Qurd yağı (hekayə)

Yanar zirzəmiyə girib istilik xətti olan isti boruya qısılır. Bir təhər yuxuya gedir. Birdən hövllü yuxudan oyanır. Ayağa durur. Plaşını çıxarır. Qundaq kimi bürmələyib sinəsinə sıxır. Yağ ləkəsi olan yerini qoxulayır, üzünə sürtür. Yenidən özünü istilik turbasına qısıb, yuxuya gedir.

Bir də görür ki, kimsə onun çiynini tərpədir. Hövllü yuxudan oyanır. Gözünü qamaşdıran işıqdan heç nə görə bilmir. Qəribə səslər eşidir. Bəlkə ölüb. Gözünü qamaşdıran da İnkir-Minkirin məşəlidir. - deyə düşünür.

Axı o yox, xalasıqızı, ailəsi ölməliydi. Ölməliydi yox e, zülmlərə, xəstəliklərə düçar olmalıydı. Amma əvəzində özü ölüb. Bəlkəm nənəsinin dediyi düz çıxıb. Həmişə nəvələrinə deyirdi ki, balalarım, başqasına qarğış yağdırmayın, özünüzü tuta bilər. Bəlkə plaşına hopan qurd yağı elə birinci özünə təsir edib.

- Ay, vətəndaş. Qalxın ayağa. Burda nə edirsiniz?

- Siz kimsiz? - deyə Yanar həyəcanla soruşdu.

- Post patrul xidmətiyik. Burda neyləyirsiniz?

- Yatmışam. Yerim yoxdu gecələməyə.

- Olmaz burda yatmaq. Ocaqçı da elə bilib ki, oğrusunuz, bizi çağırıb. Gedək şöbəyə.

- Niyə? Nə etmişəm ki?

- Orda araşdırarıq. Sonra da sizə bir sığınacaq taparıq.

- Eybi yox. Əliuşaqlıdır. Qoy gecə qalsın "kotelni"də. Hər şərait var. Onsuz da səhərəcən ayıq qalıram. Yatar mənim çarpayımda. Əsası isə istidir bura. Səhər bir şey fikirləşər. O qədər adam mənə belə müraciət edir ki... Bu da olsun onlardan biri. Şöbədə bu gecə vaxtı nə ona, nə də körpəsinə qayğı göstərmək mümkün olmayacaq, - deyə bürmələnmiş plaşı uşaq qundağı zənn edən qoca ocaqçı polislərə dilləndi.

- Nə deyirik, qalsın. Birdən lazım olsaq yaxındayıq. Naryadımız səhərəcəndir. Soyuq olsa, biz də arada qaçacağıq yanına qızışmağa.

- Gəlin, gəlin. "Kotelni"miz böyükdür. Hamıya çatar. Çayım da həmişə dəmdədir.

Ocaqçı Yanarı ocaqxanadakı balaca otağına gətirdi.

- Özünü rahat hiss elə, qızım. Burda çay da var, kasıbın olanından da. Nə lazım olsa götür, utanma. Özün də uzan yat. Uşağı əmizdirmək istəsən, de otaqdan çıxım. Üzünü nə yaman bağlamısan. Aç. Boğular uşaq. Bura istidir.

Yanar ocaqçının bu sözündən sonra qundağı bir az da özünə bərk sıxdı. Qoca da onun hürkdüyünü zənn edib daha heç nə demədi. Yanar çarpayıya uzanmadı, sadəcə oturub divarın küncünə qısıldı. Plaşından düzəltdiyi qundağı sinəsinə bərk-bərk sıxaraq gözlərini qoca ocaqçıya dikdi.

- Ay qızım, rahatlan. Uşağı da nə yaman bərk sıxmısan özünə. Deyəsən çox istəyirsən balanı. Qoy yanına, uzan yat. Ya da qoy çarpayıya, gəl çay süzüm səninçün iç. Təzə dəmləmişəm.

Qoca iki fincan çay süzdü. Qəndqabıya təzə qənd, konfet tökdü.

- Adın nədir, qızım?

- Yanar.

- Harda yaşayırsan?

- Heç yanda.

- Yaxınlarınızdan, qohum-əqrəbadan kimin var? Burda telefon var. Səhər zəng elə gəlib səni aparsınlar.

- Heç kimim yoxdur.

- Deməli bomjsan?

Yanar stola yaxın gəldi. Amma yenə qundağı qucağından qoymadı. Bir əliylə fincanı götürüb çaydan bir qurtum içdi.

- A bala, axı sən kimsən, nəçisən, nə işlə məşğulsan?

- Mən? Mən ölü uşağımı öldürmüşəm.

- Necə yəni? Başa düşmədim.

- Burda başa düşülməyən nə var ki? Mən ölü uşağımı öldürmüşəm.

Qoca dinmədi. Bu yaşında ilk dəfəydi ki, belə söz eşidirdi.

- Ay qızım, məni lağa qoyma. Necə yəni ölü uşağımı öldürmüşəm. Bir aydın danış görək. Belə çıxır ki, qundaqdakı uşaq ölüdür?

Yanar birdən ayağa durub yenidən çarpayıya oturub divara qısıldı. Qundağı sinəsinə bərk-bərk sıxaraq:

- Qorxuram.

- Nədən, a bala?

- Birinci siz mənə deyin. Ölünü öldürmək cinayət sayılırmı?

- Bilmirəm. Rast gəlməmişəm belə şeyə. Bir də ki mən polis-zad deyiləm a....

- Onda polisləri çağırmarsınız, eləmi?

- Çağırmaram. Söz....

- Onda sizə danışaram ki, ölünü necə öldürmüşəm.

Birdən Yanar yerindən sıçrayıb yenidən qocanın yanında əyləşdi. Qundaqdakı ləkəni ona göstərib.

- Bilirsinizmi bu nədir?

- Nədir ki?

- Qurd yağı.

- Nə üçündür ki, bu?

- Kim sənə pislik edibsə onların evini yıxmaq üçün. Xətrinə dəyən varsa klizma balonunda bir az qalıb verim sənə apar sürt üstünə. Ya ağzı bağlanacaq, ya da ümumiyyətlə məhv olacaq.

- Doğurdan? - deyə ocaqçı gülümsədi. Fikirləşdi ki, qız ruhi xəstədir. Yəqin dəlixanadan qaçıb. Amma bu mövzu maraqlı gəldi ona.

- Hə. Deməli, qoca, inanmırsan?

- Yox. Hardan tapmısan ki, bu yağı. Canavar öldürmüsən?

- Yox.

- Doğurdan, belə təsirlidir?

- Hə.

- Elə olsaydı day hamı yağlı-qara gəzərdi ki?! Azərbaycanda da canavarların kökü çoxdan kəsilmişdi.

- Yox, bu sən başa düşdüyün yağdan deyil, - deyə Yanar klizma balonunu stolun üstünə qoydu. - Vaxtın varsa danışım.

- Danış, qızım, danış. Bu yaşa çatmışam, ilk dəfədir ki, qurd yağı görürəm, - deyib, fincanına çay süzdü. İçə-içə Yanarı dinləməyə başladı.

- Əmi, mən bir oğlanla sevişirdim. Vurulmuşdum ona. O qədər sevirdim ki, axırda qoşulub qaçdım. Geriyə, evə yolum bağlandı. Yataqxanada qalırdım onunla. Kasıb olsaq da xoşbəxt idim. Hamilə qaldım. Uşaq anadan oldu. Hər şey qaydasında gedirdi. Uşaq beşaylıq olanda yoxa çıxdı ərim. Sevgi gözümü o qədər bağlamışdı ki, heç rəsmi kəbin də kəsdirməmişdik. Heç sənədlərini də görməmişdim. Özümün də pasportum kənddə qalmışdı. Polisə də xəbər verə bilmədim. Çünki nə şəkli vardı, nə də sənədini görmüşdüm. Bəlkə adını da səhv deyibmiş mənə. Bəlkə də yox. Bəlkə də vaxt keçirirmiş mənimlə. Nə çox avara-uvara. İlk günlər yataqxana qonşuları qahmar çıxdı mənə. Amma uşaq xəstələnəndə, səhərəcən ağlayıb hamını yatmağa qoymayanda, onlar da yavaş-yavaş üz döndərməyə başladılar. Həkimə aparsam da əlacını tapa bilmirdilər. Ümid qaldı diaqnostik aparatlara. Onlar da ki, pulludur.

Şəhərdə yaşayan xalamqızı yadıma düşdü. Yanına getdim. Yalvardım, yaxardım. Milyoner adamdırlar. Onlar üçün 600 dollar nə idi ki? Vermədilər. Uşaq da eləcə tələf oldu. Yataqxananın yanında, bir ağacın dibində qəbir kimi çala qazıb basdırdım uşağı. Qəbir yeri almağa nə imkanım vardı, nə də sənədim. Pasportum olmadığından "roddom"dan da kağız verməmişdilər. Beləcə, kimsəsiz kimi dəfn etdim balamı. Amma heç kimdə təqsir görmürdüm. Nə adını, familiyasını bilmədiyim birinə qoşulub qaçan özümdə, nə ər adlandırdığım ərimdə, nə də uşağımın atasında. Sanırdım ki, təqsirkar xalamqızıdır. Mənə pul vermədi. Ona görə də körpəm öldü. Bircə məqsədim vardı - əvəz çıxmaq. Öldürmək istəmirdim. Əsla. İstəyirdim ki, əzabla, yavaş-yavaş məhv olsun. Təkcə özü yox, harınlamış əri milyoner Akif, iki balaca oğlu, evi-eşiyi.

Yataqxanada cadu-pitiklə məşğul olan biri vardı. Ciddiyə almırdım onu. Amma bu dəfə özümə ən yaxın adam saydım. Ən qatı, geriyə yolu olmayan cadu növüylə xalamqızını, ailəsini bədbəxt etməkdə köməklik istədim ondan. O da yalnız Qurd yağının adını çəkdi. Onun da çox çətin tapıldığını söylədi. Amma əl çəkmədim. Dedim ki, gedib ovçular cəmiyyətinə yalvararam, iyirmi qram da olsa tapıb gətirərəm. Amma söyləyəndə ki, bu qurd o qurddan deyil... qollarım yanıma düşdü. Demə bu yağı altı aylıq körpənin beynindən düzəldirlərmiş. Cadugər hazırlanma qaydasını da başa saldı. Çox sadə bir üsul idi. Bəs beyni hardan tapacaqdım ki?

Amma qisas hissi məni rahat buraxmırdı. Beynimə girmişdi ki, uşağımın ölümünə səbəb məhz xalamqızıdır. Balamın qisasını almayanacan rahat olmayacağam. Sonda çıxış yolunu tapdım.

Gecənin qaranlığında balamı basdırdığım yerə gəldim. Qəbri yavaş-yavaş qazmağa başladım. Tez-tez ətrafa boylanırdım ki, birdən görən olar. Uşağı qəbirdən çıxartdım. Gətirdiyim bıçaqla boğazını kəsdim. Başını sellofan torbaya qoyub, üstündən qəzetlə bürmələdim ki, görünməsin. Təzədən cəsədi çuxura yuvarladaraq üstünü torpaqladım. Yataqxanaya gəldim. Otağa su, təknə gətirdim. Qapını da bərk-bərk bağladım. Uşağın başını sellofan qabdan çıxarıb torpağını yudum. Sonra ülgüclə saçlarını dibindən qırxdım. Dəsmalla quruladım. Sığalladım, əzizlədim. Sonra başını ət taxtasının üstünə qoyub qaşlarının yanından kəsərək iki yerə bölməyə başladım. Bıçaq küt olduğundan çətin kəsilirdi. Baltanı götürüb iki dəfə vurmuşdum ki, baş iki yerə bölündü. Ağ beynini qaşıyıb çıxartdım. Əvvəlcədən hazırladığım balona tökdüm. Ağzını da bərk-bərk bağladım. Təzədən iki yerə bölünmüş başı sapla tikərək gətirib cəsəd olan yerdəcə basdırdım.

Yenidən otağa qayıtdım. Balonu stolun üstünə qoyub gözləməyə başladım. Beyin yavaş-yavaş rəngini dəyişir, çürüyürdü. Mən isə gözlərimi qırpmırdım. Gözləyirdim. İntiqam "silahımın" nə vaxt hazır olacağını gözləyirdim. Evdən heç yana çıxmırdım. Yadıma yemək də düşmürdü. Eləcə gözümü balona zilləyib stolun arxasında oturmuşdum. Beyin isə yavaş-yavaş çürüyürdü. Üstündə balaca-balaca qurdlar əmələ gəlməyə başlayanda sevincimin həddi-hüdudu yox idi. Sanki dünyaya övlad gətirib onun sevincini yaşayırdım. Balaca qurdlar isə beyindən yeyib yavaş-yavaş böyüyürdülər. Doyanda bir-biriləriylə oynayırdılar da. O yana-bu yana diyirlənirdilər. Mən də bu mənzərəyə baxıb gülürdüm, həzz alırdım. Sanki öz balalarım idi oynayan. Nəhayət, qurdlar böyüdülər. Beyini də yeyib-yeyib qurtardılar. Bir müddət sakit dayandılar. Heç nə etmirdilər. Amma günlərin bir günü aclıq güc gəldi. Qurdlar yığışıb içərilərindən birini parçalayıb yedilər. Kefləri yenidən kökəldi. Səhəri gün isə o birisini. Beləcə hər gün bir qurd o biri qurdların yeməyinə çevrildi. Mən isə oturub tamaşa edirdim. Sonda nə olacağını gözləyirdim. Axıra isə ikisi qaldı. Şişman idilər. Onlardan da biri güclü çıxdı. Parçalayıb o birisini yedi. Qarnı şişib dağa dönmüşdü. Tərpənə bilmirdi. Arxası üstdə balonun dibində uzanıb tərpənmirdi. Bir az keçmişdi ki, partladı. Yağı balonun divarlarına sıçradı, sonra da süzülüb dibinə töküldü. Sevincək balonu götürüb caduçunun yanına qaçdım. Balonu ona verdim. Başqa nə elədisə mən görmədim. Balaca bir klizma qabı tapıb yağdan ora çəkdi. Sellofan kulyoka bərk-bərk bürmələyib verdi mənə. Dedi ki, aparıb xalaqızının evlərində divan-kreslonun, xalçanın üzərinə püskürdərsən. Mən də elə etdim. Sonra da oradan çıxıb gecələməyə yer axtarıb tapdım. Sonda da siz məni aşkar elədiniz. Elə bildiniz ki, oğruyam. Amma mən oğru deyiləm. Mən ölünü öldürmüşəm. Ölü balamın ölüsünü öldürmüşəm ki, onun qisasını alım. Mən Yanaram - bu həyatın bir-birini yeyən qurdlarından biri, lap balacası, gücsüzü.

Yanar sözünü qurtardı. Qundağı özünə sıxıb, yenidən divarın küncünə qısıldı. Yağ ləkəsini qoxuluyub üzünə sıxdı. Bayırda isə quşbaşı qar yağırdı. Qoca küçəyə baxsa da, fikri başqa yerdəydi. Yanarın bu müdhiş, tükürpədici hekayətindən yerindəcə donub qalmışdı.

Yanar isə plaşdan düzəltdiyi qundağı yellədərək yanıqlı-yanıqlı oxuyurdu:

Laylay dedim yatasan,

Qızıl gülə batasan,

Qızılgülün içində

Şirin yuxu tapasan.

əvvəli,ardı var

Mahir Qabiloğlu

Ekspress.-2015.- 31 yanvar-2 fevral.- S.21.