“Onun ölümünü 40 gün məndən gizlətdilər...”

 

 

 

 

Lent.az -ın və Tərxis Olunmuş Hərbçilərin Gəncləri Maarifləndirmə İctimai Birliyinin birgə layihəsi olan “Şəhid əmanəti” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın azadlığı və müstəqilliyi, torpaqlarımızın işğaldan azad olunması uğrunda şəhid olmuş həmvətənlərimizin vərəsələri - ailə üzvləri, övladları və doğmaları ilə söhbət edirik.

 

“Tabutdan yapışıb atamı aparmayın dedim” - ŞƏHİD ƏMANƏTİ

Tabutunu açmağa qoymadılar, bu günə qədər də elə bilirəm sağdır - ŞƏHİD ƏMANƏTİ

"Mənim ad günümdə onun ölüm xəbəri gəldi" - ŞƏHİD ƏMANƏTİ

 

 

Layihəmizin növbəti yazısı şəhid əsgərimiz Elvin Namazova həsr olunub.

 

 

 

 

 

Namazov Elvin Nazim oğlu. 1996-cı il oktyabrın 11-də Şəmkirdə anadan olub. 2004-cü ildə Şəmkir rayonunda yerləşən Məhəmməd Füzuli adına tam orta məktəbin birinci sinfinə gedib. Orta məktəblə yanaşı, idman məktəbində oxuyub, əlbəyaxa döyüş növü ilə məşğul olub, rəqs təhsili alıb. 2014-cü ilin sentyabr ayında orta məktəbi başa vurub, hərbi xidmətə yola düşüb. 2017-ci il aprel ayının 11-də xidməti borcunu yerinə yetirən zaman şəhid olub. Şəmkir rayon məzarlığında dəfn edilib.

 

 

 

Qurban olmaz...

 

 

 

Müharibənin kəskinləşdiyi dövr idi. Sosial şəbəkələrdə gəzişərkən qulağıma tutqun, xırıltılı, gəncliyini itirmiş bir qadın səsi dəydi: “Xumar gözlərinə anan qurban, ay Elvinim”.

 

 

 

Dəhşətli, tükürpədici bir dəqiqəlik videoda saçları bozarmış, pərişan halda üz-gözünə səpələnmiş, ortayaşlı qadını kimsə zorla mərmər başdaşından qoparıb aparmağa çalışır. Qadın isə getmək bilmir, bədəni getsə, boynunun ardından çevrilib baxır, əllərini məzara tərəf uzadırdı...

 

 

 

“Xumar gözlərinə anan qurban, Elvinim...”

 

 

 

Səs və şəhid anasının görüntüsü bir neçə gün məni təqib etdi. Bu günə qədər xeyli şəhid ailəsi ilə görüşsəm də, şəhid anaları ilə birgə ağlasam da, bu gənc ananın səsi, görüntüsü, onun oğlunun məzarı üstünə düzdüyü qırmızı bantlı bəylik xonçaları xəyalımdan çıxmadı, gözlərimin qarşısından getmədi.

 

 

 

2017-ci ilin da hərbi xidməti yerinə yetirərkən şəhid olan Elvin Namazov çox gənc yaşda şəhid olmuşdu. Şəhidlik məqamına ucalanda onun 20 yaşı yenicə tamam olub.

 

 

 

Elvinin ailəsini tapmaq, anası, bacısı və qardaşı ilə həmsöhbət olmaq o qədər də çətin olmadı. Çətin olan ailəsinin “Elvin” deyib ağlamasını, ah çəkməsini görmək, eşitmək və onları qələmə almaq oldu.

 

 

 

Elvinin anası toxtaq görünsə də, danışmaqda çətinlik çəkir, amma özünü ələ alır, oğlu haqqında ən yaxşı sözləri, xatirələri danışmağa çalışır:

 

 

 

- Elvin orta məktəbi bitirəndə qardaşı hərbi xidmətdə idi. Mənim də səhhətimdə narahatlıqlar vardı. Dedim, Elvin, hələ getmə, qoy, qardaşın gəlsin, sonra gedərsən. Dedi ki, yox, ay mama, mən gedim, xidməti başa vurub gəlim, çoxlu arzularım var. Onların yerinə yetməsi ilə məşğul olacam. Əlbəyaxa döyüş növü ilə məşğul idi. Həmişə idman yarışlarına gedirdi. Elvin çox yaxşı uşaq idi. Böyüklə böyük, kiçiklə kiçik idi. O, mənimlə nəfəs alırdı. Deyirdi, mamam məndən ötrü hər şeydi. Çox canlara dəyən, dostdan ötrü canından keçməyi bacaran oğul idi. Üç uşağımız var bizim. İki oğlan, bir qız. Onlar da övladımdı, onları da çox istəyirəm, amma Elvin başqa idi. Elvin mənim aldığım nəfəs idi. Elvinlə ana-baladan da o tərəfə idik. Elə bilirdim, Elvin mənim özümdü. İndi də onun qəbrinin üstünə gedə bilmirəm, elə bilirəm o, hələ də hardasa yaşayır, qayıdıb gələcək. Gedib onu orda, qara mərmərin, nəm torpağın altında görmək istəmirəm.

 

 

 

Bacı

 

 

 

Sözlərinin ardını gətirə bilmir Ruhəngiz xanım, ağlamamaq üçün özünü saxlayır, baxışlarını yayındırıb Elvinin şəkillərinə tuşlanır. Şəhidin bacısı qardaşını xatırlayır:

 

 

 

- Qardaşım sağ olanda da onunla həmişə fəxr etmişəm, indi də. O qədər hörmətli, qohumcanlı, dostcanlı oğlan idi ki. İki qardaşım var, Elvin evimizin balacası idi. Onun yeri mənim üçün tamam başqa olub. Onunla biz çox yaxın idik, hər dərdini, sirrini mənə deyirdi. Bir qızdan xoşu gələndə birinci gəlib mənimlə bölüşərdi. Sevdiyi qıza hədiyyə alanda mənimlə məsləhətləşərdi. Mən də zarafatla deyərdim ki, Elvin, birdən ona alarsan, mənə yox, küsərəm səndən. Mən bunu zarafatla deyirdim. Amma onun qadasını alım, mənim zarafatımı ciddi qəbul edirdi. Hər dəfə sevdiyi qıza nə isə alanda, mütləq mənə də alırdı. O qızı çox sevirdi. Əsgərliyə getməzdən əvvəl həmişə mənə deyirdi ki, bacı, gedək o qızı mənə alaq, nişan qoyum sonra gedim. Çox istəkləri, arzuları vardı.

 

 

 

Sevgili

 

 

 

Ruhəngiz xanım da əlavə edir ki, Elvin də həm xarakter, həm də davranış baxımından tamam fərqli, özünəməxsus oğlan olub. Xüsusilə anasına olan güclü bağlılığı bu günə qədər də ananın yadından çıxmır, əksinə hər dəfə yadına düşəndə, xatirələr onu bir az da yaralayır. Ananı ən çox təsirləndirən isə Elvinin hərbi xidmətini başa vurmağına iki gün qalmış şəhid olmasıdır:

 

 

 

- İstədiyi qız vardı. Həmişə mənə deyirdi ki, mama, gedim xidmətimi başa vurum gəlim, səni qayınana edəcəm, sənə gəlin gətirəcəm. Çox sevirdi o qızı. Həmişə deyirdi ki, mama, o qızı mənə alarsan? Deyirdim, bala, get, gəl, alacam, təki sənin ürəyincə olan qız olsun. Məktəbi bitirəndən sora universitetə daxil ola, əsgərliyə getməyə bilərdi. Amma özü razılaşmadı. Dedi, yox, gedim vətənə borcumu verim, sonra gəlib, universitetə girərəm. Həmişə də ordan zəng vuranda deyirdi, mama, bura çox yaxşıdır, heç istəmirəm gəlim. Hərdən növbədə olanda zəngləşdirdik, deyirdi, burda qar yağır, mən də naryaddayam, vətənin keşiyini çəkirəm. Belə qarlı, soyuq havada siz rahat yatasınız, dincələsiniz deyə burda dayandığım üçün şərəf duyuram.

 

 

 

Hərdən xəstələnib ağrıyanda başımın üstündə durub deyirdi ki, anama heç nə olmasın, ona nəsə olacaqsa, mən həyatımı onun yolunda verməyə hazıram. Ailəyə, ata-anaya, bacı qardaşa çox hörmət, dəyər verən oğul idi. Elvin mənim hər şeyim idi, o, mənim hər şeyimi apardı. Ondan sonra o biri oğlum xəstələndi, pis hallara düşdü.

 

 

 

Elvin üçün evin bir küncündə ayrılmış guşəyə baxıram. Hər tərəfdə onun əşyaları, fotolardan baxan gülümsər çöhrəsi Elvinin həyat eşqindən, yaşamaq yanğısından xəbər verir. Məzuniyyətdə evlərinə dələndə ata və anası ilə, qardaşı ilə çəkdirdiyi şəkillər diqqətimi cəlb edir. O zaman xoşbəxt olan bu ailənin xoşbəxtlik çırağı Elvinin gedişi ilə sönür. Şəhidimizin atası özünü yaxşı hiss etmədiyi üçün bizimlə söhbətə qoşula bilmir, ancaq qardaşı Adil özünü toparlayıb, onu haqqında fikirlərini dilə gətirir:

 

 

 

- Elvinlə həm qardaş, həm də dost olmuşuq. Onunla otağımız eyni idi. Bu günə qədər də həmin otağa girə bilmirəm. Nə zaman ora daxil oluramsa, onunla olan günlərimizi xatırlayıram. Elvinsiz indi çox çətindir. Mən həm qardaşımı, həm otaq yoldaşımı, həm də dostumu itirmişəm. Elvin mənim sağalmaz yaramdı.

 

 

 

- Siz səhv etmirəmsə, bir sinifdə oxumusunuz?

 

 

 

- Bəli, biz eyni vaxtda məzun olmuşuq. O əsgərə gedəndə mən də hərbi xidmətdəydim, ona görə də Elvini görə bilmədim. O getdi, mən gəldim. Hərbi xidmətdə olanda bir dəfə onun yanına getdim. Məəttəl qaldım. İnanırsınız, orda olan hər kəs Elvindən razılıq edirdim. Bu qədər qısa vaxt ərzində komandirlərinin də, xidmətdə birgə qulluq etdiyi uşaqların da hörmətini qazanmışdım. Onunla fəxr etdim. Ordan qayıdandan sonra o qədər xoşbəxt idim ki. Amma sonra ardınca belə ağır xəbər, onun itkisi mənə çox pis təsir etdi. Bu günə qədər özümə gələ bilmirəm. Bundan sonra da Elvinsiz yaşamaq mənim üçün çətin olacaq.

 

 

 

Yuxu

 

 

 

Hiss edirəm ki, Adilin danışması Ruhəngiz xanımı da həyəcanlandırır. Özü nə qədər əzab çəksə də, nə qızının, nə də oğlunun həyəcanlanmasını, ağlamasını istəmir. Ana qəlbi yerdə qalan övladlarının əziyyət çəkməsinə razı olmur. O, Elvin haqqında danışmaq yükünü yenidən öz boynuna götürür:   

 

 

 

- 2016-cı ildə bacısının toyu oldu. Hər iki oğlum xidmətdə idi. Adilə məzuniyyət ala bildim, amma Elvinə icazə vermədilər. Aprelin 7-də bacısı ana oldu, 8-də sonuncu dəfə evə zəng vurub, onda da mən qızımın yanında olmuşam.

 

Hərbi And.- 2021.- 13 avqust.- S.10.