Dostum
Dostum,
haqq yoluna qayıt indidən,
Sonra əməlindən olma peşiman.
Gördüyün işlərə, dediyin sözə
Bir
gün, sorğu-sual olacaq inan!
Yaşama,
dünyanı hədər yerə, sən!
Sabahkı
gün üçün yaşa bu gündən,
Nəfsin
güdazına vermə ömrünü,
Sabahkı
yaşayış doğur bu gündən!
Xülyalar
yolunda olma canfəşan,
Arzu, istəyini
inam üstə qur!
Bu gün
elə yaşa, elə iş gör ki,
Peşiman
olma, çalınanda “sur”!
Həqiqət
Nə qədər
Günəş var, yaşayar insan,
İnsan
öz ömrünü son edə bilməz.
Dünyasın
dəyişər, nizamı ilə,
O, bir varlıq
kimi yox ola bilməz!
Heçdən
heç yaranmır, hrç nə heç olmur,
Bulud
göydə dolur, yerdə su olur,
Sular buxar
olub, göylərə uçur,
Bu,
“dünya” nizamsız qurula biməz!
Gecələr,
gündüzlər, Ay və ulduzlar,
Səhradakı
qumlar, dəryada buzlar,
Acılı,
şirinli, rəngli dənizlər,
Bir təsadüfdürmü?
– bu ola bilməz!
Bütün
yaranmışın öz nizamı var,
Canlılar,
cansızlar, dərələr, dağlar,
Bütün
xəstəliklər, bütün bəlalar,
Heçdən
mövcud deyil, heç ola bilməz!
Dünyamız
qurulmuş, bir nizam üstə,
Daşları
daş üstə, otu ot üstə,
İnan
ki, göz tökən acı tüstü də,
Heçdən
yaranmayıb, heç ola bilməz!
Dostum,
yaxşı düşün, düşün bir az da,
İnsan
bu, mətləbi duymaya bilməz!!!
Ölüm nədir?
Ölüm,
ən şirin nemət,
Ən
sonuncu diləkdir…
Ölüm,
sonuncu fürsət,
Ümidsizə
ümiddir…
Oxşamır
(Özünə
təskinlik verib, ovutma...)
Keçər
deyib, ayran qatma aşına,
Əldə
barmaq, bir-birinə oxşamır.
Əbəs
yerə heç kim vurmaz başına,
Teldə
qarmaq, bir-birinə oxşamır.
Bu
dünyaya yumruq sıxıb, gələrik,
Əli
göydə, baş alovlu gəzərik,
Gedəndə
də göz yumulu gedərik,
Üstə
torpaq, bir-birinə oxşamır.
Ustac deyər,
söz gələn yer naməlum,
Yaradan de,
ya Tanrı de, ya Qəyyum,
Dədələrin
ibrətindən bu məlum;
Xəstə,
dabaq bir-birinə oxşamır...
Yaradan
Kimi yerdə
gəzir, kimisi göydə,
Qüdrət
nə yaşılda, nə də ki, göydə,
Yer də
ona möhtac, asılı göy də,
Zərrədə
var olan gücdü Yaradan....
Biz bilən
ölçülər büsbütün yaddır,
Çoxunun
bildiyi quruca addır,
Sərhədsiz,
hüdudsuz qurucu zatdır,
Bir “ol” –
da var olan gücdü Yaradan....
Ruhuna min
rəhmət, ya Seyyid Əli!
Yol
açdın Ustaca olmadı dəli,
Dedin ki, hər
insan özünə vəli,
Feli bizdən
alan gücdü Yaradan....
Səhvlərimiz
Adəmlə
başladıq səhv eyləməyə,
Bir alma dəyişdi
qədərimizi...
Sevinci
bölməyə dost axtarmadıq,
Paylaşmaq
istədik kədərimizi...
Səhv
bir mi, iki mi, sayasan bir-bir...
Səhvi
səhv üstünə yığdıq hər zaman...
Zaman
çox dəyişdi, dəyişdi nə var,
Ancaq,
xasiyyətin dəyişmir insan...
Kağız
bəxş eylədi, yazaq, oxuyaq,
Öpüb
göz üstünə qoyurduq onu...
Ayaq
uzatmağı günah bilirdik,
(Ağız,
burun sildik, bəs eyləmədi...)
İndi
haralara vurmuruq onu???
Dəyərlər
aradan çıxır birbəbir,
Çörək
də müqəddəs sayılmır daha...
Səhvlər
qalaq-qalaq yığılır, artır,
Bədəllər
ödənir ömürdən baha...
Bakir yox,
bəkarət axtara indi,
Xeyir - bərəkət
də çəkilib ərşə...
Dədədən,
babadan qalma inanclar,
Ucqar bir
komada bükülüb fərşə...
Ulaqla
yabıdan döl tutan insan,
Heyvanı
bitkiyə calaq eylədi...
Siçanla,
pişiklə izdivac edib,
Gül
kimi övrətin talaq eylədi...
Olub
keçənlərin yazsaq hamısın,
Nə qələm
tab eylər, nə kağız çatar...
Arif ilk kəlmədən
duyar mətləbi,
Boşboğaz
boşuna boğazın yırtar...
Yol-iriz
doludu, biz tökən mıxla,
İndi
addımbaşı ayağa batır...
Qazana
bişməyə nə atmışıqsa,
Bişəndə
özünü qaşığa atır...
Haqqın
nizamını heçə sayanlar,
Çox
dəqiq nizamın zərrəsiyik biz...
Bu gün
qarşımıza çıxar həmişə,
Dünəndən
aynaya düşən əksimiz...
“Mən”-ə gəl
Bölük-bölük
yüz bölünmüş, torpağadır minnətim,
Diri-diri tən
üzülmüş, Sultanadır biətim,
Əyri-üyrü
min burulmuş, düz yoladır niyyətim,
Haqq
axtaran, haqq “mən”-dədir, “mən” özündə, “mən”-ə
gəl,
Mən
kim soran naşı səyyah, özün axtar, “mən”-ə gəl...
Təkər
dönər, mil tutanı, döndərəni dən-dənə,
Sabah
üçün, bu gün üçün, hər vaxt borclu
dün, dünə,
“Biz”
olmaqçün lap binədən, özü möhtac “mən”,
“mən”-ə,
“Mən”
axtaran, “mən” “mən”-dədir, “mən” özündə, “mən”-ə
gəl,
Mən
kim soran naşı səyyah, özün axtar, “mən”-ə gəl...
Ustac tutub
söz mayasaın, Tanrı verən payından,
Taylı
gərək, əzəl gündən, yarımalı
tayından,
“Toydan
sonra nağara” tək, fayda görməz hayından,
Yön
axtaran, yön “mən”-dədir, “mən” özündə, “mən”-ə
gəl,
Mən
kim soran naşı səyyah, özün axtar, “mən”-ə gəl...
Ehkam
(“Qırxında
öyrənən görunda çalar”)
“Susuz quyu
su tökməklə sulanmaz,”
Gic
doğulan, gic böyüyər, gic ölər…
Ər
oğuldan, ər törəyər, mərd olar,
Soysuz
doğsa, bic yetirər, bic bələr…
Heyvanın
cinsi var, bitkinin kökü,
Qarışmaz,
tək durar, hər kəsin tükü,
Kimsəyə
yüklənməz, kimsənin yükü,
Kimi tez
anlayar, kimi gec bilər…
Ustac, iki
doqquz, edər on səkkiz,
Arif bu
sinindən səhv etməz hərgiz,
Qanmazsa,
qovalar, teylər dörd doqquz,
Qırxda
qurşaq tutar, boşa güc eylər…
Ədalət var
Hər kəlmənin
mayası var, qoru var,
Haqq-hesabda
ayaq olar, baş olar...
Şəkərçinin
dili baldan şirindi,
Kisəçinin
üstü-başı yaş olar...
Elə
söz var, dəyərldir kitabdan,
Baxış
var ki, uyarlıdır xitabdan,
Bəni-adəm
ayarlıdır turabdan,
Donu yelsə,
yolu qaya, daş olar...
Ustac
desin, yazın daşa, qayaya,
Nədən
kimsə düşsün boşa, ay-aya?
Nə
vaxt haram düşsə döşə, mayaya,
Döl
qüsurlu, gözü-qaşı çaş olar...
Dağların
“Şuşanın
dağları abı dumanlı,
Qırmızı
koftalı, yaşıl dumanlı…”
Əsrin
dördə birin vermişik yelə,
Çulu
çoxdan düşüb, çaya dağların…
Təmiz
adı vardı, “quzey qarı” tək,
Bağrına
xal düşüb, saya dağların…
Başında
çalma tək, ta durmur duman,
Əynində
qalmayıb, nə kofta, tuman,
Lütlənib
haçandır, qalıb lüt-üryan,
Qarına
qan düşüb, maya dağların…
“Göznən
görən” olduq, ta yox yalanı,
Bəh-bəhlə
şəlləndik, zərli palanı,
Daranıb,
talındı, olan-qalanı,
Ah-naləsi
düşüb, Aya dağların….
İgidə
“Tur dağ”-ı deyib, görənlər,
Dağa
oxşadıbdı, özün ərənlər,
Hanı o
ayama, ya ad verənlər?
Kalı
çoxdan düşüb, haya dağların…
Ustacam,
öcümü ala bilmirəm,
“Dədəm”
dediklərin* deyə bilmirəm,
O
döndü, mən indi dönə bilmirəm,
Səyi məndə
düşüb, zaya dağların…
Zaur Ustac
Həftə içi.- 2019.- 2 may.-
S.8.