Ölümsüz komandir, sübh
görüşünün sirri, polkovnikin son arzusu
Polkovnik, Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin Ordu Korpusunun Komandir müavini - Qərargah rəisi, Vətən müharibəsinin şəhidi Babək Mətləb oğlu Səmidli 7 yanvar 1974-cü ildə Göyçay rayonunda anadan olub. 1993-cü ildə İstanbulda Quru Qoşunları Məktəbinə daxil olub və 1997-ci ildə oradan məzun olub.
2016-cı il aprelin 1-dən 2-nə keçən gecədən başlayaraq, Azərbaycan və Ermənistan Silahlı Qüvvələrinin bölmələri arasında cəbhənin Tərtər və Cəbrayıl-Füzuli istiqamətlərində şiddətli döyüşlər zamanı Babək Səmidli Ordu Korpusunun Əməliyyat bölməsinin rəisi kimi Tərtər rayonu istiqamətində gedən döyüşlərin idarə edilməsində yaxından iştirak edib.
Azərbaycan Ordusunun yaranmasının 100 illiyi münasibətilə Prezidenti İlham Əliyevin 25 iyun 2018-ci il tarixli Sərəncamına əsasən Babək Səmidli "Hərbi xidmətlərə görə" medalı ilə təltif edilib.
Ərəb turistlərlə bağlı YENİ AÇIQLAMA: "İnsanları çaşdırmağa ehtiyac yoxdur"
Ümrə ziyarətinə icazə verildi: TƏLƏBLƏR
Sabah Bakıya yağış, bu ərazilərə qar yağacaq - PROQNOZ
Babək Səmidli 2020-ci il sentyabrın 27-də başlayan Vətən Müharibəsi zamanı Tərtər rayonunun Suqovuşan qəsəbəsinin azadlığı uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak edib. Onun rəhbərliyi altında Madagiz (Suqovuşan) qısa müddət ərzində işğaldan azad edilib.
2020-ci il noyabrın 23-də Babək Səmidli Suqovuşan ərazisində minaya düşərək, şəhid olub. Noyabrın 24-də Göyçay şəhərinin Şəhidlər Xiyabanında dəfn olunub.
Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin sərəncamına əsasən Babək Səmidli ölümündən sonra "Zəfər" ordeni, "Vətən uğrunda", "Suqovuşanın azad olunmasına görə" medalları ilə təltif olunub.
Dörd güllə...
Onun ölüm xəbəri Vətən Müharibəsi başa çatandan sonra aldığımız ən ağır xəbər olmuşdu. İllərlə intizarında olduğumuz qələbə xəbərindən sonra Babək Səmidlinin minaya düşərək şəhid olması hər kəsi kədərə bürümüşdü. Möhkəm xarakteri, hərbçi qətiyyəti, vətəndaş ləyaqəti ilə torpaqlarımızın işğaldan azad olunması uğrunda amansız, qanlı-qadalı döyüşlərdən alnıaçıq, üzüağ, qəhrəman kimi çıxmağı, dillərə dastan olmağı bacarmışdı. Lakin bütün bunlar ona bir ömür bahasına başa gəlmişdi.
Hələ yeniyetməlik illərində Birinci Qarabağ müharibəsində döyüşən qardaşının ardınca qaçaraq ona çatmaq istəyən, onunla birgə döyüşə yollanmağı arzulayan Babək qardaşı tərəfindən evə göndərilsə də, illər sonra bu arzusunu yüksək səviyyədə reallaşdıra bilir. Ən böyük arzusu isə Qarabağın, işğalda qalan torpağımızın azad olunması olur.
O, bu günləri görür, arzusu gözündə qalmır. Uğrunda can verməyə hazır olduğu vətən yolunda şəhid olub, onun qoynunda uyuyur.
Şəhidimizin ailə üzvləri ilə görüşə yollanarkən bizi onun özündən böyük qardaşı Müşfiq Səmidli qarşılayır. O, yolboyu qardaşı haqqında danışır:
- Üç uşaq olmuşuq - mən, bacım və Babək. Babək sonbeşik idi. İçimizdə ən ərköyün uşaq olub. Bir az da səbirsiz idi. Amma çılğınlığı da vardı. Göyçayda Konserv zavodunda işləyib. Ora getməzdən əvvəl bir yerə dayana bilmirdi, deyirdi, mən nə isə bir işlə məşğul olmalıyam. Bir dəfə də gördüm, çantasını yığıb, evdən gedir. Dedim, a bala, hara gedirsən? Deyirdi, mən nə isə bir işlə məşğul olmalıyam. Bir yerdə dayanmırdı, hətta orta məktəbdə iki dəfə maşın qəzası eləyib, onu özü aradan qaldırmışdı. Bax beləcə, bir az üsyankar, ipə-sapa yatmazlığı vardı. Amma Babək həm də fərasətli insan idi. Fərasətli olmağı da hərb sahəsində özünü göstərdi. Cəld, çevik düşünməyi bacarırdı. Mən ona baxanda ləngəm, iş görməzdən əvvəl oturub yaxşı-yaxşı düşünərəm, amma o yox. Hər şeyi tez-tələsik, amma qaydasında edirdi. Özünü işə həsr etməsi, onun bizimlə vaxt keçirməsinə də mane olurdu. Ümumiyyətlə, mən qardaşımdan doya bilmədim. Bizim onunla yanbayan şəkillərimiz yoxdu. 2011-ci ildə Bakıda bir qohmumuzun toyunda xalamoğlu, mən və Babəklə birlikdə şəklimiz var. Ondan savayı qardaşımla birlikdə bir şəklimiz də yoxdu. Ona görə ki, bir yerdə ola bilməmişik.
Qardaş
- Babək özünü, həyatını elə-obaya, Qarabağın azad olunmasına həsr edən oğul idi. Bizim evdə, ailədə, nəsildə babalarım da hərbi xarakterli adamlar olublar. Onun hərbə marağı əslində məndən qaynaqlanıb. Mən özüm polis əməkdaşı, birinci Qarabağ müharibəsinin aktiv iştirakçısı olmuşam. 1992-ci ilin fevralında bizi Şuşaya aparırdılar. Həmin ərəfədə hamının valideynləri, yaxınları onları döyüşə yola salmağa gəlirdi. Amma mən icazə vermirdim. Yola düşəndə uşaqlar mənə dedilər ki, kimsə maşının ardınca qışqıra-qışqıra gəlir. Çevrilib baxanda gördüm Babək biz gedən maşının ardınca qaçır. Sürücüyə dedim, saxla maşını. Babəkə yaxınlaşdım. Bərk hirsləndiyim üçün ona dedim ki, mən axı demişdim, arxamca evdən heç kim gəlməsin, bu nə hərəkətdir. Dedi, qardaş yaxın dur, gəlməyəcəkdim, ağlıma bir şey gəldi, ona görə gəldim. Sonra cibindən dörd ədəd tapança patronu çıxarıb, mənə verdi. Hər dəfə mən evə gələndə patron darağımdan özü üçün götürübmüş. Dedi ki, bunları özüm üçün götürmüşdüm, indi sənə verirəm, birdən silahındakı patronlar qurtarsa, bunlardan istifadə et, düşmənə əsir düşüb eləsən, özünü vur. Belə oğul idi. Onun itkisi də elin, obanın itkisidir. Millətdən getdi Babək. İndi Babəkin xidmət göstərdiyi hərbi hissədən zəng vuranda deyirlər bizim atamız getdi. Bizi anlayan insan getdi. Babək aşağıdan, kasıbçılıqdan gedib çıxmışdı yuxarılara.
Buyur, bacım...
Babək evin sonbeşiyi olub, lakin həmişə hökmlü, sözü keçən olub. Ailədə qardaşı ilə məsafəli olsa da, bacısı Röksanə xanım deyir ki, onunla çox yaxın olub. Sirrini, sözünü onunla bölüşüb.
- Bacı kimi məni çox istəyib. Məndən kiçik də olsa, məktəbdə hamıdan qorumağa çalışıb. Qayğıkeşliyi, diribaşlığı vardı. Musiqini çox sevirdi, yaxşı piano çalırdı. Atam onu qarmon sinfinə qoymuşdu, amma getmədi. Pianonu özü öyrənmişdi, həvəskar idi. Amma inanın ki, hərbçi olmasaydı, mütləq peşəkar musiqiçi olardı. Hansı filmə baxırdısa, beş dəqiqə keçməmiş gedib o filmdəki mahnını pianoda ifa edirdi.
- Silah tutan əllərin musiqi də ifa etməsi həm qəribə, həm də təsirlidir.
-
Doğrudur. Babək çox incə duyumu ruhu
olan insan idi. Çox kövrək idi, amma
yeri gələndə o qədər sərt olurdu ki. Adam onu tanıya bilmirdi. Haqsızlığa
qəti dözümü yox idi. Harda haqq-ədalət
vardısa, Babək orda idi. O şəhid olandan sonra
xanım hərbçilər bizə gəlmişdilər.
Deyirdilər ki, biz Babəki görəndə ona hərbi salam verirdik, o isə deyirdi ki, yox, siz
xanımsınız, bunu etməsəniz də olar. Salam versəniz, kifayət edir. Bəlkə
də indi dediklərim sizə qəribə gələr.
Mən nə vaxt Babəkə zəng vururdumsa, ilk sözü
bu olurdu: “buyur, bacım”. O, mənə bacı yox, bacım
deyirdi. Hər bayramda, ad günümdə özü gələ bilməsə
də mənim gül dəstəmi, hədiyyəmi göndərirdi.
Bir dəfə isə ayağım bərk
yanmışdı. Elə həmin məqamda da Babək bizə
zəng vurdu. Deyəndə ki, ayağım yanıb,
inanın, heç üstündən beş
dəqiqə keçməmiş, həkim götürüb
bizə gəldi. Bu qədər qısa vaxtda gəlməyinə
məəttəl qalmışdım. Özü
əziyyət çəksə də, başqasına zəhmət
verməyi ağlından da keçməzdi. Onun həyatdakı yeganə amalı ancaq
Qarabağın azad olunması idi.
Bəbək
Səmidli hərb həyatına başladığı ilk illərdə
öz qohumlarından olan Günel adlı xanımla tanış olur. Ailə qururlar,
onların iki oğul övladı dünyaya gəlir.
Günel xanım deyir ki, Babək Səmidli həqiqətən
də gözəl ailə başçısı, olduqca
qayğıkeş insan olub.
- İnanın, Babək bir gün, bir saat vaxt tapan kimi evə
gəlir, bizi, oğlanları mütləq harasa gəzməyə
aparırdı. Qışda, qarda, yazda, yayda... bir sözlə,
bütün fəsillərdə bizi mütləq harasa uzaqlara
aparıb gəzdirməyə çalışardı.
Babəkin işi ilə əlaqədar olaraq bizim xarici ölkələrə
gedişimiz bir az çətin idi. Ancaq Azərbaycanın elə bir yeri yox idi ki, bizi gəzdirməsin.
İmkan tapan kimi mütləq bizim
yanımızda olmağa çalışırdı.
Vətən Müharibəsindən sonra Babək evə
gələndə gördüm çox yorğundu. Namazı yerdən
qıla bilmədi, oturulu qıldı. Soruşdum ki, haran ağrıyır? Mənə çox
yorğun, düşkün halda baxıb dedi ki, Günel,
ayaqlarım tökülür, bircə ayaqlarımın
yorğunluğu çıxsa, elə bilərəm
dünyanı mənə bağışlayıblar. Mən onu yaxşı başa
düşürdüm. Çünki
kabinetində oturmağa vaxt tapmamışdı.
Silah tutan
əllər və musiqi...
Anası ilə yanaşı əyləşən,
böyüklərin söhbətinizi diqqətlə, mətanətlə
dinləyən Mətləb hərdənbir atasının
divardan boylanan portretinə nəzər salır. Yəqin ki,
atası ilə bağlı ən xoş, ən yaddaqalan
anları xatırlayır. Sonuncu dəfə
soyuq havada qardaşı ilə birgə dan yeri
ağarmamış atasını cəbhəyə yola
saldığı günə qayıdır. Onun üzündə, gözlərində kədər
qarışıq qürur hissi yaranır. Mətləb
kimin oğlu olduğunu, hansı yolun davamçısı
olduğunu anlayıb duyur. Atası haqqında
düşündüklərini dilə gətirir:
- İndi mənim on üç yaşım var. Sevinirəm
ki, atamı görüb, onunla vaxt keçirə bilmişəm. O, mənim yaddaşımda
həmişəlik həkk olunub. Atam çox mehriban adam idi. Bəzən olurdu ki,
işdən əsəbi, yorğun gələrdi. Amma bizimlə mehriban olurdu. Ondan
acı söz eşitdiyimi xatırlamıram. Dərslə bağlı danlayanda belə bunu gülərək
edirdi. Qardaşım onun kimi hərbçi
olmaq istəyirdi. Amma mən hələ
müəyyən etməmişdim. Ona
görə də mənə deyirdi ki, nəyə
gücün, biliyin, həvəsin çatar, o sahəyə də
gedərsən. Əsas odur ki, dərslərini
yaxşı oxu. Atam tarixi, bir də musiqini
çox sevirdi. Biz həftədə bir dəfə
şənbə günü atamı görürdük. Evimizdə piano vardı. O, hər dəfə
evə gələndə pianoda çalırdı, biz də
onu telefona çəkirdik. Biz
düşünmürdük atamız şəhid olar. Bunu sadəcə yadigar qalsın deyə çəkirdik.
Həm də çox yaxşı ifa edirdi.
Notla çalmırdı, nə eşidirsə,
onu çalırdı.
- Atanla
son görüşün yadında necə qalıb?
- Sonuncu dəfə
gecə gəlmişdi evə. Şəhid
olmazdan bir gün əvvəl icazə alıb gəlmişdi.
Hamımızla görüşdü. Döyüşdə
qarşılaşdığı hadisələrdən
danışdı. Sonra bizi öpüb,
yerimizə qoydu. Yatdıq, amma səhər beş olmamış qardaşımla yuxudan
durduq. Gördük atam mətbəxdə yemək
yeyir. Qardaşıma dedim ki, qaqa, gedək atamla
görüşək. Görüşdük, hətta
birgə səhər yeməyi də yedik. Gedəndə
onu yola salmağa qoymadı. Eyvandan geri
qaytardı ki, əyniniz nazikdi, gedin evə. Anam əlində Quran onu tək yola saldı. Ölümündən sonra mən onu yuxuda
gördüm. Mənə deyirdi ki, gəlmişəm,
Mətləb, dur qapını aç. Qapını
açmağa gedəndə yuxudan ayıldım.
Məktəbdə heç kimə deməmişdim ki,
belə bir kişinin oğluyam. Atam şəhid olandan
sonra məni hamı tanıdı, bildilər ki, Babək Səmidlinin
oğluyam. Təbii ki, münasibət dəyişdi.
İndi hamı bizə atamın qəhrəmanlıqlarına
görə hörmət edir, ehtiram göstərir.
Röksanə xanım qardaşının Vətən
Müharibəsini həsrətlə gözlədiyini,
Qarabağın azadlığı uğrunda canını belə
fəda etməyə hazır olduğunu deyir. Babək Səmidlinin keçdiyi
döyüş yolunu xatırlayır:
- İndi hərdən düşünürəm ki, bu
44 gündə mənim bir dəfə gedib onu görmək
imkanım olmadı. Çünki müharibəyə
yollananda “mənə zəng vurmayın, lazım olsa, mən
sizi yığacam” - demişdi. Ermənilər
Babəki məhv etməkdən ötrü neçə illərdi
əlləşirdilər. Çünki Babək onlara
çox od qoymuşdu.
İnam
Babəklə axırıncı görüşüm nənəmin
yas mərasimində olmuşdu. Mən rayonda atamgildəydim.
Hamımız Babəki gözləyirdik. Gələn kimi hal-əhval tuturduq, amma inanın ki,
ona çox qıymırdıq. İstəyirdik
evinə getsin, ailəsi ilə vaxt keçirsin. Həm də çox yorğun olurdu. O, on beş mindən çox şəxsi heyətin
həm ideoloji, həm hərbi rəhbəri idi. Bilirdik ki, işi çətin idi. Ona görə də ona çox qıymırdıq.
Ona görə həmişə deyirəm, indi də
təkrar edirəm ki, heç qardaşımdan doymadım.
İndi də özümə
bağışlaya bilmirəm ki, müharibə vaxtı niyə
mən ona zəng vurub onunla ürək dolusu
danışmadım. Həm də
bilirsiniz, mən ondan o qədər arxayın idim. Elə bilirdim ki, Babəkə heç vaxt heç nə
olmaz. Elə bilirdim, Babək
ölümsüzdü. Çünki o,
Türkiyədə təhsilini başa vurub qayıdandan sonra o
qədər təhlükəli, minalı ərazilərdə
çalışmışdı, ona heç nə
olmamışdı. Üç il
minalı ərazidə iş aparıb, meşələrdə
olub. Hətta əsir düşmək təhlükəsi
yaşayıb. Həmişə də
cibində bir güllə əlavə gəzdirirdi ki, birdən
əsir düşsə, özünü vursun. Onda onun 26 yaşı vardı, uşaq idi. Uşaq deyirəm, amma o, mənim üçün həmişə
uşaq olub. Yəni Babək çox bərkə-boşa
düşmüş adam idi. Ona görə də mən ona nə isə
olacağına inanmırdım. Babək
namaz qılırdı, ibadət edirdi. Onunla
döyüşənlər, işləyənlər deyirlər
ki, Babək döyüşdən qabaq mütləq dəstəmaz
alırmış. Mərmi yanına
düşsə də, partlamırmış. Hətta
belə bir zarafatyana məsəl də varmış ki, kim ölmək istəmirsə,
döyüş vaxtı Babəkin yanında dayansın. Babək də deyirmiş ki, ona görə deyirəm
ki, namaz qılın, oruc tutun, dua edin. Bütün
bunlara görə mən onun ölümünə
inanmırdım. Məni bu günə qədər
yandıran onunla 44 gündə görüşə,
danışa bilməməyimdir. Onunla
müharibə bitəndən sonra oğlum bir dəfə
danışdı.
Şəhid olmazdan bir gün əvvəl də Babək
anamgilə gəlib, anamla, atamla görüşüb yenidən
hərbi hissəyə qayıtmışdı. Bu da bir qismətdir.
Anam namaz qılırmış, qalxmağa
qoymayıb, onun alnından öpüb gedib. Anam indi də çox heyfsilənir. Deyir, bilsəydim ki, Babək qayıtmayacaq, namazdan
qalxıb onu yola salardım son dəfə. Sonra gedib ailəsinin yanına. Heç
vaxt olmayan işdir ki, onun oğlanları hər ikisi səhər
çox erkən oyanıb, ataları gedənə qədər
oturublar, hətta onu yola da salıblar. Yoldaşı
Günel sonra mənə dedi ki, Babək maşına əyləşəndə
şüşəni yendirib ona deyib ki, uşaqlarımdan doya
bilmədim, əgər mənə nə isə olsa,
ağlamayın. Bu, onun son sözləri olub
(ağlayır).
Babək şəhid olan ərəfədə ürəyim
bərk darıxırdı. Tez-tez Babəkin pianoda
çaldığı mahnılara qulaq asırdım. Qəribə hislər keçirirdim. Noyabrın 23-də işə getdim, iclas vardı.
Ordan çıxandan sonra xalam zəng vurdu mənə.
Gördüm nə isə ağlamsınır.
Soruşdu ki, uşaqdan, yəni Babəkdən xəbərim
varmı. Dedim, elə dünən atamgilə gəlib,
yaxşıdı. Heç nə demədi,
sağollaşdı. Aradan bir az
keçdi, bir də zəng vurdu, mənə dedi ki, rayona gedirəm,
gəl səni də aparım. Birdən xalam
hönkürüb ağlamağa başladı. Onda mən bildim ki, Babəkə nə isə olub.
Amma inanmadım, qışqırdım ki, Babəkə
heç nə ola bilməz. Xalam dedi ki,
atangilə demə, Babək yaralıdı, gedək, rayona anangilə
dəyək. Burdan düz Göyçaya qədər
bütün yolboyu qışqırmışam ki, Babəkə
heç nə ola bilməz. Qəbul
edə bilmirdim. Anamgilə çatanda
gördüm Babəkin tabutu evin ortasındadı. Başladım qışqırmağa, ağlaya
bilmirdim. Halbuki mən heç vaxt qışqıran adam olmamışam. Onda
gördüm ki, anam mənə işarə verir ki,
özümü ələ alım.
İyirmi
iki dəqiqə
Babək Səmidlinin itkisi, onun ailə üzvlərinin də
dediyi kimi, təkcə bir ailədən, nəsildən olan
itki deyildi. O,
sözün əsl mənasında xalqdan, eldən, obadan
getmişdi. Bəbək Səmidli
ömrünün böyük hissəsini hərbə həsr
etsə də, ailəsinin üzünü günlərlə
görməsə də, özündən sonra haqqında
maraqlı əhvalatlar, işıqlı xatirələr qoyub
gedə bilmişdi. Həmin xatirələrin
ən kədərlisi, ən tündü isə onun şəhid
olması, əzizlərinin, doğmalarının yanına
heç vaxt qayıda bilməməsi idi. Yəqin ki,
bunları xatırladıqca, boğazına gələn qəhəri,
gözünə sıxılan yaşı geri qaytarmağa
çalışan Müşfiq bəy qardaşı ilə
bağlı baş verən son qaysaqlı xatirələri
yadına salır:
-
2016-cı ildə onun ad gününü təbrik etmişdim.
Mənə cavab olaraq yazmışdı ki,
qardaş, mən bu günə qədər nə əldə
etmişəmsə, sənin sayəndə etmişəm.
Ona görə ki, səni həmişə
özümə nümunə bilmişəm, səndən
çox şeylər öyrənmişəm. Biz bir-birimizi çox istəmişik. Bizim aramızda nə maddi, nə digər məsələlər
keçə bilməyib.
Müharibə bitəndən sonra biz çox
sevinmişdik ki, qardaşımız sağ-salamatdır. Amma o, ön cəbhədən
çəkilmədi. Atama zəng vurub
demişdi ki, şəhid olan əsgərlərimin cənazələrini
ailələrinə təhvil verəndən sonra icazə
alıb gəlib sənin yanında on gün qalacam. Amma
olmadı...
Onunla sonuncu görüşüm noyabrın 15-də
oldu. Rayona nənəmin ilinə getmişdim, səhəri
gün yığışırdım ki, Bakıya
qayıdım. Babək mənə zəng
vurdu ki getmə, gəl hərbi hissəyə, səni görmək
istəyirəm. Mən də elə şəxsi
maşınıma oturub, onun yanına getdim. Yanında iyirmi iki dəqiqə oldum. Ona o qədər
zənglər gəldi, o qədər adam gəldi
ki, heç danışmağımıza imkan olmadı. Onu
bir dəfə möhkəm qucaqladım, dedi, ay qardaş,
qabırğalarımı sındırdın. Gülüşdük.
Dedim, nə vaxt biz bircə saat oturub dərdləşə
biləcəyik. Dedi, darıxma, gələn yay sizi
Şuşaya aparacam. Şuşa alınanda, yadıma gəlir,
ilk təbrik etdiyim adam da Babək oldu. Mənə
dedi, qardaş, Şuşa adına layiq
şəkildə işğaldan azad olundu. Nə
isə, beləcə söhbətləşdik,
sağollaşdıq. Ayın 23-də qardaşım
şəhid oldu.
- Onun
şəhid olma xəbərini necə bildiniz?
- Ailədə
Babəkin həlak olmasını ilk bilən adam
mən oldum. Korpus komandiri, general-mayor Hikmət Həsənov
birinci mənə zəng vurdu. Dedi, atanı yığa
bilmədim, amma sən üsullu şəkildə ona de, Babək
şəhid olub. Tutuldum qaldım. Bilmədim nə cavab verim. Sözün
açığı, özümü itirdim. Onunla nə
danışdığım, ona hansı sualları verdiyimi
unutmuşam, bircə o sözüm yadımda qalıb ki, ona
dedim, zarafat etmirsiniz? Görün hansı vəziyyətdə
olmuşam ki, general-mayora belə sual vermişəm. Bir
neçə dəfə dedi ki, Müşfiq, səninlə danışan
general-mayor Hikmət Həsənovdur. Mənim
müavinim, Babək Səmidli şəhid olub. Vəssalam. Ondan sonra Tərtər
rayon xəstəxanasına yollandım. Maşınıma
təkcə əyləşdim, yola düşdüm.
Yolboyu bütün iş yoldaşlarım, dostlarım xəbəri
eşidən kimi mənə zəng vurdular, dedilər, dayan gələk, birgə gedək,
maşını tək sürmə. Onları
dinləmədim, amma səhv etdim, çünki
maşını çox sürətlə
sürürdüm. Yolboyu mənə 377 zəng
olmuşdu. Mən də o zənglərin
hamısına cavab verə-verə, ağlaya-ağlaya
getmişəm. Ona ağlamaq da demək
olmaz. Qışqırmışam,
bağırmışam. Nə bilim...
Son rica...
Mən rayona çatanda onu artıq evimizə gətirmişdilər. Babək
alnından, bir də ayağından yaralanmışdı.
Mən onun üzünü görə bilməsəm
də, qaynı açdırıb baxmışdı. Biz atamdan çox qorxurduq, amma bizim hamımızdan güclü
atam oldu. İçində nə çəksə
də, Babəkin ölümünü mətanətlə
qarşıladı. Sizə deyim ki, Babək
də öz ölümünü bilirdi. Bizə
deyirdi ki, mən nə vaxtsa şəhid olsam, arxamca
ağlayıb, məni hörmətsiz etməyin. Hətta şəhid olmazdan əvvəl də dəfələrlə
öz dostlarına deyib ki, birdən şəhid olsam, məni
mütləq islami qaydada yuyub, kəfənləyib, sonra dəfn
edin. Onlar da onun dediyinə əməl
etmişdilər. Qardaşımı tərtəmiz
yuyub, kəfənləyib göndərmişdilər (kövrəlir).
Böyük hərb adamının, vətən təəssübkeşinin
ailə üzvləri ilə sağollaşmaq vaxtı
çatanda hiss edirəm ki, ürəklərində hələ
deyilməmiş çox sözləri, xatirələri
qaldı. Babəkin şərəfli adının təsəllisi
isə onlar üçün sığınacaq, daldalanacaq ən
rahat yer idi.
Məni
qapıya qədər yola salan Mətləb qəfildən
aradakı sükutu pozur:
- Samirə xanım, indi mənim də, ailəmizin
də tək təsəllisi odur ki, atam özünün də,
bizim də adımızı göylərə ucaltdı. Mən
həmişə fəxr etmişəm onunla, amma indi daha da fəxr
edirəm. Atam ölümü ilə də bizə ad qoydu, yol
açıb, getdi...
Samirə Əşrəf
Hərbi And.- 2021.- 23 aprel.- S.18-19.