Hər dövrün şairi olmaq
Şair Tofiq Nurəlinin 70 yaşına
...Payızın ot basmış biçənəyində,
dumanın altında bir yol gedirəm...
Bunlar hər zaman düşündüklərimdəndir;
Ruhun doğmalıqdan yaranan dostluqların daha uzunömürlü olması...
Ruhun doğmalığından yaranan bağların heç qopmaması...
Hətta həmin
insanlar qəfil ayrılıqlara düçar
olduğu zaman kəsiyində
də o bağ qırılmır ki, qırılmır...
Biri də qalır... Ruhun doğmalığından
bir araya gələn Söz adamlarının eyni dərdi, eyni ağrını daşıması,
eyni mövzulara dönə-dönə qayıtması...
Kitab rəfinə boylanıram.
Qalaq-qalaq kitablar var. Çeşidlidir, rəngarəngdir,
qalındır, incədir...
Xatirəsi olan-olmayan,
xeyri olan-olmayan və yaxud da orda eləcə durduğu üçün
"utanan-utanmayan" kitablar...
Şair
və yazıçıların
öz balaları qədər sevdiyi kitablar, müəllifinə
şan-şöhrət gətirsin
deyə, dünyaya gələn "bədbəxt"
kitablar, bir də var, hələ dünyaya gəlməyən,
kitab rəfində axtara-axtara
qaldığın, onu
hər zaman gözünün
gəzəcəyi, onu
görəndə oxumaq
istəyəcəyin kitablar...
Hər
kitab öz müəllifi
kimidir, birinin içi zənginliklə doludur, birinin üz qabığı əl yandırır. Biri uzaqdan eləcə qaramat bağlayıb, biri özünə sarı səni maqnit kimi çəkhəçəkdədir...
Biri müəllifi kimi
rəfdə də tez-tez rastına çıxır, əl atdığın hər yerdə var, biri isə axtarsan, tapmazsan, gərək bütün rəfin tozunu sənə aldırsın. Çox qəribədir kitablar. Bəzi müəlliflər
də elə o qəribə kitablar kimidir. Heç dönüb öz-özlərinə
baxdıqları olmayıb,
sanki...
Bu dəfə Qubamızın
adlı-sanlı qələm
adamlarından biri olan Tofiq Nurəlinin
kitabını axtarıram...
Nəsə... tapmıram.
Kitab rəfindən əl
çəkib, keçirəm
noutbukun "səhifələri"nə...
Qarşıma nə çıxsa, oxuyacağam,
dəqiqdir. Qarşıma
müəllifin "Yol"
yazısı çıxır...
Oxuyandan sonra mənə elə gəlir ki, bir tarixi nağıl oxudum. "Yol" adında bir nağıl...
Yolum haralardan keçir, bilməzsiniz... Qızmeydandan başlayan yol Sarı daşı
oxşamaqla Qonaqkənddən,
Yerfidən keçib gedir... Az qala nənələrimizin ağı-bayatılarının
üstündə, babalarımızın
köhlən atlarının
belində bir çimir yuxu yatmırsan, bir hovur nəfəs dərmirsən... Gözündən
yuxular sallanır səhifələrə... Başın
sinənə dəyəndə
ayılırsan ki, yolun
yoxuşa dirənən
yerindəsən... Müəllif
öz diliylə danışır "Yol"
nağılını. Ancaq
hiss edirsən ki, bu nağıl uludan ulu babalarımızın başına
gələnlərdir, bu
nağıl həmin yurd yerlərinin yarasını sarımaq üçün yananların
nağılıdır, gerçəkdir,
hətta gerçəkdən
də gerçəkdir...
Müəllif hər şeyi öz gözü ilə görmüş kimi danışır, hətta oxucunu inandırmağa çalışır...
Bütün hadisələrin
bir-biri ilə bağlı olduğuna inanırsan, ancaq hardasa, həm də bir tale qismətinin də yazdıqları qarşına
sədd kimi çıxır. Bu yoldan
kimlər keçib, kimlər... "Bestujev-Marlinski,
Odoyevski və
Lermontov. Onlar rus ədəbiyyatını yaradırdılar,
yeniləşdirirdilər. Onların
üçü də
Qafqaza işğalçı
kimi göndərilmişdi.
Onların üçü
də Qafqazdan sağ qayıtmadı".
Yenə
gələnlər var... Bu dəfə
onlar kim olsa, yaxşıdır? - Məhəmməd Hadi,
Abbas Səhhət və
Mirzə Ələkbər
Sabir...
Sonra? Kimdir gələn? Dövrünün azman sənətkarı, aşıq-şair
Xaltanlı Tağı
da Şirvan obalarındakı
yığnaqlara bu yolla gedib-gəlib...
Həə, Qaçaq Mayılın
da qəbri burdadır!..
Yolun içi apaydın görünür...
Deməli,
belə, tariximizin ən önəmli simalarından olan Məhəmməd Əmin
Rəsulzadə də
bu yoldan keçə bilərdi; keçmədi... Heyrətlənirsən...
Müəllif "Yol" yazısını
ömrü boyu yazdığı və yazacağı yazı adlandırır. Hesab edir ki, "o nə publisistikadır, nə xatirə ədəbiyyatıdır,
nə epistolyar janrdır, nə povestdir, nə romandır; bunların hamısının qovuşağında
olan bir yazıdır".
Amma biz bilirik ki, həmin o yoldan, o aşırımdan
Tofiq Nurəli adında bir şair də keçdi... Hətta o yola yoldaş olanları da xatırlayaraq,
xatırladaraq keçdi.
Tofiq Nurəli o yoldan, həm də qürurla keçənlərdəndir. O yola
düşən bütün
izlərə, cığırlara
sadiq qalaraq, elə öz-özünə
də xəyanət etmədən keçdi o yoldan... Bəlkə elə tək özü bildi necə keçdi... "Dünya malı əvəzi olan söz"ü əyninə
geyərək keçdi,
sinəsi "gülləkeçirməz
söz" ilə dolu keçdi və yazdı:
Heç
nə ilə ölçülməyən,
Yeyilməyən, içilməyən,
Heç
vaxt güllə keçirməyən
Sözü mən geydim əynimə.
Geydim, yaşıl əzan kimi,
Geydim, qırmızı dan kimi.
Son yol üçün kəfən kimi,
Sözü mən geydim əynimə.
"Sözü
mən geydim əynimə"
Ədəbiyyatda bir zamanlar öz imzası ilə layiqli məqama ucalan Tofiq Nurəli hələ öz dəsti-xəttinə sadiqdir...
Bu gün də həmin dövrə xas səbir və ədəblə əlahəzrət sözə
tapınır... Onun səbri, deyərdim ki, əsl əlhəd daşıdır, elə qələmi kimi ən güclü silahıdır...
Əlbəttə, bu səbir öz çərçivəsində
daha gözəl və toxunaqlıdır. Axı Tofiq Nurəli özü də o yaxın keçmişdən bu günə qədər keçən zaman içində
çox sular axdığının canlı
şahididir, ancaq o suların selə dönüşdüyü vaxtlarda
da, heç axmadığı
dönəmlərdə də
şair bir qələm adamı kimi Əlahəzrət Sözə sadiq idi, ədəbi fəaliyyətini hər vəchlə bulanıq sulara girməkdən qorumaqdaydı... Onu tanıyanlar bilir ki, şairin xarakterində də bir xilasedicilik
istəyi var. Yəqin
ki, bu da onun həkimlik peşəsindən
qaynaqlanır...
Haqqında söz açılarkən,
çox zaman belə bir tezisdən istifadə edərək təqdim edirlər Tofiq Nurəlini... "Səksəninci illər ədəbiyyatının..." Az qala hər təqdimetmədə
bu cümlə var... Ədəbiyyatın zamanı
olmaz ki... Onun şeirlərini oxuyuram... Elə "Köhnə şəkillər və cırılmış məktub"
şeirini:
Köhnələ-köhnələ gedir bu ömür
Payızın içiylə illər
uzunu...
...Bu, məktub deyil ki, xəzəldi elə,
Tap xəzəl altından həmin arzunu!
Bəzən deyirlər ki, ən
gözəl sevgi çətin olandır...
Təbii... Tofiq Nurəli də bütün çətinliklərdən
keçərək ədəbiyyata
gələnlərdəndir. Ədəbiyyata həyatdan
gələnlərdir o da... Çünki SEVGİ əsl
Poeziyanın özüdür
ki var...
Hər şey çox uzanıb həddin aşanda,
Gözləmək özü də
düşəndə gözdən,
Eyni şey olanda, gözlə-gözləmə...
gözləmək mənasız olubsa,
gəlmə...
Qapını açmağın bayram
deyilsə,
gəliş təmənnasız olubsa,
gəlmə!
"Səni gözləyirdim"
Bir daha oxuyuram, oxuyuram...
Yaxşı bir qamçısı
vardı atamın,
Qamçı toxunmuşdu dana gönündən...
Qamçının havada vıyıltıları
Adamın
zəhrini yarırdı
gendən.
"Tatarı"
...Şeir o qədər təsirlidir ki, öz atalı günlərim yadıma düşür...
Atımızın gözləri
kor olmamışdı,
çöldə canavarlar
parçalamamışdı hələ, o zaman mənim
də atamın belə bir qamçısı
vardı... Sonra atımız
öldü, atam qamçını eləcə
dəyənəklə əvəz
elədi... Sonra atamız
da öldü...
Şairlik elə budur...
Bir şeirlə səni
keçmişlərə səyahət
etdirir, hətta yadından çıxanları
da yadına sala bilir...
Daha biri:
Ən
son şairiyəm o köhnə
dövrün,
Ən
son şairiyəm, gedirəm,
görün -
ən
son vaqonunda, bu son qatarı
görünməz bir boşluq sorub aparır...
"Payız heç vaxt gəlmir"
Tofiq Nurəli çoxdan bütün dövrlərin
şairi olduğunu sübut edib... Bütün sükutlarda, boşluqlarda hər zaman onun yeri olub,
yada salınmasa da, xatırlanmasa
da... Özünün də
qeyd etdiyi kimi, "hansısa bir əl" onun işığının
önünü kəsə,
o işığı boğa
bilmədi... Buna cavab kimi, "Dəyirman gurultusu" poemasında yazır:
Gecəsiz-gündüzsüz bir zamandayam,
Palıdam.., nə fayda?.,
kömürdandayam...
Ağır vaxta düşdüm..,
deyirəm, gərək,
Mən bir də doğulam,
bir də diriləm...
Haqqında dost yazılarına baş
vururam... Yazıçı
dostu Aydın Tağıyev Tofiq Nurəliyə həsr etdiyi "Sözün pərvanəsi" yazısında
belə deyir:
"Tofiq Nurəlinin poeziyasında bir tənhalıq, qəriblik,
həsrət və nisgil var".
Şair
Vaqif Bəhmənli isə yazır: "Tofiq Nurəli duyğular, düşüncələr şairidir".
Yazıçı Novruz Nəcəfoğlu
isə şairin 70 illiyinə göndərdiyi
təbrik məktubunda
deyir: "Tofiq Nurəlini öz imzası ilə layiqli məqama ucalan, ciddi yaradıcılıq
üslubu, səbri və təmkini ilə seçilən, sözün çəkisinin
üstündə əsim-əsim
əsən, ədəbiyyatımızın
taxtına keşik çəkənlərdən biri
kimi tanıdım".
Şair
Ağacəfər Həsənlinin
"Sözünün "ağası" və
"qara fəhləsi""
yazısı da çox
maraqlıdır: "Tofiq
Nurəli şair kimi daha artıq
sözün məğzinə
vardı, hikmətini,
siqlətini açmağa
çalışdı. Zahiri bər-bəzəkdən, təmtəraqdan
qaçdı".
Hələ öncələrdən şair Ələkbər Salahzadə, Maarif Soltan, Tofiq Abdin,
Zakir Məmməd, Tahir Həsənli
və başqa qələmdaşları Tofiqi
unutmayıb, haqqında
qələm götürüb
yazıblar...
Şairin
müsahibələri mənim
üçün daha maraqlıdır. Suallara verdiyi dolğun cavablar Tofiq Nurəlinin iç dünyasını elə
şeirləri kimi açıb ortaya tökə bilir. O "ağa ağ, qaraya qara" deməyi bacarır və bunu qorxmadan
edir...
"- Bakıdan baxanda Qubanı görə bilirsinizmi?" - sualına
verdiyi: - Bizim Şərqdə çox dərin əyalətçilik
təfəkkürü var və
ona görə də Şərq insanında əyalət təfəkkürü xeyli
güclüdür. Hələ
lap 35 il əvvəl bir
yazıda qeyd etmişdim ki, bizdə Bakı şəhərindən
çıxan kimi əyalət başlayır
- Bakı kəndləri
də tipik əyalətdir. Əyalət
təfəkkürü öz
"kəndli sadəliyi",
səmimiliyi, təmizliyi
və bir qədər də düzünəqulu inadcıllığı
ucbatından daha çağdaş, daha
modern düşünə bilmir,
- cavabı ilə ürəyimdən tikan çıxara bilir. Demək ki, hələ də o ümid işartıları Sözə
pərvanədir... Demək
ki, Tofiq Nurəlinin qəlbi uzaqlardan ona əl sallayan
sarısaçlı gözəl
bir payız kimi yeni şeirlərə
həyəcanlana, üşüyə,
isinə bilir... Hər şeirdə Nəsimi kimi dərisi soyulan, Cavid kimi şaxtadan
don vuran, Müşfiq
kimi güllələnən,
Nazim kimi ona verilən zəhərdən,
Behrəngi kimi batırıldığı sudan
doğulan Tofiq Nurəli və onun Poeziyası...
Deyirlər, qorxma:
- dərimi soymasaydılar, ölərdim,
- Sibirə sürməsəydilər,
ölərdim,
- güllə çaxmasaydılar,
ölərdim,
- zəhər qatmasaydılar,
ölərdim,
- sulara satmasaydılar, ölərdim.
"Ölməzlik"
Hər yaşın öz gözəlliyi olduğu kimi, öz poeziyası
da var...
Yeni poeziya yaşınız mübarək, Şair!
Ay Bəniz
ƏLİYAR
Ədəbiyyat qəzeti.- 2024.-
20 yanvar. ¹2.- S.42.