Ata, səni çox gözləyirəm…

Hər bir insanın qəlbində ana kimi əziz, müqəddəs, ülvi bir hiss yaşayır. Bu, vətənə olan sevgi hissi, doğma yurda olan məhəbbət duyğusudur. Vətən sevgisi, vətən eşqi insanın qəlbində yaranan böyük bir ümmandır.

Vətən öz vətənpərvər, qəhrəman övladları ilə tanınıb, ucalıb. Vətənin hər qarışı, hər daşı, torpağı əzizdir. Azərbaycan xalqı öz doğma yurdunu daim düşməndən müdafiə edib, onun uğrunda canını belə fəda edib. Vətənpərvər, igid, cəsur oğullarımızın sayəsində vətən torpağı öz azadlığına qovuşub. Bu yolda canını fəda edən vətənpərvər oğullarımız isə hər zaman xalqımızın qəlbində yaşayacaqdır. Bu sayımızda “Gənc nəslin milli mənlik şüurunun inkişaf etdirilməsi və vətənpərvərlik hislərinin tərbiyəsi” mövzusundaoxucularımızı daha bir igid oğlumuzun həyat hekayəsilə tanış edəcəyik.

Alıyev Elçin Bayram oğlu 1975-ci il iyulun 16-da Abşeron rayonu Saray qəsəbəsində anadan olub. 1982-ci ildə Qubadlı rayonunda orta məktəbə gedib, 1992 -ci ildə həmin məktəbi bitirib. 1992 -ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin Hüquq fakültəsinə qəbul olub. 1993-cü ildə Ali Hərbi məktəbə yerdəyişmə edib. 1993-cü ildə Bakı Ali Birləşmiş Komandanlıq Məktəbinin Tank Artilleriya fakültəsinin 1-ci kursuna qəbul olub. 1997-ci ildə Taktiki Yerüstü Artilleriya Komandiri və Artilleriya Silahlarının İstismarı üzrə mühəndis ixtisasları alaraq bitirib. 1997-2005-ci illərdə Artilleriya batareyasının komandiri və briqadanın kəşfiyyat rəisi, 2006-2010-cu illərdə Artilleriya rəisinin köməkçisi, 2010-2011- ci illərdə Artilleriya rəisinin baş köməkçisi, 2014-cü ilin sentyabr ayından 2015-ci ilin yanvar ayına qədər Heydər Əliyev adına Azərbaycan Ali Hərbi Məktəbində müəllim, 2015-ci ilin yanvar ayından 2017-ci ilin aprel ayına qədər isə Artilleriya bölməsinin rəisinin baş köməkçisi vəzifəsində çalışıb. 2016-cı ilin aprel döyüşlərində Lələtəpənin azad olunmasında öndə gedən igidlərimizdən olub.

Elçin Alıyev 2017-ci ilin aprel ayından həqiqi hərbi xidmətdən ehtiyata buraxılır. Təqaüdə çıxmasına baxmayaraq, 2020-ci il oktyabrın 1-də könüllü olaraq müharibəyə yollanır. İlk döyüş yolu Ağcabədi rayonunda əsgərlərə təlim keçməklə başlayır. Sonra isə əsgərləri ilə birgə Füzuli uğrunda döyüşə qatılır. Hadrutda, Xocavənddə, Şuşada gedən döyüşlərdə fəal iştrak edən igidlərdən biri olur.

Həyat yoldaşı Ramiyə xanıma Elçin Alıyev haqqında danışmaq çox çətin idi. Deyir, Elçin mənim dərd ortağım, sirdaşım, dostum idi: “Xoşbəxt ailə həyatımız olub. Hər zaman onu itirməkdən qorxurdum. Elcin mənə həm ana, həm ata idi. Çox gözəl insanı idi. Çox gözəl ata, çox gözəl yoldaş, çox gözəl oğul idi. Heç kəsin qəlbinə dəyməzdi. Kimdənsə incisə də üzə vurmurdu, bir kəlmə sözlə gülüb keçirdi”.

Elçinlə Ramiyə xanımın Rəhim adlı bir gül balası dünyaya gəlir. Deyir, Rəhim oktyabrın 1-də məktəbə getdi, atası isə həmin gün döyüşə yollandı. Rəhimin məktəbə getməyini görmədi: “Həmişə deyərdi ki, Rəhimi 18 yaşa catdırım sonra rahat ölərəm. Döyüşə gedəndə bizimlə göruşəndə astadan dedi ki, Rəhimə mənsizliyimi hiss etdirmə. Həyatdır, bilmək olmaz. Rəhimi sənə, səni də Allaha əmanət edirəm”.

Həyat yoldaşı gedərkən heç nə deyə bilmir. Gücü yalnız göz yaşlarına verir. Deyir, çox ağladım. Bizi hara qoyub gedirsən dedim. Lakin Elçin sözündə qəti idi: “Vətənpərvər, elinə, obasına çox bağlı insan idi. Hərbçi peşəsinə maraq da vətənə olan məhəbbətindən yaranmışdı. Vətənin müdafiəsi onun qarşısında ən ümdə vəzifə idi”.

Elçinin sonuncu zəngi noyabrın 2 də olur. Ramiyə xanım son danışıqlarını xatırladıqca göz yaşlarına hakim kəsilə bilmədi: “Həmin gün iki dəfə zəng etdi. Birinci zəngi sübh namazında, ikinci zəngi zöhr namazında oldu. Mənimlə xeyli danışdı. Dedi ki, uşağı hazırlığa aparma. Günorta onunla danışmaq üçün zəng edəcəm. Həmin gün uşaqla da çox danışdı. Axırıncı sözü:“Atam, Vallah gələcəm. Gələndə ata səni hər yerə aparacaq, gəzdirəcəm, maşın sürərik, coxlu oyuncaq alacam”.

Ramiyə xanım deyir, çox arzusunda idi Rəhimi məktəbə özü aparsın. Əfsuslar olsun ki, bu, qəhrəmanımıza qismət olmur. Sonuncu danışıqlarından sonra ona 9 gün zəng çatmır. Noyabrın 11-i isə qəhrəmanımızın şəhid xəbəri gəlir. Ramiyə xanım üçün bu xəbər çox dəhşətli olur. Deyir, mən qadın xoşbəxtliyimi, arzularımı, xəyallarımı, yarımcıq qalan hekayələrimi orda onunla bir yerdə məzara basdırdım: “Mən yalnız balama görə ayaqda qalmalıyam. Mən Elçinlə sağlığında necə olmuşamsa, yoxluğunda da həmişə qürur duyacam, fəxr edəcəm”.

Balaca Rəhimlə atası ilə bağlı xatirələrindən danışarkən çox kövrəldi. O məsum gözlərin dərinliyində bir nisgil, həsrət vardı: “Bizim ailəmiz 3 nəfərdən ibarət idi. Atam, anam və mən. İndi anamla mənəm, bir də atamın divardakı şəkilləri. Atam çox gözəl insan idi. Vətəninə, torpağına bağlı olub. Mən də böyüyəndə atam kimi vətənpərvər, qəhrəman, ailəsevər insan olacam”. Qəhrəmanım boş vaxtlarını balaca Rəhimlə keçirməyi çox xoşlayarmış. Atası ilə bağlı xoş anlarını xatırladıqca bəzən gözlərini uzaqlara dikib sanki o günlərini bir də yaşayırdı. O zaman bir gözü gülür, bir gözü ağlayırdı balaca Rəhimin: “Keçən il martın 27-si ad günümdə atam böyük ekskavator oyuncağı almışdı. İşdən gələndən sonra bizi Bakıya gəzməyə apardı. Qız qalasında olduq, şəhəri gəzdirdi. İyunun 1-də atam mənə sürpriz etdi. Zəng etdi ki, düşün həyətə. Sevdiyim velosipedi almışdı. Axşam bizi gəzməyə apardı. O zaman çox xoşbəxt idim. Çünki atam da, anam da yanımda idi”.

Sentyabr ayında Elçin ailəsilə alış-verişə gedir: “Məktəb paltarı, məktəb ləvazimatları aldıq. Məktəbə gedəcəydim deyə, anamla atam çox sevinirdi. Məni məktəbə atam aparacaqdı. Amma anamla getməli oldum. Atama səhər zəng gəldi ki, yola düşürsünüz. Mən çox ağladım. Dedim məktəbə sən apar məni. Döyüşə getməyindən xəbərim yox idi. Amma anam çox ağlayırdı. Atama yalvarırdı ki, getmə, bizi tək qoyma. Həmin gün atam döyüşə getdi, mən isə məktəbə”. Rəhim üçün həmin anlar unudulmaz olur. Deyir, anama baxırdım, yol uzunu ağlayırdı: “Mən heç nə deyə bilmirdim anama. Bir müddət sonra atamla danışmağa başladıq. Atam hər zəngində gələcəyinə söz verirdi. Deyirdi, darıxma, az qalıb. Gəlib səni yenə gəzdirəcəm. Axırıncı zəngi noyabrın 2-də oldu. Anamla çox danışdı. Günorta saatlarında atam yenə zəng etdi. Bu dəfə mənimlə çox danışdı. Həmişəki kimi mənə söz verdi: “Atam Vallah gələcəm”. Atamı telefonda öpdüm, sağollaşdıq. Amma o zəngdən sonra bir daha atamın səsini eşitmədim”.

Bu sözləri deyərkən gözlərindən süzülən yaş qəlbimi yandırdı. Səsi titrəyirdi məsum körpənin. Ata qayğısına ehtiyacı olan bir körpənin düşdüyü vəziyyəti sözlə ifadə etmək çox çətin idi: “Bir necə gündən sonra səhər tezdən anamın qışqırığına oyandım. Həmin gün hava həm soyuq, həm də yağış yağırdı. Anam telefonda qışqıra-qışqıra danışırdı. Mən nə olduğunu anlamadım. Bir az sonra evimizə çoxlu adamlar toplaşdı. Bizi maşınla apardılar. Dedilər ki, bura şəhidlər olan yerdi. Sonra atamın şəklini gördüm. Mənə dedilər ki, atan şəhid olub”. Balaca Rəhim atası üçün çox darıxdığını söyləyir. Deyir, atamı hər gün yuxuda görürəm, onun paltarıyla, mənə axırıncı aldığı maşın oyuncağıyla yatıram. Atamı çox gözləyirəm. Deyir, atamla fəxr edirəm. Söz verirəm ki, mən də onun kimi vətənimi, torpağımı, anamı sevəcəm.

Baş leytenant Rəşid Kərimovla qəhrəmanımızla keçdiyi döyüş yoluna nəzər saldıq. Deyir, artilleriya rəisi mayor Elçin Alıyevlə ilk dəfə Füzuli rayonunun Aybasanlı kəndində rastlaşıb: “Komanda müşahidə məntəqəsində idi. Bizim görüşümüz tez-tez olmurdu. Çünki o artilleriya rəisi idi. Amma Qaraxanbəyli istiqamətində hərəkət edən zaman təxminən 10-15 km məsafəni bir yerdə getdik. Yaşca çoxundan böyük olmağına baxmayaraq, heç kimdən geri qalmırdı. O gündən sonra biz mayor Elçin Alıyevlə tez-tez bir yerdə hərəkət etməli olduq”.

Rəşid Kərimov deyir ki, Qubadlı rayonunun Süsənli dağına müdafiə xarakterli qalxırdıq: “Alıyev əlində bir çomaqla hərəkət edirdi. Hamıya da deyirdi ki, ağacdan istifadə edin. Bu, adamı yorulmağa qoymur. Zirvəyə qalxıb mövqe tutduq. Əsgərləri başına yığıb dini mövzuda söhbət edirdi. İnanclı adam idi. Döyüş öncəsi dualar edirdi. Vaxt tapan kimi namaz qılırdı. Noyabrın 6-sı axşamüstü Daşaltı kəndindən Şuşa istiqamətində hərəkət etmək tapşırığı verildi. Bizə polkovnik Tehran Mənsimov rəhbərlik edirdi. Daşaltının sol tərəfiylə hərəkət edib Laçın dəhlizindən gələn yolu tutmalıydıq. Yol çox sərt idi. Biz Alıyevə rəis deyirdik. Rəis məndən təxminən 6-7 addım aralı hərəkət edirdi. Mən onda olan enerjiyə həsəd aparırdım. Noyabrın 7-si səhər yola çatdıq. Yolla hərəkət edəndə atışma oldu. Yaralananlar oldu. Biz istiqaməti dəyişdik. Elektrik stansiyasının yanından zirvəyə qalxıb cəmləşdik. Günortadan sonra tapşırıq gəldi. Şuşa-Xankəndi yolunu tutmaq üçün hərəkət etməliyik. Bu, əvvəlki döyüşlər kimi deyildi. Burdan geriyə yol yox idi. Yenidən qruplara ayrıldıq və hərəkətə başladıq. Mövqelənəcəyimiz yer Şuşa-Xankəndi yolundakı məşhur “zapravka” idi. Biz bir cərgə ilə hərəkət edirdik. Təxminən 1 km qalmış fasilə verdik. Tapşırıq verildi ki, burda iki-iki sürətlə keçmək lazımdı. Çünki bura düşmən tərəfindən görünür. 4-5 dəq istirahətdən sonra yola davam etdik. Gedəndə rəis yolun kənarında böyrü üstə uzanıb siqaret çəkirdi. Dedim, rəis, buranı vururlar, tez keçmək lazımdı. Dedi ki, narahat olmayın siqareti axıra qədər çəkib gəlirəm. Biz mövqeyə çatana yaxın arxada atışma oldu. Xəbər gəldi ki, yaralı və şəhidlər var. Polkovnik Mənsimov bizim bölüyə təlimat verdi ki, qayıdıb yaralı və şəhidləri çıxaraq. Məlum oldu ki, XTQ- nin Şuşadan çıxardığı ermənilər bizimkilərlə rastlaşıb və atışma düşüb. Hər iki tərəfdən itki olmuşdu. Bizim 6 şəhid və bir neçə yaralımız oldu. Mayor Elçin Alıyev də belindən yaralanmışdı. Yarası ağır idi. Şəhidləri və yaralıları gətirib “zapravka”ya yaxın mövqeləndiyimiz yerə çıxardıq. Kəşfiyyatdan olan gizir Vüqar rəisin yarasını sarıdı. Bir gün yanımızda qaldı. Yarası incidirdi. Amma heç bildirmirdi. Arada su və siqaret istəyirdi. Ərzağımız çoxdan qutarmışdı. Amma qalan az suyu da yaralılara çatdırmağa çalışırdıq”.

Rəşid Kərimov söhbət zamanı dedi ki, onların olduqları yer həm Xankəndi istiqamətindən, həm də üzbəüz fermalar tərəfdən dayanmadan bütün ağır silahlarla vurulurdu: “Noyabrın 9-u səhər vaxtı bizim mövqeni minamyotla vurdular. Mərmi tam ortalığa düşdü. 46 nəfər yaralandı. Yara almayan çox az adam vardı. Çox vahiməli an idi. Qəlpə rəisin ayaqlarına dəymişdi. Bütün yaralılara kömək etməyə çalışırdıq. Vüqar rəisin yarasını sarıdı. Qanaxmanı dayandırmaq mümkün deyildi. Mən Vüqardan soruşanda işarə ilə rəisin vəziyyətinin pis olduğunu dedi. Təxminən 1 saat sonra Mayor Elçin Alıyev şəhid oldu”.

Ehtiyatda olan baş leytenant Ceyhun Əkbərov qəhrəmanımla ilk tanışlığından danışdı. Deyir, Elçin Alıyevlə 2015-ci ildə Cocuqmərcanlı kəndində tanış olub: “Mən bölmələrin birində zabit kimi xidmət edirdim. Mayor Elçin Alıyev tez-tez ön xətti yoxlamağa gəlir və demək olar ki, bütün gününü səngərdə keçirirdi. Yorulmadan bütün şəxsi heyətin ən xırda problemi ilə maraqlanır və həll etməyə çalışırdı. O çox vətənpərvər və qayğıkeş, olduqca cəsur bir zabit idi. İxtisası üzrə dərin biliyə malik idi. 2016-cı il aprel döyüşlərində Elçin müəllim sərrast artilleriya atəşi ilə düşmən mövqeyini məhv etdi.

Vətən Müharibəsi başlayanda iki yoldaş yenidən rastlaşır: “Biz toplanış məntəqəsində idik və qullağıma çox doğma səs gəldi, mən geriyə çevrildim və Elçin müəllimi gördüm. Çox sevindim, ilk sualım bu oldu ki, rəis sizdəmi gəldiniz? Bu sualdan bir az əsəbləşdi və mən onun könlünü aldım. O həmin toplantı mərkəzində də öz bilik və bacarıqlarını zabitlərə öyrədirdi. Elçin müəllim məndən bir gün qabaq yollandı döyüş meydanına. Onu yola salanda qucaqlaşdıq. Son sözü mənə bu oldu ki, heç vaxt qorxma, biz onları məhv edəcəyik”.

Beləcə, qısa ömür yolu keçən qəhrəmanım doğma torpaqlarımız uğrunda şəhadətə ucalır. Döyüş yoldaşları deyir ki, qəhrəmanım son anlarında ölümünü anladığından yüksək səslə dualar edir. Cəsur döyüşçümüz savaşda göstərdiyi qəhrəmanlıqlara görə Prezident İlham Əliyevin sərəncamı ilə ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Qubadlının azad olunmasına görə” və “Şuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilir. Yazını balaca Rəhimin atasına həsr etdiyi şeirin iki misrası ilə tamamlayıram:

Sən gedəndən hər şeyin,

Dadı gedib, atacan,

Evimizdə ocağın,

Odu gedib, atacan.

Təkcə şəkillərindi,

Ovudur qəlbimizi,

Yaşadır hamımızı

Bəzəyir evimizi.

Elnurə İsaxan

Hərbi And.- 2021.-16 iyul.- S.6-7.