Yaşlanmaqdan yox, köhnəlməkdən qorxmaq lazımdır

Anar Heybətov: Dedim, məni elə vurun ki, ikimizin də canı qurtarsın...

Aktyor Anar Heybətovun sənətə gəlişi erkən yaşlarından başlayıb. 4-5 yaşlarında Oqtay Zülfüqarovun televiziyada apardığı uşaq verilişlərində iştirak edib. Bülbül adına musiqi məktəbinin tar sinfini bitirdikdən sonra təhsilini Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin dram və kino aktyorluğu fakültəsində davam etdirib.

Tələbəlik illərində müxtəlif televerilişlərdə iştirak edən aktyor Azər Paşa Nemətovun kursunu bitirib və elə onun dəvəti ilə Akademik Milli Dram Teatrına gəlib. 2001-ci ildən "Azdrama"da müxtəlif səpgili rollar oynayan Anarın səhnədə ilk rolu "Mənim ərim dəlidir" tamaşasındakı cangüdən obrazı olub. Rol aldığı onlarla tamaşa, "Azərbaycanfilm"in bir neçə filmi və teleseriallar onu artıq populyar sənətçiyə çevirib.

- İnstituta daxil olduğumuz zaman iki qrupumuz vardı. Bir qrupun rəhbəri Ağakişi Kazımov idi, digərinəsə Fuad Poladovun rəhbərlik edəcəyi deyilirdi. Etiraf edim ki, Fuad Poladovun kursunda oxumağa çox can atırdım. Fuad Poladovu uşaqlıqdan tanıyırdım, bir məhəllədə, bir həyətdə yaşayırdıq. Onun işə getməsi, evə gəlməsi, yolda necə yeriməsi daima diqqətimdə idi. Günlərin birində anamla yol gedirik, birdən baxdım ki, Fuad Poladov sanki öz-özünə danışırmış kimi addımlayır. Anamdan soruşdum ki, "bu kişi niyə öz-özünə danışır", o da cavabında "yəqin rolu üzərində çalışır, rolun sözlərini təkrarlayır", - dedi. O gündən Fuad Poladova, bu insanın şəxsiyyətinə olan marağım daha da artdı. Xoşbəxtlikdən tələbə vaxtı onun kursuna düşdüm, ancaq sevincim çox da uzun sürmədi. İlk dərs günü, Fuad Poladovu səbirsizliklə gözləyirik, birdən qapı açıldı və Azərpaşa Nemətov auditoriyaya daxil oldu. Ona "səhv gəlmisiniz, bura Fuad Poladovun kursudur" dedik, Azərpaşa müəllim də zarafatla "yaxşı onda mən gedirəm, Fuad müəllim nə zaman gələr, onda da sizə dərs deyər". Sonra məlum oldu ki, kursumuzun rəhbəri Azərpaşa Nemətovdir. Sonralar tale elə gətirdi ki, Fuad Poladovla "Hamlet" tamaşasında qarşılaşdım, onunla bir səhnəni paylaşdım və bu şəraiti bizə yaradan da sevimli müəllimim Azərpaşa Nemətov oldu. "Şah Qacar" tamaşasında da Fuad müəllimlə tərəfmüqabil oldum. Onu hər zaman özümə müəllim saymışam. Azərpaşa Nemətovu tanıyanlar isə çox gözəl bilir ki, o, çox səmimi olduğu qədər də tələbələrinə, onların fəaliyyətinə böyük diqqət yetirən rejissordur. Biz onun dəstəyini hər zaman hiss edirik və onunla fəxr edirik.

- Ustadınızın hansı fikri və ya məsləhəti hər zaman sizi təqib edir?

- Ümumiyyətlə götürdükdə, bütün fikirləri hər zaman ağlımda, ürəyimdə və beynimdədir. Ancaq yaşlanmaqla bağlı bir fikri var ki, onu hər an hiss edirəm: "Qocalmaq fəxrdir, ondan qorxmaq lazım deyil, köhnəlməkdən qorxun". Bu sözdə çox böyük həqiqət var. İnsanın yaşı artdıqca, təcrübəsi də çoxalır, təcrübə çoxalırsa, deməli həyatı daha dərindən dərk etməyə başlayırsan. Əgər kimsə yaşlanmaqdan qorxursa, deməli, o heç bir işlə məşğul olmur və keçdiyi yolda hər hansı bir iz buraxmır.

- Əslində, yaşlanmaq deyil, yetməyən zaman qorxudur...

- Tamamilə doğrudur.

- Akademik Milli Dram Teatrında çalışmaq hər aktyorun ən böyük arzusudur. Bu sənət məbədində çalışa bildiyiniz üçün şanslı sayıla bilərsiniz...

- Məncə də şanslıyam. Və bunun necə böyük məsuliyyət olduğunu da hər an hiss edirəm. Hətta dost-tanışlar arasında hərdən deyirəm ki, mən o aktyoru aktyor saymaram ki, ürəyindən Milli Dram Teatrında çalışmaq keçmirsə. Dostlarımın, yaşıdlarımın əksəriyyəti bu fikrimə haqq verir, əgər kimsə haqq vermirsə, o da yüz faiz ürəyindən keçirir. Bu, sadəcə gəlişi gözəl fikir deyil. Siz də yaxşı bilirsiniz ki, Milli Dram Teatrında necə ustadlar çalışıb, onların istər teatrda, istərsə də kinoda gördüyü işlər mədəniyyət tarixinə həkk olunub.

- Səhnədəki ilk gün və rolunuzu necə xatırlayırsınız?

- Azərpaşa Nemətovun dəvəti ilə teatra gəldiyim zaman mənə ilk dəfə Elçin Əfəndiyevin "Mənim ərim dəlidir" tamaşasında kiçik bir rol verildi. Əslində, səhnədə açılışmağım üçün, eyni zamanda görüntü baxımından səhnədə necə göründüyümə diqqət etmək üçün mənə belə bir rol vermişdi. Yəni bu bir sınaq idi. Bir-iki kəlimə sözüm var idi - "buyurun", "gəlin" və s. Əslində ilk rolda səhnəyə çıxdığım gün elə də həyəcanım yox idi, ancaq səhnəni paylaşdığım ustad aktyorlarla bir araya gəlməyim məndə məsuliyyət hissi yaradırdı ki, bu zaman da həyəcandan qaçmaq mümkün deyildi.

- Kimlər var idi səhnədə?

- Səyavuş Aslan, Hacı İsmayılov, Elxan Ağahüseynoğlu, Telman Adıgözəlov, Cəfər Namiq Kamal, Firəngiz Mütəllimova, Zemfira Nərimanova və s. Zirvəyə ucalmış aktyorların yanında özümü görüncə o an aktyor olmanın necə böyük məsuliyyət olduğunu anlamışdım. Məhz həmin aktyorların sayəsində mən həyəcan hissinə güc gələ bildim. Bu teatrda daim ustadlarımıza böyük hörmətlə yanaşdım, onlardan aktyorluğun sirlərini öyrəndim, eyni zamanda özümə qarşı səmimi münasibəti hiss etdim. Bilirsinizmi, qarşılıqlı hisslər çox önəmlidir, aktyor üçün isə ikiqat önəmlidir.

-Bir çox tamaşada maraqlı rollarla yadda qalmısınız, artıq öz tamaşaçı auditoriyanız var. Serial baxımından da sizin üçün uğurlu olub. Yeri gəlmişkən, bu da şans məsələsidir?

- Ola bilsin ki, şans məsələsidir. Doğrudur, milli seriallarımız hələ ki inkişaf dövrünü yaşayır, yeni-yeni ayaq açıb yeriyir, ancaq inanıram ki, bizim də güclü seriallarımız olacaq. Hərçənd ki, serial sənət nümunəsi kimi qəbul olunmur, ancaq nə olur-olsun, əgər söhbət sənətdirsə, demək elə serial da sənətin bir qoludur.

- "Pərvanələrin rəqsi" serialı digər teleseriallarla müqayisidə tamaşaçı tərəfindən yaxşı qəbul edildi...

- Tamaşaçının gözü tərəzidir. Dünya ölkələrinin çəkdiyi saysız-hesabsız seriallara baxan tamaşaçı istər-istəməz hansının daha maraqlı, daha güclü olduğunu seçə bilir. Şəxsən mən də bir neçə seriala çəkildim və hələ də dəvət alıram, ancaq hər zaman etiraf edirəm ki, "Pərvanələrin rəqsi" hələ ki, liderlik edir. Bizim yeni çəkilən seriallarımız ən azından "Pərvanələrin rəqsi" qədər uğurlu olarsa, o zaman deyə bilərik ki, biz də artıq güclü seriallar yarada bilirik.

- Xarici serialları izləyirsiniz?

- Əsasən Türkiyə istehsalı olan serialları izləyirəm. Hər dəfə də şahid oluram ki, qardaş ölkə sözün həqiqi mənasında serial məsələsində çox-çox irəlidədir. Açıq hiss olunur ki, Türkiyədə seriallara güclü sərmayə qoyulur və bu işin satışı ilə, dünya bazarına çıxması ilə xüsusi olaraq məşğul olurlar.

- Tamaşalar, seriallar qəhrəmanı Anar Heybətov nədən kinoda az görünür?

- Bir neçə filmdə epizod rollar oynamışam, rollarımın həcm etibarilə böyük olanı Qarabağ haqqında çəkilən "Dolu" filmində olub. Kinodakı fəaliyyətim zəifdir, bəlkə ona görə ki, bizdə hər il az sayda film çəkilir və ya bəlkə mənə uyğun olan rollar hələlik yoxdur. Sınaq çəkilişlərinə hər zaman dəvət alıram, hətta çox vaxt zarafat edirəm ki, elə məni şəkil çəkdirməyə dəvət edirsiniz.

- Elə güclü aktyorlar olub ki, sınaq çəkilişlərindən uğursuz çıxıblar və sonradan filmdə baş rola çəkiliblər ki, o ifa hələ də unudulmur...

- Belədirsə, deməli bir gün mən də kinoda böyük uğurlara imza atacağam. Etiraf edirəm ki, o günün olacağına inanıram.

- Dediniz ki, ən böyük rolunuz "Dolu" filmində olub. Əslində "Dolu" filmində bir neçə obrazı çıxsaq, digər rolların həcmi çox kiçikdir.

- Bu da səbəbsiz deyil, filmin süjet xətti bir şəhərin düşmən tərəfindən necə işğal olunmasına yönəldilib. Belə bir şəraitdə bütün obrazlar ekranda görünə bilər, ancaq hadisələrin gedişatında bütün obrazlara geniş şərait yaratmaq mümkün deyildi. Məhz bu baxımdan hamı bir nəfər kimi üzərinə düşən vəzifənin öhdəsindən gələrək "Dolu"nun canlı alınmasına çalışdı. Müharibə filmlərində hadisələrin inandırcı alınması çox vacibdir. Hərçənd ki, hər zaman "kino reallığa yaxın olduğu qədər reallıqdan bir o qədər uzaqdır" fikrini irəli sürürük, ancaq aktual olan bir mövzu üzərində qurulan epizodlarda inandırıcılıq çox önəmli idi. Yazarın xəyal gücü, rejissorun xəyal görüntüsü ola bilər, bu təbii haldır, ancaq bütün bunlar belə vətənpərvərliyə xidmət etməlidir. Məsələn, filmə baxarkən "axı belə bir hadisə olmayıb" demək yerinə, "müharibə gedən ölkədə şəhər uğrunda belə bir hadisənin olması birbaşa təbliğat xarakteri daşıyır" demək daha məqsədəuyğundur.

- Filmdə Məmməd Səfa sizi yaman vurdu, hiss olunur ki, canlı sillə idi...

- Təsəvvür edin ki, o səhnə bir neçə dubla çəkildi. Çox həyəcanlı səhnə idi, Məmməd Səfa komandir kimi hirsli şəkildə mənə hücum edərək sillə vurmalı idi. Sanki ürəyi gəlmirdi silləni vurmağa, eyni zamanda elə olurdu ki, mən üzümü çəkirdim və s. səbəblərdən həmin epizod sönük alınırdı. Axırı dedim ki, Məmməd Səfa müəllim, məni elə vurun ki, ikimizin də canı qurtarsın. Doğrudan da növbəti dublda həmin epizod maraqlı, canlı alındı, çünki güclü sillə idi. Çəkiliş dayanan kimi Məmməd Səfa məni qucaqladı, könlümü aldı. Kinoda belə hallarla qarşılaşmaq təbii haldır...

Yeri gəlmişkən, Anar Heybətov bu il yayımlanacaq 4 seriala dəvət alıb. Aktyor bu dəvətlərin ən azı ikisinə müsbət cavab verəcək...

Xədicə QİYAS

Ekspress.-2014.- 16-18 avqust.- S.21.