GÜLƏBATIN

Bir İlahi sevgi bəhər gətirdi,

Doğuldu dünyaya gül Güləbatın.

Qaranlıq gecəyə səhər gətirdi,

İşıqlandı oba, el, Güləbatın.

Baxıb varlığına güldü könüllər,

Bir göz qırpımında ötüşdü illər,

Gözü götürmədi, qarğadı güllər,

Vurdu çiçəyini yel, Güləbatın.

Bilmirəm canına nə vərəm düşdü,

Bəxtinə nə Məcnun, nə Kərəm düşdü,

Oba parçalandı, el pərən düşdü,

Oldu ocaqların kül, Güləbatın.

Bəxtini tapmadı, gəzdi çıraqla,

Ahının odundan əridi dağlar,

Dünyaya yazığın gəlsin, az ağla,

Apardı aləmi sel, Güləbatın.

Yadlara doğmadı, doğmalara yad,

Üzündə təbəssüm, içində fəryad,

Cəzanə gətirib bu acı həyat,

Acıya oğrunca gül, Güləbatın.

YOX İMİŞ

Cənnət dünya dedikləri nağılmış,

Bəxti qışın heç baharı yox imiş.

Çiçəyiylə azdırdı bu dağılmış,

Qəm bağının bir nübarı yox imiş.

Dərd çəkənin dirəndiyi sıldırım,

Bel sınıbdı, ömrü necə qaldırım,

Necə əyir qayaları ildırım,

Dağların da dağ vüqarı yox imiş.

Əyildikcə haray salar öz qarı,

Axıb gedər zirvəsindən ilqarı,

Hər çiçəyə gedib qonmaz hər arı,

Hər aşiqin öz nigarı var imiş.

Şişib qalır, yeyəmmirsən dərdini,

Xeyrə-şərə geyəmmirsən dərdini

Bir kimsəyə deyəmmirsən dərdini,

Ürək dostu, könül yarı yox imiş.

Güləbatın, laylalar da uyutmur,

Yanır qəlbi, dərya olsa soyutmur,

Gələn gedir, gedənləri qayıtmır,

Bu dünyanın etibarı yox imiş...

TUTMUŞAM

Ürəyimi duya bilməz hər adam,

Bu ürəyi min bir ahdan tutmuşam.

Mayamızda halallıq var binadan,

Nə haramdan, nə günahdan tutmuşam.

Nə olsun ki, gün doğmayıb gün mənə,

Dar olsa da, dünyam gəlir gen mənə,

Nifrət qorxur, neyləyəcək kin mənə,

Sevgi adlı bir silahdan tutmuşam.

Bar gətirib barlanmışam bağ kimi,

Ərimişəm el yolunda yağ kimi,

Bu günümə söykənmişəm dağ kimi,

Nə axşamdan, nə sabahdan tutmuşam.

Ömrü günü ovlamışam içimdə,

Dərdlərimi tovlamışam içimdə,

Şər-şeytanı qovlamışam içimdən,

Lənət deyib bismillahdan tutmuşam.

AYIRDILAR

Ayrılıq düşdü araya,

Əli əldən ayırdılar.

Baxan olmadı haraya,

Gülü güldən ayırdılar.

Günü sabahdan aldılar,

Amanı ahdan aldılar,

Sevgini ruhdan aldılar,

Sözü dildən ayırdılar.

Əyiltdi əyrilər düzü,

Gecələr uddu gündüzü,

Tüstüdən kor oldu gözü,

Közü küldən ayırdılar.

Eşidən yoxdu səsimi,

Belə ağrımaz Nəsimi

Qopardılar sarı simi,

Sazı teldən ayırdılar.

Yollar qaldı boz atlara,

Ürək dözmür bu çatlara,

Günü satıb saatlara,

Ayı ildən ayırdılar.

Güləbatın yatır xəstə,

Gözü yolda, qulaq səsdə,

Ağı deyir son nəfəsdə,

- Eli eldən ayırdılar.

NƏ FAYDA

Bir ömrün var, yaşayası, güləsi,

Dərd içində keçsə hədər, nə fayda.

Ovçu bəxtin yan keçmirsə gülləsi,

Cənnət yazsın qəza-qədər, nə fayda?

Bağçamızdan çiçək yolub, gül dərib,

El-obanı üstümüzə güldürüb,

Son ümiddə son gümanı öldürüb,

Tərk eləyib getsə kədər, nə fayda?

Batıb günü gözümdə nəm dünyanın,

Üstü bəzək, içi ələm dünyanın,

Əzabı bol, sevinci kəm dünyanın,

- Kölgə kimi gələr, gedər, nə fayda?

Az döy göyün qapısını, laxlayıb,

Açılmırsa, bil ki, Allah bağlayıb,

Zər qədrini bilməyənlər ağlayıb,

Saçın yolar, üzün didər, nə fayda?

Güləbatın sevinc nədi bilmədi,

Dərdlərini bütöv çəkdi, bölmədi,

Gələn getdi, gedənləri gəlmədi,

Gecə-gündüz fəryad edər, nə fayda?..

Güləbatın Məsimova

Ədəbiyyat qəzeti. - 2024. - 20 yanvar, № 20. - S. 33.