“Müharibəyə getmək üçün əlillik haqda sənədini cırdı”

Namiq bəy oğlunun gedişini öyrənən kimi hərbi komissarlığa yollanır. Oğlunu orda axtarıb tapır:

- Getdim gördüm ki, çantası, geyimi hazır vəziyyətdədir. Dedi, ata, mən gedirəm. Ona dedim, axı sənədin var, xəstəliyin var, əməliyyat olunmusan gedə bilməzsən. Sənədin cırıqların mənə göstərib dedi, sənəd artıq yoxdur, cırıq-cırıq olub. Müharibəyə getmək üçün əlillik haqda sənədini cırmışdı. Əgər o sənədi komissarlıqda görsəydilər, müharibəyə aparmayacaqdılar. Amma sizə deyim ki, Şaiq getməsəydi, böyük oğlumu aparacaqdılar. Şaiq də bunu bilirdi. Mən ona dedim ki, sənin əlilliyin var, qardaşın getsin. Dedi, qardaşım döyüşdə olmayıb, amma mənim təcrübəm var. Sentyabrın 29-da onu yola saldım. 30-dan onlar döyüşə başlayır. Talışkənd, Suqovuşan, Füzuli, Hadrut, Cəbrayıl istiqamətində döyüşlərə qoşulur. Ağdərədə döyüşən zaman isə şəhid olur. O, 44 günün 17 gününü o, döyüşlərdə iştirak edir. Orda olanda üç gündən bir zəng vurub cəmi on saniyə bizimlə danışırdı. Sonuncu dəfə ayın 15-də zəng vurdu, dedi, ata indi yuxudan durmuşuq. Halallıq ver mənə. Ola bilər ki, biz birdə görüşmədik.

Atasından halallıq alan Şaiq elə ertəsi gün şəhid olur. Ailə isə hər şeydən xəbərsiz, amma səksəkəli vəziyyətdə cəbhədən gələn xəbərlərə qulaq kəsilir, Şaiqin sağ qayıtması üçün allaha dualar edir. Oktyabr ayının 17-də səhər vaxtı Namiq bəyin telefonuna zəng gəlir:

- Mənə zəng vurub dedilər ki, “JEK”dəndir. Şübhələndim. Bildim ki, Şaiqlə bağlı nə isə pis xəbər var. Həyətə düşdüm, gördüm icra nümayəndəliyindən adamlar gəlib. Ətrafda da xeyli qəsəbə sakini vardı. Onlara dedim ki, Şaiqin yerini deyin, hardadırsa, gedim gətirim. Mənə dedilər, heç nə yoxdur, narahat olmayın. Dedim, nə siz, nə də burdakı adamlar boş yerə gəlməmisiniz. Balamın yerini deyin, gedib, gətirim. Ondan sonra dedilər ki, Şaiqin nəşi Yevlaxdadı. Maşına əyləşib getdim onu gətirməyə. Səkkizin yarısında morqa çatdım. İcazə vermirdilər baxmağa. Amma mən onun üzünü açdım baxdım. Sağ ayağından şah damarına qəlpə dəymişdi. Şaiq qan itirmədən dünyasını dəyişmişdi. Axşam saat on birdə onu evimə gətirdim. On səkkizində də dəfn etdik.

Şəhid Şaiq Kəlbiyev

Hissetmə...

Şaiqin ölümünü hər kəsdən gec bilən, amma hamıdan tez hiss edən isə Səkinə ana olur. Onu nə qədər sakitləşdirməyə çalışsalar da, oğlunun tabutu evə gələndə o, hər şeyi anlayır. Həmin məşum günləri xatırlayan ana deyir:

- Onunla da danışa bilmirdim. Qoymurdu biz zəng vuraq, deyirdi mən bura oynamağa gəlməmişəm. Nə vaxt imkan olsa, zəng vuracam. Ayın 15-də Şaiqlə danışdım. Çox pis öskürürdü. Dedim, soyuqlamısan, mama qurban. Dedi yox, yer fındığı yeyirik. Məni aldadırdı, təbii ki. Sonralar dostları dedilər ki, o, arıq cansız bədəni ilə ağır-ağır silahları elə götürüdü, elə cəld idi ki, biz mat qalırdıq. Özü də heç nədən qorxmurdu, gözünü də qırpmırdı. Nə isə, Şaiqlə danışdım. Həmin gün də qəsəbəmizə ilk şəhid gəlmişdi. Özümü çox pis hiss edirdim. Getdim şəhidimizin evinə amma qapıdan içəri keçə bilmədim. Axı mənim də balam cəbhədəydi. İstər istəməz anayam də ürpənirdim. Ordan qayıtdım, elə bil mənə güc gəldi. Getdim bazara, marketə. Çox qəribədir ki, iki, üç marketə girdim, evdə salfetka ola-ola hamısından da ancaq masa üstü salfetkalar aldım. Evə çatanda yoldaşıma zəng gəldi. O, eyvana çıxıb kiməsə dedi ki, hə, sizi görürəm. Onda mən də onun ardınca çıxdım. Gördüm bir polis maşını, bir də təcili yardım maşını dayanıb. Hamı da bizim eyvana baxır. Aşağıdakı adamlardan, qonşumun oğlundan soruşdum ki, nə olub, niyə bizə baxırsınız. Heç nə demədilər. Sən demə, mənim başıma daş düşüb, balam şəhid olub. Pilləkənləri qaça-qaça düşdüm, yarı yolda ayaqlarım sözümə baxmadı. İcra nümayəndəliyindən gələnlər mənə dedilər ki, Şaiq ayağından yaralanıb, hospitaldadı. Onlara dedim ki, mənim oğlum quyunun dibində də olsa, imkan tapıb mənimlə danışar. Siz deyən kimi yaralıdırsa, nömrəsini yığın verin, danışım. Bu təcili yardımı niyə boş gətirmisiniz, Şaiqi onun içində gətirərdiniz, mən onu qucağımda evimizə qaldırardım. Aldatdılar, dedilər çıxaq evə paltarını dəyiş, atası Şaiqi gətirəndə, səni belə görməsin. İnandım. Axşam vaxtı gördüm hamı yır-yığış edir. Evimiz dolub, boşalır. Özümdə deyiləm, heç kimi eşitmirəm, görmürəm. Məqsədim, məramım ancaq Şaiqdir. Gecənin bir aləmi vəlvələ düşdü. Eyvana çıxmaq istədim, qoymadılar. Dartınıb pəncərəni itələyəndə, gördüm pəncərədən bayraq asılıb. Aşağı baxanda gözüm qaraldı. Həyətdə adam əlindən yer yox idi. Onda dedim, anan ölsün, ay Şaiq. Sən demə, balamı gətirirlər. Heç bir anaya elə gün qismət olmasın.

Şəhid Şaiq Kəlbiyev

Bayraq!

Şaiqi evə gətirəndən sonra Səkinə xala insan selinin qarşısında aciz qalır. Nə edəcəyini, nə danışacağını bilmir. Özündə olmayan ana, oğlunun tabutuna da yaxın düşə bilmir. Şaiq dəfn olunandan sonra ağır xəstəlik keçirən ana hər gün oğlunun məzarına gedir. Səkinə xala deyir ki, nə qədər arzulasa da, oğlunu heç vaxt yuxuda görə bilmir.

- Şaiqi yuxuda görə bilmirəm. Çünki saatlarla onun şəkillərinin qarşısında oturub onunla danışıram, dalaşıram. Deyirəm ay bala, niyə məni gözü yaşlı boynu bükük qoydun? Bilmədim, onun sevdiyi qız var, ya yox. Amma həmişə deyirdi ki, ana, 26 yaşımın tamamında özümə Avropa sayağı toy edəcəm.

Bacısı Hökümə Şaiqlə ən çox ünsiyyətdə olub. Deyir ki, Şaiq onunla çox fərqli davranırdı. Anasından fərqli olaraq o, Şaiqi tez-tez yuxusunda gördüyünü bildirir:

- Şaiq həmişə istəyirdi ki, mən dəblə geyinim, saçımı formaya salım. Sirlərini mənimlə bölüşürdü. Belimi düz tutub yeriməyim üçün başıma kitab qoyub məni saatlarla gəzməyə məcbur edirdi (gülür). Mənə tez-tez pul verirdi. Onu tez-tez yuxuda görürəm. Mənə deyir ki, dözümlü ol, mamaya yaxşı bax, gələcəm. Amma bilirəm ki, bir də heç vaxt gəlməyəcək.

Samirə Əşgər

Hərbi And.- 2021.- 23 iyul.- S.12.