Kuba poeziyasının azadlıq ruhu

Bonifasio BİRNE

(1861-1936)

Mənim bayrağım

Qürbətdən qoynuna qayıdanda mən,

Didərgin könlümdə kədər yanırdı.

Başının üstündə, ay ana Vətən,

Özgənin bayrağı dalğalanırdı.

Gözümü yaş tutdu, bu görüş çağı,

Yuxumu görürəm, nədir bu dərdin?

Ey mənim şərəfli Kuba bayrağım,

Niyə öz yerini özgəyə verdin?

Taleyin payından qismətim azdı,

Keçdi boş sözlərə uyan çağımız.

Bircə inamım var: öz səmamızda

Gərək dalğalansın öz bayrağımız.

Qəbristana dönmüş torpağımızı

Hücumla yadlardan təmizləmişik.

Büküb güllələnmiş bayrağımıza

Neçə dostumuzu dəfn eləmişik.

Möhtacmı olubdu yapma rənglərə,

Mənasız tərifə çox qulaq asdı.

Ona inamını itirənlərə

Dünyanın ən ağır cəzası azdı...

Zindanlar küncündə düşsən də oda,

Şikayət etmədik, ürək dağ oldu.

Qürbət yollarının şaxta-buzunda

Bizi isindirən bu bayraq oldu.

Ey Kuba bayrağı! Satqın əlləri

Qoymadıq bircə yol toxuna sənə.

Yalqız ulduzunla illərdən bəri

Nur saçdın əsarət zülmətlərinə...

Hayanda olsam da Vətən bayrağı

Nəşməmdə vüqarla dalğalanıbdı.

Mənimtək sürgündən gəlib sorağı

Könlümdə, şeirimdə odu yanıbdı.

Azad adamızda, okean üstə

Gülür könlümüzdən doğulan səhər.

Qoy günəş ucalsın bu cahan üstə,

Axsın bayrağıma qızıl şəfəqlər.

Onu sındırmağa əssə küləklər,

Düşmən bəd niyyətlə gəlsə də, bir gün

Məzardan dikələr qəhrəman ərlər

Yenə bu bayrağı qorumaq üçün!

Çevirəni:

Sabir Rüstəmxanlı

Ədəbiyyat qəzeti.- 2025.- 14 fevral, №6.- S.17.