Müstəvilər, mühitlər, Axundzadənin
kimyagəri...
Ədəbi prosesi həyatdan, sosial, siyasi və ideoloji müstəvilərdən
ayırmaq mümkün
deyil, bunlar arasında həmişə
nüfuzetmələr, qarşılıqlı
informasiya mübadiləsi
olur, ancaq ədəbi prosesin bu sahələrdən birinin tərkib hissəsinə, həm də ondan maksimum
asılı parçasına
çevrilməsi ən
arzuolunmaz haldır. Ədəbi mətnlər
bu sadalanan və unudulan bir sıra alt və üst sahələrin fövqündə,
onlarla münasibətdə
təsiredici mövqedə
olmalıdır. Sovet dövrünün müəllimi
"Həm ziyarət,
həm ticarət"
filmində olduğu kimi, güzgünün qabağında durub, məsələn, Nizamidən,
Səməd Vurğundan
şeir əzbər deyərdi və bu mətnlər onun üçün həmişə istinad ediləsi və heç bir xeyri olmayan nəsnələr
idi. İndi təbii
ki, nə bu müəllimlər var, nə
də insanların
cani-dildən inandığı
mətnlər, hətta
neçə il qabaq bütün millətin sevdiyi şairin mətnləri də artıq əvvəlki cazibəsini itirmiş, onun ədəbiyyatdan dediyi dərslər də səsini, sirrini və məzmununu itirmişdir.
İndinin mətnlərində
forma, mənim fikrimcə,
sıyıqdır, yəni
formaya çevriləsi
məna yoxdur, müəllif o zaman gözəl
mətnlər yarada bilir ki, onun sözü bütün mövcud sözlərdən
yerdən göyəcən
fərqlənsin, hamının
bildiyi söz yox olub, həyat
səhnəsindən qeybə
çəkilib yenidən
zühur edə bilsin, amma... biz hər təsadüfdə
Axundzadənin kimyagəri
ilə rastlaşırıq,
Hacı Nuru da qoşulub onlara...
Mühit məsələsi
Mühit içindəyəm,
ancaq bu mühit mənim içimdən doğmayıb,
onunla mənim aramda zərrə əlaqə, bağlantı
yoxdu, ona görə hər yerə, tədbirə, müzakirəyə insanları
dəstə-dəstə çağırırlar
(dəstənin başına
ağıl qoymaq asandı...), oturub bu söhbəti edəcəyin bir adam yoxdu, bir
adam dəstə-dəstə
adamdı, tək olanda heç kimsən, dəstədə
qışqıra bilirsən,
göyün damından
ulduzları ağ şanı kimi dərə də bilərsən.
Amerikan şairi
Robert Frostun poeziya haqqında bir fikrini burada sitat gətirmək, fikrimizcə, yerinə düşür: "A poem is the emotion of having
a thought while the readers wait a little anxiously for the success of
dawn." (Tərcüməsi: Poeziya oxucunun şəfəqin doğmasını
həyəcanla gözlədiyi
zaman düşüncənin doğurduğu emosiyadır).
Frostun "emosiya-düşüncə-mətn
üçbucağı" şübhəsiz ki, poeziya
anlamının bütün
dərinliyini ifadə
etmək gücünə
malik deyildir, ancaq şeirin anidən yarandığını, düşüncəyə,
ideyaya və bunları ifadə edən misralara çevirməsi həqiqətdir.
Bir şairin yüzlərlə şeiri,
minlərlə misrası
onun poetik identifikasiyası olmaya da bilər. Və bu şeirlər, bu misralar, olsun
ki, istedadla yazılıb.
Onların bir məqamda poetik identifikasiyanı bəlirləməsi
onun imzasını, yaxşı mənada, dəf edir. İmzanı görmədən
də tanıyırsan.
Musa Yaqubun bütün
şeirlərində bu
hadisənin şahidi olursan, şeirdən, misralardan Musa Yaqub sənə baxır. Əli Kərimin əksər şeirlərində
uşaq müdrikliyi
hiss edilir, əyaniləşir
- Baxdım, bulağa baxdım, o yox idi, elə bil...
(Yaxud T.S.Eliotdan:
Hanı o həyat ki, onu yaşamaqla itirdik...)
Həm də:
Əsas müstəvilərdi,
yəni kim hardadı, olduğu yerdən mühit görünürmü? Yəni,
topa-topa ulduzlar, onların arasından birini seç, aldat, ölüb dirilərsən, əsas yox ola bilməkdi, dünyaya istəsən, gələrsən, istəməsən,
yox...
Mühit deyəndə,
Nəsimi yada düşürmü?
Cavanşir Yusifli
Ədəbiyyat qəzeti. - 2024. - 20 yanvar,
№ 2. - S. 33.