Ağrıyan gecə...
Hamı tərəfindən
unudulmaqdı
ağrılarına bürünüb
gecəni
sübhə daşımaq.
Pəncərəni döyəcləyən
küləyin
vahiməli səsindən,
xəstə uşaq
kimi zarıyan pişiyin
iniltisindən gizlətdiyin
qulaqların
səhərə kar doğular.
Yumulmayan kirpiklərini
qucaqlayan barmaqların
kor olar,
yuvasını tapmaz.
Saçların balışla
savaşar,
məğlub olmaz,
bir-birinə dolaşıb
boğular.
Şirin yuxu diləməz,
"gecən xeyrə qalsın" deməz,
ömrünə yazılan
o adam da.
Bədbəxt görünər
gözünə narahat
yatağının adamsız
tərəfi.
Divarları cırmaqlayan
kölgənin
qanayan dırnaqlarından
ölüm qoxusu gələr.
Fikrin ruhuna sədd çəkirmiş
kimi
duman şəkli cızar
baxışlarınla yorduğun
tavanda.
Ay nə qədər hüznlü,
ulduzların işıq
libası oğurlanıb.
Qaranlıq rəngində
kədər yağır
əyinlərindən.
Göy üzü
ikiqatdı, sancı-sancı,
göynək-göynək doğranır...
Tanrı mələklərinin
dərslərini yoxlayır,
nə gecənin,
nə sənin dərdin
vecinə deyil,
Sabahkı tapşırıqları
yerbəyer
edir beynində...
Yetim qalmaq
qismətidir
bu eşqin...
Bilirəm, ömrünə
kədər gətirdim,
Ayrılaq, taleyin hirsi soyusun.
Mən özümü
həsrətəcən ötürdüm,
Sən də çıx get, artıq təməl qoyulsun.
Nə gördük
ki, göz yaşından
savayı,
Qısır oldu bu sevdanın sevinci.
Təkcə dərddi
bizə düşən
havayı,
Hara getsək tapdı bizi birinci.
Arzularım qundağında
boğulur,
Vüsalını dadmadı
heç əllərim.
Duyğuların yad adamda
doğulur,
Sığalını yadırğayır
tellərim.
İnanmıram fələk
bizi qarğıya,
Bədxahların nəfsi
kəsdi bu eşqi.
Məhəl qoyma sinəmdəki ağrıya,
Yetim qalmaq qismətidi bu eşqin.
Nəm gözlərim
yollarına yıxılsın,
İntizarın dara çəksin ruhumu.
Bu sevgidən sən-mən adı çıxılsın,
Kiridərəm için-için
ahımı...
Ayrılığın mürgü
vursun gözümdə,
Qollarıma yiyə
dursun sənsizlik.
Mən birtəhər
güc taparam özümdə
Təki səni
ağrıtmasın mənsizlik...
Get, sevincin qucaqlasın boynunu,
İşıq bitsin yollarında, izində.
Uduzanı mən olum bu "oyunun",
Gedişinə yas tutaram gizlində...
Nahaq öldürdün məni...
İşığın izinə
düşmüşdüm,
sərmişdim əllərimi
qaranlığın
üstünə,
günəş kimi gülümsəyirdi içim.
Qoymuşdum buludları
yerinə,
sevinc ələnirdi
baxışlarımdan.
Az qalırdı ümidlərimi qovan
ayrılığı keçim,
nahaq öldürdün
məni...
Təzədən uşaq
olmuşdum
yaşamadıqlarını yaşayan,
harda bir sevinc görsə
ürəyinə daşıyan.
Rənglərə boyanmışdı
dünyam,
sənin yuva əllərinlə,
bir az ərköyün olmuşdum,
bir az dəcəl qız kimi...
elə öyünürdüm
ki, sevdiyin
tellərimlə
nahaq öldürdün
məni...
Şeirlərim əlçim-əlçim
arzuya dönürdü,
Duaya sarılırdı
dilim,
şükran diləklərim
xoşuna
gəlirdi Tanrının.
Könül evimdə
qəm çırağı
sönürdü,
sətir-sətir sənə
köçürdüm,
heca-heca nur hörürdü
barmaqlarım,
nahaq öldürdün
məni...
Qu quşu nəğməsiydi
dodaqlarımdan qopan ah,
söz dadında
öpüşlərin
süzülürdü gözlərimdən
eşq adına.
Ən gözəl
musiqi idi səsin,
xoşbəxt olurdu qulaqlarım
pıçıltılarınla,
nahaq öldürdün
məni...
Vida məktubuydu üzündən
oxuduqlarım,
çəkdi məni
xatirələrin qoynuna.
Qarlı gündə
qismətin "toruna"
düşmüşdük,
tapılmayan nemət
kimi
görüşmüşdük.
O qar bizi isitmişdi,
bu qar üşütdü məni.
Uddum qəhərimi,
asdım soyuqluğundan
son kəlməmi:
nahaq öldürdün
məni.
Ölürdü, vallah, ağrılar ölürdü,
nahaq öldürdün
məni...
Ana oluram
misralarıma
Yollar çox
yordu məni,
and içdim ayaqlarıma
daha qəmə bulaşdırmayacam
izlərimi.
Köçürəm kədərin
villasından,
bir sevinc daxması tikdim ruhuma.
Qollarımı boşluq
zindanından azad edirəm,
qucaqlayıram özümü.
Ölməkmi?
Nə ölməsi,
yaşamaq lazım, yaşamaq!
Ulduzların öpüşünü
təbəssüm
edirəm dodaqlarıma,
bu gecə ay da eşqlə baxır gözümə,
göy üzü
ritmini tutur xoşbəxtliyin.
Bəyaz gəlinlik
geyinir hisslərim,
duyğularımdan sevgi doğulur,
bətni sevinir ruhumun,
ana oluram misralarıma...
Sən ey, ilahi adam...
Cəhənnəmdi hər səhər yoxluğunla oyanmaq,
əllərini arayıb
boşa çıxmaq
zülümdü.
Bu kədərlə
nə etsəm olmur "diri" dayanmaq,
bu ayrılıq deyil ki, bu bildiyin
ölümdü...
Yolları yadırğayan
izə dönüb gözlərim,
çəkilib uzaqlara su səpir yanağıma.
Elə taqətdən
düşüb qollarınsız
dizlərim,
cavab verə bilmirəm özümün
qınağına.
Qorxuram son nəfəsdə
adını sayıqlayam,
diksinib xatirələr
dualara qarışa.
Yalanları adlayıb,
gerçəyi ayaqlayam,
əcəlin barmaqları
xəyalınla yarışa.
Yaddaşına sığal
çək, gözləyənin
var burda,
ruhum əsir üstünə, duymursanmı,
sevdiyim?
Qübarında boğulan
bu ürək qalıb darda,
Sən ey, ilahi adam, sən
ey evim dediyim!..
Barmaqlarımın
matəm səsi...
Ən çox
barmaqlarım ağladı
yazılmayan misralara.
Qəfil yaxalandı
rütubətin
analıq bəxş
etdiyi hüceyrələrə.
Dərd süzülən
ovcumda
ağrısını ovudardı
bəlkə də,
ruhumda qırılan
səs öldürdü
şeirini itirən
barmaqlarımı.
Kötük yükü
çəkir indi
qələmə yadlaşan
barmaqlarım.
Duyğularım havada asılı qalır,
ağ vərəq
kəfən olur çiliklənən hecalara.
"Toppuşluq yaraşır əllərimə"
təsəllisi,
bir dəqiqəyə
məğlub olur gözlərimə.
Göyərmiş dırnaqlarımın
rəng boyası
su dəyənəcəndi
əllərimə.
Ümidlərin "bəlkə"
qışqırığı
bətninə inam salır çarəsizliyin,
susur gecənin üzünə
barmaqlarımın matəm
səsi...
Bilməzsən...
Bir az unutqanlıq səpələnər
çiyinlərinə,
unudarsan saçlarımın
döyüş bölgəsində
olduğunu,
xatırlamazsan ayaqlarımın
yerimədiyini.
Əllərində aha çevrilər
dilində susan kəlmələr...
gözlərindən gilə-gilə
ayrılıq tökülər.
Bir az sıyrılmış dizimin
qanı qorxudar səni,
heyfin gələr
göyərmiş dodaqlarıma.
Köz arayarsan
atəşin söndüyü
yerdə,
qığılcıma sarılan
hisslərin yaddaşsız
doğular,
bilməzsən ocaq öpüşündən alovlanar...
Bir az yağışa düşər
baxışların,
yanaqlarımın yaşında
isladarsan kirpiklərini.
İtirərsən qollarını
boynumda,
sığınar köksünə
ürək döyüntülərim,
unudarsan bunun qucaqlamaq olduğunu...
Bir az aynalarda əksini axtararsan,
üşüdər könlünü
yoxluq havası...
Hənirti arayarsan
sükut notunda
pıçıltılar aldadar qulaqlarını...
Duymazsan ruhumun
"əlvidasını",
bilməzsən getdiyimi,
bilməzsən öldüyümü...
Yoxa, məchula çıxacam
Qapına gələn
yorğunam,
Hanı qapının
açarı?
Yüz yalanda bir doğrunam,
Al evinə bu naçarı.
Aç uyuyum dizlərində,
Dizlərin savaba batsın.
Hicran gəlib
izlərində,
Qoyma diləyinə çatsın...
Alım gözümün
ağrısın,
Sonra xəyala dönəcəm.
Lap əzab məni doğrasın,
Könül taxtından
enəcəm.
Yox olacam dumanlarda,
Gözümdə bulud bitəcək.
Bəlkələr də, gümanlar da
Düşüb yollarda itəcək.
Varıb qeyblərin
göyünə,
Yoxa, məchula çıxacam.
Kilidlənib bir düyünə,
Kəndirə boyun sıxacam.
Bircə gecə...
İnsafın olsun göy üzü
bir gecəlik
zülmətini çək
içinə.
Bir ulduzu pay ver mənə
yastığımda rəqs
eləsin
saçlarımın havasına.
Bir az nurundan götürüm
pərdə tutum qaranlığın
yuvasına...
Buz donunda təklik ruhu
var-gəl edir otağımda,
ayı ver çəkim üstümə
örtüyüm olsun bu gecə.
Qucaqlasın işıq
məni,
qaranlığın canı
çıxsın
yatağımda...
Həsrətin yorduğu
ömür kimidi
qaranlıqdan doyan gözüm,
bir az yuxu umacağı,
bir az işıq istəyi var.
İnsafın olsun göy üzü,
bircə gecə
zülmətini çək içinə...
Sevinc QƏRİB
Ədəbiyyat qəzeti. - 2024. - 20 yanvar, ¹ 2. - S. 41.