Miniatürlər

Bizdən küsən illərimiz

Bir insan ömrü sayıla biləcək həyatımı sənə həsr etdim. "Uf" demədən, xəsislik etmədən, heç nəyin fərqinə varmadan bütün illərimi sənə verdim, hisslərimi, duyğularımı sənə sərf etdim.

Sən işlədin, gecə-gündüz çalışdın, saatları günlərə, günləri aylara qatdın, onları isə düşünməyə vaxt tapa bilmədin. Günlərimiz aya döndü. Sual dolu baxışlarla gözlərini üzümüzə zillədi. Nə isə demək istədi, nəyi isə başa salmaq istədi. Saymazlıq etdik, onlara yuxarıdan aşağı baxdıq. Gənc idik hələ, çox şeyləri başa düşmürdük.

Aylarımız ilə döndü. Yenə də həmin iztirablı baxışlar, cavabı tapılmayan suallar. İllər lal baxışlarla bir daha bizi süzdü, süzdü… və sürətlə geriyə qayıtdı, tarixin keçmiş səhifələrinə çevrildi.

Aylar, illər küsdü bizdən. Küsdü bizim laqeydliyimizdən. O illərdən lazımınca istifadə edə bimədik, illərimizi yelə verdik.

İllərdə qalan gəncliyimizi artıq xərcləmişdik. Bədxərclik etmişdik. İllər üzümüzə baxanda onların nə dediyini başa düşmədik. Küsdürdük illəri.Onlar bizi saatlarla, günlərlə, aylarla gözlədilər. Dözərək gözlədilər. Bizsə onları eşitməzliyə, görməzliyə vurduq.

…İllər bizdən küsdü.

Bir qoca gördüm, beli ikiqat əyilmişdi. Elə bil yerdə nəyinsə axtarışında idi. Soruşdum: "Qoca, nə axtarırsan?" Cavab verdi: "İllərə dönüb itən qayğısız uşaqlığımı, gəncliymi…" Sözlərin dərin təəssüf hissiylə, peşimançılıqla deyildiyini anladım.

İnsan üç şeyin olmasını istəmir: xəstəliyin, qocalığın və ölümün.

İnsan üç şeyin qədrini bilmir: sağlamlığın, cavanlığın və həyatın.

Bir də sevginin qədrini bilmir. Onun qismətinə, taleyinə çıxmış sevginin. Hər bir sevgidə bir nifrət, hər bir nifrətdə bir sevgi yaşayır.

İllərə qarışıb onun içində ərimiş sevgimizin qədrini lazımınca qiymətləndirə bilmədik.

İllər küsdü bizdən, tarixin səhifələrinə çökdülər. Dönüb keçmiş illərə nəzər salanda, onları vərəq-vərəq səhifələyəndə, onun damarlarından, yaralarından hələ də qan axdığını, bir vaxtlar yandırdığı ocağın hələ də korun-korun tüstüləndiyini görürük. İllərin bağrına çalın-çarpaz dağ çəkdik, ağrıtdıq, ağlatdıq onları.

İllər bizdən küssə də hələ inciməyib. Ömrünü hələ də bizə bağışlamaqda səxavətini əsirgəmir.

Biz yuxulu imişik demək. Elə bir vaxt ayıldıq ki, qocalıqda üzbəüz gəlib toqquşduq. Sən demə, qocalıq astanadaymış. Qapını taqqıldadan da elə o imiş. Bir gözün görə biləcəyi qədər qapını aralayıb baxıram. Qocalıq pələng kimi marıtlayıb illərimizi sayırdı. Qocalıq illərisə məhəbbəti ümman olan mehriban analar kimi ağuşunu açıb bizi gözləyirdi; deyirdi, gəlin, girin günlərimin, aylarımın içinə.

İllər bizdən küsdü. Onlar bir daha qayıtmayacaqdı. Özlərilə bərabər uşaqlığımızı, gəncliyimizi insafsızcasına ömrümüzdən qoparıb apardılar. İndən belə qalan ömrümüzü, gəl, elə yaşayaq ki, illər bizdən küssə də, inciməsin. Yoxsa, əlimiz çatacaq qədər yaxın olan qocalıq illərimiz bizdən gen düşər. Qocalıq illərini yaşaya bilmərik. İllərdə qərəz yoxdur, onlar xeyirxahdır. Məqsədi, qərəzi olmayan illər…

…Gəlin aylarımızı, illərimizi incitməyək. Axı bizik onların içində yaşayan.

Salatın Əhmədli

Ədəbiyyat qəzeti.-2009.-12 iyun.-S.8.