
elədilər. Məclis
getdikcə daha şən bir əhvala büründü,
dostların qəlbinin
fərəhi simalarındakı
gülüşlərində, sevincli hallarında əks olunmuşdu. Məclis öz axarı ilə davam edirdi. Xanəndə
Xəlil bu səfər dəfinə daha zərblə toxunub, ürəkdən zəngulə vuraraq məclisə xoş əhval gətirdi:
Qalada yatmış
idim,
Top atdılar, oyanmadım,
Saz ilə, söhbət ilə oyatdılar...
İkinci fəsil
Azad
Qaraqoyunludan gələcəyə
uzanan yol
Qaraqoyunlunun qız-gəlinləri
kimi səhəngini, kimi güyümünü
çiyinlərinə alıb,
kimi başındakı
teşt dolusu pal-paltarla, kimisi külləyib təmizləyəcəyi
mis qazan-tavasını qoltuğuna
vurub yenə coşub-daşan Tərtərçayın
sahilinə enmişdilər.
Bahar günü bağ-bagçadan göyə
bülənd olan bülbüllər kimi qız-gəlinlərin şirin
avazları çay sahilini başına almışdı. Gah qəhqəhə
çəkib cayın
suyundan bir-birlərinin
üzərinə çiləyib
üst-başlarını isladır,
gah da ağız-ağıza verib, hansısa xalq mahnısını bir yerdə oxuyurdular. İçlərində
nisbətən ortayaşlı
gəlinlər paltar-palazı
çayın kənarındakı
sal daşların üzərinə sərib
əllərindəki bir
parça ağ gillə köpükləndirib
yuyur, bir neçə yaşlı qadınsa, altı qaralmış mis qazanları
ağzıüstə çevirib
külləyib ağartmağa
çalışırdı. Gənc qızlar öz aralarında nəsə zarafatlar edib qəhqəhə çəkib gülüşür,
bir-birlərinin hörüyünü,
birçəyini dartırdılar.
İçlərindən özünü
ağır aparıb şirinliklə meymunluq edən gənc qızları xəfif təbəssümlə süzən
də vardı, rişxəndlə baxış
atan da.
May günəşinin
parlaq, insanı şövqə gətirən,
ilıq şüaları
altında deyib-gülən
gənc qızları
bir xeyli süzəndən sonra başına örtdüyü
ağ kəlağayını
düzəldib qımışan
Rasta arvad dözməyib
dilləndi:
- Ay saqqalı ağarmışlar, bir sakitləşin, nolub, mazaq axtarırsınız,
deyəsən? Bunlara bax, necə də ding-ding dingildəşirlər
e, ay bala, cavan olanda nolar, elə
gərək hər latayır zarafatı edəsiniz?
Qızlardan dilli-dilavər,
uzun qara hörükləri kəmərindən
aşağı sallanan,
alagözlü, dolu əndamlı Zibeydə gülə-gülə dilləndi:
- Yazın günəşidir bizi belə oynadan. Guya sən cavan
olmamısan, ay Rasta xala?
Kim bilir, cavanlığında
nə ürəklər
hopladıb, nə canlar yandırmısan sən?..
Rasta arvad qımışdı, fikrə
getdi, sanki Zibeydənin sözləri
ilə bir anlıq gəncliyinə doğru qanadlandı. Ancaq tez fikirdən
ayrılıb yenidən
xəyalı Tərtərçayın
sahilinə qayıtdı,
o da gülə-gülə Zibeydəni cavabsız qoymadı:
- Ay cüvəllağının
qızı, mən elə cavanlıqda da ağır gəlin idim. Yazın günəşiymiş bunları
oynadan! Mən yaxşı bilirəm, sizi oynadan nədir,
birçəyiniz ağarsın
sizin, köpəkqızları...
Rasta arvadın yanında oturub qızları süzən
Züleyxa qarı da söhbətə qarışdı:
- Deyin-gülün,
ay bala, Allah həmişə
sizi güldürsün,
amma əndazəni aşmayın da. Bir az ağır oturub, batman gəlin, bax, uzaqdan da Azadağa xan başının dəstəsi ilə gəlir deyəsən, özünüzü bir az yığışdırın,
ayıbdı.
Bayaqdan qaz kimi qaqqıldaşan qız-gəlin bir andaca sakitləşdi, gülərüzlü qızlardan
biri - Yadigar kişinin qızı Sona zaraftayana, yavaşca dilləndi:
- Maşallah, ay Züleyxa xala, sənin də gözün darı dəlir, o uzaqlıqdan
Azad xanı necə seçdi gözlərin?
Ortayaşlı, xoş
görkəmli Azad xan
ağbirçək qadınlara
tərəf gözucu
baxıb, ədəblə
salam verib hündür Qarabağ atının belində yavaşca uzaqlaşdı.
Bu yerlərdə kişilər
qadınların toplaşdığı
yerlərə çox
yaxınlaşmazdı. Sadəcə,
xanın başının
dəstəsindən bir
neçə nəfər
susamış atları
çaya tərəf
endirdilər ki, atlar su içib susuzluğunu yatırsın.
Atları sulayandan sonra cavanlar qız-gəlinə tərəf
baxmamağa çalışaraq
elə dəstə ilə çayın sahilindən uzaqlaşdılar.
Atlılar uzaqlaşan
kimi qızlardan ən dilli-dilavəri,
Rasta arvad demiş,
"gözü-başı qaynayan" Dilruba yanındakı rəfiqəsi
Sitarəyə pıçıldadı:
- Ay qız, bu Azad xan necə
yaraşıqlı, boylu-buxunlu
imiş? Hələ indiyədək onu bu qədər yaxından görməmişdim.
Buna ərə gedənin
bəxtəvər başına!
Həm yaraşıqlı,
həm ağayana, ağırtaxtalı, həm
də varlı-kallı,
bu boyda elatın sahibi! Vallah, məni ikinci arvad kimi
alsa, lap belə ürəklə ona ərə gedərəm!
Sitarə rəfiqəsinin
gülə-gülə dediyi
sözlərə gülüşlə
cavab verdi, zaraftayana iki əlini qoşalayıb yavaşca Dilrubanın başına endirdi:
- Kül başına, elə sənin! Əlbəttə,
yaraşıqlı, cüssəli
olacaq. Heç bilirsənmi Azad xan kimin soyundandır? Qarabağ xanı Pənahəli xanın nəticəsidir, o cür
əsilzadə nəsildən
olan daha necə olmalıdır ki?
Azad xanın arvadını görmüsənmi
heç? Dünyalar gözəli bir xatundur. Özü də ikicanlıdır, deyirlər, bir-iki aya dünyaya körpəsini gətirəcək.
Azad xan da onu yaman sevir, deyilənə
görə. Babalı
deyənin boynuna, onların malikanəsində
qulluqçu işləyən
axçi Siranuş o gün danışırmış
ki, Azad xan oğlu olsa, körpənin ağırılığında qızıl -cəvahirat söz verib arvadına. Əlini ağdan-qaraya vurmağa qoymurlar, bir dediyini iki etmirlər
ki, təki uşağı
sağ-salamat dünyaya
gətirsin. Sən də deyirsən, ikinci arvad. Ağlın
kəndin hampasına,
axunda-zada getməsin. Onun arvadı da hansısa elatın xanının qızıdır,
heç imkan verərmi üstünə
günü gətirsinlər?!
Dilruba güldü,
"Ay qız, sözdü
də dedim, bu dəqiqə durub Azad xana ərə getmirdim
ki..." deyib əlindəki
yaş paltarı sıxdı...
...Bu söhbətin
üstündən heç
iki ay keçməmiş,
Azad Qaraqoyunlusunun yuxarı
hissəsində hündür
ağacların kölgəsində
daldalanan ehtişamlı
malikanədə hamı
qarışqa kimi qaynaşırdı.
Azad xanın həyat yoldaşı Bəyim xanımın doğum sancıları başlamışdı.
Xan tezbazar kəndin aşağısına
at yollayıb əbə
Nəsibə arvadı
və kənddəki doğumlarda ona kömək edən gəlini Yavəri gətirtmişdi.
Nəsibə arvad malikanəyə çatar-çatmaz
təlaşla ora-bura qaçışan qulluqçuları
Afitab və Rəxşəndəyə, əl-ayaqda
gətir-götür edən
erməni Siranuşa təmiz qaynadılmış
bezlər, gümüş
teştlərdə isti
su gətirməyi tapşırdı.
Bəyim xatun malikanənin baş tərəfindəki otaqda
zərxara döşək
üstünə uzadılmışdı.
Ətrafında xalası,
qayınanası da oturub
ağrılar içində
qıvrılan gənc
qadının əlindən
yapışıb ürək-dirək
verirdilər.
Nəsibə içəri
daxil olanda hamının ürəyinə
bir rahatlıq hissi çökdü. Bəyim xatun ümidlə onun üzünə baxdı, sanki dünyada bütün ağrılarına
son qoyası yeganə
qadın gəlib onu tapmışdı. Afitabla Rəxşəndə
əllərində böyük
gümüş teştlərdə
isti su, əllərində tərtəmiz
bezlərlə qaçaraq
içəri girdilər.
Siranuş da məcməyidə
gümüş qayçı
gətirib Nəsibənin
əlinin altına qoydu. Nəsibə böyük bez topundan elə əli ilə parçalar kəsib taya kimi əlinin altına yığdı,
qulluqçu Rəxşəndəyə
tez zəncəfilli ballı isti çay dəmləyib gətirməyi tapşırdı.
Dünyaya övlad gətirməyə hazırlaşan
gənc və gözəl qadın dözülməz doğum
sancıları içində
qışqırır, hərdən
əlinin kənarını
dişləyib ağzını
qapayırdı ki, səsi
çölə getməsin.
Nəsibə arvad qulluqçunun dəmləyib
gətirdiyi zəncəfilli
ballı çayı
nəlbəkiyə töküb
yavaş-yavaş Bəyim
xatuna içirtdi:
- İç qızım, zəncəfil
çayı doğumunu
asanlaşdıracaq, bal
isə səni qüvvətli tutacaq ki, agrılara dözə biləsən. Dərindən
nəfəs al, indidən
qışqırıb nəfəsini
tükətmə, hələ
doğumunun başlamağına
var, indidən özünü
gücdən salma. Dərindən nəfəs
al, ancaq mən deyəndə güc verərsən, hələ
boşuna üzmə özünü...
İyulun sonları
idi, isti adamı qovurğa kimi qovururdu. Günəş çoxdan
günortanın yerinə
qalxmışdı, malikanənin
həyətindəki əzəmətli
palıd ağacında
səhərdən bəri
xoş səslə oxuyan quşlar, cəh-cəh vuran bülbüllər susmuş,
onların avazını
günortanın istisində
daha da cuşa gəlmiş cırcıramalar
əvəzləmişdi. Cırhacır
səslərini başına
atan cırcıramalara
bir yandan da, arabir, həyətin aşağısında yorğun-yorğun
hürən qoca Alabaş yoldaşlıq
edirdi. Malikanənin nökərlər yaşayan
tərəfindəki tövlənin
qarşısında qurban
kəsilmək üçün
alınan qoçların
mələrti səsləri
isti havanı vecinə almadan, həyət-bacada deyə-gülə
oynayan nökər-naibin
uşaqlarının səs-küyünə
qarışırdı...
Həyətin aşağısında,
kölgəsi az qala bütün həyətə düşən
nəhəng palıd
ağacının altında
var-gəl edən Azad
xanın səbri daralıb bir tikə qalmışdı.
Damağında Şamaxı
ustaları tərəfindən
hazırlanmış bahalı
qəlyan çubuğunu
aramsız tüstülədir,
arabir dayanıb malikanədən gələn
səsləri dinşəyirdi.
Malikanədən isə
təlaşla ora-bura qaçışan qonşu
arvadların, qulluqçuların
səsindən başqa
hələ ki, heç
nə eşidilmirdi. Arabir sevimli həyat yoldaşının
çığırtılarını da
bu qarışıqlığın
içində qulağı
alırdı. Bu zaman qəlbi
həyəcanla döyünür,
yavaşca pıçıldayırdı:
- Ya Allah, sən böyüksən,
xanımı da, körpəmi
də qoru, hər şey xeyirlisi ilə başa çatsın!..
Dostu Xanəli də ondan bir
az aralıda dostunun həyəcanlandığını
gördükcə ona
təsəlli verir, tezliklə hər şeyin xoş bir sonluqla bitəcəyini
xatırladırdı. Ancaq
Azad xan bu məqamlarda, sanki dostunu eşitmirdi. Qəlyanını tüstülədə-tüstülədə,
dayanmadan var-gəl eləyirdi. Zaman keçmək
bilmirdi. Ayrı vədə su kimi axıb gedən vaxtın ayağından indi ağır daş asılmışdı, bəlkə
də gözlədikləri
üçün heç
cür zamanı xərcləyib qurtarmaq olmurdu. Həyəcan içində keçən
saatlar Azad xan üçün, sanki bir ilə bərabər
idi...
Gün qüruba
doğru əyilirdi. Nəsibə arvad qan-tər içində cavan qadına gah ötkəm səslə,
gah da mülayim tərzdə
"güc ver, qızım, güc ver, axı bayaqdan
deyirdim sənə, boşuna nəfəsini tükətmə, hələ
indi güc verməlisən, az qalıb, bir az da döz, gözəl qızım"
deyə səslənirdi.
Azad xan bir neçə dəfə malikanəyə
yaxınlaşmaq istəsə
də, ayaqları, sanki onu geri
dartırdı. Doğum
sancıları çəkən
cavan arvadının iztirablı səsini eşitməyə ürək
eləmirdi, amma bir yandan da səbirsizlikdən
bağrı çatlayırdı.
...Və günəş ağacların
kölgəsinin arxasında
gözdən itib ətrafa alatoranlıq çökəndə nəhayət
ki, səbirsizliklə gözlənilən
səs eşidildi!
Axşamın alatoranında
cırcıramaların da artıq
yorulub susduğu, uşaqların da əl-ayaqdan
çəkildiyi, ümumi
sakitlik çökmüş
həyətə içəridən
var gücü ilə
ağlayan çağanın
səsi yayıldı.
Azad xan dərindən
nəfəs aldı, qulluqçu Rəxşəndə
tumanının balağını
əlinə alıb sevincək xana doğru yüyürdü:
- Azad xan, gözümüz aydın,
Bəyim xanım sağ-salamat bari-həmlindən
azad oldu! Muştuluğumu istəyirəm,
ay xan, nur topu kimi sağlam,
güclü bir oğlun olub.
Xanəli sevinclə
dostunu qucaqlayıb gözaydınlığı verdi.
Sevincindən Azad xanın
gözü dumanlandı,
az qaldı ağlasın. Təntidiyindən
ona doğru qaçıb muştuluq gözləyən Rəxşəndə
arvada əlindəki qəlyanı uzatdı, sonra özünə gəlib əlini nazik yay çuxasının
cibinə salıb, bir qızıl onluq çıxarıb gülə-gülə qulluqçunun
ovcuna basdı. Tez tapşırdı ki, doğulacaq
körpənin şərəfinə
neçə gün əvvəldən alınıb
qurban kəsiləsi qoçları kəssinlər,
nökərlər heyvanları
tövlənin aşağısına
çəkib yanlarında
dua oxuyan mollanın müşayiəti
ilə "Bismillah!" deyib
qoçları boğazladılar.
Həmin gün
Azad xanın malikanəsindən
bütün qonşulara,
elata qurbanlıq qoç əti, şirniyyat paylandı, muştuluqlar, bəxşişlər
verildi...
Gecə əl-ayaq
çəkilib, qohum-qonşu
arvadlar evlərinə
dağılışandan sonra
Azad xan təmkinli addımlarla malikanənin hündür pillələrini
qalxdı. Həyəcanını
xanlara məxsus ağayanalıqla gizlətməyə
çalışaraq Bəyim
xanımın yatdığı
otağa daxil oldu, Nəsibə arvad hələ getməmişdi, zahı qadının yanında oturub onu yağlı-ballı
quymaq yeməyə məcbur edirdi. Xanı təbrik edib, o da öz muştuluq payını sevinc içində alıb otaqdan eyvana çıxdı.
Azad xan arvadına yaxınlaşıb
onun alnından öpdü, tərtəmiz
bezə bələnib
beşiyə uzadılmış
sağlam, qırmızıyanaqlı
körpəni ehmalca, sanki zərif şüşə qaba toxunurmuş kimi əlinə götürdü,
bığı körpəni
incitməsin deyə xəfifcə onun da alnından öpüb fəxrlə bu nur parçasına baxdı:
- Adı Behbud olsun, bir
həftədən sonra
axund çağırıb
məclis qurarıq, əzanla körpənin adını qulağına
oxusun. İnşallah,
ailəmizə, nəslimizə,
vətənimizə xeyirli
övladlardan olsun, Behbud oğlumuz!
Ağrılardan azad olub canı sancılardan dincələn
yorğun gənc qadın qürurla gülümsündü, Azad xanın
yanına qoyduğu körpəsini lap yaxınına
çəkib gül kimi qoxladı
Nəsibə arvad yenidən içəri girəndə xan ayağa qalxdı ki, otaqdan çıxsın. Nəsibə üzünü
xana tutub dedi:
- Azad xan, bilirsənmi, körpə balamız köynəkdə
doğulub, bu isə o deməkdir ki, o, gələcəkdə tanınmış,
böyük adam olacaq, igid oğul
olacaq, inşallah!
Azad Xan fərəhlə
gülümsədi və
körpəni yenidən
fəxrlə süzüb
cavab verdi: - Pənahəli xanın soyunda elə-belə oğul doğulmaz, Cavanşir nəslinə də belə igid oğul yaraşar!..
Hüseynbala
MİRƏLƏMOV
Ədəbiyyat qəzeti. - 2024. - 20 yanvar,
¹ 2. - S. 24-25.