Aprelin 2-də Kəlbəcərin işğalından 16 il keçir

Bu illər ərzində Kəlbəcər insanının səbir kasası çox dolub-boşalıb. Köçkün və qaçqın kəlbəcərlilərin sırası gün-gündən seyrəlməyə başlayıb. Yurd həsrəti, torpaq dərdi bu həsrətin ocağında dirigözlü qıvrılan yurddaşlarımızın dünyasını vaxtsız dəyişib - amma ATƏT-in, BMT-nin köhnə siyasəti dəyişməyib…

"Ümid kasıbın çörəyi, ye, Mehmet, ye!" deyən türk şairi sanki bu şeri 16 il ərzində ümidini "yavanlıq" edib yaşamaq məcburiyyətində qalan kəlbəcərlilərə, yaxud da kəlbəcərsizlərə ünvanlayıb.

Alp-ərənlərimizin at oynatdığı yamyaşıl yaylaqlarımızda indi donuz otaran və genetik atributları bu heyvandan gen düşməyən kafirlər özləri də yaxşı bilir ki, barıt çəlləyinin üstündə oturublar - haçansa bu çəllək partlayacaq, onların külünü göyə sovuracaq…

Hər şeyi zaman yoluna qoyur. Görünür hələ bunun zamanı yetişməyib… Yetişən isə 16 yaşlı həsrət "balamızın" qövr eləyən yaralarıdır. Kəlbəcərlilər xeyirdə-şərdə görüşəndə qucaqlaşıb göz yaşı axıdırlar. Bəzən toy məclisi də dərdli, ələmli, hüznlü keçir - çünki bu insanları ovudacaq bir dəyər, bir stimul qalmayıb. Yaşlı və orta nəsil Kəlbəcər həsrətilə dünyasını dəyişir. Yeni nəslin yaşı isə elə bu ayrılığın yaşı qədərdir. Kəlbəcəri görməyən, o bulaqlardan su içməyən, o çaylarda çimməyən, o meşələrdə sərinləməyən, o yaylaqlarda alaçıq qurmayan, o çəmənlərdən gül dərməyən, o dolaylarda at çapmayan və nəhayət, o havadan nəfəs almayan yeni kəlbəcərli Kəlbəcəri dədə-baba məhəbbətilə sevə biləcəkmi? Məyusluq bu sualın cavabındadır…

Cavabsız sualların baş alıb getdiyi bir vaxtda kəlbəcərlilərə yenə də səbir, dözüm, dəyanət arzulamaqdan başqa çarəmiz qalmır.

Ədəbiyyat qəzeti.-2009.-3 aprel.-S.6.