Günümüzün
dünəni haqqında
Qərb
fəlsəfəsinin və
ədəbiyyatının İkinci
Dünya müharibəsindən
sonra tapdığı
"fərdin psixoloji
analizi" teoremlərini
Şərq İkiçayarası
mədəniyyətin təşəkkülündə
kəşf etmişdi.
Düşünülənlərin və yazılanların əvvəlcə fərdi,
daha sonra kütləvi mahiyyət daşıdığını məğriblilər dünya
yaranandan bilirdi, desək, şişirtmiş
olmarıq. Qədim yunan fəlsəfə məktəblərinin təməlində
cəmiyyətin tərbiyəsi
dayanırdısa, Uzaq
Şərqin rahib monastırlarında, ya da Orta Şərqin
dini mədrəsələrində,
hücrə məclislərində
şəxsin batini tərbiyəsi əsas götürülürdü.
Yeni
tarixdə təəssüf
olsun ki, siyasi və iqtisadi münaqişələrin
səbəb olduğu
müharibələr Şərqin
təkcə şəhərlərini,
tarixini viran qoymadı, həm də fəlsəfi məktəblərini də
dağıntılar altında
itirdi. Günümüzdə
şərqlilər öz
qədim məktəblərinin
axtarışındadırsa, səbəbi o viran qalmış kitabxanaların
arasından öz mahiyyətlərini tapmaqdır.
Qərbin Şərqdən
öyrəndiklərini indi
bizim onlardan öyrənməyimiz tarixin
ironiyasıdır. Məsələn,
parapsixologiya dedikləri
elm qədim şumerlərin metafizik, mifik hekayələrinin yozumları kimi şəkilləndirilir. Ya
da İlk və Tək Səbəb anlayışı
Musadan Məhəmmədə
qədər uzun yol qət etmiş
inanc sisteminin alqoritmasıdır.
Bu
gün Karl Armstronq "Ərəblər
Quranı köçürərkən
vacib nüanslara vahidlik donunun geyindirilməsində farsların
köməyi ilə Ərəbistan yarımadasındakı
"falasofların" (yunan
filosofları) təsiri
böyük olub" yazanda bizim ağlımızın
qarışmasının səbəbi
də budur. Biz Yaxın və Orta Şərqin
dini tezislərini, ədəbi düşüncələrini
tarixin müəyyən
dövründə itirdik
və beləcə hər şeyin, bütün düşüncə
sisteminin "ipi"ni
avropalıların əlinə
verdik. Bunları yazarkən, Orhan Pamukun Nobel almasından
sonra avropalı ədəbiyyatşünasların onun haqqında dedikləri "Orhan Pamuk bizə roman yazmağı yenidən öyrətdi"
ifadələri yadıma
düşür. Roman,
əlbəttə, Qərb
ədəbiyyatının hadisəsidir.
Ancaq macərapərəstlik
şərqlilərə xas
düşüncə tərzidir.
Roman sənəti də, bir növ,
düşüncə tərzi
ilə düşüncə
texnikasının ahəngindən
yaranan ortaq mədəniyyətdir. "Yenidən
öyrətdi", yəni
təkrar etdirdi deyəndə də onlar məhz bunu nəzərdə tuturdu.
Hazırda
Amerikada və Avropada ən çox satılan poetik nümunə Mövlanənin "Məsnəvi"sidir.
Dünyanın bestsellerlərinin
mövzularına baxanda
da yenə irfani izlər tapırıq. Məsələn,
bir zamanların ən dəbdə olan kitabı "Sekret" ("Sirr") və Paulo Koelyonun
"Kimyagər" romanı.
"Məsnəvi"nin və
sufiliyin hekayələri
ilə dolu iki əsər. Və ya günümüzdə
xərçəng xəstəliyi
kimi yayılan şəxsi inkişaf və biznes kitablarının mahiyyətində
də şərq təriqətlərinin motivativ
söhbətləri dayanır.
Yaxın tarixin fenomeni Oşo, məsələn. Tibet rahiblərinin monastırlarından
"oğurladıqları" ilə yeni fəlsəfə
məktəbi qurmuşdu.
Öləndə saxta
olduğunu özü
etiraf etdi. XXI əsrin dəbdə olan fəlsəfi cərəyanı - ekzistensializm.
Sufiliyin yolsuzluq anlayışı ilə
(sufilikdə arzuolunmayan
hal kimi qiymətləndirilir) birəbir
eyni mahiyyəti daşıyır. "Bunların
hansı əvvəl yaranıb, hansı sonra?" sualını vermək, təbii ki, gülməli olar. Sufilik və
irfan məktəbləri,
nəinki Qərbin fəlsəfi düşüncə
tərzindən, hətta
Şərqin səmavi
dinlərindən də
qocadır. Bu gün biz necə
gün batan tərəfə boylanıb
nəsə öyrənmək
istəyirik, eynisini vaxtında onlar gün doğan tərəflərə baxıb
öyrəniblər. Bizlər
tapdıqlarımızı sandıqlara yığarkən,
onlar tapdıqlarından,
öyrəndiklərindən məktəblər yaradırdı.
İki böyük cahan müharibələri
də qərblilərə
dərs oldu. Başa düşdülər
ki, kilsənin qanunları, Şərqin irfan dərsləri onları müsibətlərdən
qurtara bilməyəcək.
Ona görə də, səhərlər laboratoriyada atom parçalamaqla, gecələr
də fəlsəfə
danışmaqla keçirdilər.
Əllərində olan
şüşəni güzgüyə
çevirməyi bacardılar.
Şərq insanı isə müharibəyə
tez uduzur; özünə gəlməyi
üçün əməlli-başlı
vaxt lazım olur.
Əslində,
yuxarıdakı misallar
Şərqlə Qərb
fəlsəfəsinin əsas
fərqləridir. Bilinməli
olanı gül zənn edək. Şərqli o gülə
baxar, böyüdər,
qoxlayar, açmasını,
solmasını, şehlənməsini
gözləyər. Çürüyüb
torpağa qarışana
kimi gülün ətrindən, budağının
tikanından dəm vurar. Ləçəyini gah yağışda, gah qarda çimizdirər.
Bir gün dərib yarına versə, zülüm-zülüm
ağlayar - gah yarı üçün, gah gül üçün.
Qərbli isə həmin gülü qoxlayıb qurtarandan sonra onu qırar,
sapına, yarpağına,
ləçəyinə mikroskop
altında baxar. Böyüməsini, solmasını
diqqətlə izləyər.
Nə vaxt qırsa, pencəyinin cibinə yaxşı görünmək üçün
taxar. Baxın, fərqimiz budur. Qərblinin eksperimental istəkləri bitmir, Şərqlinin isə duyğuları.
Bugünkü gündəmimizi zəbt edən süni intellektin ədəbiyyatı yox etməsi cəfəngiyyatları da qərblilərin şərqli duyğularına "xor baxması"dır, əslində. Ədəbiyyatın, fəlsəfənin mərkəzində insan dayanır. Nə gəlirsə, onun başına gəlir. Komediya, faciə, mizah insanın yaradılışından ölümünə qədər olan proseslərin cəmidir. İlk insan Yer üzünə endiriləndə necə hekayələr başladısa, son insan Yer üzündən səmaya buxarlananda da eləcə bitəcək. Yol varsa, ədəbiyyat da, onun təməlindəki bütün suallar da canlı qalacaq. Onu canlı qılansa, duyğulardır. Maşınların erasında nə qədər sönük və tənəzzüldə görünsələr də, hələ də adamlar gülür və ağlayır. Deməli, ədəbiyyat da yaşayır.
Rəvan CAVİD
Ədəbiyyat qəzeti.
- 2024. - 20 yanvar, № 2. - S. 27.