Eşq

Oğulları böyümüşdü, magistraturanı bitirib iş-güc yiyəsi olmuşdular. Bugün-sabah evlənəcəkdilər. Nadirlə Elnarə baba-nənə olacaqdılar, amma istəkli ər-arvad ola bilməmişdilər. Bu, Nadiri çox ağrıdırdı. Nadir Süleymanlı kafedra müdiri olmuşdu, prorektor olmuşdu, professor olmuşdu, baş direktor, şirkət prezidenti, nazir olmuşdu, amma sevilən kişi ola bilməmişdi. İndi Xəzərdə üzən gənc sevgilisinə baxdıqca həyatının ən mühüm arzusuna yetməyindən ləzzət alır, qürrələnirdi.

Nilufərlə təsadüfən rastlaşmışdılar. "Təsadüfdən zərurət doğar" deyən dialektik materializm haqlıymış. İndi onu bir gün görməyəndə süstləşirdi, işləməyə həvəsi olmurdu. Kədərli və şıltaq qız Nadirin həyatının mənasına çevrilmişdi. Nilufər su kimi dupduru görünüb, alov kimi qarsırdı. Ona ürcah olandan Nadir nazir olmaqdan əl çəkmişdi. Yox ey, vəzifəsini yerə qoymamışdı. Ancaq nazirliyin qayğılarıyla yaşamağı tərgitmişdi. Güzgüdəki görüntüsünə nazir tələbilə yox, kişi gözüylə baxırdı: qadın gözündəki cazibəsini ölçüb-biçirdi. Dostları deyirdilər ki, bu qız sənin təkcə qəlbini yox, beynini də fəth edib, özünü gözlə. Həyatındakı boşluq tamam dolmuşdu deyə Nadir çox məmnun idi. O yatanda da, duranda da ancaq Nilufəri düşünürdü. Qız da kədərin daşını atıb bütün varlığıyla aşiq olmuşdu bu maraqlı kişiyə. Bircə ona təəccüblənirdi ki, bu necə baş verdi? Axı, bir də sevəcəyinə inanmırdı. Rəfiqələri ha deyirdilər ki, özünü yorma, eşqin niyəsi yoxdur, EŞQ elə buna görə eşqdir. Məhəbbət başlarını elə qatmışdı ki, indi dünyada Nadirçün Nilufərdən daha vacib adam, iş, məşğuliyyət yoxuydu. Qızı yerindəki gözəlin sevgisindən taxdığı qanadlar onu bəxtiyarlığın ənginliklərində süzdürürdü.

Dənizdə külək başlamışdı. Sahilin qum çarşabını qaldırıb dincələnlərin üstünə örtürdü. Qüruba enən günəş Xəzərdə əsrarəngiz gözəllik yaratmışdı. Nilufər suları yara-yara Nadirə doğru üzürdü. Nəhayət, fərqinə varmışdı ki, sahildə adamlar yaman çoxalıb. "Tanıyan-bilən olar. Kişinin başını dərdə salmayım. Aşkımı incidərlər...",- düşüncəsiylə sahilə tələsirdi. Əslində onların getmək vaxtı çoxdan çatmışdı. Yay axşamlarında Bilgəh çimərliyi Nadirin nazirliyindəki "açıq qapı günü" sayaq bir yerdi. Amma bu axşam kişinin beyni elə dumanlanmışdı ki, heç nə eyninə gəlmirdi. Nadir içdikcə beynindəki duman aydınlaşır, ona yol göstərirdi: - "Bu gözələ sahiblənməyin yeganə yolu izdivacdır! Əksi nakişilik olar. Elnarədən ayrılmaq lazımdır. Onsuz da hərə öz aləmində yaşayır..."

- Aşkım, nə düşünürsən? Qətifəni mənə versəən,- deyə sahilə çıxan qız nazlandı. Qətifə bəhanə oldu. Nadir qızı qətifəqarışıq qucaqlayıb bağrına basdı.

- Səni dənizə elə qısqandım ki!.. Az qaldım od vurub Xəzəri yandıram.

- Afərin mənim aşkıma. Ginnesin rekordlar kitabına düşəcək. Dünya yaranandan belə hünər göstərən olmayıb.

- Sən inanma. Mən yandırım, sən də bax.

Deyəsən, içki Nadiri tutmuşdu. O, alışqanını yandırıb dənizə yaxınlaşdı. Ətrafdakılar gənc sevgilisinə eşqini isbatlamaq istəyən ağsaçlı kişini maraqla izləyirdilər. Nilufər şıltaqlığa başladı: "Yaxşı, yaxşı, inandım. Neftimizə od vurma. Avropanın enerji təhlükəsizliyinə zamin durmuşuq. Qoy yaşayaq".

Qızın sözləri çimərlikdəkiləri güldürdü. Dənizi yandırmaqdan vaz keçən Nadir indi də sevgilisinin adını quma həkk etməyə başladı. İri hərflərlə "MƏN NİLUFƏRİ SEVİRƏM!!!" yazdı. Xəzər indicə qucağından buraxdığı gözəli necə qısqandısa, əlinin tərsi ilə dərhal sildi cümləni. Nadir inada düşdü. Xəzər sildikcə o, yazırdı. Bir gözəlin iki aşiqi əməlli-başlı yarışırdılar. Axırı Nadir qalib gəldi. Rəqibinin əli çatmayan qumsallığa həkk etdi eşqini: "NİLUFƏRİ SEVİRƏM!" Xəzər hirsli-hirsli baxırdı Nadirə. Dalğalar şahə qalxıb bir şapalaq vurdu sahilin yanağına. Ancaq qumsallıq əmanətə xəyanət etmədi, qorudu Nadirin ürək sözünü. Hər hərfin qumda açdığı cığırları fəxrlə izləyən gözəl gülümsəyərək başını bulayırdı: "Yeniyetmə oğlansan, Nadir, yeniyetmə oğlan. Sonra da deyirsən "qocayam". Ay Nadiiiir..."

Ürəyində sevilməyin sevincini yaşayan Nilufər qələmə çevrilmiş taxta parçasını Nadirin əlindən alıb dənizə tulladı. Sevgilisinə sarıldı. Zarafat deyildi, bu boyda nazir millətin içində ona eşq elan etmişdi. Qəlbi cəh-cəh vururdu. Oricinal eşq elanını sevgililərin uzun sürən öpüşməsi müşayiət etdi. Bir anlığa çimərlikdəkilər yaddan çıxdı.

Özünü günə verənlər arasında pıçhapıç düşdü. Hər ağızdan bir avaz gəlirdi:

- Aaaa, bunlara baax, ətiniz tökülsüüün...

- Ay qız, bu kişi nazirimiz Nadir Süleymanlı deyilmi? Vaxseeeeyyy.

- Kəsin səsinizi. Baxmağa yer tapmırsııız? - deyə tosqun arvadların yanındakı kişi onlara təpindi. Dedi-qoduçular tez susdular. Görünür az-az çölə-bayıra çıxırdılar, belə hadisələrin şahidi olmamışdılar.

Bir az aralıda sarı adyalın üstündə oturub qarpız yeyən gəlinlər də him-cimlə öpüşənlərdən danışırdılar:

- Odu dəə, ağəz. Özüdü ki var. O gün AzTV-də göstərdilər, oddu-oddu danışırdı. Yəqin yanındakı qızıdır.

- Allah evini tiksin. Ata qızını elə öpüüüür?

- Lağla deyirəm dayna. Pul qudurdub bunnarı. Millətin balalarını yoldan çıxarıllar. Harınlar...

Sevgililərə baxan çox idi. Amma əhəmiyyət verən az idi. Son illər insanların gözü alışmışdı belə şeylərə. Söz-söhbət Nilufərgilin durduğu yerdən anlaşılmasa da, külək "Nadir Süleymanlı" kəlməsini qızın qulağına çatdırmışdı. O, çimərlikdən uzaqlaşmağa tələsdi. "Bu ölkədə insana rahatlıq yoxdu. Deyən gərək, niyə öz dərdinizlə ölmürsüz?"

İlk məhəbbətinin süqutu, sevdiyinin dönüklüyü Nilufərin həyatında dağıdıcı zəlzələ təsiri yaradıb, bütün daşları yerindən oynatmışdı. Məhəbbət saydığı duyğunun səbəbsiz-filansız çırpıb getdiyi qapıdan şəstlə içəri girən ayrılıq onu varından yox etmişdi. Gənc qız sönmüş ocaq kimi tüstülənirdi. Beyni, qəlbi, ruhu duman içindəydi. Ayrılıq onu gözəgörünməz məxluqa çevirmişdi. Universitetdə də, evdə də ruh kimi gəzib-dolaşırdı. Heç kimə qaynayıb-qarışmırdı. Dünyadan küsmüşdü. Özü üçün hər şeyin bitdiyini düşünürdü. ?Bir daha kimsəyə inana bilmərəm?,- deyirdi ki... Nadirə rast gəldi. İnandı və sevdi. Həyatına xoşbəxtlik gətirən sevgini sevdi. O gün Nilufərin həyatının dönüş nöqtəsi oldu: mənəvi ölümdən diriliyə doğru. Bu sevgi onu göylərə pərvazlandırdı.

Nilufər Nadirə elə bağlanmışdı ki, yaş-filan gözünə görünmürdü. Kişiylə tay-tuşu kimi davranırdı. O, bu sevdaya düşəndən gözəlləşmişdi. İrəliləyən yaş da yavaş-yavaş şıltaq qızcığazın uşaq sifətinə qadınlıq məlahəti gətirirdi. Üzünün dərisi parlayırdı. Çöhrəsinin düzgün cizgiləri, gözləri və dodaqları yeni anlam qazanmış, sirli bir cazibəyə bürünmüşdü. Ruhuna hopmuş sevgi Nilufərin yerişindən-duruşundan hayqırırdı. Hər hərəkətiylə ətrafdakılara "xoşbəxtəm.., qayğısızam..." mesajını verirdi. Dikdaban tuflilərin üstündə kəpənək tək uçan, fırfıra tək fırlanan sevgilisinə baxdıqca Nadir Süleymanlı da azı on yaş cavanlaşırdı. Oturuşunda-duruşunda çeviklik, enerci axını tüğyan edirdi. Bunu tabeliyindəki işçilər də sezirdilər. Elnarə də duyuq düşmüşdü, amma adəti üzrə vecinə almırdı: - "Neyləyir, eləsin. Təzəcə rektor təyin olunmuşam. Gərək universitetdə yeniliklər edəm ki, yerimi bərkidəm, gözə girmək lazımdı. Nadir qaçmır".

Kosmetikaya çox da aludə olmayan Nilufər tez-tez gözünün rəngini dəyişməyi xoşlayırdı. Bilirdi ki, yaşıl linzada Nadirin ağlını başından alır. Bu gün hazırlıqlı gəlmişdi. Dənizə girəndə linzasını çıxarmışdı. Yuyunub-geyindikdən sonra yenidən taxdı. Yüngülvarı sərxoş olan Nadir lap havalandı.

- Gözəlim! Gözlərinin alasına qurban olum!

- Nadir, yavaş. Camaat içindəyik.

- Olaq daa. Mən eşqimi gizlətmirəm. Kimsədən çəkindiyim yoxdur.

- Bilirəm mənim aşkım cəsurdur. Bir də baxassan işçilərin burdadır. Gedək.

- "Aşkım" nədi, gözəlim, məni öz dilimizdə əzizlə. Türk seriallarından öyrəndiyin sözlərlə dindirəndə elə bilirəm rol oynayırsan. Nə deyirsən de, ana dilimizdə de!

Nadirin iradından Nilufərin könlündə tufan qopdu. Onsuz da ətrafdan eşitdikləri, onları izləyən xoşagəlməz baxışlar qanını qaraltmışdı. Dodaqları büzüldü. Ağlamsındı. Bu halında elə gülməliydi ki. Nadir qızın cazibəsinə dayana bilmədi:

- Yaxşı, yaxşı... Arabir də böyük sözünə bax. İndi maşına. Yolçu yolda gərək.

Nilufərin məyusluğu duman kimi seyrəldi. Kişinin amiranə tonda danışmağını xoşlayırdı. İçinə dolan qəribə sevincdən, fərəhdən köksü qabardı. Uşaq kimi atlanıb sükan arxasındakı yerini tutdu:

- Sən içkilisən. Maşını mən sürəcəm.

Sevgililər Bakıya doğru üz tutdular. Yol boyu Xəzərdən əsən meh ruha rahatlıq gətirirdi. Magistral yola çıxanadək susub fikrə daldılar. Səssiz söhbət edirdilər. Arada nəzərləri bir-birinə sataşırdı. Gülümsəyirdilər. Maşında elə rahat aura vardı ki! Nilufər çimib yüngülləşmiş, ağırlığını dənizdə qoyub gəlmişdi. Dedi-qoduçuların pıçıltısını eşitməsəydi, kefinə kef çatmazdı. O, Nadiri sevirdi və bu sevgidə xoşbəxtliyini tapmışdı. Gerisi taleyin əlindəydi.

Nadir isə özünün "viski qonaqlığında" mühüm bir qərara gəlmişdi: bu axşam evdə məsələni açacaqdı. Elnarənin razılığını alacağından əmindi. Oğullarından utanırdı. Bir də... boşanma məsələsi karyerasına zərbə vura bilərdi. Sarsıtmasa da, laxladardı mövqeyini. Akifgil nə vaxtdır belə fürsət gözləyirdilər. Yeznə-qayın birləşib həngamə qoparacaqdılar. "Əşi, indi nə dövrdü? Fransa prezidenti Nikola Sarkozi boşanıb təzə arvad ala bilir, sıravi nazir Nadir Süleymanlı alammır?!"

Nilufər vəzifə hərisi deyildi. Görüb-götürmüş ailənin qızıydı. Nadir nazir oldu, ya müəllim oldu onuncün fərqi yoxdu. İlk tanışlıqda bilməmişdi bu kişinin nazir olduğunu. İş işdən keçəndən sonra xəbər tutmuşdu ki, qəlbində taxt quran adam nazirdir. Nadirə də elə bu lazım idi - kişi kimi sevilməyi. Eşq Nadiri elə tilsimləmişdi ki, əlindəkilərdən əl çəkməyə hazırdı. "Yüksəklərdə uçmaqdan doydum. Nə qədər olar vəzifə dərdi çəkmək, bəsdir dəə?! Sevilən kişi olmaq... böyük səadətdir! Qalan ömrümü Nilufərə həsr edəcəm. Oğullarım tezliklə evlənib yerbəyer olacaqlar. Elnarəyə də mən lazım deyiləm. İndi daha özünün əli hər yerə çatır. O qədər qayğıyla yükləndim ki, başım da vaxtsız ağardı... Özüm üçün yaşamağın vaxtı çatdı artıq. Bu şansı əldən versəm...?

Ağsaçlı kişinin qəlbində tonqal alovlanırdı. Qarşıdan gələn payızını-qışını cavan sevgilisinin bahar ömrünün hərarətiylə isitmək istəyirdi. Nilufərin ömrünün yayında qızınmaq, o yayın Sevgi Günəşinin atəşində yanmaq istəyirdi. Maşın Bakıya doğru şütüyürdü. Nilufər mahir sürücüydü. Ona görə də Nadir tam arxayınlıqla ikisinin taleyini gözəlinin əllərinə etibar etmişdi. Nilufər həzin melodiyaların yazıldığı diski CD-pleyerə daxil etdi. Musiqi səsi maşına doldu. Nadir başını sükan arxasında olan Nilufərin çiyninə qoyub gözlərini yumdu. Bir azdan o da mahnı oxuyurmuş kimi həzin-həzin dilləndi:

- Nilufər, mənim Nilufərim! Sən ağac olsan, Nadir o ağacın altında çürüyən meyvə olmaq istəyər. Torpaq olsan, qar yorğanıyla sənin üstünü örtüb, şaxtadan-ayazdan qorumaq istəyər.

İlk dəfəydi Nilufər Nadirdən belə romantik sözlər eşidirdi. Əvvəlcə bilmədi kişi onunla zarafat edir, yoxsa ciddidir. Elə ki Nadir sözünü davam etməyə başladı, qız diqqət kəsildi:

- Nilufər, hərəmiz okeanın bir tayında olsaq və okeanın üstünə duman sallansa, mən gəmi olub yenə sənə doğru üzərəm... Bil ki, atmosferin ozon qatını yarıb keçsən, raketə çevrilib ardınca Günəşədək üzərəm... Yağış olub göydən yağsan, torpaq olub səni canıma hopduraram... Alova çevrilsən, odun əvəzinə özümü sənin ağuşuna ataram...

"Buna noolub? Görəsən, hardansa əzbərləyib, yoxsa öz sözüdür?" Nilufər eşitdiklərini hardasa oxuyub-oxumadığını götür-qoy etməyə macal tapmamış Nadir dalını gətirdi:

- Sən çox bəyəndiyin "Lexus"a çevrilib səyahətə çıxsan, mən yol olub təkərlərinə düşənərəm... Dənizə çevrilsən, ada kimi qoynuna sürünərəm... Aysberq olsan, suya düüşüb səthini sığallayaram...

"Yoox, bunlar əzbərlənmiş sözə oxşamır. Deyəsən, aşkımın öz yaradıcıdığıdır". Aram-aram söylənən, sevgi dolu sözlər yavaş-yavaş Nilufərin varlığını sehrləyirdi. Qız EŞQin qanadlarında səmalara uçurdu. Nadirin səsi ilahidən gələn səda kimi ruhunu oxşayırdı:

- Nilufər, mənim Nilufərim! Söz olsan səsə, musiqi olsan nota çevrilib tərkibinə daxil olaram. İkimizin birliyindən ecazkar musiqilər yaranar... İnformasiya xisləti daşısan, elektron vasitəyə çevrilib səni öz məkanımın hüdudlarında əsir saxlaram. Səni kimsəyə vermərəm!.. Kometa olub kosmosdan düşsən, kainat olub səni bağrıma basaram. Bizdən törəyən meteoridlər milyon-milyon illər Yer kürəsinə məhəbbət çiləyər!..

Nadir Nilufərin bütün vücuduna, varlığına çevrilmək istəyirdi, hər zərrəsinə çevrilmək istəyirdi. İstəyirdi... istəyirdi... elə çox şey istəyirdi ki! Əslində, bunların hamısını EŞQ istəyirdi. Ağsaçlı kişini dilləndirən, onu şairə, filosofa çevirən də EŞQ idi. Nadirlik bir şey yoxuydu. O anda Nadir qəlbinə sığmayan eşqini dünyaya bəyan etmək istəyirdi. Nilufər elə təsirlənmişdi ki, daha heç nə eşitmirdi. Nadir gözlərini iri açmışdı. Sevgi dolu baxışlarla Nilufərə baxa-baxa nəsə deyirdi. Gözləri, dodaqları məhəbbət püskürürdü.

Aeroport yolundan çıxsalar da, maşın 120 ilə gedirdi. Nilufərin məst olmuş zəkası sürəti aşağı salmağı unutmuşdu. EŞQin sehrli aləmindəki rahatlığı birdən... toqquşma səsi pozdu "daaaaanq!"... Üç maşın qarın-qarına girmişdi. Fil dişi rəngində "Lexus" ikitərəfli əzilmişdi. Kiminsə salamat çıxacağı möcüzəydi. Bir anın içindəcə siqnal səsləri küçəni başına götürdü. Arxadan gələnlər maşınları saxlayıb köməyə tələsirdilər. Badımcanı taksidən boylanan bir arvad qışqırırdı:

- Aaaaa! Bunlar ki bayaq öpüşənlərdiiii!?.

(əvvəli ötən sayımızda)

Mənzərə SADIQOVA

Ekspress.-2013.-27-29 aprel.-S.19.