Torpağa qan
töküləndə Vətən olur
Vətən müharibəsi şəhidi Cavid Həsənovun xatirəsinə
Mən sizdən
ayrıldım, amma gülə-gülə.
Yadınızdadır, ilk dəfə hərbi hissədə görüşəndə
məndən soruşmuşdunuz
ki, niyə hər zaman gülürsən? Cavab vermişdim ki,
biz bu dünyaya gələndə nə ailəmizi, nə vətənimizi, nə milliyyətimizi özümüz
seçməmişik. Bu, bizə həm gendən gələn kodla ötürülüb,
həm də anamızın südü
ilə aşılanıb...
Və... Bir də demişdim
ki, biz bu dünyada müvəqqətiyik.
Çiçək kimi, böcək
kimi. Onlardan fərqimiz odur ki, biz daha çox
yaşayırıq, 70, 80, hətta
90, 100 il də. Onlarsa bəzən bir saat, bəzən bir gün, lap uzağı iki-üç
gün... Amma bizim 100 illə onların bir saatı arasındakı fərqi kim
ölçüb axı?
Kim deyə bilər
ki, onların zaman ölçüsü
bizimkindən kiçikdir?
Axı nisbilik deyilən bir şey var... Bax, əgər biz bu savaşdan sağ çıxmasaq, şəhid olsaq, bizə ölü deməyəcəklər... Şəhid
ölmür axı, sadəcə yerini dəyişir...
Qəhqəhə çəkib gülüşmüşdünüz. Mən onda daha ürəkdən
gülmüş və
demişdim: nə bilirsiniz ki, bir saat sonra
hansımız həyatda
qalacağıq? Buranın hər
saatında ölüm
var. Ona görə çalışın mümkün
qədər çox gülün. Gülüş
ürəyin, bir də gözlərin işidir...
Bir dəfə
yadınızdadır, döyüşqabağı
hərə bir təklif etdi. Mən isə dedim ki, gəlin telefonun yaddaşından bir qəşəng rəqs səsləndirək
və elə bu daş-torpağın üstündəcə rəqs
edək!.. Razılaşdınız və
bir mərəkə qopdu ki, onda!
Şaqraq bir oyun havasının sədaları altda sındıra-sındıra oynadıq!
Bah! Heç çıxmırdıq
ki, oyundan... Amma döyüşqabağı
özümüzü yormamalı
idik... Tərli-tərli soyuq torpağa
sərildik.
(Sizə demədim, amma onda torpağın
məni çəkdiyini
hiss etdim!.. Mən üstünə sərildiyim bu torpaq uğrunda şəhid olacağımı
ilk dəfə onda fəhm etdim, dostlar! Üstünə sərildiyim bu torpağı elə qucaqladım ki... Onun adi torpaq
deyil, canlı olduğunu da onda hiss etdim...)
Mənə əvvəllər qeyri-ciddi
biri kimi baxan siz silah
dostlarımın münasibəti
yüzdə yüz dəyişdi. Hər an qəhqəhə ilə gülməyə hazır idiniz və gülürdünüz
də. İçimizin
ən qaraqabağı
da gülmək "xəstəliyi"nə tutuldu
tezliklə...
Bir də bir söz
demişdim: biz hamımız
gübrəyik. Yaranmışıq
ki, yaşayaq, ölək, şair demişkən, torpağımız
artsın, çoxalsın...
Hə, mən neftçiyəm axı!.. Neft də,
qaz da, daş
kömür də, digər energetik maddələr də canlıların, xüsusən
də insanın çürüntüsündən yaranıb! Hə vallah, onlar ona
görə tez alışandır ki, tərkibində insan ruhu var! (Gülmüşdünüz onda
da!)
Bir söz də demişdim: "Torpaq su töküləndə palçıq, tər töküləndə məhsul,
qan töküləndə
Vətən olur..."
Mən qanımı tökdüm,
Vətən olsun.
Gərəkirsə, siz də tökün. Babaların
qanı tökülən
bu yerləri yenidən Vətən etməyin zamanı gəldi, zalım dostlar!
Bilirəm, sizinlə haçansa yenidən görüşəcəyik. Yanıma
üzüqara gələsiniz,
əgər o namərd
düşmənin ayağını
bu torpaqdan kəsməsəniz!..
Bir də anamı qoymayın ağlasın. Hər şeyə dözərəm, bir onun yanağından süzülən yaşa dözmərəm - tökülər qəbrimə, qəbrim damar, yandırar məni... Sadəcə ona eşitdirin ki, Vətən məhəbbəti hər şeydən ucadaymış, hətta anadan da... Ona görə onu qoyub gedəsi oldum Vətənin yanına ki, düşmən topunun səsindən qorxmasın...
Dəfnimdə atəş açacaqsınız, bilirəm, amma bir də əl çalın ki, gülən gözlərimə o səsdən işıq düşsün...
Bir də...
Heç bilmirəm, bunu necə deyim... Əgər hamı gedəndən sonra boynubükük qərənfilə dönüb üstümə gələn qız görsəniz, anama dediyimi ona da deyin... O bilər. Bilər ki, mən hər səsə gedən deyiləm. Vətən eşqi isə elə bir sevdaymış ki, bihuş kimi olursan. Bütün sevgiləri üstələyə bilirmiş... Səni sehrinə sala bilirmiş. Səni öz övladı edə bilirmiş. Hə. Öz övladı. Vətənin övladı...
A dostlar, zalım dostlar. Şəhidlik hansınıza qismət olmasa, savaş bitəndə, torpağımız yağıdan azad olanda məzarım üstünə gəlsin. Heç nə. Qəhqəhə ilə gülsəniz, bəsdir. Anlayacam... İşdir, gülə bilməsəniz, eybi yox, ağlayın. Yetər ki, səzinizi duyum.
Amma çox
ucadan ağlamayın. Polad
paşa qonşumdur
axı. Ayıbdır, eşidər, bilər, utanarıq.
Tanrı bizi utandırmasın...
Azad
QARADƏRƏLİ
Hərbi And.- 2021.- 5 mart.- S.4.