"Üstümə nə qədər torpaq atılsa…"

Sizi görməyə, sizinlə görüşməyə həmişə can atmışam, Bəxtiyar müəllim. Nurani, pirani bir ağsaqqalla görüşürdüm, xalqın çox böyük şairi ilə, ziyalısı ilə, dahi insanla söhbət edirdim. Amma sizi son yolçuluqda görmək mənim üçün olduqca ağır idi. Bu birdən-birə nə gedişdi belə, Bəxtiyar müəllim? Ona görə insan həyatın qanunları ilə bəzən razılaşmaq istəmir…

"Bu dünya bir pəncərədir, hər gələn baxıb gedər"… Səksən dörd il nə tez keçdi? Biz sizdən doymadıq, axı!

Hərdən zəng vurub sizinlə hal-əhval tuturdum. Səsinizi edişdiyim günüm xoş keçirdi, əhvalım yaxşılaşırdı, yaşamaq istəyirdim, yaşatmaq istəyirdim. Evinizdə nə qədər mənalı, unudulmaz söhbətlərinizi eşitmişəm. Kiçik qızım deyirdi ki, "mən babamı görməmişəm, Bəxtiyar müəllimə babam kimi baxıram". Ata-bala bizi Dilarə xanımın Şəki pitisinə qonaq edərdiniz, dadından-tamından, ətrindən doymazdıq. İndi bizi ağır kədərə-qəmə qərq etdiniz. Bütün xalq hüzn içindədir. Oğlunuz İsfəndiyarın necə səssiz-səmirsiz ağladığını görsəydiniz… Axı, o dağ boyda atasını, böyük bir kişini son mənzilə yola salırdı. Bütün xalqımız ağlayırdı. Xalqın böyük şairi xalqdan ayrılırdı.

Sizinlə Türkiyədə də görüşürdük. Hara gedirdiksə, türk qardaş-bacılarımız əllərinizi sıxmağa can atırdılar. Küçədə birlikdə gəzəndə eşidirdim, deyirdilər ki, "Bu kişi Türk dünyasının böyük şairi Bəxtiyar Vahabzadədir".

Sizinlə birlikdə addımlamaqdan qürur duyurdum. Axı, siz millətimiz üçün, Türk dünyası üçün cahanşümul işlər görmüsünüz. Ömrünüz boyu türkçülük uğrunda mübariz olmuş, dilimizin saflığı, təmizliyi uğrunda çalışmısınız. fəlsəfi fikirlərlə, müdrikliklə dolu şeirləriniz həmişə Türk xalqlarının qəlbinə hakim kəsilib. Xalqın ən ağır, kədərli günlərində başda olmusunuz, ağsaqqallıq etmisiniz. Xalq sizin kimi ağsaqqalı unudarmı?

Ürəyimdə çırpışdıra-çırpışdıra qalmışam: "Yəni biz, Bəxtiyar müəllim, sizi bir də görməyəcəyik?". Görün, nələrlə təsəlli tapırıq: sizin gözəl ailəniz qalıb, böyük yaradıcılıq irsiniz qalıb, lentlərdə səsiniz, sözünüz qalıb, bir də fotoşəkilləriniz qalıb… İndi həmin yadigarlardan birini redaksiyaya təqdim etməkdən başqa əlacım qalmayıb…

Bəxtiyar müəllim, biz sizi cismani olaraq torpağa tapşırdıq. Amma siz hələ yüz illər öz irsinizlə Türk dünyasına işıq saçacaqsınız. Bir şerinizdə dediyiniz kimi: Üstümə nə qədər torpaq atılsa, İşığam, torpağın üst qatındayam…

Xeyrəddin QOCA

Ədəbiyyat qəzeti.-2009.-20 fevral.-S.6.