Top mərmisi partlayanda klinik
ölüm keçirib, sonradan dirilib deyib ki...
Lent.az-ın və Tərxis Olunmuş Hərbçilərin Gəncləri Maarifləndirmə İctimai Birliyinin birgə layihəsi olan “Şəhid əmanəti” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın azadlığı və müstəqilliyi, torpaqlarımızın işğaldan azad olunması uğrunda şəhid olmuş həmvətənlərimizin vərəsələri - ailə üzvləri, övladları və doğmaları ilə söhbət edirik. Layihəmizin növbəti yazısı şəhid Samir Əlizadə oğlu Hüseynov haqqındadır.
Samir Hüseynov 15 noyabr 1994-cü ildə Lerik rayonunun Vov kəndində anadan olub. Orta təhsilini 2001-ci ildən şəhid Rakif Babayev adına Vov kənd 9 illik natamam orta məktəbində alıb.
Məktəbi bitirdikdən sonra 2013-cü ilin
yanvar ayında hərbi xidmətə yollanır. Gəncədə yerləşən “N” saylı hərbi
hissədə xidmət edir. 2014-cü ilin iyul ayında hərbi
xidmətini başa vurur. 2016-cı ildə könüllü
olaraq yenidən hərbi sahəyə qayıtmış və
Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin müddətdən
artıq həqiqi hərbi xidmət qulluqçusu olaraq
işləməyə başlayır.
Samir Hüseynov 2020-ci il sentyabrın 27-də Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tərəfindən Ermənistan işğalı altında olan ərazilərin azad edilməsi və Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün bərpa olunması üçün başlanan Vətən müharibəsində iştirak edir. Cəbrayılın, Füzulinin, Zəngilanın, Xocavəndin, Qubadlının və Şuşanın azadlığı uğrunda gedən döyüşlərdə vuruşur. 8 noyabr 2020-ci ildə Şuşa istiqamətində Ermənistan Ordusunun xeyli zabitini məhv edərək qeyri-bərabər döyüşdə döyüş tapşırığının yerinə yetirilməsi zamanı şəhid olur.
Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin Sərəncamına əsasən Samir Hüseynov ölümündən sonra "Vətən uğrunda" medalı, "Xocavəndin azad olunmasına görə" medalı ilə təltif edilib.
Dağlar qoyununda...
Kəndə çatan kimi ilk istəyim Samirin məzarını ziyarət etmək olur. Təpənin ən yüksək nöqtəsində dəfn olunmuşdu Samir. Vaxtilə bu dağların, təpələrin üzərində oynayan, qaçan, əylənən o cəsur oğlan indi elə bu təpələrin qoynunda uyuyurdu. Müşayiətçimiz, yaxınlıqdakı kənd sakini Kamil dayı şəhidin atasının evinin məzarlıqdan o qədər də uzaqda olmadığını bildirir. Təzədən maşına əyləşib əyri, dolanbac yollardan keçib Samirgilin evinə yönəlirik. Həyət qapısının üzərində dalğalanan üçrəngli bayraq düz ünvana gəldiyimizdən xəbər verir.
Qapıda bizi gözlərindən hüzn və kədər yağan şəhid atası qarşılayır. Ürəyi sözlə dolu, dili dərddən qıfıllanmış, sinəsi yaralı minlərlə şəhid atasından biri...
Bayırda qoyulan masanın ətrafına
toplaşırıq. Kamil dayı, mən və Əlizadə bəy.
Ona oğlu ilə bağlı ilk sualımı verirəm:
- Samir necə
uşaq idi?
- Samir
evin sonbeşiyi olub. Doqquzuncu sinifdən sonra məktəbə
getmədi, idmanla məşğul olmağa başladı.
İdmana çox böyük həvəsi
vardı, elə gücə-gündüz məşq edirdi.
Hərbi xidmətini edib qayıdandan sonra bir
müddət Dərbənddə qardaşlarının
yanında işlədi. Amma sonra gəldi evə, dedi,
ata, mən hərb sahəsinə gedirəm. Orda
da onu yoxlamışdılar, boy-buxunu, idmançı
olmağı hərbçi olmağına imkan verirdi. Həmin ərəfədə aprel döyüşləri
başlamışdı. Samir bu
döyüşlərə qatılmaq istəsə də,
aparmadılar. Dedilər, hələ yenisən
Samir çox sadə, sakit, təmiz ürəkli uşaq
olub. Mənim yoldaşım xərçəng xəstəsi
idi, on ildir rəhmətə gedib. Onda Samir
doqquzuncu sinifdə oxuyurdu. Anasından sonra biz Samirlə
ikimiz bu evdə iki il tək yaşadıq.
Ev işlərinin hamısını ata-bala
ikimiz edirdik. Onda Samir dinlə
maraqlanmağa, namaz qılmağa başladı. Sonralar müharibədə olanda da eşidirdim ki,
namazından qalmır.
Anasızlıq
- Biz
çox da rahat həyat yaşamamışıq. Kömürçülüklə, təsərrüfatla
dolanmışam. Amma çətin də
olsa, mehriban ailə olmuşuq.
Vov kəndində insanların
dolanışığı təbiətdən
çıxdığı üçün adamlar demək
olar ki, beşcə dəqiqə sakit dayanmırlar. Uşaqlar hələ
balacalıqdan kənd həyatına alışır, əkin,
biçinlə, maldarlıqla məşğul olur. Amma Samir yetkinlik yaşına çatanda idmana həvəslənir,
sonradan bu həvəs onu hərb sahəsinə yönəldir.
Dağların üzərində dayanıb ətrafı
seyr edəndə inana bilmirəm ki, məhz bu dağların
arasından çıxan uşaqlar inad edərək,
könüllü olaraq vətən uğrunda müharibəyə
gedir və şəhid olurlar. Qardaşı Rəhim
Samiri xatırlayır:
-
Qardaşımla çox gözəl günlərimiz olub. Hərbidən evə gələndə, mütləq
məni də özü ilə götürüb rayona
aparardı. Mehriban, ürəyiaçıq
oğlan idi. O, həqiqətən də mərd oğul
olub. Birgə keçirdiyimiz günlər
heç vaxt yadımdan çıxmayacaq. Şəhərə,
qonaqlıqlara onunla birlikdə gedirdik. Hətta
anamdan sonra biz evin yeməklərini də özümüz
bişirirdik. Bəzən yeməyimizi də
bir tavadan yeyirdik. Mən onu heç vaxt
unutmaram, unuda bilmərəm. Samir həmişə
mənim qəlbimdədir. İndi biz onun
haqqında nə qədər danışsaq da, kifayət etməz.
Fəxr edirəm ki, mənim elə bir
qardaşım olub. Ruhu şad olsun.
Əlizadə
bəy deyir ki, Samirin ən böyük arzularından biri
Bakıda aldığı torpaq sahəsində ev
tikdirib qardaşları və atası ilə birgə ora
köçmək olub. Hətta tez-tez atasına
deyirmiş ki, - ata, evim olan kimi səni öz yanıma aparacam,
mənimlə yaşayarsan. Əlizadə bəyin
sözlərinə görə Samir ürəyindəki bu
arzularla sonuncu dəfə ötən ilin yayında evlərinə
gəlir.
- Ot
biçdi vaxtı idi. Evə gəldi, o biri
oğlanlarım Dərbənddə idilər, pandemiyaya görə,
gələ bilmirdilər. Samir dedi, ata, mən icazə
alıb gələcəm. On beş
günlük gəldi, ot biçimində mənə kömək
elədi. Evdə qaldı, kəndi, qohumları
gəzib dolandı və getdi.
Arzu
-
Müharibə başlananda, sizə xəbər vermişdi?
- Hə,
sentyabrın 26-da mənə zəng vurub dedi ki, ata bizi
aparırlar. Amma hara aparıldıqlarını
demədi. O, deməyəndən sonra mən də
heç nə soruşmadım. Elə
danışırdı ki, elə bil müharibəyə yox,
toya gedir. Samir əmin idi ki, qələbə
xəbəri ilə qayıdacaq. Ölümündən
sonra yoldaşları bura gəldi, deyirdilər ki, o, qorxmadan,
çəkinmədən özünü odun içinə
atır, ən təhlükəli yerlərdən keçib,
yolu bizə göstərirdi. Hər gün
mənimlə danışırdı, hər dəfə də
özünü yox, məni düşünürdü, deyirdi
özündən muğayat ol.
Müharibə zamanı Samir cəbhədə ən
çox düşmən əsgəri məhv edənlərdən
olur.
- Bir dəfə
mənə zəng vuranda dedi, ata, ermənilər, Xocalı
faciəsində bizim nə qədər insanımızı
qırmışdısa, biz onların üç qat əvəzini
çıxdıq.
- Samir
sizin yadınızda ən çox hansı xüsusiyyəti
ilə qalıb?
-
Anasının sağlığında kənddə toy olanda,
Samir “semiçka”, qarğıdalı dənələri alar,
anasına verərdi. Anası da onu tavada
qovurardı. Samir həmin qovurğaları
aparıb qonşu kəndlərdə olan toylarda
satırdı. Adamlar onun o qədər çox istəyirdilər
ki, “semiçka”nı, qarğıdalını
hamı ondan alardı. Qazandığı pulla həm
özünə paltar alırdı, həm də mənə
verərdi. Pulu sevirdi, həm də
qazanmağı bacarırdı.
Sevgi...
- Sevdiyi
qız vardı?
-
Vardı. Bizim kənddən deyildi. Qız Bərdədə yaşayırdı.
Onunla bir il olardı tanış olmuşdular,
telefonla danışırdılar, birgə şəkilləri
də vardı. Şəhid olandan sonra qız
bizə zəng vurub nə qədər
ağlamışdı. Elə istəyirdi
ki, onun qəbrini gəlib görsün. Sonra
eşitdim qız xəstələnib, atası onu xəstəxanaya
aparıb. Samir də mənə yox,
qardaşına demişdi ki, iyirmi min pul yığıb.
Müharibədən sonra gəlib kənddəki evimizi də
düzəldəcək, Bakıda da ev tikəcək.
Sonra da toy etmək istəyirmiş. O,
maaşını yığıb saxlamışdı. Xərcləmirdi. Nə içki
içməzdi, nə siqaret çəkməzdi, ona görə
də qənaət edib pulunu saxlaya bilirdi. Arzuları
belə idi.
- Hiss edirəm
ki, sizə çox bağlı olub.
- Elədir.
Məni çox istəyirdi, bağlı idi
(Kövrəlir). O biri uşaqlar da mənim balalarım
idi, amma Samiri başqa cür istəyirdim. Mənim
heç vaxt ağlıma gəlməzdi ki, o, şəhid
olacaq. Heç o, da buna inanmazdı. Amma top mərmisinə, özü də başqa əsgəri
qoruyarkən şəhid oldu.
Qoymayın
ölüm...
Bələdçimiz
Samirgilin qonşusu Kamil dayı söhbətə qoşulur:
- Samirin xəbəri
hamımız məyus etdi. Gözümüzün
qarşısında böyümüşdü. O,
böyründən yaralanmışdı. Bizə
dedilər ki, Samiri döyüş bölgəsindən
çıxarandan iki saat sonra qanaxmadan dünyasını dəyişib.
Yaralı olarkən deyib ki, məni qoymayın
burda ölüm, evimizə aparın.
Samir şəhid olandan sonra onun ailəsinə xəbər
verirlər. Ancaq əvvəlcə xəbəri kənd
camaatı və yerli icra orqanları bilir. Əlizadə
ataya kimsə ürək edib bu xəbəri çatdıra
bilmir. Yaxın qohumlarından birinin vasitəsi
ilə Əlizadə bəyə xəbər göndərilir
ki, Samir yaralanıb. Şəhid atası
xatırlayır:
- Mənə
deyəndə ki, o, yaralanıb, inanmadım. Dedim, yaralansa,
özü zəng vurar, mənə deyər. Oğlum
şəhid olub. Onda qohumum ağladı, dedi, hə,
oğlun şəhid olub.
Samir Şuşaya ilk girən
döyüşçülərdən, Şuşanı
alanlardan biri idi. Qələbə elan olunanda da şəhid
olub. Yanında olan yoldaşları deyirdilər
ki, top mərmisi onun yanında partlayandan sonra Samir klinik
ölüm keçirib. Hamı elə
bilib ki, artıq Samir öldü. Necə
olubsa birdən ayılıb və qayıdıb deyib ki, mənim
ayaqlarıma nə olub. Sonra başqa
sözlər danışıb, sayıqlayıb. Axırda deyib deyəsən, mən anama qovuşmaq
istəyirəm.
Həmin ərəfədə Samirin qardaşları Dərbənddə
olur. Oğlunun tabutunu el-obası ilə birgə
qarşılayan ata bu xəbəri digər oğlu Rəhimə
dəfn günü deyə bilir. Rəhim
danışmaqda çətinlik çəksə də
danışır:
- Samirlə
ən son danışığım sentyabrın 25-də oldu.
Ondan sonra internetlə əlaqəmiz itdi. Mən Dağıstanda idim. Noyabr
8-də Samir şəhid olur, 9-da zəng vurdum kəndə mənə
demədilər. Çox çək-çevirdən
sonra yarlı olduğunu bildirdilər. Atama zəng vurdum,
atam dedi ki, Samir şəhid olub. O, sözü eşidəndən
sonra ağlım başımda olmayıb. Heç
nə gözümə görünmürdü həmin
gün. Ayın 10-da mən təyyarə
ilə Bakıya, ordan da kəndə gəldim. Mən gələndə o, artıq dəfn
olunmuşdu, möhkəm yağış yağırdı.
Kənddə olduğum müddətdə onun qəbrinin
üstünə o qədər getmişdim ki, sayını
itirmişdim. Gecəni güclə yola
verirdim, səhər açılan kimi qaçırdım
onun qəbrinin üstünə. Bəzən
gecəyə qədər orda qalırdım.
Noyabrın 10-da Samir böyüdüyü evə gətirilir. Vida mərasimi
keçirilir, Şuşa yüksəklikləri
uğrunda canından keçən Samir öz kəndlərinin
yüksəkliklərində dəfn olunun. Atası fəxrlə
xatırlayır:
- Son dəfə
oğlumun üzünü açıb baxdım, elə bil
yatmışdı, gül, çiçək ətri gəlirdi.
Amma gördüm ki, balam tabuta yerləşmir.
O qədər pəhləvan uçaq idi ki, onu tabut
götürməzdi. Əllərinin
çarpazlayıb sinəsinə qoymuşdular.
Bayaq dediyim kimi balalarımın hamısını
çox istəyirəm. Amma Samiri əvəz etməz heç kim.
Samir başqa idi. Məni
çox istəyirdi, hamıdan çox sevirdi. Onun bu sevgisi, istəyi qəbirə qədər mənimlə
olacaq. Bircə təsəllim var ki,
qanı yerdə qalmadı. Qarabağ azad
olundu. Vətən uğrunda getdi, Vətən
sağ olsun!
Samirə Əşrəf
Hərbi And.- 2021.- 10 dekabr.- S.13.