Nizami ənənələrini özünəməxsus
şəkildə davam etdirən sənətkar - Arif Ərdəbili
Böyük Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvinin “Xəmsə”nin ikinci poeması “Xosrov və Şirin” Şərqin ən böyük məhəbbət dastanlarından biridir. Bu əsər Nizamidən sonrakı Şərq və Qərb ədəbiyyatına çox ciddi təsir göstərib. Nizami bu əsəri o zaman Sasani şahı Xosrov Pərviz və Şirinin məhəbbəti ilə bağlı xalq arasında dolaşan əfsanə və rəvayətlər əsasında yazmışdı. Poemada istər Xosrovun, istərsə də Şirinin hökmdarlığı və aşiqliyi paralel xətt üzrə davam etdirilir və onların insani xüsusiyyətləri ibrətamiz əhvalatlar kontekstində üzə çıxır. Nizamidən sonra çoxlu sayda “Xosrov və Şirin”lər yazıldı. Əmir Xosrov Dəhləvi, Əlişir Nəvai və digər söz ustaları bu sevgi dastanını nəzmə çəkdilər. Onlar Nizami ənənələrini davam etdirməklə yanaşı, şairin didaktik nizamından kənara çıxa bilmədilər. XIV əsr Azərbaycan şairi Arif Ərdəbili də “Fərhadnamə” poemasını dahi Nizaminin “Xosrov və Şirin”inin təsiri ilə yazıb. Amma Arif Ərdəbilinin “Fərhadnamə”sində Xosrov da, Şirin də, Fərhad da tamamilə başqa xarakterə malik insanlar idilər.
AZƏRTAC bununla bağlı Azərbaycan Universitetinin Humanitar fənlər fakültəsinin filologiya ixtisası üzrə ikinci kurs tələbəsi Şamama Əsədovanın məqaləsini təqdim edir.
Arif Ərdəbili Azərbaycan ədəbiyyatında Nizami ənənələrini özünəməxsus şəkildə davam etdirən ilk görkəmli sənətkarlardan biridir. XIV əsrdə ən tanınmış şair olan Arif Ərdəbilinin Nizami Gəncəviyə münasibəti, ondan təsirlənməsi mürəkkəb və ziddiyyətli bir səciyyə daşıyır. Hər şeydən əvvəl, demək lazımdır ki, Arif Ərdəbili bir çox mərsiyə və qəsidələr yazsa da, ona dünya şöhrəti gətirən “Xosrov və Şirin” mövzusunda yazdığı “Fərhadnamə” poeması olub. Poema iki hissədən ibarətdir: “Hekayəti-Fərhadü Gülüstan” və “Hekayəti-Fərhadü Şirin”. Əsərin yeganə əlyazması Türkiyənin Ayasofya Kitabxanasındadır. Şair 1369-cu il sentyabrın 22-də “Fərhadnamə”nin birinci hissəsini, həmin il noyabrın 22-də ikinci hissəsini tamamlayıb. Poemanın birinci hissəsi Təbriz hökmdarı Bahadır xan Şeyx Üveys Cəlairiyə, ikinci hissəsi isə Şirvan şahı Hüşəngə ithaf olunub.
Qeyd edək ki, “Fərhadnamə” poeması haqqında ilk tədqiqat əsərini çex şərqşünası Herbert Duda yazıb. Azərbaycanda isə əsərin tədqiqi ilə H.Araslı, M.Quluzadə, Q. Beqdeli, R.Azadə, Q.Əliyev və başqaları məşğul olublar. Bu müəlliflər son vaxtlara qədər ancaq H.Dudaya əsaslanaraq “Fərhadnamə”dən bəhs ediblər.
Arif Ərdəbili mövzu üzərində işləyərkən bir sıra qaynaqlardan bəhrələnib. Bunlardan üçünü xüsusi qeyd etmək istərdik. Müəllifin əsərin yazılmasının səbəbi haqqında verdiyi məlumatlardan aydın olur ki, həmin qaynaqlardan birincisi sənətkarın Şamaxıda olarkən özünü Fərhad övladlarından hesab edən bir nəfərdə gördüyü dəftərdir. Bu dəftərdə yazılanlara görə Fərhad tarixi şəxsiyyətdir. Onun nəslindən olanlar Şamaxıda və ətraf yerlərdə hələ də yaşamaqdadırlar. Fərhadın oğlanları və onun soyundan olanların içərisindən bir çox məharətli sənətkarlar, memarlar yetişib. Şamaxı və Bakıdakı bir sıra möhtəşəm tikintilər, məsələn, Şamaxıdakı Gülüstan və Axistan qalası, Bakıdakı suyun altında qalmış Bakı qalası, həmçinin Noşəhr qalası, Bakı qəbiristanlığındakı künbəd və s. onların yadigarıdır. Arif Ərdəbili bu abidələrdən onları öz gözləri ilə görmüş şəxs kimi danışır. Gülüstan qalası üzərindəki heykəlləri və nəqşləri təsvir edir.
Şair qeyd edir ki, özünü Fərhadın varislərindən sayan və cavan daşyonan olan həmin şəxs onda olan dəftəri qiymətli bir yadigar kimi mühafizə edir və tez-tez onu oxuyurdu. Söz yox ki, sənətkar da bu dəftərlə tanışdır və orada Nizaminin təsvir etdiyi “Fərhad hekayəti”ndən tamamilə fərqli bir hekayət var:
Birini o Fərhad oğlanlarından
Gördüm o diyarda, olsun anadan.
Cavan daşyonandı, ustaydı qadir,
Hünərdə, elmdə - hər şeydə mahir.
Ondan ta o məşhur dağçapanacan
Bütün nəsilləri olmuş daşyonan.
İstə məst, istərsə sərxoş olanda
Bir kitab olardı həmişə onda.
Fərhaddan çox sözlər deyilmiş orda,
Sevdi
Gülüstanı o necə, harda!
Şirin
hekayəsi vardır sərasər,
Nizami deyəndən bir ayrı təhər.
Deyilmiş
Fərhadın həyatı nə var,
Nəsli, oğlanları necə oldular.
Hər
biri işində böyük ad alıb,
Həm də hər birindən yadigar qalıb. (2. səh
265).
Arif Ərdəbilinin bəhrələndiyi ikinci qaynaq
xalq ədəbiyyatıdır. Yalnız XIV
yüzillikdə deyil, hələ XI-XII əsrlərdə də
xalq arasında Fərhadla bağlı bir sıra rəvayətlər
dolaşmaqda idi. XI əsr Azərbaycan
şairi Qətran Təbrizinin “Divan”ında bir neçə
yerdə Fərhadın adını çəkməsi və
onunla əlaqəli rəvayətlərə işarə etməsi
təsadüfi deyildi. Nizami Gəncəvi də
“Xosrov və Şirin”i yazarkən folklor materiallarından kifayət
qədər faydalanmışdı. Arifin də
mövzu ilə bağlı bu mötəbər mənbəyə
üz tutması təbii idi.
“Fərhadnamə” müəllifinin yararlandığı
üçüncü qaynaq, heç şübhəsiz ki,
Nizaminin yaradıcılığı idi. Arif Ərdəbili
rastlaşdığı “Fərhad hekayəti”nin nə qədər
Nizamidə olan “Fərhad hekayəti”ndən fərqləndiyini
söyləsə də, onun süjetindən və qəhrəmanlarının
xarakter və əməllərindən uzaqlaşmağa
çalışsa da, o, Nizami ənənəsindən kənara
çıxa bilməyib və sələfinin
açdığı yolla getməli olub. Bütövlükdə
Nizami yaradıcılığının və xüsusilə
şairin “Xosrov və Şirin” poemasının “Fərhadnamə”yə
təsiri danılmazdır.
Arif Ərdəbilinin poeması məhəbbət
mövzusunda olsa da, sənətkar orta əsrlər Şərq
ədəbiyyatındakı ənənədən kənara
çıxaraq öz əsərini cüt aşiq və məşuqun
adı ilə yox, yalnız baş qəhrəmanın adı
ilə “Fərhadnamə” adlandırıb. Dəftərdən hekayəni
oxuyan və onun gözəlliyinə heyran qalan müəllif
dağçapanı sözlə yenidən diriltmək istədiyini
söyləyib:
Oxudum dəftərdən
bu əfsanəni,
Etdi gözəllikdə o heyran məni.
Şeirin
binasını təzələdim mən,
Dağçapan dirildi sözlə təzədən.
Söz
axdı su kimi bunu deyəndə,
“Fərhadnamə” qoydum adını mən də.
Vardır bu kitabda hər cür söz, söhbət.
Əlinə alanda eyləmə qəflət. (2. səh
265-266).
Poemanın məzmunu, süjeti dəqiq
düşünülmüş, sənətkarlıq
baxımından yüksək səviyyədə işlənmişdir. Poema
insanın nəcib duyğularını, əməyi, məhəbbəti,
gözəlliyi, həyat eşqini realist bir tərzdə təsvir
və əks etdirən ən yaxşı əsərlərdən
biri kimi diqqəti cəlb edir. Onun əsasını belə
bir ideya təşkil edir ki, kim həyatda nə
iş tutsa, onun cəzasını, yaxud mükafatını
almalıdır. Arifin əsərinin yaxşı
cəhətlərindən biri odur ki, həyatı və
insanları birtərəfli göstərmir.
“Fərhadnamə”nin əsas qəhrəmanı Fərhaddır. Arifin Fərhadı Nizaminin eyniadlı qəhrəmanından
xeyli fərqlidir. Onun əsas ideal, romantik səciyyəsini
Arif Ərdəbili kənara atıb. Burada
Fərhad nakam deyildir. O, idealın faciəsini əks
etdirir. Fərhad bir çox insanı keyfiyyətləri
ilə yanaşı, bəzi qüsurlardan da azad deyildir. Onun ölümü də Nizaminin Fərhadının
ölümü qədər təəssüf doğurmur.
Feodal qayda-qanunlarına, hakim təbəqələrin
eybəcər təbiətinə, orta əsr şərinə
qarşı güclü nifrət oyatmır. O,
başqalarını öldürdüyü kimi, onu da
öldürürlər. Cinayətinin cəzasını
verirlər. Rumlu qadın Bisütunu
çapmaqla məşğul olan Fərhadın suyuna gizlincə
zəhər qatıb onu zəhərləyir, oğlunun
intiqamını alır. Nizaminin yüksək
romantik idealı, insanın gözəlliyinə, qüdrətinə
dərin inamı Arif Ərdəbili və onun qəhrəmanına
yaddır. Arifin Fərhadında bir sıra
təqdirəlayiq cəhətlər vardır. O, gözəl
nəqqaşdır, hökmdar oğlu olmasına baxmayaraq, adi
bir sənət adamı kimi nəqqaşlıq sənətinin
sirlərini öyrənmiş, bu sahədə böyük ad
qazanmışdır. Çində nəqqaşlar
nigarxananı bəzəməyə başlayarkən baş nəqqaş
onları xəbərdar edir ki, ehtiyatlı olsunlar. Fərhadın mahir nəqqaş olduğunu, yüksək
zövqünü xatırladır, onları daha səliqəli
işləməyə çağırır. Bu cəhət ona Abxaziyada olduğu vaxt çox
kömək edir. Fərhad hökmdar
oğlu olmasına baxmayaraq, zəhmətdən
qaçmır. Məqsədinə
çatmaq üçün daşyonan ustadın qoyduğu
şərti tez bir zamanda yerinə yetirib, rəqiblərini
arxada buraxır. O, daş yonmaq, ev tikmək,
tağ ucaltmaq, evi divar rəsmləri ilə bəzəmək
işində böyük iradə və məharət
nümayiş etdirir.
Fərhad adi insani bir sevgi ilə sevən insan kimi diqqəti cəlb edir. Hələ Çində olarkən şəklini gördüyü Gülüstana çatmaq üçün o hər cür zəhmətə, əzaba razı olur. Arzusuna çatmaq üçün böyük əzm və iradə göstərir. Gülüstan öləndə onun üçün uzun müddət yas saxlayır. Onun məzarı üstündə günbəd tikib orada mücavirlik edir. Rahiblər kimi dünya nemətlərindən əl üzür, rahiblərsayağı bir həyat sürür. Lakin o, Nizaminin Fərhadı kimi sevmir. O, sevgi yolunda özünü həlak edən qəhrəmanlardan deyil. O, sevgiyə Arifin özü kimi yanaşır. Gülüstanın ölümündən sonra tədricən Şirinə bağlanır, indi də onun eşqi ilə yaşayır. Gizli işrətlərlə məşğul olur. Onun Şirinlə olan sevgisində təmizlik, saflıq axtarmaq mümkün deyil. Düzdür, həyatda bu cür sevgi də var. Lakin belə bir sevginin təsviri ibrətləndirmir, öyrətmir, insanı ucalığa çağırmır. Adiliyə, heyvani duyğulara aludəçiliyə bəraət qazandırır, onu vəsf edir.
Fərhadın Gülüstanla olan sevgi macərası daha təmiz və ülvi səciyyə daşıyırdı. Bu sevgidə sədaqət, həyatilik, yüksək insani cizgilər var idi. Fərhad Gülüstana özünün ən yüksək idealı kimi can atır və ona qovuşmaq üçün qəhrəmanlıq göstərirdi. O, Gülüstanla rəsmi şəkildə evlənir. Onun Şirinlə olan münasibəti belə yüksək keyfiyyətlərdən məhrumdur. Şirin Xosrovun nişanlısı ola-ola Fərhad gizli şəkildə onunla görüşür, eyş-işrətlə məşğul olur. Gizli eşq macəralarının üstü açılmasın deyə, Xosrovun nəzarətçisi kimi göndərdiyi Gərayı öldürür, rumlu gənci öldürən Fərhada bəraət qazandırmaq mümkün idi. Çünki o, Fərhadı xəncərlə vurmuşdu, öldürmək istəyirdi. Onda Fərhad özünü müdafiə edərək düşmənini öldürmüşdü. Burda isə Gərayı öldürməsi bəraət qazandırmaq mümkün olmayan bir cinayətdir. Öz gizli macəralarının üstünü örtmək, onların açılmasına yol verməmək üçün görülən bir tədbirdir. Cinayət üstündən cinayət etmək deməkdir. Arif bu cinayətə bəraət qazandırır. Belə çıxır ki, hər bir kəs öz şəxsi təhlükəsizliyi, arzusu, istəyi, məqsədi xatirinə başqasını vicdan əzabı çəkmədən məhv etməyə haqlıdır. Bu obrazda yüksək istedadla, bacarıqla orta, adi bir mənəviyyat birləşib. Şair öz qəhrəmanının simasında xalq içərisindən çıxan, yüksək istedada malik olan, lakin dövrünün feodal-zadəgan əxlaqının təsirinə düşən, ondan yaxa qurtara bilməyən ziyalıların obrazını yaradıb.
Gülüstan mahir bir daşyonan qızıdı. Onun atası nə
qədər məşhur və hörmətli olsa da, Abxaz
şahı ona xüsusi hörmət göstərsə də,
o, sadə zəhmət adamıdır, xalq oğludur. Əməkçi xalqın həyata, insana
baxışlarını əks etdirən müdrik bir el
ağsaqqalıdır. Müəyyən dərəcədə
Nizaminin “Kərpickəsən kişinin dastanı” hekayəsindəki
qocanı xatırladan daşyonan ustad Nizaminin demokratik ənənələrinin
davamı, yeni təcəssümü kimi qiymətləndirilə
bilər. Gülüstan məhz belə bir
xalq nümayəndəsinin qızıdır. Ata-anasının sərt, namuslu həyat tərzi onu
nəcib, həssas, təmiz bir insan kimi yetişdirib. Fərhadı gördüyü andan onda dərin bir
məhəbbət hissi oyanır. Bəzən
sərxoşluq nəticəsində hisslərini gizlədə
bilmir, baxışları ilə Fərhada öz eşqindən
xəbər verir. Şair Gülüstan
obrazını yaradarkən heç bir bədii boyasını
əsirgəməyib. İstər atasının təşkil
etdiyi məclisdəki hərəkətləri, anasını
çaşbaş salan laqeydliyi, istər kilsədə Fərhad
üçün xeyir-dua eləməsi, Fərhad
üçün keçirdiyi narahatlıq və s. onu xalq
içərisindən çıxmış namuslu, nəcib,
həssas, güclü, hisslərlə sevən bir qadın surəti
kimi səciyyələndirir. Onun zahiri, cismani
gözəlliyi ilə mənəvi gözəlliyi arasında
tam bir uyğunluq, bütövlük vardır.
Arif Ərdəbili Şirin surətini də özünəməxsus
bir tərzdə işləyib. O, burada həm Nizaminin Şirinindən,
həm də Gülüstandan fərqlənir. Arifin
Şirini feodal-zadəgan mühitində böyümüş
bir qadındır. Onda saray
xanımlarına məxsus əxlaqi yüngüllük, ehtiras
düşkünlüyü, mənəvi tərəddüd birləşib.
O, hələ doqquz yaşında olanda oğrun-oğrun Fərhada
baxır. Arif bu obrazı yaradarkən həyat həqiqətlərinə
sadiq qalıb, onun simasında saray əxlaqını təcəssüm
etdirib. Maraqlı budur ki, Fərhad
Gülüstanı sevdiyi vaxtlarda daha çox insanı keyfiyyətlərə
malik idi. Şirinlə
yaxınlaşdıqda isə onda yeni, qüsurlu, cılız
xasiyyətlər əmələ gəlir.
Özünü yalandan dəliliyə vurmaq, şəhvani
ehtiraslarını təmin etməyə çalışmaq və
s. buna misal ola bilər.
“Fərhadnamə”də bir silsilə şah surətləri
də yaradılıb. Şairin şah surətləri xarakter
etibarilə rəngarəngdir. Hörmüz, Xosrov Pərviz,
Abxaz şahı, Fərhadın yeznəsi, Məhinbanu. Lakin bu şah surətlərinin hamısı eyni dərəcədə
geniş şəkildə səciyyələndirilib. Bəziləri haqqında ötəri
danışılıb, bəzilərinə isə əsərdə
təsvir edilən hadisələrlə əlaqədar bir qədər
ətraflı diqqət yetirilib.
Bütün bunlarla belə, bu nəticəyə
gəlmək olar ki, Arif Ərdəbilini şöhrətləndirən
onun Nizaminin təsiri ilə yazdığı “Fərhadnamə”
poemasıdır.
Hərbi And.- 2019.- 27 dekabr.- S.20.