Əslən Qarayazıdan olan İlqar Yusubov uzun illərdir ki, həkim-cərrah kimi tibb sahəsində
çalışır, çoxsaylı
beynəlxalq elmi konfransların iştirakçısı
olmuş, tibb üzrə fəlsəfə
doktoru, bir çox dərslik və onlarla elmi məqalələrin müəllifidir. O, Birinci
Qarabağ müharibəsində
bir həkim kimi iştirakına görə "General Şıxlinski"
təqaüdünə layiq
görülüb, İkinci
Qarabağ müharibəsi
zamanı isə könüllü surətdə
"Füzuli Diaqnostika
Mərkəzi"nə gedərək,
neçə-neçə yaralıya
ilkin tibbi yardım göstərib, cərrahi əməliyyatlar
aparıb, neçə
insanı həyata qaytarıb.
Qarayazı təbiətinin saflığı
və həkimlik sənətindən gələn
professional şəfqət
duyğusu İlqarın
şeirlərinə öz
təsirini göstərir.
Lakin təbiidir ki, onun doğma
yurda, həyata və insana sevgiylə dolu şeirləri öz mənbəyini saz üstə köklənən
xalq yaradıcılığı,
bir də və ən vacibi, müəllifin öz qəlbindən götürür. Bu günlərdə şair
ruhlu həkim, vətənpərvər insan
İlqar Yusubovun 55 yaşı tamam olur. Yubiley yaşından
dolayı, əziz qardaşımı bütün
dostlar adından ürəkdən qutlayır,
şeirlərindən bəzi
örnəkləri sizlərə
təqdim edirəm.
Əsəd
Cahangir
Mən kənddən çıxanda...
Mən kənddən çıxanda qatarla çıxdım,
Qatarlar yol aldı üfüqə sarı.
Bir az da təlaşla, qübarla çıxdım,
Başladı ömrümün dəmir yolları!
Uşaq arzuların qəmi, qayğısı,
İstəyi, sevgisi səfərdə qaldı.
Qatar-qatar olan gənclik duyğusu
Aşdığım hasarda, çəpərdə qaldı!
Fit səsi eşitdim, ruh avazıdan,
Qatarlar getdikcə uzağa döndü.
Bir uşaq apardı Qarayazıdan,
O uşaq ömürlük qaçağa döndü!
Məni
qatar ilə apardı yollar,
Daha qatarlardan düşüb gəlirəm.
Nələr öyrənmişəm, nələr, yollarda,
Yolların odunda bişib gəlirəm!
Qatardan-qatara qaçaq olmuşam,
Qəhərdən kövrələn uşaq
olmuşam,
Özümdən nə yaman uzaq olmuşam,
İndi öz izimə düşüb gəlirəm!
İllərdir bir qatar dərd düşüb cana,
İndi rüzgar əsir, bax, məndən yana!
Yadıma
o köhnə yurd düşüb, ana,
Çağlayıb, məcramı daşıb gəlirəm!
Uzaq
yollardan gəlirəm...
Mən uzaq yollardan gəlirəm, Dədə
Məkanım, mənzilim yaşımdan
uzaq.
Məni
oxlayıblar Gülüstançayda,
Mənim
daşım düşüb
daşımdan uzaq.
Mən uzaq yollardan gəlirəm, Dədə,
Neçə yol talanıb, yağmalanmışam.
Min calaq vurublar hər budağıma,
Yenə
öz kökümdə
doğmalanmışam.
Qatıb
aralığı, eyləyib
dəngi,
Ulaşıb hayları, farsı,
firəngi.
Əzəldən bilirlər məndəki
cəngi,
Gələndə sıyrılıb qından
gəlirəm.
Mənəm haqq fəryadı
ərşə calanan,
Həqiqət uğrunda oda qalanan.
Günəşin ardınca ərzi
dolanan
Qorquddan,
Oğuzdan, Hundan gəlirəm.
Silinməz xislətim, dəyişməz
köküm,
Ölərəm, dönmərəm, tutanda
bərkim!
Dünyaya barışam, cahana
hakim,
Göy Türkün özüyəm,
dandan gəlirəm!
Məni xatırlarsan...
Duyğularda əvvəlkitək yenə
varsan,
Geçə-gündüz saçlarıma
yağan qarsan.
Baxıb
demə saç ağarıb, ixtiyarsan,
Məni
elə gördüyüntək
xatırlarsan!
Nədən deyim... itkin gözəl, nazlı pəri,
Yadındamı, yaz gününün
xoş səhəri?
Utanaraq uzatdıgım çiçəkləri
Saçlarına hördüyüntək xatırlarsan!
Unutdunmu,
bizdən ötən isti yayı?
Şam ağacı, pərli qovaq, eşq sarayı...
Öz əlinlə dəmlədiyin
şirinçayı
İçib könül verdiyintək
xatırlarsan!
Lal baxışda, eh, de, nələr
gələr dilə,
Yaş artsa da, böyümür
ki, eşqə kölə.
Qollarımı zülf üstündən
incə belə
Kəmər bilib sardığıntək
xatırlarsan!
Xatirə
var hər ölçudə,
hər biçimdə,
Gör,
nələri aparmısan
öz köçündə!
Ağ yaylığı ətir saçan gül içində
Yuyub ota sərdiyintək xatırlarsan!
Görüşərdik... istək təmiz, arzu təzə,
Uzanardı şirin söhbət,
duzlu məzə.
Olanlara nə naxış vur, nə də
bəzə,
Yıxdığını qurduğuntək
xatırlarsan!
İllər ötər... bu
ac dünya məni yeyər,
Qara daşa yağış yağar, dolu döyər.
Bir bənövşə boynun
büküb sənə
deyər:
Çiçəyimi dərdiyintək
xatırlarsan,
Məni
elə gördüyüntək
xatırlarsan!
O yanda sən,
bu
yanda mən
Yenə
gəldik dərd yerinə,
O yanda sən, bu yanda mən!
Həsrət ilə dərdli
qəlbi
Oyan da sən, oyan da mən!
Dindirmə carəsiz lalı,
Qəlb
pərişan, sinə
dolu.
Sonu bulunmaz bu yolu
Duyan da sən, duyan da mən!
Dərd
çözülmür savaş
ilə,
Nisgil, həsrət, təlaş
ilə.
Qubar könlü göz yaşıyla
Yuyan da sən, yuyan da mən!
Xəyal
şirin, arzu mələr,
Duyğulara gələr nələr…
Sevda dolu xatirələr
Sayan da sən, sayan da mən!
Türküm, heyy!!!
Tarixləri yaza-yaza görən
- sən,
Qala-divar
hördürən sən,
hörən - sən.
Köklü-soylu cəngavərsən, ərənsən,
Dəmir
donlum, polad qolu bərkim, heyy!!!
Qadan alım, özünə gəl,Türküm, heyy!!!
İç düşməni, çöl
yağını kəsib
keç,
Dağla,
dağı sinəsinə
basıb keç!
Bayrağını zirvələrdən asıb keç,
Qoy, kor olsun nankorların,
görkün heyy!!!
Qadan alım, özünə gəl,Türküm, heyy!!!
Neçə şahın, sultanına
qurbanam,
Məhmətciyin, divanına qurbanam!
Gəl,
can verim, mən canına qurbanam,
Türk
oğluyam, yoxdur qorxum-hürküm heyy!!!
Qadan alım, özünə gəl, Türküm, heyy!!!
Şəhid qanı torpağının
boyağı,
Sənsiz
dünya boş yuvadır, bayağı.
Qalx ayağa, ey Türk-İslam dayağı!
Od qılıncım, al günəşim,
bürküm heyy!!!
Qadan alım, özünə gəl, Türküm, heyy!!!
Nədir
bunca xəyanətlər,
dərbələr?
Dar gününə sevinirlər,
qərblilər.
Başlat
Türküm, haqq uğruna hərbilər,
Qan qardaşım, güvənc
yerim, ərkim heyy!!!
Qadan alım, özünə gəl, Türküm, heyy!!!
Gedəcəm
Gəlmişəm, əliboş getmərəm,
dünya,
Ən gözəl gülünü
dərib gedəcəm!
Neçə səməndini çapacam
hələ,
Neçə köhlənini yorub
gedəcəm!
Binələr köç edər
yaylağı seçib,
Aşılmaz gədiklər, dolaylar
kecib.
Dağlarda çeşmənin suyundan
içib,
Bulağı arana verib gedəcəm!
Bölünüb arazlı, kürlü
də olsan,
Dəyisib ikili, birli də olsan,
Nə qədər sehrli, sirli də olsan,
Bil, yeddi qatını görüb gedəcəm!
Yaşaram ömrümü alnımda
tərlə,
Yazdım
sözlərimi əldə
neştərlə.
Gəl,
çox da öyünmə
qızılla, zərlə,
Sevdirib,
könlünü qırıb
gedəcəm!
Aldatma nə azla, nə
çoxla, məni,
Nə bərkə-boşa sal, nə yoxla, məni.
Üç günlük qonağam,
qılıqla, məni,
Qədrimi bilməsən, varıb
gedəcəm!
Daha
səndən
xəyalına gedirəm
Mənim
dərdim ürəyimin
içində,
Üzümdəki təbəssümə baxma, gəl.
Bulud oynar xəyalımın köçündə,
Leysan yağar, selə düşüb axma, gəl.
Demədimmi, sən zalıma,
gedirəm?
Vurulmuşdum camalına, gedirəm.
Daha səndən xəyalına
gedirəm,
Mənzil
uzaq, yollarıma çıxma, gəl.
Xatirəmdə hər dəqiqə,
an durur,
Kölgən məndən uzaq
gəzir, yan durur,
Sən verdiyin su da məni yandırır,
Sönməz odum, göz yaşını sıxma,
gəl.
Mənə sən yazdırdın
bu
şeirləri
Əzəldən şad könlü
qubar deyiləm,
Dəftərə, qələmə "azar" deyiləm.
Mən şair deyiləm, yazar deyiləm,
Mənə sən yazdırdın
bu şeirləri.
Ulduzdan danışıb, yuxu yozmazdım,
Dastan oxuyardım, nağıl yazmazdım.
Vallah, xəyallarda belə azmazdım,
Mənə sən yazdırdın
bu şeirləri.
Belə
yıxılmazdım öz
əməlimdən,
Belə
sıxılmazdım söz
təməlimdən.
Kövrək duyğularla tutub
əlimdən
Mənə sən yazdırdın
bu şeirləri.
Dedim, danışmaram daha adınla,
Şıltaq bir gözəllə,
qərib qadınla,
Xatirə
qoyduğun sönməz
odunla,
Mənə sən yazdırdın
bu şeirləri.
Xoş idi o anlar, toy-büsat kimi,
Qəlbimdə izin var, daşda
çat kimi.
Məhbusun yazdığı izahat
kimi,
Mənə sən yazdırdın
bu şeirləri.
Ömür adlı varaqdasan
Gözlərimdən getməmisən,
Bir damla yaş, yanaqdasan.
Gah nəğməsən, gah bayatı,
Çat-çat olan dodaqdasan!
Məndən ayrı düşə-düşə,
Özündən də uzaqdasan.
Öyrəşdinmi bu gərdişə,
Yoxsa, yanan ocaqdasan?!
Köç salsa da, qəlbə qübar,
Döz olana, hər nəyin var.
Çox
eyləmə giley-güzar,
Ürəyimdə qınaqdasan!
İlqarını pozmadığım,
Vüsalında azmadığım,
Mürəkkəblə yazmadığım
Ömür adlı varaqdasan!
Xətrinə dəyməyin
solmuş çiçəyin!
Hələ sinəsində coxdu
sözləri,
Həsrətin şehindən dolmuş
gözləri.
Çöküb sinəsinə payız
izləri,
Küləklər saçını yolmuş
çiçəyin,
Xətrinə dəyməyin solmuş
çiçəyin!
Xəzəl yarpağına onu
qatmayın,
Tağından üzməyin, dərib
atmayın.
Tez-tez payızını xatırlatmayın,
Bahar duyğusuna dalmış çiçəyin,
Xətrinə dəyməyin solmuş
çiçəyin!
Butada gizləyib ləçəklərini,
Çəmənlər bəzəyib ətəklərini,
Arı şirələyib pətəklərini,
Bir zaman sinəsi balmış çiçəyin!
Xətrinə dəyməyin solmuş
çiçəyin!
Qönçəlik yaşayıb, xoş çağlar görüb,
Çətin ruzigarlar, sınaqlar
görüb,
Tikanlı sinəsi qınaqlar
görüb,
Ləçəkdə bəzəyi xalmış çiçəyin,
Xətrinə dəyməyin solmuş
çiçəyin!
Yadında baharın avazı
qalıb,
Çiçək görkəmindən bir nazı qalıb,
Qönçə çağlarına tamarzı qalıb,
Qəhərdən gözləri dolmuş
çiçəyin,
Xətrinə dəyməyin solmuş
çiçəyin!
İlqar YUSUBOV
Ədəbiyyat qəzeti.-
2024.- 20 yanvar, ¹2.- S.31.