“Qabillər
ölməyəcək!..”
Müharibə qan-qadadı, ölümdü,
şəhidlikdi, ana fəryadıdı, bacı
naləsidi, könül
qübarıdı,..
Müharibənin ağrı-acıları unudulmur...
müharibənin ağrı-acıları
təsəllilərlə yumşalır;
şəhidlər haqqında
yazılanlar da təsəllidi; şəhidi
tanımaya-tanımaya əzizin
bilirsən.
Qabil Orucəliyev
1991-ci il sentyabrın
15-də Naxçıvan şəhərində
anadan olmuşdu. Uşaqlığının qayğısızlığını
yaşayırdı. Naxçıvan
şəhər 1 saylı
orta məktəbində
təhsil almışdı.
Atasının, əmisinin
söhbətlərini maraqla
dinləyərdi - Vətən,
torpaq, döyüşlər,
şəhidlik… Əmisi
Elmar Orucəliyevin
1990-cı il Sədərək
döyüşlərindən danışdıqları
- xatirələri Qabilin
düşüncələrini titrədirmiş, xatirə-xatirə
düşüncələrinə hopanlar onun niyyətini
müəyyənləşdirirmiş: müharibədi, torpaqlar müdafiə olunur, döyüşlər gedir.
Hərbçilər döyüşür,
onlar əsl "vətəndaşdı" (M.Araz).
"Mən də hərbçi olacam!",
- Qabilin qətiyyətlə
dediyi kəlmələr
atanı da, ananı da, əmini də duyğulandırdı. Heç
nə demədilər
Qabilə. Qabil bu lal sükutu
razılığa yozdu.
Bu yozumun işığı onu
2006-cı ildə Heydər
Əliyev adına Hərbi Liseyə gətirdi. Kursant idi Qabil Orucəliyev.
Hər ürək özü boyda bir dünyadı; öz dünyasından baxırdı böyük
dünyaya. Qabil böyük dünyayla, böyük amallarla qovuşacağı günün
istəyiylə təhsil
alırdı…
Kiçik yollar,
böyük yollar üçündü; kiçik
yolların yolçuları
həmişə böyük
yola can atır. Böyük dünyanın böyük
yolları dəyanətlilərə,
istəyi, niyyəti dönməzlərə, arzu
şamı sönməzlərə
qoşa qollar açar. Böyük yolun qovşağında bir anlığa ayaq saxladı Qabil:
Tale onu
sıxıntılarla üzləşdirmişdi.
14 yaşı olanda atasızlıq ağrıları
yaşamışdı. Bu
yaşında ailə
qayğıları çəkməliydi.
Atasının ölümündən
iki ay sonra
anadan olan qardaşına, azyaşlı
iki bacısına atalıq etməliydi. Hələ təhsil alırdı. Anası Nuriyyə balalarına şam-çıraq etdi ömrünü, "Qabilim
böyüyəcək, onun
işığına sığınacağıq.
Bacılarına, qardaşına
ata olacaq balam…"
Heydər Əliyev
adına Azərbaycan Ali Hərbi Məktəbinə daxil oldu. Hərbi liseyin kursantıydı, Ali Hərbi Məktəbin kursantı oldu. Dünyagörüşü
geniş olanlar təkcə öz ömrünü yaşamır,
ona güvənənlərin,
ona inananların da ömrünü yaşayır; liseyin nümunəvi kursantlarındanıydı
və Ali Hərbi Məktəbin kursantı kimi liseyi təmsil edirdi, zabitlərinin, liseyin rəhbərliyinin etimadını doğrultmalıydı.
Doğruldur da…
Asudə vaxtlarında kursant
yoldaşlarıyla Vətənlə,
torpaqla bağlı olmuşlardan danışardılar,
döyüşlərdən, döyüşənlərdən, şəhidlikdən, şəhidlərdən
danışardılar. Şəhidləri
yaşada-yaşada danışardılar,
Ali Hərbi Məktəbin məzunu olmuş Milli qəhrəmanları xatırlayardılar.
Zabit kimi xidmət edəcəkləri
günün qürurunu
yaşaya-yaşaya danışardılar.
Beləcə, ayları
il etmişdilər.
…Müəllimlərinin, zabitlərin tövsiyələrini
unutmurdu - "İntizam
hərbi xidmətin qızıl qaydasıdı,
bu qaydaya şəxsi nümunə ilə əməl edilməsi daha səmərəli olur".
Bu və bu kimi xatırlatmaları
yaddaşına hopduranlardan
biri də Qabil Orucəliyev idi…
…Leytenant Qabil
Orucəliyev ön xətdə yerləşən
hərbi hissədə
xidmətinin ilk günlərindən nizam-intizamıyla,
məsuliyyətiylə fərqləndi.
"Zamanında müəllimlərindən,
zabitlərdən eşitdiyim
tövsiyələr nə
qədər həyati
imiş!", - düşüncələri
o illərdən indi də barınırdı…
Kursant olaraq
öyrəndiklərini zabit
olaraq öyrədirdi…
Zabit yoldaşları xatırlayır ki, leytenant Qabil Orucəliyev "Öyrədə-öyrədə
öyrənirəm" deyərmiş.
Ön xətdə
hərbi xidmətin çətinlikləri də
olur. Əslində, bu, çətinlik deyil, hələ şəraitə, relyefə
uyğunlaşma prosesidi,
məsuliyyətdi. Seçdiyi
peşəyə sevgisi
dönməzlər bu
məsuliyyəti günün
nizam qaydalarıyla peşəkarlıqla tənzimləyir;
leytenant Qabil Orucəliyev belə zabitlərdəniydi…
Ailə həyatı
qurmuşdu. Ata olacaqdı. Məzuniyyət
götürüb evlərinə
gedəcəkdi, oğlunu
görəcəkdi, 2014-cü ilin yayında "Mən zabitəm!", - qürurunu yaşamış
leytenant Qabil Orucəliyev gömgöy göy üzünə pıçıldayacaqdı: "Mən atayam!".
2016-cı ilin apreliydi.
Ermənilərin irimiqyaslı
təxribatlarının qarşısını
alanların sırasında
leytenant Qabil Orucəliyev də vardı. Əmisi oğlu Abilə telefonla demişdi ki, vəziyyətlə əlaqədar
evə gələ bilməyəcək, narahat
olmasınlar. Yaxın
vaxtlarda görüşərik:
Görüşə bilmədilər…
Taqıma əks-həmlə
əmri verilmişdi…
Baş leytenant
Cavid Dədəkişiyev,
leytenant Qabil Orucəliyev, müddətdən
artıq həqiqi hərbi xidmət hərbi qulluqçuları
Rəcəb İbrahimov
və Tural Quliyev döyüşə-döyüşə
irəliləyirdilər. Qarşıda
Talış kəndiydi.
Bu əks-həmlə
də kəndin ermənisizləşdirilməsinə hesablanmışdı…
Erməniləri mövqelərin birindən
uzaqlaşdırdılar - ermənilər
qaçırdı. Qarşıdakı
mövqeyə tərəf
irəlilədilər (döyüşdə
irəliləmək ifadəsi
cılız səslənir)…
Döyüşürdülər…
Əmri yerinə
yetirmək üçün
döyüşürdülər…
Əks-həmləni qələbəylə tamamlamaq,
düşmənin pərənini
pozmaq, bu həndəvərlərdən uzaqlaşdırmaq,…
üçün döyüşürdülər…
İstəyirdi ki, oğlu Əli
- atasının adını
qoymuşdular - atasını
qalib zabit kimi görsün; ürəyini iki duyğu çulğamışdı:
qələbə, oğlunu
qələbə ovqatıyla
görmək. Bu duyğuların ikisi də Vətən ovqatlı duyğularıydı.
Vətən sevgisi onun da qələbə
əzmini kükrətməkdəydi…
Yaxınlıqlarına düşən mərmilərdən
çəkinmədilər, düşə biləsi mərmilərdən də;
döyüşü davam
etdirirdi…
Mühasirəyə düşmüşdülər…
Qüvvələr bərabər deyildi, vəziyyət son dərəcə gərgin
idi. Düşmənin
atışı altında
mövqelərini dəyişə-dəyişə
döyüşürdülər. "Son gülləyəcən
döyüşəcəyik!..", - belə qət etmişdilər.
Döyüşürdülər…
Mühasirədən çıxmaq üçün
döyüşürdülər…
Baş leytenant
Cavid Dədəkişiyev
və leytenant Qabil Orucəliyev şəhid oldular…
Leytenant Qabil
Orucəliyev Azərbaycan
Respublikasının Prezidenti
İlham Əliyevin adından "Hərbi xidmətdə fərqlənməyə
görə" 3-cü dərəcəli
medalla təltif edildi…
…Qəhrəmanlar adına layiq dəfn olunur, qəhrəmanların dəfni
el-oba hüznüdü.
"Oğul var evdən gedir, oğul var eldən".
Leytenant Qabil Orucəliyevin dəfnində
izdiham vardı. Bu, şəhidin əzizlərinə təsəlli
oldu. Bu təsəlli bütün
naxçıvanlıların təsəllisi idi…
Leytenant Qabil
Orucəliyevin oğlu
Əli adıyla cəmi on gün
yaşadı, ona Qabil dedilər; körpə böyüyəcək,
şəhid atasının
adını da yaşadacaq…
Qabilin anası
səbirli, təmkinli
anadı. Ağır dərdini sözün əsl mənasında, Vətən sevgisiylə yumşaldır… "Ermənilər sevinməsinlər
ki, Qabili öldürdük. Mən yenidən
qəhrəman Qabil böyüdürəm. Onu da atası
kimi qəhrəman böyüdəcəm. Qabillər
ölməyəcək, yeni-yeni
Qabillər doğulacaq…"
Ana ürəyinin böyüklüyünə
heyrətlənirsən…Nuriyyə
xanımı şəhid
analarının timsalı
bilirəm. Şəhid leytenant Qabil Orucəliyevin ruhu dünyagörüşünün, duyğusallığının, həssaslığının zəmanətiylə
"Ana, mən sənə
rahibəm itaətdə",
- deyir düşünürəm.
Nuriyyə ana "Qabillər ölməyəcək"…, - deyir. Ana fikrini, Ana qənaətini
"Şəhidlər ölməyəcək"…,
- kimi qəbul edirik.
Rəşid HÜSEYNOV
Hərbi
And.- 2018.- 14 sentyabr.- S.10.